Blog

We hebben geleerd om ons te verbinden aan onechte materie. We zijn ons gaan vasthouden aan allerlei zaken die ons van buitenaf worden aangereikt. 

Een sticker van de juf voor netjes schrijven, een snoepje op de knie na het vallen, een diploma van de middelbare school voor het scoren van zesjes, een mooie leaseauto van het bedrijf, een zogenoemde, zogenaamde toelage van de overheid voor van alles en nog wat. 

En dan, het allerbelangrijkste wat we hadden moeten leren is afgeleerd. Namelijk het vertrouwen dat je alles al in je hebt. We zijn gaan geloven dat we andermans goedkeuring, erkenning en waardering nodig hebben om ons zelf lief te hebben. Wat een ongelooflijke miskenning van iets dat zo wezenlijk is. We zijn hier allemaal op aarde omdat we het recht hebben van bestaan. Dit bestaansrecht hoeft niet bevochten te worden of veroverd in strijd met iemand anders. Ik lees deze dagen in het boek van Maarten Oversier dat deze titel draagt. Al lezend hoor ik zijn stem. Zijn prettig Rotterdamse accent met altijd een grap paraat. Jaren geleden was hij een van de mensen op mijn pad die me hielp te ontdekken waar mijn essentie zit. In zweethutten en tijdens regressiesessies leerde ik om me te bevrijden uit de triangel van het drama met slachtoffers en daders. De titel van het boek nodigt me uit om opnieuw te onderzoeken hoe ik me verhoud tot dit existentiële recht op leven. 

De afgelopen weken in Portugal zijn voorbij gevlogen. Het leven hier neemt me mee naar alle uithoeken van mijn Zijn. Lameira doet haar naam eer aan. Het regent behoorlijk bij tijd en wijle en de volledig uitgedroogde grond van afgelopen zomer absorbeert het water volledig en weet het om te zetten in een poel van modder. Eén rondje over het land en je weet gelijk hoe het voelt om met je poten letterlijk in de klei te staan. 

Mijn aanwezigheid hier voor een langere tijd heeft veel aspecten. Het zorgt voor meer tijd en ruimte samen met Han. Tijd die zo nodig is om te ontginnen wat we in de vallei te doen hebben, om plannen te maken vanuit een balans tussen man en vrouw en ook om me vrij te voelen en los te maken van mijn oneigenlijke verbindingen met van alles buiten mijzelf. 

Ik ontmoet mijn eigen verwachtingen opnieuw over wat ik blijkbaar toch dacht dat allemaal gedaan moet worden in deze periode. Hardop zei ik tegen iedereen dat ik met een blanco sheet ging en dat ik niets wilde invullen, maar toch wandelen allerlei onderhuidse ideeën mee over wat ik met deze tijd allemaal kan doen. En nog vervelender, al die innerlijke afkeur over wat ik eigenlijk allemaal al had ‘moeten’ doen. Kortom werk aan deze de Winkel!

In mijn innerlijke zoektocht kom ik een onschuldig klein meisje tegen die bang is om alleen gelaten te worden. Ze heeft een levendige en spontane kern maar eromheen zitten allerlei draden naar voorouders die het vizier hadden op overleven. Geen ruimte voor gevoelige zieltjes en geen tijd voor het schoonspoelen van emoties. Ik kende haar in mij al wel. Maar deze keer is de ontmoeting intenser en rauwer. Ik huil vele tranen met mijn ogen open. Mijn ziel wordt gewassen en schoon gespoeld. De eclips en het 11/11 portaal zorgen ervoor dat ik met een extra boost de strengen van verwarring kan ontrafelen. Poe poe, dat geeft ruimte. 

Ik kom opnieuw in verbinding met de pure essentie van het wezen van dit kleine meisje. Heel bewust maak ik ruimte voor de onschuld in mij. Dit is wat ik nodig heb om de komende tijd vanuit een wit binnenste te kunnen vormgeven. Blijkbaar was dit de blanco sheet die ik voorvoelde. 

Volgens mij hebben we dit in deze tijd allemaal te doen. Ons te bevrijden van de oude verhalen in onze geschiedenis. Ons los te maken van oude systemen, structuren en patronen. Het leven weer vorm te laten krijgen vanuit een bewuste onschuld. 

