Lameira, land van aarde en water

September 2020 een koffiebreak met Olga bij Sugar Hill in Arnhem. Benieuwd ben ik naar haar avonturen in Portugal. Ze kochten daar een oud schooltje in een dorpje in the middle of nowhere. Al snel hoor ik in haar enthousiaste verhalen een interne roep. Wat haar woorden uitstralen is echtheid,inspiratie en oprechte levensvreugde. Het ontsteekt een innerlijke vonk van een oud verlangen. Een plek in de zon met ruimte voor het simpele leven. Het liefst een plek van schoonheid die gedeeld kan worden met anderen. Stuiterend rol ik de afspraak uit. Zeker als Olga me aan het eind nog toefluistert dat ze weet welk huis voor ons is. Nonchalant meldt ze dat ze de coördinaten van de mooie vallei met dit huis zo wel even appt. Januari 2021 met een bonkend hart stappen we in de vroege ochtend in de auto op weg naar Portugal. Twee weken hebben we genomen om te gaan luisteren wat Pé da Serra ons te vertellen heeft.

Enige dagen later eten we kaki ijsjes in de vallei Lameira. De lichte nachtvorst heeft de overrijpe kaki vruchten beroerd. We nemen een hap van het zachte, zoete, knisperende ijzige vruchtvlees en zien onder een strak blauwe lucht voor het eerst de schoonheid van dit dal. We gingen express in de winter kijken om ons niet door de romantiek van de lente te laten vangen. Dit is accuut mislukt. We vallen stil en zijn verliefd. Iedere dag zijn we te vinden in de vallei. We slapen in een comfortabel huis in het dorp en wandelen in een kwartier naar Lameira. Als Han me ergens uitnodigt om even te komen zitten op het platje bij het huis, stelt hij me een vraag: “wat vraagt deze plek aan ons?” Ik maak contact en de plek zegt drie eenvoudige woorden: heb me lief. Nu lijkt dit misschien een eenvoudig verzoek, dat is het echter niet. Ja er is deze schitterende natuur, ja er is een huisje met een goed dak, ja er is stilte, eenvoud en een overdaad aan olijven, druiven en sinaasappels maar er is ook veel verwaarlozing, de restanten van bosbranden, veel troep, een moeilijk begaanbare weg, geen water, elektrisch of sanitair. Kortom ons hart en hoofd schreeuwen beide om aandacht. En ons hart wint. Want beide weten we dat ons leven niet gaat om comfort zones te consolideren. We leven om ons hart te openen voor wat zich aandient en waar we kunnen groeien in liefde. We doen een bod en de laatste onderhandelingen vinden plaats als we de makelaar toevallig tegenkomen op de weg tussen Pé da Serra en Grade. We passeren elkaar, stoppen, rijden achteruit, doen de autoraampjes open en sluiten de deal. Het avontuur is begonnen. Nu is het eind april en zijn we voor het eerst als eigenaar/hoeders aangekomen op het land van aarde en water:: Lameira. De komende tijd neem ik jullie graag mee in onze avonturen.