Blog

Als sinds 1582 volgen we de Gregoriaanse kalender, een kalender die is bedacht door paus Gregorius XIII en die ons weghoudt van een natuurlijk ritme en de natuurlijke tijd. Want sept is toch zeven, oct is acht, nove is negen en deci tien? Dus waarom is de tiende maand ineens de de twaalfde? Ik zou hier een heel epistel over kunnen schrijven. De kortste variant is dat het ons uit onze kracht haalt, omdat het niet aansluit op de ritmes zoals die aangegeven worden in de natuur. Voor mij geldt al jaren dat ik december als enorm stressvol en idioot ervaar, door alles te willen afronden voor het nieuwe jaar. Het trekt me iedere keer weer opnieuw in een mechanisme van overleven. Hard werken, nog even doorgaan, dit en dat nog even afronden voor 31 december, we doen er in groten getale aan mee. Echter, de winter is van nature een tijd om terug te trekken, te reflecteren, opnieuw op te laden en te verteren wat er is.

Voordat je je afvraagt waar dit schrijven in hemelsnaam heen gaat, hold on! In ieder geval niet naar de hemel maar juist naar de aarde! Afgelopen weekend, 13 en 14 januari, kwam ik ineens tot het besef dat ik dingen aan het doorduwen was. Ik ken dat wel van mezelf. Ik maak dan mooie, kloppende verhalen vanuit mijn altijd ijverige mind. Er waren al behoorlijk wat signalen geweest, maar mijn mind wist ze weer goed te pareren. Echter mijn lijf en ziel gaven iets heel anders aan. In de stilte waarin ik na de kerst terecht was gekomen, na een ronde keihard werken in het najaar, ging mijn lijf spreken. Eerst werd ik tussen kerst en nieuwjaar ziek. Ik was in Portugal voor een korte periode, dus ik baalde hier behoorlijk van. Mijn heup en been deden ook raar. Soms leek het of er een spier of zenuw knel zat, die me het lopen lastig maakte. Han en ik hadden al afgesproken deze keer niet te gaan klussen en even rustig aan te doen. Maar zo rustig?! Stilstaan was wel een groot contrast met mijn overleving modus. Mijn ziel was wel oké, daar klonken geluiden van opluchting en ontspanning.

Terug in Nederland werd mijn lijf luidruchtiger. Mijn been steeds pijnlijker, het bewegen lastiger. Ik verschoof de start van de nieuwe periode Kundalini yogalessen met een week en het leek iets beter te gaan. Dinsdag 16 januari zou ik weer beginnen. In het eerdergenoemde weekend waarin deze start dichterbij kwam, nam de pijn ineens weer enorm toe. Op zaterdagavond was ik bij een geweldige boekbespreking in het Hof theater in Arnhem, van Geert Kimpen en Michelle Shanti. Het ging over een prachtig boek: ‘Ik Maria Magdalena’, dat ik al geluisterd had, maar nu ik het fysiek zag, ook graag wilde kopen. Het was een avond waarin de Liefde getoond werd tussen man en vrouw zoals het in mijn ogen bedoeld is. In het boek staat het ook beschreven: ‘Verbondenheid is autonomie en geen symbiose. En de liefde vraagt uitgebrand te worden tot het een uitgepuurde, zuivere hartsverbinding is.’ Na de pauze deden we een krachtige DNA-meditatie onder begeleiding van Michelle. Met het gesigneerde boek onder mijn arm, strompelde ik terug naar huis.

De volgende ochtend vertelde ik vanuit een geraakt hart aan Han over deze avond en over mijn lijf. Twee confronterende vragen verder kwam ik tot een inzicht. Ik kon niet verder met de wekelijkse Kundalini yogalessen. Niet omdat ik het niet met heel mijn hart deed, en ook niet omdat deze yoga niet superfijn is, en ook niet omdat er niet heel veel leuke lieve mensen in mijn lessen komen, maar omdat mijn pad iets anders van me vraagt. Ik heb ruimte te maken voor een volgende stap. Dit vraagt om weer een identiteit los te laten, me vrij te maken van een vorm om het volgende veld te kunnen betreden. In mijn mail aan de yogi’s schreef ik later: ‘Mijn pad loopt anders. Ik heb ruimte te maken voor een grootser plan. Dit laatste zeg ik met nederigheid, omdat het Leven nu eenmaal aan zet is.’ Voor de zoveelste keer in mijn leven laat ik iets los wat me dierbaar en vertrouwd is. Nog voor ik de mail verstuur laat ik wat tranen in een fijn gesprek met mijn hartsvriendin. Ik zie en voel glimpjes van het nieuwe, van sprankelende bewegingen op ons land in Portugal, schrijfsels waarin alles samenkomt van wat ik tot nu toe leerde, lessen om door te geven in een nieuwe vorm. Ik open mijn handen en gebruik de tijd tot aan mijn nieuwe jaar om het oude te verteren en los te laten, zodat het nieuwe vrij kan bewegen.

En wanneer is dan dat nieuwe jaar zal je je afvragen? Dat begint rond de lente equinox op 20 maart 2024. Daar openen zich de knoppen van de bloemen, laten de bomen hun blad weer frisgroen zien en worden de zonnestralen warmer om ons naar buiten te lokken. Ik kijk er naar uit en tot die tijd, neem ik tijd.

Aho!
Dinka

Mocht jij ook deze lente equinox voelen als een nieuwe start, een nieuw jaar? Kom dan naar Portugal voor een Groene Detox Retreat. In de natuur afstemmen op het ritme van jouw natuur! De laatste sporen van de winter uit je systeem losmaken, zodat je vervult met nieuwe energie volgende stappen kunt maken op jouw pad. Kijk voor meer informatie op mijn website: https://dinka.soy/groene-detox-week/.

Sinds begin oktober ben ik weer aan het werk in Nederland en speelt een te groot deel van die tijd zich af tussen regendruppels, koplampen en wegen. Ik ben op weg. Waar naar toe wordt bepaald door mijn agenda en de werkklussen die zich daar hebben verzameld. De A12, A50, A2 en de A1 lijken het land en de mensen te verbinden en brengen mij in het donker naar trainingslocaties, naar bedrijven op onooglijke industrieterreinen en in omgekeerde richting in het donker weer terug naar Arnhem, naar huis. Het is hard werken op allerlei lagen, vooral om mezelf niet te verliezen in deze drukte en gedoe. 