De nieuwe wereld is geen menselijk maakbare, waarin we ons vasthouden aan materie die geen fundament geeft. De nieuwe wereld vraagt om verbinden met de ware natuur. Verbinden met onze ware natuur en ons laten dragen in de schoot van moeder aarde. Alleen als we ons door haar durven laten dragen, kunnen we onze eigen onschuld en innerlijke vrede voluit leven. 

Na een lange aanloop ben ik in augustus op Luz da Lameira, in Portugal. Op de een of andere manier ben ik in mijzelf steeds bezig met dansen. Flarden van verhalen en metaforen springen door mij heen. Glimlachend denk ik terug aan mijn vorige bezoek waar Han mij verraste met een playlist vol met heerlijke dansmuziek. We hadden een zeer onverwachte dansavond die me liet schateren van het lachen. Je moet namelijk weten dat Han niet van dansen houdt. Hij zegt altijd dat Indo’s van binnen dansen. De mensen van de MeeLEEFweek hebben het geweten. Mijn geschater klonk dwars door de dikke Xisto muren heen. Want ja het moest wel gebeuren uit het zicht van het publiek volgens Han. 

Toch heeft deze voorzichtige dansavond blijkbaar iets geopend, want nu in deze hete augustus zomermaand zijn we uitgenodigd door de Portugese Fabíola om in haar dorp de feestavond mee te maken. We starten de avond bij haar thuis en zakken dan langzaam af naar het dorpsplein voor een ‘social diner’. Aan lange houten tafels eten we typisch Portugese gerechten. De menukaart kent veel vlees maar er is ook rekening gehouden met mijn vegetarische voorkeur. Na een heerlijk nagerecht volgt er een optreden van twee goochelaars. De show duurt eindeloos lang. Op enig moment wordt ik zelfs uitgenodigd om naar voren te komen voor een truc. Ik weet de uitnodiging te pareren en gelukkig staat iemand anders op. Als de goochelaars hun eigen betovering hebben gebroken en het podium verlaten, springt iedereen op om de tafels en stoelen van het dorpsplein  te slepen en wordt de dj aangekondigd.

Al snel klinken er allerlei Portugese klanken. Ik weet van de Fado, maar dit is allemaal feestmuziek waarbij Braziliaanse ritmes en Afrikaanse invloeden zijn verweven tot een geheel waarbij ik niet stil kan blijven zitten. Op enig moment trekt Fabíola me het plein op en mijn lichte gène smelt direct weg. We zwieren op een manier die me terug doet denken aan mijn eerste danslessen. Ik ben opgegroeid in het Arnhemse Spijkerkwartier waarvan de eerste zes jaar van mijn leven vlak naast de gerenommeerde dansschool Wensink in de Parkstraat. Daarom kon het volgens mijn ouders niet anders dan dat ik daar leerde stijldansen. De oude heer Wensink was iemand van de traditionele stijl. Vrouwen droegen een rok en werden gevraagd door de mannen. Je moest zelfs je rok vastpakken en een licht kniebuiging maken als teken dat je de dans aanvaardde. Ik was toen vol in de pubertijd, ging stappen in de Move in Arnhem waarbij de dresscode zwart was en de muziek alternatief, dus dit was nog al een opgave voor me. Tot overmaat van ramp herkende de oude heer Wensink me als het oude buurmeisje en sprak me consequent aan met ‘meisje van De Winkel’. Het samen te doen met mijn hartsvriendin die regelmatig letterlijk en figuurlijk uit de bocht vloog heeft me het enige tijd doen volhouden. Bovendien heb ik daar iets heel belangrijks geleerd. Er is een groot verschil tussen jongens of mannen die leiden door te stappen of diegene die dansen. De door mij zo genoemde ‘stappers’ deden vreselijk hun best om de passen te maken. De vrouw in hun armen was daarbij vooral een houvast en een subject om door de zaal te duwen. De dansers daarentegen voelden de muziek in hun lijf en volgden eerder hun heupen dan hun hoofd.

Terug naar Luz da Lameira en mijn tegenwoordige leven. Ik realiseer mij steeds meer dat het leven absoluut niet maakbaar is. Het hoofd gebruiken om over de aarde te stappen en vast te klampen en door te duwen, het heeft geen zin. Het leven vraagt om gedanst te worden. Vanuit verbinding met de aarde te voelen welke beweging en welk ritme gevraagd worden. Te volgen zonder te lijden. Te leiden zonder te forceren. Gewoon het lijf laten spreken.

