Met vallen en weer opstaan hebben we leren lopen. Onbevangen met een grote drive om te willen leren. Het is ons van nature gegeven. Helaas verliezen we verderop in het leven vaak dit vermogen om onbevangen te zijn. We worden bang om te falen, we raken gehecht aan ons comfort, we gaan leunen of overleven. Kortom we miskennen de kracht van onbevangenheid en vergeten onze levenskracht.Ik riep als klein meisje al vrij snel “zelluf doen!” Ik ontwikkelde in rap tempo een verlangen naar zelfstandigheid. Dat ik dit ook ging cultiveren en als een vast patroon was gaan inbouwen, ontdekte ik later. Om in isolatie, uit verbinding, mijn eigen zogenaamde zelfstandigheid te vieren, was eigenlijk ook vaak fake. Diep van binnen een verlangen naar intimiteit en oprechte verbinding, aan de buitenkant de stoere, zelfstandige vrouw. Het heeft me ver gebracht en het heeft me verder weg van mezelf gebracht. De laatste jaren lukt het me beter om mijn binnenkant en buitenkant afgestemd te leven. De weg, het onderzoek naar binnen heeft me geleerd om de afgescheidenheid, mijn afgescheiden delen, weer te integreren. Veel compassie, vergeving en zachtheid heb ik ingezet om mezelf weer te kunnen laten thuiskomen in mijzelf. En daar sta ik dan, voeten op de grond hoofd in de wolken, verbonden met mezelf en daardoor meer dan ooit met anderen.
En dan krijg ik nu toch best vaak de vraag: “maar hoe doen jullie dat dan, Han in Portugal, jij hier?”. De echte betekenis van die vraag blijkt vaak pas als ik doorvraag. De vraag komt vaak voort uit een eigen onderzoek wat mensen momenteel doen en beleven. Er is veel te doen rondom relaties. We weten hoe de vorige generaties het ongeveer deden, we weten hoe wij het tot nu toe hebben gedaan, we weten dat het zo niet meer werkt en we weten eigenlijk niet hoe dan wel. En het enige wat ik erover kan zeggen is ook maar wat ik daarover ontdek. Wat ik voel is dat ik op eigen benen kan staan omdat ik steeds minder gemis ervaar waarvoor ik een ander in moet huren of verantwoordelijk maak. Ja ik misHan zeker wel. Het zou heerlijk zijn tegen elkaar aan te kruipen en wat te snuffelen. Mijn huid te voelen gloeien onder zijn fijne aanraking. Echter onze verbinding voelt diep en intens. Met 2000 kilometer ertussen voelt hij vaak zo dichtbij. Daar waar ik mijn onzekerheden, blokkades, en schaduwen tegenkom, heb ik inmiddels heel veel tools tot mijn beschikking om te onderzoeken waar ik een beetje te weinig licht laat schijnen of liefde niet laat stromen. Ik voel me dankbaar met een levenspartner die deze reis ook zo invult. Allebei op eigen benen, diep verbonden.Ik zou het zo veel meer mensen toewensen. De mogelijkheid om jezelf te dragen en te verdragen. De onbevangenheid van een kind om intiem te durven zijn met een ander mens. De volwassenheid van een opgegroeid mens om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen weg en je eigen geluk. Op eigen benen, niet omdat het moet maar omdat je het kan!