Daarom gebruik ik mijn autootje en de tijd die ik erin doorbreng voor ‘studie’. Na jaren ben ik weer opnieuw begonnen met het boek de Cursus in Wonderen. Ik luister zowel het tekstboek als ook de lessen uit het werkboek. Zoveel jaren terug lukte het mij onvoldoende om door het taalgebruik heen te horen en voelen. Thuis studeer ik ook. Ik mediteer en lees en oefen. Afgelopen week werd ik op een ochtend wakker, ik had veel gedroomd en ineens wist ik iets. Niet iets wat ik niet al eerder ontdekt had hoor. En toch kwam het binnen als een heldere flits na de nacht. Mijn hoofd zit nog steeds teveel in de weg. Na al die jaren van ontdekken, ontrafelen, opruimen van oude patronen in mezelf, intuïtieve ontwikkeling en Hartwerk, is mijn hoofd nog steeds bezig om te willen bewijzen. Hoe dan?! Je kunt toch niet bewijzen dat alles Liefde is?!

Laagje voor laagje heb ik afgepeld en blijkbaar is mijn hoofd nog steeds enorm actief. De droom werkt die dag nog lang door, alhoewel ik er niet actief mee bezig ben. Mijn hoofd is rustig, ik voel me sereen en er borrelt iets. De nacht daarna schrik ik rond 3 uur wakker, klaarwakker. Alweer een heldere droom. In mijn droom sta ik voor twee grote, ik zou zeggen, mannelijke gestalten. Ze zijn sober gekleed en praten niet. Ze zijn enorm groot. Ik kijk omhoog en non-verbaal maken ze mij duidelijk dat ik naar de grond moet kijken. Ik zie daar een groene plaat. Jadegroen, het geeft haast licht. Het wordt me duidelijk dat het de bedoeling is dat ik het opraap. Ik aarzel, weet niet goed waar het over gaat. Ik voel me van binnen zoekend en onzeker. De grote gestaltes blijven liefdevol aanwezig en doen niet anders dan zonder woorden uitdrukken dat het toch echt de bedoeling is dat ik de ‘groene plaat’ oppak. Voorzichtig buig ik voorover en til het op. Hier gelden andere ‘wetten’. Wat ik voel valt buiten de realiteit van zwaar of licht. Ik kijk weer omhoog en ik weet dat het nog niet klaar is. Langzaam breng ik de plaat naar mijn hart. Het groene licht komt in mij, de groene plaat verdwijnt in mij. Mijn hart verandert totaal. Ik kan niet goed omschrijven welke sensaties ik ervaar. Mijn hart voelt veel groter. Er komen klanken uit mijn mond die rechtstreeks uit een andere dimensie lijken in en uit te stromen. De vibratie is totaal anders dan wat ooit eerder uit mijn mond kwam. Niets is er uit te leggen of te begrijpen. Ik weet. Diep geraakt voel ik nog steeds de aanwezigheid van de ‘mannen’. Ze openen hun armen en ik verdwijn in een eindeloze omarming. Nog nooit eerder voelde ik me zo opgenomen en ontspannen. Uren, dagen, weken, jaren en eeuwig zou ik hier willen blijven. En toen, ploep, wakker!

Vanuit de non-dualiteit begrepen wordt ik vanuit de ene droom, wakker in de andere droom. Ik lig in bed in de illusie van onze 3D wereld. Wat ik weet is dat ik een diepe innerlijke vrede ervaar. Alles is goed. Over een paar uur zal ik weer met mijn rode autootje over de snelwegen toeven, op weg naar? Ja naar wat ben ik eigenlijk onderweg? Als alles Liefde, God of Bron is, dan heeft fysiek verplaatsen weinig zin vraag ik me af. Even dreig ik me weer te verliezen in gedachtenspinsels. Ik laat het snel weer los en voel mijn hart. Ja ik weet het zeker, dat is de plek waar ik heb te Zijn, dat is de plek waar ik wil ontmoeten, dat is de plek waar ik weet in plaats van snap. Dus met de vlam in de pijp, mijn wetende hart open en mijn stekker in de goddelijke contactdoos, leef ik mijn Leven. Soms tuffend over de snelweg, andere keren in dromenland maar steeds vaker aanwezig in Zijn.  

Ja ja, een ode aan de liefde. Dit is niet een pad, een lied of een verhaal versierd met smileys, hartjes ogen en roze wolken die voorbij drijven. De liefde is alles, ook vaak rauw, naakt en eenzaam. 

Na mijn lange relatie en huwelijk, waarin ik veel heb geleerd over samen zijn maar toch alleen, wist ik een ding zeker. Mocht er ooit weer een man verschijnen, dan zou het in die relatie gaan over intimiteit. Overigens was ik ergens in 2014/2015 helemaal niet mee bezig met een nieuwe man en een relatie. Ik vond het wel even goed zo op mezelf. Ik genoot van mijn eigen cocon, mijn energiebubbeltje en had ruimte nodig om te verwerken en mijn hart te helen. Dat proces was nog niet klaar, maar ja, het leven had geen geduld meer met me en presenteerde vrij snel de intimiteit-challenge. 

Daar was hij, hij heet Han. En daar zijn we dan nu, samen in Portugal, in de rauwe natuur waar alle poeha wordt ontrafelt. Een plek in een vallei waar geen ruimte is voor gepolijste zinnen en opsmuk van uiterlijk. Het is met de billen bloot, bloter, blootst. In deze naaktheid ontmoet ik mijzelf met alles erop en eraan. Zijn dat roze brillen en hartjessnoepjes? Nee! 

Jarenlange, eeuwenlange, oneindige levens lang zijn mannen en vrouwen met elkaar in strijd geweest. Het mannelijke en vrouwelijke is vervormd geraakt, is overheerst geweest of weggedrukt geraakt. Ook in mij is er die strijd tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ik leerde voor mezelf opkomen, schreeuwde harde woorden om gelijk te halen, ging door ook als ik eigenlijk niet meer kon. Maar mijn innerlijke man is moe. Ook mijn innerlijke vrouw is uitgeblust van het willen pleasen, begrip tonen en de harmonie bewaken. Een lekker stel daar in mij, die man en vrouw. Volgens mij ziet het er van binnen soms net zo uit als wat ik verafschuw bij anderen: een uitgeblust stel op een bank die niets anders weten te doen dan tv te kijken of op de iPhone op zoek te gaan naar afleiding, moe van de strijd en apathisch door de verveling. 

