Wellicht heb je gelezen hoe we op de derde nacht in ons huisje in Lameira deels door de vloer zakten? Vol plannen voor de verbouwing gingen we eind april naar Portugal. We zouden beginnen met opruimen en alle houten hokjes binnen afbreken. Beide projecten zijn gedaan, vink! Daarna zouden waarschijnlijk het dak, een waterput, zonnepanelen en een douche volgen en een heleboel zaken meer. Wat we echter leren via Lameira, als prachtige metafoor voor het leven, is om stap voor stap te werken. Dat wat nu voor onze voeten ligt is het enige wat telt. Zo kwamen we er stap voor stap, plank voor plank, balk voor balk achter dat eigenlijk de hele vloer op het menu stond van de familie houtworm. Er zat niets anders op dan de hele vloer er dan ook in dezelfde volgorde, plank voor plank en balk voor balk uit te slopen. Een hele klus voor Han in zijn eentje. De eerste keer dat we deels door de vloer zakten ging mijn hoofd met me aan de haal. Alle doemscenario’s over een instortend en onbewoonbaar huisje en alle financiële risico’s en obstakels passeerde de revue. Het hielp niet, maar ja die mind was razendsnel en was me steeds te vlug af. Al mijn meditatieve en spirituele oefening leek ineens mijlenver weg. Het was even slikken en resetten. Nu enige weken later is mijn hart vervuld van dankbaarheid over de wijze lessen die ik leer. Hoe vaak in mijn leven heb ik mezelf laten afleiden van mijn pad, door verwachtingen, ideeën, aannames en allerlei overtuigingen? Bezig met gister, vorige week, volgende maand of nog verder vooruit. Boeken vol zijn er geschreven en gelezen door mij over de praktijk van in het nu zijn.
En nu sta ik op een punt waarin het ten volle geleefd mag worden. Het valt prachtig samen met het programma van de spirituele school waar ik mee bezig ben, ‘The Path of the One Heart’. Na het opschonen van veel schaduwen in de wereld van de dualiteit staan we op het punt om de volgende stap te zetten. De weg van Divine Service met als prettige tussenstop ‘joyful freedom’. Ik begin meer te doorgronden wat het echt betekent om van Ik naar Wij te bewegen. De Ik als ego, persoonlijkheid, die zich in afgescheidenheid waant. De we in eerste instantie niet de wij van ikzelf met alle andere wezens op deze aarde. Nee eerst maar eens ik samen met mijn hoger zelf, mijn lichaam, mijn innerlijk kind, mijn ziel, mijn gidsen enz. Deze Wij, van al mijn zelven, al mijn lichamen en al mijn onstoffelijke verbindingen tezamen. De integratie van dit alles leidt tot eenheid en een lichter ik. Met een knipoog, dat noemen we dan verlichting. Dus vragen over, Wanneer? Hoe lang nog? Hoeveel? Hoe ver? Worden allemaal geschreeuwd door de stem van mijn ego. Wat meer in de stilte, in de fluisteringen van mijn hart, daar is de stem van het ware. Ik leer het in de cursus en ik leer het in de school die Lameira heet. Ik zie het Han doen daar in de vallei, waar het zo veel makkelijker is om met dit soort universele waarheden te leven.We maken een stap, we beginnen in het fundament en maken een degelijke betonnen vloer. En wat de volgende stap is, werkelijk geen idee. Het vraagt goed kijken en vooral luisteren naar wat waar nodig is en durven stilstaan bij de zachte stemmen diep van binnen. Iedere stap leidt tot een volgende stap, meer hoeven we niet te weten.