Ik ben nu de komende  tijd weer een paar weken in Nederland en voel opnieuw het ritme en de beweging die gemaakt wil worden. De muziek is hier anders dan in Portugal maar het luisteren via mijn lijf en van daaruit bewegen is hetzelfde. De klanken zijn anders en ik dans mijn leven!

Boeken, zelf-hulp-programma’s en stappenplannen vol zijn er geschreven over het managen van je leven en dat is volgens mij nu juist niet de bedoeling. 

Afgelopen weken is de rat race na Corona weer volledig op gang gekomen. De A12, A50, de A2 en allerlei andere wegen heb ik op allerlei tijdstippen bereden en het is weer giga druk. De energie voelt weer opstuwend en het lijkt alsof we niets geleerd hebben in de contemplatie tijd van Covid. Ook ik beweeg me weer van afspraak naar training en andere werkklussen en vraag me ondertussen af wat ik aan het doen ben. Ja natuurlijk is het op een bepaalde manier prettig om weer te kunnen werken en mensen live te ontmoeten en toch klopt er in mijn beleving iets niet. 

Ik spreek mensen die hardop uitspreken het jammer te vinden het excuus van ‘de maatregelen’ niet meer  te kunnen gebruiken om allerlei sociale verplichtingen te kunnen afzeggen. Wat is het toch dat we ons laten leven in de drukte van alledag?

Een dag voor ik naar Portugal vlieg, fromnel ik nog een wandelafspraak met mijn hartsvriendin in mijn overvolle agenda. Het doet me goed om even te vertragen en onze hart- en hersenspinsels te delen. Op enig moment spreek ik uit dat ik mijn leven meer aan het managen ben dan aan het leven. Haar antwoord is even kort als confronterend: ”Ja, dat is wat je doet, Dink”.

Poe, deze komt binnen. Ik voel me zo rijk met mijn gevulde leven: mijn werk, Arnhem, vrienden, zonen, familie, stad en aan de andere kant Han, mijn lief, Lameira in Portugal, het opbouwen van deze prachtkracht plek. Het is er allemaal en ik kan het allemaal omvatten. En toch vraagt het ook een enorme inspanning van me om het allemaal bij elkaar te houden.

En nu ben ik al weer ruim een week op Luz da Lameira. De vogels hebben er zin in en kwetteren er op los. De eerste dagen valt me op dat de ogen en oren van Han veel meer getraind lijken om waar te nemen. Hij wijst mij op vogels die ik nog niet zag tussen al het groen, herhaalt deuntjes die de vogels fluiten en herkent de Hop en de Koekoek.  Mijn ogen en oren lijken wel verstopt en bedekt. Pas na enkele dagen vallen de filters weg en zie en hoor ik beter. Ik realiseer mij dat de drukte van de stad mij noodzaakt tot het optrekken van de nodige bescherming. Als vanzelf trek ik  muurtjes op om de vele indrukken een beetje te temperen. Hier in de natuur is dat niet nodig. De dieren, de rivier, de stevige wind en het ruisen van de bomen halen ook de nodige decibels en toch hoef ik me er niet voor af te schermen. Wat het wel van me vraagt, is om me te verbinden en te openen. Beetje bij beetje kom ik intern tot rust. Met het wegvallen van de schermen komt er een directer lijntje met mijn gevoel. Mijn hoofd maakt letterlijk minder lawaai, het gekwaak van mijn gedachten wordt overstemd door de symfonie van de natuur. Er komt ruimte voor mij in mij. 

De innerlijke stilte is trouwens niet altijd comfortabel. Als ik mij in mij ontmoet komen er als vanzelf ook de grotere vragen. 

Nu is het al weer het einde van twee prachtige en intense weken. Tot nu toe heb ik dit stukje niet afgeschreven. Teruglezend voel ik mijn eigen aarzeling. Ik draai ergens omheen. Om te verbinden met de bron mag alles wegvallen wat ik nog in de lucht probeer te houden. Her-bronnen vraagt van mij volledige overgave. Geen controle, geen gemanage, geen gedraai, geen gerommel in de marge. Het enige dat gevraagd wordt, is te durven leven met de liefdesstroom door iedere ader van mijn lijf. Dat is hier en nu durven zijn met alles wat er is. Onvoorwaardelijk durven kiezen voor wat Waar is. 

Het enige wat uiteindelijk telt is die verbinding met de Bron. Hoe mooi is het dat Marije op ons land tussen de bramen, overwoekerd door druiven, een waterbron heeft ontsluierd. 