Hier in Portugal is er minder afleiding van de essentie, en dus meer uitnodiging om intiem te durven zijn met mijzelf. Dat ik stil durf te worden en me durf te laten dragen door de puurheid van de natuur. Want ondanks dat er hier geen ‘entertainment’ is, is het toch ook heel goed mogelijk om mezelf af te leiden. Klussen, druk zijn met van alles en nog wat en ook steeds vaker uitstapjes in het Portugese leven. 

En dan loopt het ergens toch even hoog op. Het is de laatste week van mijn lange zomer in Portugal. En ineens jaagt mijn innerlijke man mij weer op. Van alles heb ik nog niet gedaan wat ik wel had willen doen en ik probeer ten koste van mijzelf even lekker door te duwen. Mijn innerlijke vrouw begint te klagen en te mopperen. Ja, die twee hebben echt een leuk huwelijk. Als ik het zat ben, zoek ik in de overdruk de weg naar buiten. Ik probeer via Han te ontladen. We maken een fikse ruzie en kunnen elkaar even helemaal niet verstaan, begrijpen en vinden. Machteloze tranen, verhitte woorden en een leeg vermoeid gevoel. Poe wat een klus om dan de liefde weer te vinden. Voorbij de strijd te komen, voorbij gelijk en ongelijk, voorbij de mind met alle oordelen. Er is maar één weg weten we beiden. Even terug op onszelf. De weg naar binnen. Even geen woorden. Han heeft al weken een waterpomp en waterleiding project waarin hij kan verdwijnen en kan oefenen met geduld versus frustratie en ik ga wandelen. Terug naar de natuur, terug naar mijn natuur. Met mijn voeten in het water en met mijn kont op de ontiegelijk oude wijze stenen kom ik al snel terug bij mijzelf. Mijn hart verzacht onder het geluid van het stromende water. Ik kan weer verbinden met mezelf, in mezelf. Waar innerlijk ouders, man en vrouw in strijd zijn, worden ook de kinderen gemoeid. Ik voel mijn innerlijk kind. Eerst vooral in de pijn maar al snel ook weer in het vrije, huppelende meisje. Speelsheid komt terug. Uren kan ik blijven zitten zo. Beetje mijmeren, schrijven, luisteren naar het water en de vogels, fladderen met de vlinders en oefenen om de irritatie door de opdringerige vliegen los te laten. De eenvoudige kracht van de natuur draagt me en brengt me terug. 

Later als ik me na lange tijd weer toon in de buurt van Han is een blik, een zoen en een omhelzing het eerste en meest simpele wat ook ons weer samen kan brengen. De woorden komen later. Tijd genoeg. Het leven van de Liefde hebben we helaas niet geleerd. Onze ouders hebben het veelal niet kunnen laten zien en voelen en de hele wereld lijkt gespleten in dualiteit. Vechten en strijd is wel al vroeg geleerd. Competitie en allerlei andere patriarchale speeltjes waren zo lang ons vermaak. 

Nu leven we in mijn perceptie aan de vooravond van andere tijden. Het is de weg van het hoofd naar het hart. De kunst van verbinden in plaats van splijten. Het vraagt moed en compassie om hierin voorop te gaan. Maar laten we het doen! Laten we voorleven en uitdragen dat het mooi is geweest met de oorlog. Laten we de Liefde Leven! En ja, ja ook de echtheid dat het heus niet altijd zo gemakkelijk is. 

Ken jij dat? je fladdert wat rond, kijkt door gekleurde glazen de wereld in, van binnen zing je en verder huppel je lekker rond en dan ineens: boem! 

Back to basic, poten op de grond, kont op de aarde, een nieuwe realiteitscheck dient zich aan.

Dit is de kracht en tegelijk ook de frustratie die ik ervaar en voorgeschoteld krijg in het verder ontwikkelen van Luz da Lameira. Het is helemaal niet moeilijk voor mij om hier te dromen. Als ik rondloop worden in mijn beeld ruïnes, prachtige huisjes, schuurtjes worden gekleurde mediterrane slaaphuisjes, braakliggend terrein een toekomstige zwemvijver, oude muren het nieuwe construct voor een kamer. Door de bramenbosjes heen zie ik al de vlonders met tenten staan, oud ijzeren hekken bij de buren zijn voor mij prachtige nieuwe balustrades voor bij de ruïne, dat voor mij al een tempeltje is met deze ,dan goud geverfde hekken ervoor. Het is een niet te stuiten stroom waarvan Han inmiddels weet het meestal maar te laten, zonder direct de druk te voelen dat alles ook te moeten realiseren. Het bruist en borrelt dan in mij en dat is een heerlijk gevoel. Grote dromen blijken hier trouwens ook stap voor stap dichterbij te komen, dus tot zover geen klagen.

Echter, de werkelijkheid laat vaak ook de andere kant zien. Net als ik ronddartel als een blije kip, wordt ik weer teruggebracht. Afgelopen weken waren van deze categorie. Han en ik  noemen dan, dat we hebben te bewegen door de weerstandsvelden heen. Naarmate de dromen meer realiteit worden en we lekker in flow zijn, worden ook deze velden van weerstand geactiveerd. Meestal gebeurt dat dus met een dikke BOEM.

Ineens knalt de waterpomp eraf, doet de noodzakelijk 4W auto het niet meer, blijkt met een hevige regenbui het water en de modder rechtstreeks onze slaapkamer in te lopen. We weten weer hoe het is om nog geen dakgoot te hebben, want ieder stap door de voordeur levert een natte nek op. En natuurlijk vragen veel van deze events een direct actie. Juist op die zondagmiddagen of momenten dat we geen zin hebben in gedoe. Dan dwingt de actualiteit ons ineens weer geulen te graven achter het huis, of moeten we op jacht naar een andere auto en bijbehorende euro’s. 

