Wat hebben kweekgras en eczeem in vredesnaam met elkaar te maken?
Deze vraag houdt me sinds vanochtend bezig. En voordat je stopt met lezen omdat je denkt dat de gekte bezit van me heeft genomen, ik geloof dat je je op dat vlak niet meer zorgen hoeft te maken dan normaal gesproken.
Vanochtend ging ik net als momenteel vele ochtenden, al vroeg de moestuin in. Helaas is deze overlopen door het zeer opportunistisch groeiende kweekgras. Al eerder had ik ooit een moestuin in Nederland en ook daar startte mijn moestuin carrière met voornamelijk het afgraven van grond om het vrij te krijgen van het zogenoemde kweek. In die tijd was ik net gescheiden en was het een goede manier om de frustraties van het huwelijk en de scheiding en natuurlijk ook het verdriet van de mislukking weg te laten vloeien in de aarde. Ook het fysiek zware werk was toen een goede workout om mezelf te confronteren en uit te dagen om zaken in de rauwe werkelijkheid onder ogen te zien. Overigens is het me toen in die tuin niet gelukt om het kweekgras eronder te krijgen. Dit moestuin-avontuur eindigde met picnic en borrels in de tuin, zonder dat er verder nog erg hard gewerkt werd aan de voedselvoorziening via eigen teelt. Ook een goede manier trouwens om te rouwen, kletsend met vriendinnen op een mooie plek.
Nu in Portugal krijg ik deze kweekgras-uitdaging opnieuw gepresenteerd. Mijn allereerste ingeving is dat het er helemaal uit moet. Bestrijden wil ik het en ik noem het een persoonlijke vendetta. Ik weet vanuit mijn eerdere ervaring hoe moeilijk dit is en ook het internet stemt me niet positief in het succesvol kunnen uitroeien van deze grasplaag. Het is inderdaad net als met de mafia. Wat je bovengronds ziet is maar een spatje van het probleem. Dagenlang verdiep ik me verder en probeer ik stukjes schoon te krijgen in de tuin. Portugese buren uit het dorp geven wat advies en dat bestaat inderdaad uit enorm buffelen of de gifspuit. In het eerste heb ik geen zin en het tweede is ondenkbaar. Han wil de totale tuin afdekken met plastic voor een jaar, een rigoureuze methode die misschien kan werken maar ja daarna is het dan maar zeer de vraag of we het uit onze tuin kunnen houden. Immers in de vallei wiert het telig en dan is het maar zo weer verspreid over ons stukje grond. Kortom, ik weet het nog even niet.
Tegelijk opgaand met het getob in de ik moestuin ben ik met mezelf aan het tobben. Vorige week ineens had ik een soort uitslag over mijn hele lijf. Het jeukte enorm en ik vroeg me af wat ik gegeten en gedronken had, wat ik op mijn huid had gesmeerd, wat ik anders dan anders had gedaan enzovoorts. Een nacht en een halve dag verder ging het ook op mijn ogen zitten en stond ik van binnenuit inde brand. En toen wist ik het. Ik kwam weer terecht in de herinneringen aan 2017. Een periode waarin ik vrij plotseling van top tot teen onder het eczeem kwam te zitten. Na maanden van extreme jeuk en andere ellende was er een apotheose met één ziekenhuisopname in het Radboud. 1,5 week lang was ik een soort mummie met verbandwikkels en teerzalf, intern doordrenkt met prednison. Bovendien was ik het favoriete studieobject geworden,omdat niemand wist waar het vandaan kwam en wat ze er aan konden doen. In dit proces van artsen en daarnaast de door mij gekozen alternatieve wegen, was het ook vooral een innerlijk proces. Ik ontdekte veel over langdurige stress en de gevolgen daarvan voor mijn systeem. Toen vlak voor mijn 50e verjaardag in oktober leek men het gevonden te hebben. Ik had een Afrikaanse tekenziekte onder de leden of doorgemaakt al eerder die mijn in aanleg aanwezige atopisch eczeem had getriggerd. Hupsakee een antibiotica kuur eroverheen moest de oplossing zijn. Zelf koos ik ervoor om mijn 50e verjaardag samen met mijn lief te vieren op Cyprus. Daar op dat mooie eiland ging mijn innerlijk proces verder en nam ik ruimte om echt te herstellen. Maanden was ik uit de running geweest en mijn wereldje was heel klein geworden. De jeuk en ik hadden genoeg aan elkaar daar paste niet veel naast.