Het is een heerlijk plekje geworden om zittend op de grote stenen, toegezongen door de kikkers mezelf te laten zakken in de liefdevolle armen van mother Gaia. Adem in adem uit…..let go and let God. 

En dan terug op Lameira, deze vallei bij Pé da Serra. Het landje heeft ons gemist. De moestuin is enorm gegroeid met groenten en heel veel onkruid. De grond is nu al erg droog. Er viel lang geen regen waar het normaal gesproken dat wel doet in deze maanden. Het huisje wacht geduldig op de volgende stap in het bouwprocces. Stucen van de muren is het meest in het oog springende grote project dat nodig is. 

De eerste dagen komen we moeizaam op gang. We zijn vooral moe. De dagelijkse zaken die hier off-grid nu eenmaal meer energie vragen, kunnen we nog net doen. Boodschappen voor een week, water halen in jerrycans boven op de berg bij de bron en onderhoud aan auto en aggregaat. De dagen zijn snel gevuld en vliegen voorbij. 

In mij worden steeds meer stemmetjes actief. Oude stemmen die zeggen dat ik meer moet doen in de tijd die ik er ben, stemmen die zeggen dat het niet goed genoeg is, stemmen die vragen waarom ik dit nou zo’n paradijsje blijf noemen, vragen over hoe nu verder, Han in Portugal ik heen en weer, is dat echt wat ik wil? Ik kom er niet direct uit en draai rondjes in deze niet zo vrolijke carrousel. Ik ontmoet mezelf weer in een leegte die ik lang niet heb gevoeld en ook daar weten deze stemmen wel raad mee. “Dit had je toch al lang doorgewerkt deze soap, je weet toch hoe het zit, waarom doe je het dan, je hebt toch genoeg tools in handen om eruit te komen?! Doe dan yoga, mediteer, verbind je met je hogere Zelf” enzovoort. Ik bezwijk bijna onder de druk. Het lukt me om niet in mijn valkuil van veel gaan doen te trappen. Ik luister naar mijn lijf en slaap best veel. Ik ben in mijn eigen wereldje en af en toe houd ik het niet meer en gaat er een golfje van projectie en ander gedoe in de richting van Han. Hij zoekt ook zijn weg weer en bereidt zich voor op de periode dat hij hier weer alleen zal zijn. Zo dobberen we allebei rond in ons eigen soepje. 

We brengen veel tijd buiten door in de moestuin en op de rest van het landje. We wandelen wat en ontdekken nieuwe mooie plekjes op loopafstand. We koken lekkere gezonde maaltijden met veel groenten en hier en daar ook al uit eigen tuin, we zoeken vrienden op, we lummelen rond en maken plannen. Helemaal niets mis mee natuurlijk, maar toch. In mij knaagt het door. 

Eind april vorig jaar zijn we begonnen en er is waanzinnig veel gedaan én er moet ook nog heel veel gebeuren. De creator in mij heeft heel veel plannen, meer dan ik tijd en ruimte heb om het uit te voeren. Ik realiseer me dat de eerste adrenaline stoten veel hebben opgeleverd maar dat er nu ook iets anders is vereist. Ik merk dat mijn innerlijke druk oploopt. Mijn leven in Arnhem is gevuld en met name mijn werk hoopt zich op omdat ik regelmatig ook bezig ben op Lameira. Na de Coronatijd waarin ook zoveel stil viel, loop ik over van zin in het organiseren van allerlei workshops en andere activiteiten. Ook de trainingen in het bedrijfsleven trekken weer aan en vragen veel van mijn planning skills (die ik overigens niet perse in mijn geboortepakketje meegeleverd heb gekregen). Ik weet dat ik een prachtig en uniek leven heb en ik merk dat ik mezelf soms te slecht begrens. 

Ook hier stuit ik op het oude stuk van me niet goed genoeg voelen. Ja hoe vaak kan je in een mensenleven afpellen tot je echt in de pit van zo’n thema bent. Ik realiseer me dat ik liever compleet ben, dan perfect. Ik glimlach want ik roep zo vaak tegen anderen dat perfect zijn zo saai is. Je kunt het in de ogen van de ander zo gemakkelijk herkennen en er dan toch zelf ook weer met open ogen intuinen. 