Op die momenten voelen we allebei dat het erop aankomt of we blijven staan. De uitdaging is groot om elkaar eens even lekker uit te schelden of een rondje rond te mopperen. En natuurlijk doen we dat ook weleens. Toch is die ontlading niet wat gevraagd wordt. Het lijkt meer een reminder te zijn om volledig aanwezig te zijn in het nu. Back to basic. Het fundament moet volledig staan voordat we een volgende stap kunnen maken. Het vraagt om onze vibratie te verhogen in plaats van te verlagen door met elkaar in de strijd te gaan. Het vraagt voelen wat het oplevert aan emoties en daar doorheen te ademen. De oude manier van reageren hebben we beide voldoende uitgeleefd en deze tijden vragen om terug te keren naar ons hart. Het ego wil strijd, het hoofd wil controle en het hart wil verbinden en de liefde laten stromen. Het is een kwestie van kiezen met een wakker hoofd. 

Door te voelen kan ik het herkennen, door het te omarmen voor wat het is, geef ik maximale erkenning. Dan kan ik accepteren dat ik nu iets anders te doen heb, dan ik mogelijk wenste.  Herkennen, erkennen en accepteren dus. Ach ja het is vaak beschreven en verteld, het toepassen en leven is het enige wat ik hoef te doen. Het lijkt simpel en steeds vaker ervaar ik dat ook. Luz da Lameira is de meest fijne leerplek die ik me op dit moment wensen kan. Ik leef met mijn hoofd in de wolken en mijn voeten in de klei. Ik Ben, hier! 

Wat hebben kweekgras en eczeem in vredesnaam met elkaar te maken?

Deze vraag houdt me sinds vanochtend bezig. En voordat je stopt met lezen omdat je denkt dat de gekte bezit van me heeft genomen, ik geloof dat je je op dat vlak niet meer zorgen hoeft te maken dan normaal gesproken. 

Vanochtend ging ik net als momenteel vele ochtenden, al vroeg de moestuin in. Helaas is deze overlopen door het zeer opportunistisch groeiende kweekgras. Al eerder had ik ooit een moestuin in Nederland en ook daar startte mijn moestuin carrière met voornamelijk het afgraven van grond om het vrij te krijgen van het zogenoemde kweek. In die tijd was ik net gescheiden en was het een goede manier om de frustraties van het huwelijk en de scheiding en natuurlijk ook het verdriet van de mislukking weg te laten vloeien in de aarde. Ook het fysiek zware werk was toen een goede workout om mezelf te confronteren en uit te dagen om zaken in de rauwe werkelijkheid onder ogen te zien. Overigens is het me toen in die tuin niet gelukt om het kweekgras eronder te krijgen. Dit moestuin-avontuur eindigde met picnic en borrels in de tuin, zonder dat er verder nog erg hard gewerkt werd aan de voedselvoorziening via eigen teelt. Ook een goede manier trouwens om te rouwen, kletsend met vriendinnen op een mooie plek. 

Nu in Portugal krijg ik deze kweekgras-uitdaging opnieuw gepresenteerd. Mijn allereerste ingeving is dat het er helemaal uit moet. Bestrijden wil ik het en ik noem het een persoonlijke vendetta. Ik weet vanuit mijn eerdere ervaring hoe moeilijk dit is en ook het internet stemt me niet positief in het succesvol kunnen uitroeien van deze grasplaag. Het is inderdaad net als met de mafia. Wat je bovengronds ziet is maar een spatje van het probleem. Dagenlang verdiep ik me verder en probeer ik stukjes schoon te krijgen in de tuin. Portugese buren uit het dorp geven wat advies en dat bestaat inderdaad uit enorm buffelen of de gifspuit. In het eerste heb ik geen zin en het tweede is ondenkbaar. Han wil de totale tuin afdekken met plastic voor een jaar, een rigoureuze methode die misschien kan werken maar ja daarna is het dan maar zeer de vraag of we het uit onze tuin kunnen houden. Immers in de vallei wiert het telig en dan is het maar zo weer verspreid over ons stukje grond. Kortom, ik weet het nog even niet. 

Tegelijk opgaand met het getob in de ik moestuin ben ik met mezelf aan het tobben. Vorige week ineens had ik een soort uitslag over mijn hele lijf. Het jeukte enorm en ik vroeg me af wat ik gegeten en gedronken had, wat ik op mijn huid had gesmeerd, wat ik anders dan anders had gedaan enzovoorts. Een nacht en een halve dag verder ging het ook op mijn ogen zitten en stond ik van binnenuit inde brand. En toen wist ik het. Ik kwam weer terecht in de herinneringen aan 2017. Een periode waarin ik vrij plotseling van top tot teen onder het eczeem kwam te zitten. Na maanden van extreme jeuk en andere ellende was er een apotheose met één ziekenhuisopname in het Radboud. 1,5 week lang was ik een soort mummie met verbandwikkels en teerzalf, intern doordrenkt met prednison. Bovendien was ik het favoriete studieobject geworden,omdat niemand wist waar het vandaan kwam en wat ze er aan konden doen. In dit proces van artsen en daarnaast de door mij gekozen alternatieve wegen, was het ook vooral een innerlijk proces. Ik ontdekte veel over langdurige stress en de gevolgen daarvan voor mijn systeem. Toen vlak voor mijn 50e verjaardag in oktober leek men het gevonden te hebben. Ik had een Afrikaanse tekenziekte onder de leden of doorgemaakt al eerder die mijn in aanleg aanwezige atopisch eczeem had getriggerd. Hupsakee een antibiotica kuur eroverheen moest de oplossing zijn. Zelf koos ik ervoor om mijn 50e verjaardag samen met mijn lief te vieren op Cyprus. Daar op dat mooie eiland ging mijn innerlijk proces verder en nam ik ruimte om echt te herstellen. Maanden was ik uit de running geweest en mijn wereldje was heel klein geworden. De jeuk en ik hadden genoeg aan elkaar daar paste niet veel naast. 

Dit hele circus aan herinneringen kwam in volle sterkte afgelopen week terug in mijn gedachten. Alles in mij ging in verzet. “Niet nog een keer!” was een zich herhalende, niet ondersteunende zin in mij. “Ik had toch alles aangekeken en doorgemaakt?! Ik had toch mijn lesje wel gehad en geleerd?! Ik hoefde deze les toch nog niet nog een keer?!” Een dag lang was ik van binnen aan het stampvoeten zoals een peuter in de supermarkt liggend op de vloer. Enorm chagrijnig blafte ik in het rond. Gelukkig zijn er niet zoveel mensen in de vallei, maar arme Han. 

