Blog

Het is dinsdag einde middag. Zondag ben ik teruggekomen uit Portugal van ons plekje: Lameira. Vandaag heb ik me in een heel andere omgeving bewogen. Het uitzicht naar boven was een systeem plafond en mijn lijf was gegoten in een zakelijk jasje. Het NH hotel Nunspeet heeft een andere vibe dan de pure natuurkracht in de vallei bij Pé da Serra. Ik bel het nummer van Han en gelukkig is er een goede verbinding. We overbruggen de 2000 km tussen daar en hier met onze ervaringen van de dag. Han is bezig geweest om het huisje verder te strippen van alle hout met houtworm en ik vertel over mijn training voor een groep leidinggevenden. Het brengt ons in het gesprek op de verschillen tussen aan het werk zijn in Lameira en aan het werk zijn in Nederland. In beide gevallen geldt dat als je iets doet wat je leuk vindt je energiepeil stijgt en we ontdekken ook verschillen. Aan het werk met een uitroepteken. Ik hoor het de juffen en meester van de lagere school nog zeggen. Het heeft in mij een overtuiging gecreëerd rondom arbeidsethos. Aan het werk betekent dat je iets moet doen van een ander. Hard werken om iets te bereiken in het leven en meer van dat soort hardliners. In mijn volwassen werkzame leven heb ik dit eerst goed uitgeleefd totdat ik erachter kwam dat een leaseauto, een hypotheek en een visitekaartje met een gelikte titel verre van vervullend waren voor me. Er was een dubbele longontsteking en een burn-out voor nodig om me stil te zetten om dit te kunnen zien. Vanaf dat moment in 2004 begon het ontrafelen van mijn eigen manier van werken en vooral leven. Mooie stappen heb ik gezet en vele hobbels genomen. Het uit loondienst gaan en voor mezelf werken was namelijk nog zeker niet het volledige antwoord op een vrijer leven. Diep in mij woekerde nog allerlei stigma’s rondom geld verdienen en vooral rondom ‘tekort’. Toen ik meer zicht kreeg op het gevoel van tekort en daarbijbehorende noodzaak tot altijd meer moeten verdienen, vergaren, verzamelen etc. kwam er de mogelijkheid tot verandering. Wat nu als het idee van ‘tekort’ een illusie is? Een illusie die wereldwijd wordt geleefd en leidt tot allerlei disbalans en onvrede. Beetje bij beetje open ik de poorten van deze zelf gecreëerde gevangenis. De keuzes die ik maak steeds meer te baseren op een gevoel van overvloed.

En wat heeft dit dan nu allemaal te maken met ‘aan het werk!’? Alles. Het werken op Lameira vertrekt vanuit een ander startpunt ontdekte ik in die twee weken. De openheid en puurheid van de omgeving doet een direct appèl op iets diep van binnenuit willen. Er is geen enkel mechanisme in mij nodig om mezelf aan te zetten of te pushen. Het open ritsen van de tent, het drinken van een kop koffie met uitzicht over de klussen en over de schitterende natuur roept gewoon om te beginnen. Ik hoef nergens doorheen te duwen, ik hoef mezelf niet eerst allerlei instructies te geven of ik hoef niet door mijn innerlijke dialogen heen te debatteren. Niets van dit alles. Het leven en het werk wil gevierd en gedaan worden. Han onderschrijft deze ervaring volledig en het lijkt ook niet gestuurd door een eerst enthousiaste adrenaline kick. Hij is daar nu alleen, we missen elkaar én de zin om aan het werk te gaan blijft. En helemaal eerlijk, mijn kop koffie in het NH hotel aan het begin van de training was zeker nodig om mezelf aan te zetten met een caffeine schotje. Lameira roept me en ik ontdek nog even verder hoe en wat er nodig is om helemaal vrij aan het werk te gaan!

Om 5.30 uur zondagmorgen is het vliegveld van Porto niet de meest inspirerende plek op aarde. Zeker niet als je net door de stromende regen vanuit het hotelletje in het centrum van Porto bent weggereden. We hoopten op een kop koffie samen, maar dat zit er niet in. De afscheidskus komt veel te snel. Ik moet me echt losscheuren. Nog een kus en dan nog een, nog wat lieve woorden en dan toch echt door richting de security. Met natte ogen druk ik mijn boardingpass op de scanner. Was dit nu wat we wilden?