Ik weet dat het nodig is om het niet alleen te zien en te weten, maar ook te voelen in mijn hele lijf. Goh wat heb ik het nodig om mijn lijf te voelen. Ik ga naar mijn favoriete plekje bij de rivier onderaan ons landje. De eerste kennismaking met haar water beneemt me de adem. Ongelofelijk wat is dit koud. Mijn voeten doen pijn van de kou. Han moedigt me aan vanaf de kant en zegt te blijven ademen. Iets met stuurlui en de wal, knipoog ik. Het is dat ik mezelf ook al heb ingezeept anders was ik waarschijnlijk niet doorgelopen naar het diepere deel. Het lukt me om heel even onder te gaan. Terug op de kant wordt ik liefdevol opgevangen met een open handdoek. Mijn lijf tintelt heerlijk. Oh wat is dit nodig om weer aan te komen bij mij zelf. 

De dagen daarna ga ik steeds ietsje langer in het koude water. In mijzelf vraag ik de rivier om mijn lijf te omringen en mijn gepieker weg te spoelen. Zelf heb ik genoeg te doen met het doorademen. Steeds meer zak ik in mijn lijf. Ik voel een leegte die ik lang heb weten te vermijden. Hier in deze leegte is tegelijk ook mijn thuis. Hier in die leegte voel ik ook mijn pijn. 

Opeens realiseer ik me dat het soms ook best even niet leuk mag zijn op Lameira. Dit grote avontuur laat me jubelen maar brengt ook andere zaken met zich mee. Omdat ik mezelf zo’n bofkont vind met dit leven lijk ik mezelf soms niet toe te staan om ook de andere kant van deze medaille te nemen. Ja het leven is hier soms ook hard. Het is hard werken, ik spreek de taal nog amper, ik wil veel en dat kost ook centen die niet in goudpotten verstopt zitten in deze vallei. Ik slaak een zucht. Oh ja, de ervaringen op deze prachtige aarde zijn duaal. Er is dag en nacht, er is licht en donker, er is man en vrouw, er is jubelen en er is somberen. Het volledig aannemen van deze beide kanten maakt het compleet. Het gaat er dan vooral over dat ik blijf verbinden. Niet of het een of het ander maar en het een en het ander. Het Lemniscaat, de liggende acht,  het symbool van oneindigheid laat zien hoe beweging verbindt. Niet door aan de ene kant van de acht te zijn óf aan de andere kant maar door in beweging te zijn en zo te verbinden. Ik word compleet als ik alles wat ik tegenkom in mijzelf weer kan connecten.  Vol en leeg, jubelen en somberen, rust en drukte, hoofd en hart, Portugal en Nederland. 

Als ik einde van de dag weer in de koude rivier ben voel ik hoe mijn handen ronddraaiende bewegingen maken in het water. Als vanzelf voel ik dat ik achtjes draai met mijn handen in het water. Ik voel mijn volle zijn, ik voel mijn leegte. Ik voel me vol-ledig. 

Op 10 januari vloog Han met me terug vanuit Lissabon naar Arnhem. Het vele klussen en de tijd alleen was even genoeg geweest. Hij was toe aan vakantie zoals hij zelf zei. In Arnhem wachtte mijn werk en ons fijne huis in het Spijkerkwartier.

Er was ook tijd voor familie en vrienden en we werden allebei ziek. De tijd vloog voorbij en voor we het zelf goed en wel in de gaten hadden stond onze reis terug al weer geboekt. 

Donderdag 17 februari zouden we vliegen. Het liep anders. Die dag was er storm op komst. We zaten te wachten op CS Arnhem toen de omroeper eerst omriep dat alle spoorverkeer van Utrecht naar Amsterdam was gestremd door een kapotte bovenleiding. Mooi dat we via Eindhoven vliegen, zeiden we. Dit zinnetje herhaalde zich nog een keer toen we hoorde van een oponthoud tussen Arnhem en Oberhausen. Even later gleed de trein naar ‘s-Hertogenbosch het station binnen. Han sleepte zijn forse koffer naar binnen en ik mijn handbagage voor twee weken Portugal. 