De nacht bracht ik krabbend en zuchtend door. In de ochtend nam ik een besluit. Dit werkte niet en vroeg een ander antwoord. Ik nam mezelf onder de arm in de richting van het riviertje. Het koele water was als liefdevolle balsem voor mijn huid. Van binnen ontspande ik en ik dobberde wat rond op mijn rug in het water. Beetje bij beetje kon ik mij ontspannen en openen voor een grotere blik op het geheel. Ik voelde hoe ik het verzet opgaf. Ik zwaaide denkbeeldig met een witte vlag en gaf mij over. De verhalen om het kloppend te maken liet ik in het water wegsijpelen. Helemaal leeg en schoon droogde ik mij af. De rest van de dag nam ik tijd om mezelf gewoon te voelen. Af en aan kwamen de innerlijke vuur golven. Ik probeerde de waves te volgen, zonder het vuur aan te wakkeren met mijn verzet. Aloe Vera smeerde ik om te koelen en om mijzelf liefdevol te strelen. De dagen daarna droomde ik veel. De meest bizarre combinaties van mensen en gebeurtenissen. Ook deze verhalen kon ik laten zonder ze in de ochtend te willen construeren tot een logisch geheel. Ik voelde hoe ik langzaam terugkeerde tot mijzelf. De jeuk trok me eruit, maar gelukkig, ik was ‘back home’. 

En dan terug naar de vraag wat hebben kweekgras en eczeem nu met elkaar te maken?

Het komt er op neer dat ik vanochtend voor het eerst mezelf afvroeg wat het kweekgras eigenlijk te melden heeft. Uitroeien lukt niet, negeren kan niet. Dus wat zegt het nu dat er zoveel kweekgras is. Ik vond een schrijven online met dezelfde insteek. Het kweekgras laat zien dat de grond onvoldoende verrijkt is. Het heeft het vermogen om diep de grond in te gaan en te verstrikken en verstikken, maar ook om de weg vrij te maken en voedingsstoffen op te halen. Het probleem laat ook de oplossing zien. Wauw! Dat is een mooi gegeven. Het probleem nemen zoals het is, heeft dan het antwoord in zich.

We zijn hier bezig in de vallei om te verrijken. We zijn bezig om de balans te herstellen en ons zelf daarin mee te nemen. Wij zijn in de cirkel van het leven in plaats van erbuiten. Mijn persoonlijke proces gaat ten diepste ook hierover. Hoe kan ik voluit JA zeggen tegen het leven zonder in verzet te zijn. Hoe kan ik laag voor laag mezelf afpellen zodat de verhalen stoppen en de balans is hersteld?!

Oh en trouwens al trekkend aan het spaghetti gras, vond ik een hartje van steen. Dat verhaal over gevonden hartjes blijft blijkbaar nog even bestaan!

De rust is wedergekeerd op Luz da Lameira. De afgelopen weken is er veel bezoek geweest en hebben we ook de MeeLEEFweek gedaan. Er is veel uitgewisseld, in beweging gebracht en fysiek uitgevoerd. En nu in de rust van de vallei oefen ik mezelf om ook in de rust te kunnen zijn. De ‘voorwaarts mars’ energie die ik zo goed beheers tot in iedere cel van mijn fysieke Zijn, pruttelt na en wil door. Echter er is iets anders nodig. 

Een bezoekje met Marlindy en Aileen vorige week aan een bijzondere grot die ik pas ontdekte, heeft iets aangeraakt op een andere laag. Diep verscholen achter een bossage bezochten we een heilige plek. Simpel en enorm krachtig. Onder de overhangende steen een continue druppelend bronwater, met daaronder een stenen basket om het op te vangen en te laten stromen. Verder weinig poespas. Wel wat plastic bloemen van Portugese oudere dametjes zo stel ik me voor en wat natuurlijke begroeiing met liefde geplant. Een hekje geeft aan dat je een speciale plek betreed en verder is er alleen de verstilling, met het geluid van zingende vogels en het druppelende water. Op deze plek valt zelfs ons gekwetter stil. We voelen en volgen onze intuïtie. Aileen bracht lege flesjes mee en de moeder essence die ze eerder ook bij ons op het land in een ritueel had opgeladen. Ze haalt ze vast tevoorschijn en sluit haar ogen om de boodschappen en guidance te kunnen ontvangen. Ik nodig Marlin uit om plaats te nemen in de schoot van de grot vlakbij de bron. Ze gaat zitten en springt ook gelijk met een gilletje weer op. Het krioelt op de rots van de spinnen. Spinnen, haast onzichtbaar met dunne poten rennend door de moederschoot, zo lijkt het. We weten dat ze naar iets verwijzen, maar weten nog niet naar wat. Boven ons zien we, naast het straaltje water, de zon een web oplichten. Het is een magisch mooi gezicht!

Aileen vult haar eerste flesje in het poeltje, maar gooit het ook weer leeg. Het moet direct gevuld worden vanuit het druppelende straaltje. Praktische Lin geeft aan hoe dat makkelijker kan dan dat Aileen had bedacht en ik spring in omdat voor deze variant langere armen nodig zijn. Een simpel voorbeeld van hoe onze drie-eenheid perfect samenwerkt. We maken wat foto’s zijn verder vooral stil en voelen een heilige eerbied voor de plek en het moment. Er doemt de vraag op welk woord bij deze plek en bij het moment hoort: guidance, bedding and love.

Dan zijn we nog even met elkaar en ik maak een foto. Op deze foto zie ik direct drie orbs in alignment met elkaar. Ze horen bij de woorden en bij ons als onderdeel van deze drie-eenheid. De aarde (bedding), het hart (love) en de hemel (guidance) zijn gevangen in het beeld. We zijn verrast en wederom stil. De wandeling terug naar de auto door de droge natuur is in vrede. Pas in de auto komen er weer wat meer woorden. Wat een magische ochtend!

De overige dagen zijn relaxed en simpel. We kletsen, lachen, eten, doen een road trip en bezoeken Susanne en zijn vooral met elkaar. Pas op de laatste dagen opent het veld zich weer voor wat ‘heksenwerk’. Al sinds onze vorige ontmoeting met elkaar in Portugal, noemt Han ons ‘the witches’, een naam die we met trots dragen in onze whatsapp groep. Deze keer doet Aileen haar Points sessie eerst met Marlindy en de dag daarna met mij. Jaren geleden kreeg ze deze manier van werken al door, echter tot nu toe kwam het nog niet echt tot flow. In dit moment, nu, lijkt de tijd meer dan rijp voor het uitrollen van de sessies. Het is voor ons alle drie een veelbetekenend experiment. De ervaring is diep en krachtig. De volledige en persoonlijke impact en betekenis zal ik hier niet beschrijven. Wat ik wel kan en wil delen is mijn persoonlijke inzichten in relatie tot Luz da Lameira. Op alle lagen van mijn Zijn heb ik zorg te dragen voor mijn welzijn en mijn energie, hiermee spiegel en dien ik ook het veel grotere plan in deze vallei. 

