Blog

Geplaatst op

Wat? Een shunt?

Nu ik bijna twee weken geleden met mijn auto langs de weg in België stil kwam te staan en daarmee mijn reis naar Frankrijk is komen te vervallen en die naar Portugal is uitgesteld, is er veel ruimte en tijd voor andere zaken.

Een van de iets minder serieuze bezigheden is Wordfeud, waarmee mijn lief en ik de brug slaan tussen Portugal en Nederland. Naast de mooie dagelijkse videobelmomenten, waarin we prachtige gesprekken hebben over het leven, onze relatie, onze individuele paden in het leven en over de plannen in Portugal, is het online spelletje Wordfeud ook een geinige manier van contact. Voor wie het niet kent, het is een soort scrabble, waarbij je woorden legt en aanlegt.

En daar legt Han dan regelmatig woorden die ik zeer betwist. Ik heb er al een hele conspiracy theory op los gelaten waarom hij de meest onmogelijke woorden goedgekeurd krijgt en meestal ook nog beloond met veel punten. En hupsakee, daar legt hij vandaag weer zo’n variant: shunt!

Na enig gesteggel en een onderzoekje online naar de betekenis moet ik erkennen dat het toch echt bestaat. Han met zijn verleden in de medische wereld kent het kennelijk daarvan. Het betekent in dat jargon, een aandoening in de vorm van een verbinding tussen twee delen van het lichaam waar vocht doorheen kan stromen. En er is nog een medische variant vanuit de nierdialyse, waarbij het gaat over een buisje dat twee bloedvatenstelsels verbindt. Han licht het nog wat toe door te vertellen dat het gaat om een soort bypass, een omweg omdat iets niet goed meer functioneert. Goed, wederom neem ik mijn ‘verlies’.

Afgelopen weken was ik terechtgekomen in een soort lege ruimte. Mijn inwonende jongste zoon was op vakantie en op de twee katten na was mijn huis leeg. Ook in mijzelf kwam ik de leegte behoorlijk tegen. Na de eerste acceptatie van het feit dat ik nog niet op reis kon gaan en ook niet de retreat kon doen zoals ik zo graag had gewild, werd het stil. Tot aan mijn vertrek was ik behoorlijk druk geweest en had ik ook ingrijpende besluiten genomen voor de komende maanden. De eerste dagen was ik vooral bezig met loslaten en accepteren en ik was ook trots op hoe ik het had gedaan die dag langs de snelweg met pech. De stress en het idioot lange wachten, 3,5 uur voordat de eerste sleepauto bij me was, had ik goed kunnen hanteren. Ik leerde snel om helemaal in het moment te blijven daar langs die E25 bij Luik.

Vervolgens kwam ik na een paar dagen terecht in een grote onrust en verdriet. Ik stond er al direct mee op. Mijn lijf voelde zwaar en mijn energie zo mogelijk nog zwaarder. Koffie hielp niet en ik kwam tot niets. De hele dag heb ik mezelf op de kop gezeten omdat ik niks nuttigs deed. Stemmetjes schreeuwden door mijn hele systeem dat ik toch zeker genoeg hulpmiddelen had om dit te bestrijden. Ik kon toch gaan mediteren, yoga doen, dansen of mantra’s zingen en meer van die benoemde frequentie verhogende activiteiten?! Niets van dit alles werd het en ik werd steeds ongeduriger en vervelender tegen mezelf. Ik deed nog een poging met oefeningen met een gewicht, maar ook dat deed me alleen maar zuchten en maakte me chagrijnig. Kortom ik deed werkelijk niks.

Gaandeweg de dag realiseerde ik me ineens hoe vernuftig ons ego in elkaar zit. Blijkbaar moet ik altijd ‘nuttig’ bezig zijn. Helemaal niets is niet oké, want, dient gepareerd te worden met spiritueel werk. Poe, poe, dat kan toch eigenlijk niet het idee zijn als we spreken over gewoon ZIJN, just BE? Na deze constatering maak ik contact met dit deel in mijzelf. Er is een klein meisje dat staat te stampvoeten omdat ze het niet eerlijk vindt dat het allemaal anders gaat dan ze wilde. Er is ook een deel in mij, die stil zitten en dan voelen wil vermijden. Beide delen worden direct rustiger als ik ze wat aandacht geef. Even luisteren en vooral voelen wat er is. Meer is niet nodig blijkt, wan hierna voel ik me oprecht direct veel beter. Het leven is bedoeld om te ervaren en te voelen wat er is. Geen bypass, ook geen ‘shunt’, maar een oprechte en directe verbinding met mijn diepste voelen!