Daar gingen we tot vlak voor station ‘s-Hertogenbosch CS. Zoals wel vaker het geval is, riep de conducteur om dat we even moesten wachten voor we het station binnen konden rijden. Het wachten duurde best lang. De conducteur kwam weer over de speaker en vertelde ons van een kapotte bovenleiding bij Druten waardoor er geen stroom meer was op het station voor ons. Het was wachten op het volgende bericht. Drie kwartier stonden we stil. Ondertussen naar alternatieve manieren zoekend om ons vliegtuig te halen. Een paar berichtjes naar mensen of ze toevallig door Brabant reden, een hoop gezoek naar bussen, treinen en ander vervoer. Na enige tijd klonk de conducteur weer en hij vertelde ons dat we teruggingen naar Nijmegen. Op de terugweg zou de trein op ieder passerend stationnetje stoppen. We besloten er zo snel mogelijk uit te gaan. Het werd ‘s-Hertogenbosch Oost. Ondertussen belde mijn broer, spraken we een conducteur en liepen we richting de bussen. Mijn broer bood aan direct vanuit Velp bij Arnhem in de auto te springen en naar ons toe te komen om ons door te brengen naar Eindhoven. En zo deed deze schat dat dan ook. Wij sprongen in een bus naar het centraal station en toen door in een andere bus in de richting van de A2. Opgelucht stapten we om klokslag drie uur bij Eindhoven AirPort uit de auto. Een laatste dikke knuffel en zwaai zwaai. 

Een paar minuten later zagen we dat de desk om in te checken net drie minuten daarvoor was gesloten. De eerste nee, maar voorlopig niet de laatste was gescoord. Er volgden er het komende uur nog een paar. We kregen met veel gepraat nog wel onze boardingpas, maar een dame met haar hart op slot weigerde de koffer van Han door te laten bij de bagagecheck. Na de nodige discussies en eindeloze regels en procedures herhalend, werd de NEE steeds luider. Terug naar de servicebalie. Ook daar weer nee. Het ging niet meer lukken om met de vlucht van 15.40 uur mee te gaan. Zelfs niet toen bleek dat hij later zou vertrekken. Ook van omboeken was geen sprake. 

Alle pech en stress van onderweg kon ik alleen nog maar ontladen in een leegte en wat tranen. 

We werden weggestuurd met de boodschap dat we het beste zelf konden zoeken naar een vlucht want alles was vol, schreeuwend duur of naar de verkeerde stad. We besloten tot een bak koffie en even bijtanken. Echter er kwam nog een nee, want ja geen qr-code was geen koffie aan een tafeltje bij Starbucks, pufff. 

Ik tikte een berichtje naar mijn broer dat we niet in de lucht waren en deze lieverd draaide om bij Nijmegen, terug naar ons. Zijn elektrische kar moest nog wel even aan de stroom en ook de file hield hem nog wat langer op. Treinen terug gingen nog steeds niet. We eindigden de avond met een vette bek (patat) op de bank in Arnhem. 

De nacht was onrustig en we lagen beiden te woelen. Wat had deze ervaring ons te zeggen? Een van de belangrijkste dingen die we ontdekten is dat het lijkt of de (mede)menselijkheid steeds meer verstopt raakt achter regels, procedures en de angst om die niet te volgen. Hoe komt het toch dat mensen hun autonomie zo gemakkelijk lijken op te geven vragen we ons af. Daarnaast vonden we het heel pijnlijk dat  er niemand begrip toonde door iets te empathisch te zeggen. Het had de harde Nee! Wat zachter gemaakt. We vragen ons af wat voor ons de beste reactie is in een dergelijke situatie, want ja de ander kunnen wij niet veranderen. We komen er op uit dat we hoe dan ook zelf wel ons hart open willen blijven houden ook al doet de ander nog zo onaangenaam. Wel is het belangrijk om dit te doen vanuit een eigen heilige ruimte. De grenzen van die ruimte mogen stevig zijn, zodat de ander weet en voelt dat de onaardigheid afglijdt langs de randen van onze heilige bubbel. 

De vrijdagochtend na deze nacht was er nog meer storm en we kozen een nieuwe vlucht in alle vroegte op de zondag. Weer een andere lieve engel bracht ons in het holst van de nacht naar Eindhoven! Zondagmorgen stonden we na de vlucht en een busrit weer in Castelo Branco. 

Ik schrijf deze lange versie en aanloop op omdat het van wezenlijk belang was bij alles wat we leerden. 