Voor de komende dagen heb ik vooral te rusten om ruimte te maken voor integratie. Dus in plaats van door te buffelen en nog al die klussen op te pakken die ik zie, leuk vind en wil afronden, heb ik te vertragen en te rusten. De vallei en ik vragen om een reset, zodat het een en ander kan ontluiken. Geen geduw en geforceerde acties. 
Nu is er ook nog een hilarisch aspect in dit verhaal met een ET vinger, medulla oblongata en Jupiter maar dat bewaar ik voor wie dat echt wil horen. 

Voor nu strek ik mijn benen op het buitenbed en verplaats me straks naar een hangmat. Ik ben even aan ‘het werk’ op andere laagjes! En oh ja zo lees ik “net zoals de spin haar prachtige web weeft, moedigt dit spirituele dier aan om alle delen van je leven te integreren tot een geheel.”

Ik zeg, (s)amen.

MeeLEEFweek mei 2023 is net ten einde. Wat een volle, volledige dagen! Ik kan deze week eigenlijk niet in woorden vangen. Wat is er veel gedaan, getransformeerd en gezaaid. Ik vertel het verhaal van deze week graag in een metafoor. 

Ergens in de begindagen van de week vond Erik een schildpadje. Heel klein, verlegen en met een oeroude wijsheid in haar aura. De schildpad, waarvan in de mythologie gezegd wordt dat ze de wereld op haar rug draagt en in haar schild de afdruk van het universum. We worden gedragen door moeder aarde. De aardse kracht van de schildpad is hiermee zo diep verbonden. Het geeft ons direct richting voor de week. We hebben ons te verbinden met de aarde, er in te zakken, zodat we als aardbewoners voorbij de platte realiteit van tijd en ruimte kunnen reizen. De aarde als een fundament van waaruit we de kracht kunnen laten binnenstromen die ons verder laat kijken. 

Hoe vaak willen we op Luz da Lameira niet veel sneller dan we kunnen?! Aangedreven door een wil die gestuurd wordt door grootse dromen en sprankelende ideeën. Echter de schildpad en Luz da Lameira hebben een eigen tempo en wij als hoeders van deze plek hebben dit te volgen. Niets geen doordraven en doorduwen. We hebben het geduld en de zelfbeheersing van schildpad nodig om te vertragen, zodat we de diepte kunnen bereiken in ons bestaan. In het geduldig en gestaag bewegen zit een grote kracht. Door vanuit de verbinding met de aarde voort te gaan, ontwikkelen we een blik die andere lagen leert voelen en die ons veel verder brengt. Het natuurlijke ritme volgen zorgt ervoor dat we bergen verzetten. 

De schildpad die altijd zijn eigen huis bij zich heeft, confronteert mij opnieuw met de vraag waar mijn thuis eigenlijk is. En ja, vele spirituele teksten en guru’s kunnen orakelen over thuis zijn bij jezelf, alleen hoe ik dat leef en ervaar kent veel meer nuances en laagjes dan zo’n clichématig zinnetje. In deze week wordt ik warm en zonnig ontvangen in de natuur. Deze is rauw en zacht, prachtig en confronterend, kleurrijk en verdord, swingend en versteend, stromend en geblokkeerd, werkelijk allerlei polariteiten laten me zien dat ze samen het geheel vormen en dat alleen de combinatie zorgt dat ik alles kan ervaren. Ook andere mensen in de week komen op verschillende manieren hun ‘thuisvraag’ tegen. Ons eigen fundament is steeds weer het vertrekpunt voor het vinden van onderdak. Schildpad laat het zien. Het is niet zo moeilijk. We vergeten alleen zo vaak hoe het is om onszelf en ons ‘thuis’ te dragen. Gelukkig heeft iedereen op ons terrein een heerlijk eigen stulpje om in terug te kunnen kruipen in het persoonlijk schulpje. En als dat even niet de plek is, dan geeft het magisch riviertje aan het einde van ons land ieder van ons een gevoel van thuis zijn. Het water streelt de vermoeide spieren, spoelt de tranen, laat haar kracht voelen in de oneindige stroom en haar zingen brengt diepe trance en innerlijke klanken. Ook een oerkreet zo hier en daar neemt ze op en voert ze terug naar de grote wateren. 

Er is een oud verhaal van de indianen, waarin wordt verteld dat een schildpad de grond uit het water omhoog bracht wat de planeet aarde heeft gevormd. Lameira betekent letterlijk aarde en water. We hebben met elkaar een nieuwe aarde verkend. Een wereld van iedereen zien en laten zijn. Er is hard gewerkt, er zijn bergen verzet, er is diepe wijsheid gedeeld en er is in iedereen iets wakker gekust wat al een tijdje lag te slapen.  

Met een grote glimlach dobber ik in de rivier, ze streelt mijn lijf en koestert mijn ziel. Thuis is waar Ik Ben.

Een blik in de spiegel en een kleine zucht. Ik ben weer terug in Nederland en wentel mezelf in de luxe en het comfort na het offgrid-leven in Portugal. Na drie maanden zie ik mezelf voor het eerst weer volledig naakt in de spiegel. Het is confronterend en ik realiseer me dat ik kijk naar een lichaam dat ouder is. Misschien ben ik ook wel vergeten hoe mijn spiegelbeeld eruitziet, want het zal na deze drie maanden niet ineens zo anders zijn geworden. Gek hoe dat werkt als je niet in een spiegel kijkt en jezelf eigenlijk alleen van binnenuit voelt. De gedachte over het beeld van de buitenkant wordt haast automatisch gespiegeld door de stemmen van het ego en de normen van de maatschappij.

Food for thoughts. Wat is ouderdom eigenlijk? Wat zijn de beelden in de wereld en in mijzelf van ouder worden? Wat volg ik, de binnenkant of de buitenkant? Welk beeld van mezelf wil ik vasthouden?