10 maanden hebben we samengewoond. Lang koesterden we ons zorgvuldig opgebouwde eigen domeinen en muurtjes rond de kwetsbare plekjes van ons hart. We ontdekten in ons zelf diepe angsten rondom echt verbinden, intimiteit en (on)afhankelijkheid. Na de overgave en de heling bleek het samenwonen veel leuker te zijn dan we ooit hadden bedacht. Langzaam konden in de ontspanning oude roestige krassen weer gepolijst worden. En toen kwam er een volgende stap. 

Allebei realiseren we ons dat een echt fijne verbinding begint met twee mensen die naast elkaar staan, op eigen benen, hun eigen weg volgend. De liefde kan pas gevoeld en gevierd worden als ieder een vervuld leven leeft. De jaren hebben me geleerd om mijn eigen gemis niet bij de ander te willen halen, maar te onderzoeken in mijn eigen donkere holen waar ik vergeten was wie ik in mijn heelheid ben. Dit wil niet zeggen dat een ander niets kan of mag aan vullen. Het betekent dat ik de verantwoording neem voor mijn eigen verlangens en mijn eigen geluk. Daarbij hoort juist ook dat ik me durf over te geven aan de liefdevolle handreikingen van de ander. Een soms verwarrende tegenstelling want het vraagt steeds weer checken bij mezelf van waaruit ik iets doe of wil. Niets opeisen en wel volledig aannemen wat er is. 

Dus net wat uitgebalanceerd in het samen zijn in één huis kwam Lameira op onze weg. En ja dan opnieuw de vragen. Hoe lopen we beiden onze eigen weg? Hoe krijgt de Liefde de meeste ruimte? Hoe Zijn we samen? Hoe samen te leven?

Het antwoord waar we nu op uitgekomen zijn is dat we deels weer apart van elkaar leven. Han grotendeels in Portugal, ik vaak in Nederland maar zeker ook op Lameira en samen vooral samen met of zonder 2000 kilometer ertussen. Zoals ik pas nog aan iemand schreef: “de liefde gaat altijd boven de vorm”

Voor ons betekent het vooral dat onze liefde en verbinding steeds de ‘vorm’ krijgt die het verdient. En ja helaas hoort daar dan ook het losscheuren bij, ergens op een vliegveld bijvoorbeeld in Portugal. 

Afgelopen jaren was ik met dodenherdenking eigenlijk altijd in Huissen. Dit plaatsje dichtbij Arnhem waar de wortels van mijn vader liggen. Ook de plaats waar hij in de oorlog aan het Looveer bij de Rijn moest schuilen met zijn familie en waar vier van zijn zusjes omkwamen bij de bombardementen op hun schuilkelder. Acht jaar was mijn vader nog maar toen dit gebeurde. Pas zo’n tien jaren gelden kon deze wond in mijn vader zich openen en schreef hij zijn verhaal op in een boekje. Helend was de dag, een paar jaar geleden, dat mijn jongste zoon Vasco op 4 mei voorlas uit dit verhaal in de kerk van Huissen. De twee minuten stilte brachten we aansluitend door bij het massagraf op de begraafplaats dichtbij de kerk. Warme helende tranen over de wangen van mijn vader. Hij was niet de enige. Dit jaar ben ik op 4 en 5 mei op Lameira in Portugal. Een blik op Facebook moest me helpen herinneren aan de data. Vreemde gewaarwording dat ik na afgelopen jaar een ander gevoel heb bij het vieren van vrijheid. Het afgelopen jaar heeft me nog meer doen inzien dat de ware vrijheid nergens anders te ontdekken en te herwinnen is dan in ons zelf. Natuurlijk hebben heldinnen die de 2e Wereldoorlog meemaakten hier al over geschreven. Indrukwekkende woorden van Etty Hillesum, Edith Eva Eger en Anne Frank hebben ons al lang laten weten dat de ware vrijheid besloten ligt in ons zelf. En toch lijken we dat zo vaak weer te vergeten.