Geplaatst op

U spreekt met de Pannedienst!

Het is deze week de week van onze retreat in Frankrijk met de titel Awaken your Light. Echter het licht en daarmee ook de schaduw heeft zich op verassende wijze aan ons gepresenteerd.

Marijke, Lotte (onze fantastische kokkin en nog veel meer dan dat) en ik zijn afgelopen zaterdag 16 juli met enorm goede zin vertrokken in de richting van Serqueux. Marijke en ik hebben meerdere keren met heel veel plezier de retreat voorbereid en er zat een lekkere flow in. Het eerste stuk van de reis verliep heel soepel. Marijke en Lotte hadden elkaar ontmoet in Nijmegen en reden samen in de richting van Maastricht waar we samen zouden komen. Meer dan “we zien elkaar rond half elf in Maastricht”, hadden we niet afgesproken. Ik vertrok met mijn bestelauto helemaal volgepakt vanuit Arnhem. In mijn auto niet alleen allerlei spulletjes voor de retreat, maar vooral een hoop spullen voor ons landje Luz da Lameira in Portugal, waar ik na afloop van de retreat naar toe door zou rijden. Althans dat was het plan, echter het leven had een ander plan.

Zo’n 30 km voor Maastricht moest ik tanken. Ik stopte en dacht, het is een mooi moment om even te bellen en af te stemmen waar we elkaar zo kunnen ontmoeten. Met dat ik mijn telefoon pakte, werd ik gebeld door Lotte. Ook zij bleken ongeveer 30 km voor Maastricht te zijn en ze vertelde dat ze net de afrit voor een benzinestation opreden. Je raadt het al, het was de plek waar ik stond te tanken. Met een brede lach zoenden we en gaven elkaar een hug. Even plassen en kletsen met een koffie en toen op weg naar Frankrijk! Marijke en Lotte samen in de blauwe auto voorop en ik met mijn rode bolide er achteraan. Door Maastricht, België in en door de drukte van Luik met alle wegwerkzaamheden lukte het heel goed om bij elkaar in de buurt te blijven. Toen we Luik uit kwamen, reden we direct een steile beklimming op. Iedereen die die route heeft gereden weet vast wat ik bedoel. Vier banen met voortrazend verkeer op weg naar veelal vakantie.

Terwijl ik omhoog rijd merk ik dat mijn auto minder trekkracht heeft en terugvalt in snelheid. In een flits zie ik de blauwe auto verder van me wegrijden. En dan rode lampen op het Dashboard, STOP en direct heel veel rook. Ik weet de auto op de vluchtstrook te krijgen. Wat er dan gebeurt heb ik nog niet eerder in mijn leven ervaren. Ik kijk in de spiegel en over mijn schouder en zie dat het te gevaarlijk is om zo maar de auto uit gaan. Mijn hele lijf begint enorm te shaken. Ik heb de motor uitgezet en zie dat de rook gelukkig minder wordt. Ik ben even echt heel erg bang. Ik probeer Marijke te bellen, maar dat lukt niet. Ik voel dat ik er even helemaal alleen voor sta. Ik ga terug naar mijn lijf en voel dat met het stoppen van het roken van de auto, ik ook minder ga trillen. Ik anker mezelf door diep te ademen. Ik zak weer meer in mijn lijf. Beetje bij beetje keert de rust wat terug. Ik besluit Han te bellen, want hij is voor mij ook een erg belangrijk anker en ik wil checken wat ik kan doen. Het is fijn hem kort te spreken. Voordat ik ophang, weer iets rustiger, zeg ik dat ik de ANWB ga bellen. Met nog wat resten trilling in mijn handen vind ik mijn leesbril en het pasje. Het is het begin van een heel lange oefening in overgave. Het is het begin van een les om steeds niet verder te gaan en te kijken dan de eerstvolgende stap.