We leven grotendeels in de illusie dat we het leven kunnen controleren. Al van jongs af aan worden we geïndoctrineerd door reclames en beelden op tv, in films en series, die ons voorhouden en indirect voorschrijven wat we na zouden moeten streven. Of dit nu is op het gebied van schoonheid, van succes of het zogenaamde ideale leven. Hoe dan ook zijn het beelden waar we nooit aan kunnen voldoen, waardoor we ontevreden zijn met wat we hebben, en erger nog, wie we ten diepste zijn. We leren om dat na te streven wat we niet kunnen bereiken. Dit is het ultieme marketingmechanisme. We zijn niet tevreden en willen iets dat we niet hebben. Het is daarnaast ook dé manier om ons te ontkrachten. “We zijn niet goed genoeg zoals we zijn” is de boodschap en we hebben dingen van buitenaf nodig om onze leegte te vullen. Het is één grote illusie, de maakbare wereld bestaat niet. Het leven heeft iets voor ons in petto dat wij niet kunnen veranderen en niet kunnen controleren. De illusie van controle houdt ons vreemd genoeg verwijderd van het leven te leven. Als we niet oppassen raken we helemaal ingekapseld in een comfortabel en ogenschijnlijk veilig leven. Voor iedere ziekte een pil, voor iedere leegte zoete koek en voor iedere rimpel een kloddertje crème.

Als we deze illusie gaan zien en vervolgens loslaten, komen we onherroepelijk in onszelf de stemmen tegen die ons binnenboord willen houden. Oude geluiden die ons laten weten dat we niemand zijn als we niet voldoen aan de regels van schoonheid, succes en een cosmetisch leven. Heel vaak is datgene waar we aan vasthouden nu precies datgene wat ons tegenhoudt. We zijn gaan geloven dat het nemen van risico’s die ingegeven worden door de fluisteringen vanuit ons hart, ons naar de afgrond brengen. We hebben echter altijd een keuze. Je kunt ervoor kiezen om te springen en te vertrouwen op het vangnet van het leven. Als jij bent gaan geloven dat alles in de wereld onveilig is, dan kan je er nu ook voor kiezen om op ontdekkingstocht te gaan. Ons hele zijn op aarde is er immers op gericht om het avontuur te ervaren. Niet met een 3D-bril op in de bioscoop, maar met de wind door de haren en door de golven te surfen in plaats van ze te bekijken vanaf het strand. In het leven durven zijn, met alles erop en eraan. Wees alles waar je als kind van droomde. Wees de ontdekkingsreiziger, wees de avonturier, leef je grootse dromen. 

Kijkend in mijn spiegel zie ik inderdaad een lichaam in de herfstjaren. Maar als ik met mijn aandacht naar binnen ga, dan voel ik de lente van mijn ziel. Ik voel in mijn hele wezen dat het zaad wil ontkiemen. Niet omdat het zaadje van binnenuit weet wat het zal worden. Nee, het ontkiemt, groeit en later wordt zichtbaar wat voor boom het is. Het gaat over groei en overgave aan dat proces. Wij zijn niet hier op aarde om bedachtzaam en conventioneel elke dag precies te weten wat er gebeurt. Laten we niet langer vasthouden aan een uitkomst waarvan wij dachten dat die perfect zou zijn. Je fantasie van die perfecte uitkomst lijkt misschien je zorgen en angsten te sussen, maar onder water sluimeren je verlangens nog steeds naar een vrijer leven. Dit vraagt van jou dat je de grens passeert van de voorheen zo vertrouwde wereld, naar een wereld van verwondering en ontwikkeling. Je kunt je leven stapje voor stapje doen maar af en toe vraagt het leven ons om te springen. Neem een zweefduik, doe een salto achterwaarts, of ga voor een schroef en laat je vangen in de armen van moeder aarde.

Wil jij je even losmaken van jouw comfortabele leven en kijken over de grenzen naar een andere wereld, dan is de MeeLEEFweek in Portugal wellicht iets voor jou. 

Dinka

Vanuit Luz da Lameira loopt een steil weggetje omhoog. Daarnaast een prachtig stroompje dat we meestal zachtjes horen maar niet meer kunnen zien. Totaal overwoekerd weet het water daaronder de weg. Maar afgelopen tijd overspoelden de randen van deze meestal kalme stroom en nam daarmee de weg mee om te transformeren in een kolkende waterflow. We overwogen bijna om wat rafting te organiseren met de kerst. In mij werd echter iets anders wakker. Ik moest en zou de overwoekering vrij maken, zodat ook in andere jaargetijden de schoonheid van het stroompje zichtbaar zou worden. Althans, ik dacht dat dat was wat mij dreef. 
Laarzen aan, dubbele lagen kleding en twee paar leren handschoenen over elkaar, want tja, de bramen tieren welig. Met de takkenschaar begin ik de eerste stukjes vrij te maken. Trekkend en sleurend word ik steeds obsessiever in het ontwarren van de klit van braam en wilde druif. Daaronder en -achter tref ik veel dood hout aan van de brand die hier woedde in 2017. Ik voel hoe ik meer en meer aan de struiken begin te trekken en zie hoe verstrikt alles is. Ik ben niet te stuiten! Ik val een paar keer om, doordat ik met volle kracht trek en de takken plots breken of losschieten, waardoor ik niet altijd mijn evenwicht kan bewaren. Ik voel dat het meer is dan irritatie over de bramen en de strengen druif. Ja, ik word er zelfs pisnijdig van en dat is precies wat ik de laatste tijd ook vaak voelde. Een opkomende blaasontsteking onderschrijft ook nog deze PISnijdigheid. Ik kan het goed kwijt in dit takkenwerk!

Ik maak in mezelf contact met wat er is. Er komen uit het niets oude verhalen uit mijn familie naar boven. Er is een onopgeloste vraag in mijn familie die van groot belang is in het hier en nu merk ik. In mijn snoeiwerk reizen nu andere vragen mee. Bijvoorbeeld: “Wat maakt dat deze geschiedenis zich nu aandient? En wat heeft dat hier en nu met mij te maken?”. De antwoorden komen ook. Het gaat over zelfliefde. Het gaat over schuldig voelen en het gaat over afgeknepen levensvreugde. Het verhaal opent zich meer en meer. Samen met Han besluit ik een interne reis te maken om in dieper contact te komen met de ‘hoofdpersoon’ uit dit verhaal. Het wordt een ontmoeting, die na enige terughoudendheid, mij enorm veel geeft. De liefde opent zich weer helemaal en in mij ervaar ik uiteindelijk een grote rust. Er is een groot geheim ontdaan van pek en smurrie en daaronder is het schoon en passievol.