Dit hele circus aan herinneringen kwam in volle sterkte afgelopen week terug in mijn gedachten. Alles in mij ging in verzet. “Niet nog een keer!” was een zich herhalende, niet ondersteunende zin in mij. “Ik had toch alles aangekeken en doorgemaakt?! Ik had toch mijn lesje wel gehad en geleerd?! Ik hoefde deze les toch nog niet nog een keer?!” Een dag lang was ik van binnen aan het stampvoeten zoals een peuter in de supermarkt liggend op de vloer. Enorm chagrijnig blafte ik in het rond. Gelukkig zijn er niet zoveel mensen in de vallei, maar arme Han.
De nacht bracht ik krabbend en zuchtend door. In de ochtend nam ik een besluit. Dit werkte niet en vroeg een ander antwoord. Ik nam mezelf onder de arm in de richting van het riviertje. Het koele water was als liefdevolle balsem voor mijn huid. Van binnen ontspande ik en ik dobberde wat rond op mijn rug in het water. Beetje bij beetje kon ik mij ontspannen en openen voor een grotere blik op het geheel. Ik voelde hoe ik het verzet opgaf. Ik zwaaide denkbeeldig met een witte vlag en gaf mij over. De verhalen om het kloppend te maken liet ik in het water wegsijpelen. Helemaal leeg en schoon droogde ik mij af. De rest van de dag nam ik tijd om mezelf gewoon te voelen. Af en aan kwamen de innerlijke vuur golven. Ik probeerde de waves te volgen, zonder het vuur aan te wakkeren met mijn verzet. Aloe Vera smeerde ik om te koelen en om mijzelf liefdevol te strelen. De dagen daarna droomde ik veel. De meest bizarre combinaties van mensen en gebeurtenissen. Ook deze verhalen kon ik laten zonder ze in de ochtend te willen construeren tot een logisch geheel. Ik voelde hoe ik langzaam terugkeerde tot mijzelf. De jeuk trok me eruit, maar gelukkig, ik was ‘back home’.
En dan terug naar de vraag wat hebben kweekgras en eczeem nu met elkaar te maken?
Het komt er op neer dat ik vanochtend voor het eerst mezelf afvroeg wat het kweekgras eigenlijk te melden heeft. Uitroeien lukt niet, negeren kan niet. Dus wat zegt het nu dat er zoveel kweekgras is. Ik vond een schrijven online met dezelfde insteek. Het kweekgras laat zien dat de grond onvoldoende verrijkt is. Het heeft het vermogen om diep de grond in te gaan en te verstrikken en verstikken, maar ook om de weg vrij te maken en voedingsstoffen op te halen. Het probleem laat ook de oplossing zien. Wauw! Dat is een mooi gegeven. Het probleem nemen zoals het is, heeft dan het antwoord in zich.
We zijn hier bezig in de vallei om te verrijken. We zijn bezig om de balans te herstellen en ons zelf daarin mee te nemen. Wij zijn in de cirkel van het leven in plaats van erbuiten. Mijn persoonlijke proces gaat ten diepste ook hierover. Hoe kan ik voluit JA zeggen tegen het leven zonder in verzet te zijn. Hoe kan ik laag voor laag mezelf afpellen zodat de verhalen stoppen en de balans is hersteld?!
Oh en trouwens al trekkend aan het spaghetti gras, vond ik een hartje van steen. Dat verhaal over gevonden hartjes blijft blijkbaar nog even bestaan!