Het is een hele tour om samen met de jongen van de ANWB, waarmee ik telefooncontact heb, te komen tot alles wat nodig is voor de melding. Hij moet mijn exacte locatie weten, maar door de stress kan ik mijn locatievoorzieningen niet goed instellen. Verder geeft hij veel info onder andere over hoe lang het kan duren op deze drukke dag en de instructie om uit de auto te gaan. Goed maximaal twee uur wachten weet ik aan het eind van het gesprek. Nadat ik opgehangen heb gris ik mijn gele hesje uit de passagiersdeur. Ik moet glimlachen om mijzelf, want zeer tegen mijn gebruikelijk handelen in ben ik goed voorbereid. Dat gele hesje lag oorspronkelijk achterin mijn auto in een kratje en heb ik toch maar voorin gelegd. Nu zou het onmogelijk geweest zijn die spullen nog te bereiken. Achter mij torenen een koelkast, tafel, stoelen, tenten, een geiser en honderdduizend andere spulletjes bovenop elkaar en vormen een ondoordringbare barrière. Ik dacht nog toen ik het hesje voorin opborg dat het onzinnig was, want mijn auto was meer dan goed voorbereid uit de garage gekomen. Nieuwe accu, kleppen gesteld, nieuwe distributieriem en meer geldverslindende maatregelen. Maar goed, hesje aan, water en rugzak paraat en de juiste timing pakken om de auto te verlaten. Dat was stap een. Ik zal jullie het relaas besparen van alle stapjes uit de volgende 3,5 uur die ik doorbracht naast de E25 in de berm. Om 12 uur was ik gestrand en om 15.30 zat ik in de sleepwagen die de mevrouw van de Belgische ‘pannedienst’ mij al een paar uur daarvoor spoedig had toegezegd. Ik werd teruggebracht naar Nederland.

Bij Eijsden werden mijn auto en ik op de parkeerplaats van een benzinestation gezet. Hierna is de wegenwacht geweest met slecht nieuws. Er kwam een tweede takelwagen die ons versleepten naar Valkenburg. Met een vervangende auto was ik ’s avonds rond half negen weer in Arnhem. In de middag was er een constant lijntje met Marijke en Lotte. Ik had ze gezegd maar door te rijden want ze konden mij toch niet bereiken en ze konden verder ook niets doen. Om 13.13 stuurde ze me een hartje en vele andere lieve berichtjes volgden nog. Ietwat leeg en verdwaasd kwam ik terug in mijn huis. Fijn om te merken dat mijn twee katten wel erg blij waren. Ik had die middag al wel flarden van inzicht ontvangen. Want in de uren naast de snelweg vroeg ik me af wat nu precies de betekenis zou zijn van deze ervaring. De avond ervoor had ik een mooi gesprek met twee vriendinnen waarin we het hadden over het geven van betekenis aan ingrijpende gebeurtenissen. We kwamen met elkaar tot een soort conclusie dat niet iedere heftige ervaring op zich iets betekent, als wel de manier waarop je reageert op die gebeurtenis. Als er bijvoorbeeld iemand dood gaat, is het soms onbegrijpelijk en ondoenlijk om te doorgronden waarom dat is. Wat wel mogelijk is, is om te ontdekken wat jij in jezelf kunt aanspreken om om te kunnen gaan met deze situatie en het gemis. Ik denk terug aan het gesprek. Ik zit in de volle zon, de batterij van mijn telefoon loopt gestaag leger, er is in de verste verte geen hulp te ontdekken en gek genoeg voel ik me heel rustig. Ik realiseer mij dat ik niets kan doen om deze situatie te versnellen. Het enige wat ik kan doen is onderzoeken hoe ik de scenario’s die zich uitrollen in mijn hoofd, terug kan brengen tot stap één. Want natuurlijk ben ik bezig hoe ik in Frankrijk kan komen, welke opties en wanneer. Ideeën genoeg én het heeft geen enkele zin. Stap één is weg uit de berm en dan de volgende stap en dan weer een stap. Het klinkt simpel en mijn hoofd heeft er zeker hier en daar ook een andere kijk op. Toch ontstaat er in mij steeds meer rust naarmate ik me overgeef aan het moment. Ik kijk om me heen, ontdek bloemetjes in de berm, focus op het razen van het verkeer, zie allerlei interessante caravans, campers en auto’s voorbijkomen. Ik zie in de meeste ogen in de voertuigen dat ik verworden ben tot een onderdeel van het landschap die hoogstens aandacht trekt doordat het afwijkt. Er is niemand die stopt.