Deze afgestemde reis heeft me veel inzicht gegeven en nog veel belangrijker, ik voel me open, zacht en ervaar veel innerlijke vrede. Er zijn nog veel vragen, maar gelukkig weet ik ook aan wie ik die in real live nog kan stellen. Dat volgt als ik weer in Nederland ben. Voor nu ben ik gekomen tot een belangrijk punt in mij. In mijn leven was het tot nu toe een hele reis als het gaat over zelfliefde, kan ik je vertellen. Sinds ik zo’n vijftien jaar geleden in aanraking kwam met systemisch werk is er al veel ontrafeld op dit gebied. De aanwijzingen in mijn gedrag waren ook al jarenlang zichtbaar. Hoe vaak stel ik het belang van de ander boven mijn belang, mijn verlangen en mijn behoefte? Hoe vaak kan ik mezelf alleen voelen via de ander? Allemaal varianten als bypassantwoord op een diepe liefdeswond. Natuurlijk is er niks mis met het wegen van de belangen van de ander. Maar als die belangen ten koste gaan van die van mijzelf, dan klopt er iets ten diepste niet. De afgelopen maanden kwam dit weer in alle rauwheid tevoorschijn. “Oeps weer een laag. Zo geen zin in”, verzuchtte ik. En toch wist ik dat het onvermijdelijk was om het aan te kijken. Ook al zijn er al vele lagen weggepoetst en opgeruimd, in de kern zaten nog diepe krassen die mijn hart en ziel kerven. 

Nieuwsgierig ben ik naar de komende tijd. Ik weet dat ik het verhaal voor nu mag laten en in mijzelf en in mijn leven mag ervaren wat zich aandient. Opgeruimd stap ik 2023 in en met compassie en verwondering zal ik de open einden uitvragen, wanneer ik na 3 januari weer in Nederland ben. 

Dinka

Zo noemen ze dat toch? De donkere dagen voor kerst? 

Nou dat klopt hoor! Vrijdagochtend de 23e loop ik met een slaperig hoofd richting aanrecht en vul de waterkoker, zet de knop om en … het duurt een kleine 15 seconden en alles gaat uit. Geen licht, geen koelkast, geen router voor internet, geen elektriciteit om te klussen, nada noppes niks niet. 

Sinds augustus wentelden we ons in luxe en comfort. De zes zonnepanelen en een goede batch aan batterijen voorzagen ons van heel veel meer gemak. Niks geen herrie meer van het aggregaat en gesleep met een los zonnepaneel en mobiel accuutje. Het donker van de herfstmaanden konden we gedachteloos verlichten met een achteloze en al weer geautomatiseerde druk op de schakelaars. De eerste euforische keer dat we op het lichtknopje drukten en de lampen aan gingen, lag al weer wat dieper in ons geheugen, ondergebracht op onze lijst van mooie momenten. De eerste weken zeiden we het nog wel regelmatig hoe bijzonder het was en herinnerden we elkaar aan alle werk wat eraan vooraf gegaan was. Van nul leidingen naar werkende lichtknoppen was immers een hele klus geweest. 

De afgelopen lange periode met heel veel regen heeft ons laten zien hoe sterk de kracht van water is. De weg die naar ons huis loopt is voor een deel geërodeerd en bestaat nu vooral uit stenen en de leistenen onderlaag. Voor, achter en naast ons huis, overal stromend water en watervalletjes. Een oneindige waterdruk lijkt achter alle regenbuien de drijvende kracht te zijn. Het is werkelijk niet te stuiten. Aan onze voeten dragen we alleen nog rubberen laarzen. De klei van Lameira zuigt ons met iedere stap diep de aarde in. Wie weleens is gaan wadlopen weet vast hoe sterk die zuiging is en wat het dan vraagt om te kunnen blijven bewegen. 

Ik kwam naar Lameira begin oktober voor een wat langere periode. Ik was benieuwd wat het me zou brengen, en ja ik had toch weer meer verwachtingen dan ik in eerste instantie had gedacht. 

Naast het geven van mijn drie wekelijkse online kundalini yogalessen, stonden er online Soundhealing- en Opstellingsessies gepland. Dit waren wat vaste gegevens die mijn weken structureerden. Verder had ik veel zin om samen met Han te klussen en plannen te maken voor de verdere uitrol van ‘Luz da Lameira’. Ook wilde ik schrijven aan mijn boek en aan een online traject. Alleen al als ik het opschrijf voel ik mijn enorme ambitie en zelfopgelegde druk. 

De realiteit heeft zich anders laten zien. De rauwe omstandigheden van weer en natuur maakte dat geen van mijn plannen standhielden. Het letterlijk wassende water liet een andere stroom zien. Binnen de muren van ons huis en teruggeworpen op mijn eigen fundament heb ik opnieuw geleerd over de kracht van meebewegen.

De dagen tot aan kerst brengen we door met olielampen en een beetje stroom van ons losse paneel. Het brengt ons terug naar een bepaald soort essentie en nodigt ons uit om in ons zelf te voelen waar we staan. Klussen kan ook even niet want het aggregaat heeft na maanden van stilstaan ook even geen zin en levert geen power. Kortom de vragen liggen pal voor onze voeten: 

Hoe is het met onze power? 

Waar voelen we ons eigen fundament?

Hoe stromen we mee met de seizoenen en de natuur?

Hoe kunnen we in liefde blijven ook als het anders loopt dan we dachten of hoopten?

Waar is het licht en wat verdraagt het licht niet, of nog niet?

Het stellen van de vragen is vaak belangrijker dan het exact kunnen beantwoorden. 

Wij staan in ieder geval even stil, verbinden ons in stilte bij de olielampen en de kaarsen en mijmeren nog even door met dat wat er is …

Vanaf Luz da Lameira wensen we jullie mooie vragen toe in deze dagen van bezinning en heel veel licht en liefde voor 2023. 

En, oh ja, jullie weten waar de Lotus haar wortels heeft hè?! Diep in de modder! Vanuit ons oliebrandertje ruiken we de blauwe Lotusolie. We weten het zeker, deze bloem komt spoedig tot bloei!

Liefs,

Han & Dinka