Al een heel lange tijd droom ik van een buitenlands avontuur in de zon. Vaak op vakanties mijmerend een blik werpend op het plaatselijk aanbod van landjes en mooie plekken in de natuur. Even zo vaak verstopte ik mijn verlangen weer onder de dikke billen van de beren op de weg. Enige jaren geleden toen na mijn scheiding de bankrekening op 0 stond had ik de hoop ogenschijnlijk definitief opgegeven. En toch, het bleef me roepen. En nu, het wonder is geschied! Met verbazing kijk ik uit over de vallei en kan nog amper bevatten dat het toch echt waar is. Hoe dan? Niet Omdat ik een rijke vent aan de haak geslagen heb, niet omdat er geen beren op de weg waren, niet omdat mijn bankrekening uitpuilt, niet omdat mijn mind niet van alles roept, niet omdat ik de Staatsloterij heb gewonnen, niet omdat ik in COVID tijd zoveel werk en inkomen had, niet omdat het onmogelijk is…..het heeft kunnen gebeuren simpelweg omdat het leven vraagt om te luisteren naar de stem van je hart en te denken in mogelijkheden in plaats van alle onmogelijkheden. En dan op het juiste moment als het zich aandient, springen in de diepte van het niet weten en het onbekende. Vertrouwend dat het universum mij niet voor niets op dit punt heeft gebracht. Mocht je willen weten hoe dan verder wel? Het kleine spaarpotje wat ik als zzp’er had gespaard voor mijn pensioen heeft een veel leukere bestemming gekregen dan het (on)veilig wegzetten bij de bank of bij een belegger. Mijn niet zo rijke, maar wel heel inventieve en avontuurlijke man heeft alles bijgezet om ook zijn droom hier te verwezenlijken. Hij blijft voorlopig in Portugal en zet ziel en zaligheid in om het oude huisje mooi te maken. Ik zal heen en weer gaan tussen deze goddelijke plek en Nederland om bij te dragen aan mijn motto: Lef je Leven en dus door het werk te doen wat daar bij hoort. Door trainingen, coaching, workshops, kundalini Yoga lessen en retreats wil ik mensen inspireren om hun ware aard en vrijheid te onderzoeken en te Leven. En hopelijk kunnen we dit paradijsje in de nabije toekomst delen met heel veel andere mensen. Want ja de vrijheid hebben we in ons zelf te ontsluieren maar de kracht van de natuur en de puurheid van een omgeving waarin het echte leven gevoeld kan worden schept wel een prachtige bedding om dit werk te doen. Vrijheid hoeft niet bevochten te worden, vrijheid kan gevonden worden in de overgave aan de schoot van moeder aarde. We werken hard om deze plek, Lameira, weer te kunnen laten schitteren en haar gulle liefde te delen met anderen. Ik eer de dode zusjes van mijn vader, mijn niet gekende tantes, door de vrijheid te leven!

