Afgelopen jaren was ik met dodenherdenking eigenlijk altijd in Huissen. Dit plaatsje dichtbij Arnhem waar de wortels van mijn vader liggen. Ook de plaats waar hij in de oorlog aan het Looveer bij de Rijn moest schuilen met zijn familie en waar vier van zijn zusjes omkwamen bij de bombardementen op hun schuilkelder. Acht jaar was mijn vader nog maar toen dit gebeurde. Pas zo’n tien jaren gelden kon deze wond in mijn vader zich openen en schreef hij zijn verhaal op in een boekje. Helend was de dag, een paar jaar geleden, dat mijn jongste zoon Vasco op 4 mei voorlas uit dit verhaal in de kerk van Huissen. De twee minuten stilte brachten we aansluitend door bij het massagraf op de begraafplaats dichtbij de kerk. Warme helende tranen over de wangen van mijn vader. Hij was niet de enige. Dit jaar ben ik op 4 en 5 mei op Lameira in Portugal. Een blik op Facebook moest me helpen herinneren aan de data. Vreemde gewaarwording dat ik na afgelopen jaar een ander gevoel heb bij het vieren van vrijheid. Het afgelopen jaar heeft me nog meer doen inzien dat de ware vrijheid nergens anders te ontdekken en te herwinnen is dan in ons zelf. Natuurlijk hebben heldinnen die de 2e Wereldoorlog meemaakten hier al over geschreven. Indrukwekkende woorden van Etty Hillesum, Edith Eva Eger en Anne Frank hebben ons al lang laten weten dat de ware vrijheid besloten ligt in ons zelf. En toch lijken we dat zo vaak weer te vergeten.
Al een heel lange tijd droom ik van een buitenlands avontuur in de zon. Vaak op vakanties mijmerend een blik werpend op het plaatselijk aanbod van landjes en mooie plekken in de natuur. Even zo vaak verstopte ik mijn verlangen weer onder de dikke billen van de beren op de weg. Enige jaren geleden toen na mijn scheiding de bankrekening op 0 stond had ik de hoop ogenschijnlijk definitief opgegeven. En toch, het bleef me roepen. En nu, het wonder is geschied! Met verbazing kijk ik uit over de vallei en kan nog amper bevatten dat het toch echt waar is. Hoe dan? Niet Omdat ik een rijke vent aan de haak geslagen heb, niet omdat er geen beren op de weg waren, niet omdat mijn bankrekening uitpuilt, niet omdat mijn mind niet van alles roept, niet omdat ik de Staatsloterij heb gewonnen, niet omdat ik in COVID tijd zoveel werk en inkomen had, niet omdat het onmogelijk is…..het heeft kunnen gebeuren simpelweg omdat het leven vraagt om te luisteren naar de stem van je hart en te denken in mogelijkheden in plaats van alle onmogelijkheden. En dan op het juiste moment als het zich aandient, springen in de diepte van het niet weten en het onbekende. Vertrouwend dat het universum mij niet voor niets op dit punt heeft gebracht. Mocht je willen weten hoe dan verder wel? Het kleine spaarpotje wat ik als zzp’er had gespaard voor mijn pensioen heeft een veel leukere bestemming gekregen dan het (on)veilig wegzetten bij de bank of bij een belegger. Mijn niet zo rijke, maar wel heel inventieve en avontuurlijke man heeft alles bijgezet om ook zijn droom hier te verwezenlijken. Hij blijft voorlopig in Portugal en zet ziel en zaligheid in om het oude huisje mooi te maken. Ik zal heen en weer gaan tussen deze goddelijke plek en Nederland om bij te dragen aan mijn motto: Lef je Leven en dus door het werk te doen wat daar bij hoort. Door trainingen, coaching, workshops, kundalini Yoga lessen en retreats wil ik mensen inspireren om hun ware aard en vrijheid te onderzoeken en te Leven. En hopelijk kunnen we dit paradijsje in de nabije toekomst delen met heel veel andere mensen. Want ja de vrijheid hebben we in ons zelf te ontsluieren maar de kracht van de natuur en de puurheid van een omgeving waarin het echte leven gevoeld kan worden schept wel een prachtige bedding om dit werk te doen. Vrijheid hoeft niet bevochten te worden, vrijheid kan gevonden worden in de overgave aan de schoot van moeder aarde. We werken hard om deze plek, Lameira, weer te kunnen laten schitteren en haar gulle liefde te delen met anderen. Ik eer de dode zusjes van mijn vader, mijn niet gekende tantes, door de vrijheid te leven!