Ik leerde dat als mensen hun hart gesloten houden, ik mijn verwachting dat als ik echt contact maak ze wel weer openen, niet perse waar hoeft te zijn. Met andere woorden, mijn hart openen mag zonder verwachting van wat de ander doet. Ik leerde ook voor de zoveelste keer hoe belangrijk het is om op een vliegveld en op andere drukke en stressvolle plekken bij mezelf te blijven. Ik was het weer even vergeten en liep energetisch helemaal leeg. We leerden samen hoe goed we in verbinding kunnen blijven met elkaar en naast elkaar kunnen blijven staan in een hectische omgeving. We hebben ook gemerkt hoe fijn het is om in een relatie niet in de valkuil van de ‘ja maar als jij’-projecties te komen. We waren in staat om de ander te blijven zien en steunen. Wauw dat was fijn!

Dit avontuur en mijn inzichten rondom vol-ledig leven worden vervolgd, morgen weer een blog. 

Het is kerstavond en na een reis met een grote diversiteit aan transport, auto, vliegtuig, metro, bus, auto, zet ik mijn voeten neer op de aarde van Lameira. Ik zet twee stappen in de donkere avond en hoor en voel een sterk zuigende kracht. Ik word met beide voeten de klei ingezogen. Er is geen ontsnappen mogelijk, er wordt me gelijk duidelijk gemaakt waar het hier onderaan de berg over gaat, aarden! De afgelopen weken waren gevuld en hectisch. Er waren behoorlijk wat werkklussen, mijn hoofd was regelmatig gevuld met zorgen over een zieke zoon en zieke kat, de nieuwe website die aandacht vraagt, allerlei online meetings zo voor het einde van het jaar, familiefeestjes rond Sint en Kerst en 1001 andere zaken waar mijn mind overuren meemaakte. Ik herken dit wel van mezelf en zie ook hoe ik worstel om hierin in mijn stille midden te komen en te blijven. De yogalessen die ik geef in deze laatste weken van het jaar stel ik in het teken van verstilling vanuit het hart. Er zijn veel meer mensen merk ik die in deze tijd van het jaar zich wat overvraagd voelen in de veelheid van activiteiten en de gekunstelde druk om af te willen ronden voor het einde van het jaar. Wat is dat toch dat we tegen de natuurlijke stroom van de natuur in zwemmen. Alles in de natuur verstild in de wintertijd. Op Lameira is het voelbaar en zichtbaar. De laatste kweeperen hangen aan de boom weg te rotten, de kleuren zijn donkerder en meer versluierd en alles staat even on hold. Soppend en met dikke kleiklonten onder mijn laarzen maak ik mijn entree. Ons huisje is inmiddels meer geïsoleerd door het onverminderd harde klussen van Han en ook de houtkachel helpt ons om tijdens de koudere avond warm te blijven. Het laatste uur van Kerstavond wordt gevierd met nootjes en een drankje. De volgende ochtend is regenachtig en de naam Lameira aarde en water = modder) is overduidelijk.

Hier stopte mijn schrijven en vandaag pak ik het weer op. Het is 10 januari 2022 en de weken zijn voorbij gevlogen. Voor het eerst sinds negen maanden reis ik samen met Han terug naar Nederland. Na al die maanden verbouwen is het tijd om even met afstand te kijken en voelen voor de volgende stap. Voor mij ligt het anders. Ik ben wat gewend geraakt om me los te scheuren en heen en weer te reizen tussen mijn leven in Nederland en Portugal. Wat scheelt is dat ik voor nu even geen afscheid hoef te nemen van Han. Steeds beter leer ik om de uitersten in mijn leven te verbinden. Het comfortabele, stadse leven in de matrix in Arnhem met het sobere leven in de rauwe natuur van Lameira, het leven op mezelf met Han op afstand en het samen leven, het werken met mensen en het bouwen aan onze droom, de stilte en de drukte, het fluiten van de vogels in de vallei en het verkeer over de Boulevard Heuvelink. Het verbinden van de uitersten vraagt een continue beweging van me. Steeds opnieuw afstemmen, voelen hoe ik me kan verhouden tot dat wat er is. Het voelt als het volgen van het Lemniscaat. Deze liggende acht die het oneindigheidsteken symboliseert en uitersten met elkaar kan verbinden. Ik mijmer nog wat over de flow van het leven. Al schommelend in de bus onderweg naar het vliegveld van Lissabon kan ik niet anders dan concluderen dat ik me heel dankbaar voel voor deze mogelijkheid in mijn leven. Ik leer om de stroom te volgen zonder dat ik hoef te weten waar dat op uitkomt. Zowel in Portugal door vrienden als ook in Nederland wordt me regelmatig gevraagd wanneer ik me dan definitief vestig in het land van aarde en water (Lameira). En steeds beter kan ik voelen dat ik die vraag niet hoef te beantwoorden vanuit mijn hoofd en ratio. Het enige wat ik hoef te doen is blijven verbinden en voelen wat de volgende stap is. Ik sluit even mijn ogen laat de zonnestralen nog diep binnenkomen, leg mijn hand op de knie van mijn lief en “all is good”.