De mannen die ik later die middag zal spreken zijn stuk voor stuk gericht op het oplossen van een probleem en het inzetten van hun deskundigheid. Zelf zet ik in op wat meer menselijk contact en dat leidt tot interessante gesprekjes. Thuiskomen is erg vervreemdend. Zaterdagavond, zondagochtend en de rest van het weekend is er sowieso geen volgende info te verwachten. Waarschijnlijk komt mijn auto maandag in de loop van de dag naar de garage in Arnhem. De leenauto moet dan ook terug. Ik kan dus sowieso niet eerder dan maandagavond of dinsdag weer op pad denk ik dan nog. Ik ontmoet een grote leegte in mijzelf. Het is eerst een soort vacuüm en later voelt het meer als een nieuw te ontginnen terrein. Afgelopen weken, maanden waren erg intens. Na een lang intern proces heb ik besloten om de maanden oktober tot en met December in Portugal door te brengen. Alleen september zou ik nog in Nederland zijn. Het besluit voelt erg kloppend en het roept ook veel op en heeft consequenties op allerlei vlak. Als zelfstandig ondernemer moet ik zien dat ik over voldoende financiële middelen beschik om dit te kunnen doen. Al mijn live werk valt dan even stil. Geen fijne Kundalini yogalessen in het Yogahouse, geen trainingen, geen live healing en coachsessies. Voor mijzelf een enorm besluit en ook mijn omgeving reageert hier en daar intens. Tegelijkertijd wordt ik verrast door vele warme reacties en mensen die meedenken en meebewegen. Het roept niet alleen in mij veel op, ik merk ook dat het in andere mensen veel raakt. Het raakt aan een verlangen wat veel mensen ook kennen. Het contact met dit verlangen zorgt dan tegelijk ook dat alle beren op de weg wakker worden. De daarbij behorende projecties worden voluit op me afgevuurd. Ik realiseer mij dat mijn omgeving een prachtige spiegel is van mijn binnenwereld. Ja ik kom mijn angsten tegen en ja andere helpen me even herinneren met hun projecties. Een voorbeeld hier van is de angst rondom geld. Deze angst die zijn grondvesten heeft in een angst voor tekort die ook onze huidige maatschappij zo kleurt. Ik heb ergens in juni een aantal vaste opdrachtgevers vertelt van mijn plan dit najaar. De eerste reacties zijn heel leuk en warm. Enige tijd later schotelt het universum me wel direct een uitdaging voor. Het lijkt alsof de test gaat over of ik blijf staan in mijn plan en te nemen besluit. Een opdrachtgever komt met een mooie klus en vraagt of ik toch niet…De klus zou moeten starten in september en doorlopen tot in november. Het is een leuke omzet. Mijn hele systeem gaat aan en mijn hele interne koor aan stemmetjes gaat los. ‘Ja dit kan je niet laten lopen, die centen kan je goed gebruiken, ook voor Lameira, dat kan je echt niet afzeggen dan ben je niet goed bij je hoofd’ en meer van dit soort intern gekakel. Ik blijf staan en zeg tegen de opdrachtgever dat het helaas niet zal lukken in die maanden en dat ik met plezier vanaf januari 2023 open sta voor een vraag.