“Krrrrghh, krrakrrrr, krakkkkk, boem” bij het eerste geluid midden in de nacht schrik ik wakker en zeg tegen Han, wat is dat? Ik vermoed een heel eng beest of monster. Nog voor hij kan antwoorden slaak ik een enorme gil. Het bed hangt helemaal scheef. Toen we na twee dagen in de auto maandag einde van de middag aankwamen bij Lameira bleek door de regenval het laatste stuk van de weg totaal onbegaanbaar. Op flinke afstand van het huisje moesten we de auto laten staan. Hierdoor konden we niet anders dan lopend over het naastgelegen land de auto uitladen. Een flinke trip met halverwege een extra hindernis, een hoogteverschil van 1,5 meter. Op het muurtje bij de hindernis verzamelden we alle spullen en van daaruit door naar het huisje. Ons aanvankelijk plan was om de tent op te zetten en direct te gaan kamperen. Echter de naam Lameira, land van aarde en water, deed de naam eer aan. Een groot deel van het land was veranderd in zompige klei. De vermoeidheid en de omstandigheden brachten ons dus op een ander idee. In het huisje stond nog een oud spiraal op houten pootjes en in ons enorme kampeer assortiment zat een luchtbed van precies dezelfde, wel kleine, maat. Moe en koud pompten we het luchtbed op en maakten het bed op. Op één meter twintig lekker warm, dicht tegen elkaar aan vielen we in een diepe slaap. Daar het de dagen hierna ook nog wat wisselvallig weer bleef, besloten we na de eerste nacht nog een paar nachten lepeltje lepeltje eraan vast te plakken. De eerste ochtend werden we wakker in een met flarden mist versierde prachtige natuur. De vogels kwetterde er lustig op los. Het koor is heel divers in de vallei. Onder genot van een overheerlijke kop koffie met onze blik op de overweldigende schoonheid van de pure natuur maakten we plannen waar te beginnen. Want zodra we onze blik wat dichterbij lieten glijden, binnen de straal van ons domein, zagen we de enorme puinhoop. Bergen oud hout, kapotte dakpannen, stukken plastic, lege olievaten en nog veel meer troep riepen om opgeruimd te worden. Dus daar gingen we. Oude kleren en werkhandschoenen aan en ruimen maar. Na enkele uren was er een deel aan kant en wisten we dat de vorige bewoners een soort schoenen fetisj gehad moeten hebben. Overal schoenen op het land en in de tuin. Na het eerste wildplassen en poepen met schepje in de natuur, besloten we de auto te pakken om een kilometer verderop zuiver bergwater te tappen. In ons overbeladen bestelautootje hadden we een Berkey meegenomen. Een fantastisch mooi filter apparaat die allerlei eventuele vervuiling er nog uit haalt via de koolstoffilters. Voor ons geen plastic flessen uit de super mercado. Het off grid leven is echt begonnen. Ik zou hier veel voorbeelden kunnen noemen van wat we zo tegenkomen in de dagen. Een goede aflevering van “Ik vertrek” is er niets bij. Echter wat het meest fantastisch is om te ontdekken is de enorme inventiviteit, creativiteit en inspiratie die deze plek ons geeft. Moeder natuur neemt ons op in een grote omhelzing. Ze draagt ons werkelijk overal doorheen. Wijze lessen leren we natuurlijk ook, over onze fysieke grenzen bewaken, over samenwerken, over flexibel meebewegen en zoveel meer. Het is echt een groot wonder wat Lameira ons te bieden heeft. De directheid van de ervaring is groot, we doen iets en merken direct de consequentie of het resultaat. Een ander directe verbinding is hier ook zo toegankelijk. Dit gaat niet over het internet, want dat is zo onstabiel als wat. Waar ik op doel is de verbinding tussen hemel en aarde. Vele uren meditatie en andere spirituele practice zijn hier niet nodig om te voelen hoe de ware verhoudingen liggen. De kracht van de natuur, de heldere sterrenhemel, de stilte en de rivier brengen me ogenblikkelijk in verbinding met de grootsheid van het universum. Hier voel ik me opgenomen en onderdeel van iets groters. Eerst mediteren om de dagelijkse druk(te) van het stadse leven te kunnen bejegenen is hier overbodig. Ik hoef niet door stroperige lagen heen te werken om in contact te komen met hogere wijsheid en waarheid. Stilte en meditatie zijn hier dan ook de dragers van verbinding in plaats van de voorwaardelijke hulpmiddelen. Overigens wil dit niet zeggen dat mijn mind al in een constante vredige staat is. Terug naar het scheve bed. Het is de derde nacht in ons geïmproviseerde bed. De nachten zijn koud dus het heel dicht tegen elkaar aan liggen zorgt voor warme lijven. Natuurlijk zorgt het ook voor de nodige onderbrekingen in de nachtelijke rust, want als een van ons tweeën zich wil omdraaien dan moet de ander eigenlijk mee. Het is een nachtelijke dansje wat we maken. Maar dan, na mijn ijselijke gil en het scheve bed. We schieten de zaklamp aan, want tje een olielamp heeft iets meer tijd nodig en springen uit bed. Na een eerste verkenning zien we al snel dat het bed met een poot volledige door de vloer is gezakt. Han begint wat op de omliggende planken te tikken en zegt: ‘deze is niet goed, de rest volgens mij wel’. We leggen van oud hout wat er immers in overschot is overheen en plaatsen het bed terug. De kou drijft ons direct weer onder het dekbed. Met grote, wakkere ogen lig ik in bed. Alle scenario’s in mijn hoofd worden uitgerold. “Zie je wel natuurlijk is dit huisje helemaal verrot, wat dacht je dan voor die prijs te kopen?!” oh zo direct zakken we helemaal door de vloer, twee meter naar beneden”, “oh dit kunnen we echt niet betalen als dat allemaal verrot is” en dan die zompige klei, natuurlijk wonen er hier daarom geen mensen meer” “nou nu zie je het, eigen schuld, altijd maar zo gniffelen over andere mensen in “Ik Vertrek” dit en nog veel meer verhaallijnen zet mijn hoofd en ego in om mezelf op de kop te zitten. Blijkbaar is deze herrie in mijn hoofd een tijdje nodig om op het punt te komen waarbij ik in de donkere nacht besluit om toch echt nogmaals zelf te checken hoe het er eigenlijk voor staat met de vloer. Ik schud Han wakker en zeg dat hij moet opstaan, er wacht een klus. Slaapdronken werkt hij mee aan het groot onderzoek wat ik inzet. Met een breekijzer tik ik plank voor plank, ik wrik en ik klop me een ongeluk om te kijken hoe het zit. Om dan met een gerust hart tegen mijn mind te kunnen zeggen dat ht goed is. Uitgeput vallen we weer in slaap.

