Ken jij dat? je fladdert wat rond, kijkt door gekleurde glazen de wereld in, van binnen zing je en verder huppel je lekker rond en dan ineens: boem!
Back to basic, poten op de grond, kont op de aarde, een nieuwe realiteitscheck dient zich aan.
Dit is de kracht en tegelijk ook de frustratie die ik ervaar en voorgeschoteld krijg in het verder ontwikkelen van Luz da Lameira. Het is helemaal niet moeilijk voor mij om hier te dromen. Als ik rondloop worden in mijn beeld ruïnes, prachtige huisjes, schuurtjes worden gekleurde mediterrane slaaphuisjes, braakliggend terrein een toekomstige zwemvijver, oude muren het nieuwe construct voor een kamer. Door de bramenbosjes heen zie ik al de vlonders met tenten staan, oud ijzeren hekken bij de buren zijn voor mij prachtige nieuwe balustrades voor bij de ruïne, dat voor mij al een tempeltje is met deze ,dan goud geverfde hekken ervoor. Het is een niet te stuiten stroom waarvan Han inmiddels weet het meestal maar te laten, zonder direct de druk te voelen dat alles ook te moeten realiseren. Het bruist en borrelt dan in mij en dat is een heerlijk gevoel. Grote dromen blijken hier trouwens ook stap voor stap dichterbij te komen, dus tot zover geen klagen.
Echter, de werkelijkheid laat vaak ook de andere kant zien. Net als ik ronddartel als een blije kip, wordt ik weer teruggebracht. Afgelopen weken waren van deze categorie. Han en ik noemen dan, dat we hebben te bewegen door de weerstandsvelden heen. Naarmate de dromen meer realiteit worden en we lekker in flow zijn, worden ook deze velden van weerstand geactiveerd. Meestal gebeurt dat dus met een dikke BOEM.
Ineens knalt de waterpomp eraf, doet de noodzakelijk 4W auto het niet meer, blijkt met een hevige regenbui het water en de modder rechtstreeks onze slaapkamer in te lopen. We weten weer hoe het is om nog geen dakgoot te hebben, want ieder stap door de voordeur levert een natte nek op. En natuurlijk vragen veel van deze events een direct actie. Juist op die zondagmiddagen of momenten dat we geen zin hebben in gedoe. Dan dwingt de actualiteit ons ineens weer geulen te graven achter het huis, of moeten we op jacht naar een andere auto en bijbehorende euro’s.
Op die momenten voelen we allebei dat het erop aankomt of we blijven staan. De uitdaging is groot om elkaar eens even lekker uit te schelden of een rondje rond te mopperen. En natuurlijk doen we dat ook weleens. Toch is die ontlading niet wat gevraagd wordt. Het lijkt meer een reminder te zijn om volledig aanwezig te zijn in het nu. Back to basic. Het fundament moet volledig staan voordat we een volgende stap kunnen maken. Het vraagt om onze vibratie te verhogen in plaats van te verlagen door met elkaar in de strijd te gaan. Het vraagt voelen wat het oplevert aan emoties en daar doorheen te ademen. De oude manier van reageren hebben we beide voldoende uitgeleefd en deze tijden vragen om terug te keren naar ons hart. Het ego wil strijd, het hoofd wil controle en het hart wil verbinden en de liefde laten stromen. Het is een kwestie van kiezen met een wakker hoofd.
Door te voelen kan ik het herkennen, door het te omarmen voor wat het is, geef ik maximale erkenning. Dan kan ik accepteren dat ik nu iets anders te doen heb, dan ik mogelijk wenste. Herkennen, erkennen en accepteren dus. Ach ja het is vaak beschreven en verteld, het toepassen en leven is het enige wat ik hoef te doen. Het lijkt simpel en steeds vaker ervaar ik dat ook. Luz da Lameira is de meest fijne leerplek die ik me op dit moment wensen kan. Ik leef met mijn hoofd in de wolken en mijn voeten in de klei. Ik Ben, hier!