Met een beetje weemoedig hart ben ik opgestaan. Ik scroll wat door de ‘socials’ en bekijk mijn eigen foto’s. 

Ineens zie ik het. 

Afgelopen zomer toen ik ruim zes weken in de vallei van Lameira, Pé da Serra was, maakte ik regelmatig een foto van de opgaande zon. Gezeten op het platje naast het huis, onder het genot van de eerste koffie, kroop dan de zon achter de berg vandaan. Iedere dag weer begroet door de warme stralen. 

Terug in Nederland maak ik regelmatig een foto van de ondergaande zon. Zittend op mijn hooggelegen stadsbalkon, met uitzicht op de Eusebius kerk genietend van de nazomer en de warme kleuren in de lucht. 

De opgaande en ondergaande zon herinneren me aan de cycli in de natuur. Alles kent een beweging, een ritme en een toon. De seizoenen, de maancycli, de getijden, de sterren, de bomen en planten, alles laat ons zien dat de stroom van leven gepaard gaat met dood en ook weer wedergeboorte. 

Ik zelf ben hier ook onderdeel van, alleen  lijkt het soms zo op de achtergrond te verdwijnen in het rumoer van de stad en een druk leven. Iedere vrouw kent in zichzelf een diepe verbinding met de cyclus van het leven. Het ‘in de maan zijn’, de menstruatie, de eisprong, oneindige hormoonschommelingen die deinen en stormen door het lijf. Het hoort bij ‘vrouw zijn’ en geeft ook een innerlijke structuur. Nu mijn maandelijkse periodes lijken af te nemen en vervangen worden door verrassingsaanvallen, realiseer ik me dat er ook weer een innerlijke structuur is verdwenen. Er valt niet meer te schuilen, geen excuses meer voor mijn buien. Als ik eerder moe en/of chagrijnig was dan kwam het vast door mijn naderende menstruatie, riep ik dan. Mijn broer noemde dat vroeger dan plagend een vaginale depressie. En als de ‘dijken’ gebroken waren dan vloeide er niet alleen bloed maar ook een hoop opgehoopte spanning en stress uit mijn lijf. Nu kan ik niet meer vast rekenen op een maandelijkse reminder en toch blijf ik diep verbonden aan de natuur. Het vraagt van me, om mezelf te herinneren aan de verbinding met de ritmes van het leven. 

Het loslaten van structuren is trouwens een thema dat sowieso prominent speelt. We verschuiven vanuit het Vissentijdperk naar de tijden van Waterman. Een grote verandering van een langdurige periode waarin patriarchale patronen getransformeerd mogen worden naar een herbalancering van mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten in een ieder van ons. De oude hiërarchische machtsstructuren staan onder hevige spanning en stribbelen tegen. Echter er is geen ontkomen aan, we leven in veranderende tijden. Er is veel te zeggen en schrijven over de huidige tijd en dat wat allemaal zichtbaar wordt. Hoe dan ook Corona heeft ons allemaal uitgedaagd en uitgenodigd om onze vaste patronen te herzien. Waar sta ik voor? Wat vind ik belangrijk? Waar ontleen ik zekerheid aan? Welke structuren en systemen dienen nog wel en welke niet?

Voor mij staat vast dat het merendeel van de opgebouwde maatschappelijke structuren niet meer dienend zijn aan het ritme van de mens. Met allerlei kunst en vliegwerk hebben we geprobeerd onszelf en onze kinderen in te passen in systemen die knellen en kraken. De vraag is durven we los te laten en te vertrouwen op de verbinding met onze essentie? Hebben we het lef om structuren niet langer te gebruiken om ons te verschuilen en durven we in onze naaktheid op zoek te gaan naar wat ons dient? Het zijn grote vragen die beantwoord zullen moeten worden. 

Mijn eigen lijf laat zien hoe dat werkt. Een structuur die niet meer nodig is verdwijnt simpelweg. Ik kan vasthouden wat ik wil, maar een nieuwe cyclus vraagt wat anders. Durf jij de dood te omarmen, zodat er een wedergeboorte kan plaatsvinden?