De volgende dag worden we wakker met een stralende zon. De stralen zijn al krachtig en in no time is de klei droog. We besluiten dat dit het moment is om de tent op te zetten. de buitenkeuken en het composttoilet te installeren. Ik heb nog 1,5 week voor ik terugvlieg naar Nederland en wil Han graag in een goed kampement achterlaten. Bovendien willen we graag het huisje zoveel mogelijk strippen. Het is volgebouwd met houten wanden, een laag houten plafond en andere hokjes die geen recht doen aan onze Nederlandse lengtematen. Gesteund door een heerlijke zon glimlach ik om de capriolen van mijn mind en geef me nog wat meer over aan het eenvoudige leven in de vallei. Alleen nu telt als het gaat om een antwoord te vinden op een situatie en al die verhalen uit het verleden en alle bedachte scenario’s voor de toekomst bieden geen enkele rust voor nu!

September 2020 een koffiebreak met Olga bij Sugar Hill in Arnhem. Benieuwd ben ik naar haar avonturen in Portugal. Ze kochten daar een oud schooltje in een dorpje in the middle of nowhere. Al snel hoor ik in haar enthousiaste verhalen een interne roep. Wat haar woorden uitstralen is echtheid,inspiratie en oprechte levensvreugde. Het ontsteekt een innerlijke vonk van een oud verlangen. Een plek in de zon met ruimte voor het simpele leven. Het liefst een plek van schoonheid die gedeeld kan worden met anderen. Stuiterend rol ik de afspraak uit. Zeker als Olga me aan het eind nog toefluistert dat ze weet welk huis voor ons is. Nonchalant meldt ze dat ze de coördinaten van de mooie vallei met dit huis zo wel even appt. Januari 2021 met een bonkend hart stappen we in de vroege ochtend in de auto op weg naar Portugal. Twee weken hebben we genomen om te gaan luisteren wat Pé da Serra ons te vertellen heeft.

Enige dagen later eten we kaki ijsjes in de vallei Lameira. De lichte nachtvorst heeft de overrijpe kaki vruchten beroerd. We nemen een hap van het zachte, zoete, knisperende ijzige vruchtvlees en zien onder een strak blauwe lucht voor het eerst de schoonheid van dit dal. We gingen express in de winter kijken om ons niet door de romantiek van de lente te laten vangen. Dit is accuut mislukt. We vallen stil en zijn verliefd. Iedere dag zijn we te vinden in de vallei. We slapen in een comfortabel huis in het dorp en wandelen in een kwartier naar Lameira. Als Han me ergens uitnodigt om even te komen zitten op het platje bij het huis, stelt hij me een vraag: “wat vraagt deze plek aan ons?” Ik maak contact en de plek zegt drie eenvoudige woorden: heb me lief. Nu lijkt dit misschien een eenvoudig verzoek, dat is het echter niet. Ja er is deze schitterende natuur, ja er is een huisje met een goed dak, ja er is stilte, eenvoud en een overdaad aan olijven, druiven en sinaasappels maar er is ook veel verwaarlozing, de restanten van bosbranden, veel troep, een moeilijk begaanbare weg, geen water, elektrisch of sanitair. Kortom ons hart en hoofd schreeuwen beide om aandacht. En ons hart wint. Want beide weten we dat ons leven niet gaat om comfort zones te consolideren. We leven om ons hart te openen voor wat zich aandient en waar we kunnen groeien in liefde. We doen een bod en de laatste onderhandelingen vinden plaats als we de makelaar toevallig tegenkomen op de weg tussen Pé da Serra en Grade. We passeren elkaar, stoppen, rijden achteruit, doen de autoraampjes open en sluiten de deal. Het avontuur is begonnen. Nu is het eind april en zijn we voor het eerst als eigenaar/hoeders aangekomen op het land van aarde en water:: Lameira. De komende tijd neem ik jullie graag mee in onze avonturen.