Vanuit dit interne proces holderbolderde ik in de richting van de retreat. En ineens paf boem stond ik naast de weg en vervolgens teruggebracht naar Arnhem. Han vroeg met wat het volgen van deze beweging met te zeggen had. Ik zei eerst het niet te weten, want was het dan de bedoeling dat ik in Arnhem bleef? Nee toch?! Wel voelde ik wat oude stromen uit mijn familiesysteem. Mijn moeder was erg angstig over mijn autorit en toen ik terug was in Arnhem was haar focus direct dat ik toch hopelijk niet meer zou gaan rijden met de auto naar Portugal. Ik merkte op dat er iets veranderd was in mijn reactie op haar. Waar ik haar eerder beschermd zou hebben met geruststellende woorden, vertelde ik haar nu dat ik echt even bang geweest was én ik zei haar dat ze het ook anders kon zien. Want in plaats van te kijken naar wat er allemaal had kunnen gebeuren zou ze ook kunnen kijken naar hoe ik het had gedaan en dat ik dit blijkbaar aan kon. Dus eigenlijk geen reden tot zorg. Ze moest even schakelen voordat ze me vastpakte en zei dat ze erg trots op me is. De volgende dag bood ze mij haar sessie aan bij de chiropractor om verder te kunnen ontspannen. Ik heb het met beide handen aangenomen. Deze sessie heeft me veel gebracht. De stress in mijn lijf viel wel mee en liet makkelijk los onder de handen van Jim. We kwamen in gesprek over mijn gevoel van leegte en dat ik het liefst onder een dekentje zou willen kruipen om niets meer te hoeven, zeker niet met mensen die iets van me willen. Hij vertelde me over het fenomeen ‘compassion fatigue’. Een beweging die veel gevoelige mensen kennen die met mensen werken waarbij soms het plezier en de passie lijken te verdwijnen in relatie tot werk en de ander. Het antwoord hierop is altijd te vinden in onszelf. Het opnieuw openen van de compassie voor jezelf, brengt het plezier en de (com)passie terug in de werkzaamheden met de ander. Nou wat een cadeau. Ik voelde het tot in iedere cel van mijn lijf. Hij sloot ons gesprek af met de zinnen die de Stones zingen: “you can’t always get what you want, but you will always get what you need”. Na deze afspraak kreeg ik mijn garage aan de lijn. De boodschap was dat mijn auto misschien pas met twee weken gerepareerd zou zijn. In de uren hierna voelde ik dat de retreat in Frankrijk niet meer haalbaar zal zijn. In mijn contact met Marijke die avond ontstond een fantastisch mooi gesprek. Al eerder konden we het hebben over onze persoonlijke uitdagingen in deze situatie. Marijke om het ter plekke alleen neer te zetten met mij op afstand en ik met mijn proces met haar op afstand, en toch zo enorm Samen. We voelen allebei dat we een prachtige bedding en opening voorleven en creëren die gaat over Awaken your light. Deze titel van de retreat is door ons beide met twee handen vastgepakt en op onze eigen wijze vorm gegeven. Wat we leven en laten zien is precies dat wat nodig is om ook de deelnemers aan de retreat uit te nodigen om je licht te laten schijnen. Als we als mens in staat zijn om in zachte kracht te handelen, dan kunnen we iedere blokkade aan. Om nog maar eens een veelgebruikte quote van Leonard Cohen te citeren: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in.”

Geplaatst op

Hoe je niet je leven moet managen

Boeken, zelf-hulp-programma’s en stappenplannen vol zijn er geschreven over het managen van je leven en dat is volgens mij nu juist niet de bedoeling. 

Afgelopen weken is de rat race na Corona weer volledig op gang gekomen. De A12, A50, de A2 en allerlei andere wegen heb ik op allerlei tijdstippen bereden en het is weer giga druk. De energie voelt weer opstuwend en het lijkt alsof we niets geleerd hebben in de contemplatie tijd van Covid. Ook ik beweeg me weer van afspraak naar training en andere werkklussen en vraag me ondertussen af wat ik aan het doen ben. Ja natuurlijk is het op een bepaalde manier prettig om weer te kunnen werken en mensen live te ontmoeten en toch klopt er in mijn beleving iets niet. 

Ik spreek mensen die hardop uitspreken het jammer te vinden het excuus van ‘de maatregelen’ niet meer  te kunnen gebruiken om allerlei sociale verplichtingen te kunnen afzeggen. Wat is het toch dat we ons laten leven in de drukte van alledag?

Een dag voor ik naar Portugal vlieg, fromnel ik nog een wandelafspraak met mijn hartsvriendin in mijn overvolle agenda. Het doet me goed om even te vertragen en onze hart- en hersenspinsels te delen. Op enig moment spreek ik uit dat ik mijn leven meer aan het managen ben dan aan het leven. Haar antwoord is even kort als confronterend: ”Ja, dat is wat je doet, Dink”.

Poe, deze komt binnen. Ik voel me zo rijk met mijn gevulde leven: mijn werk, Arnhem, vrienden, zonen, familie, stad en aan de andere kant Han, mijn lief, Lameira in Portugal, het opbouwen van deze prachtkracht plek. Het is er allemaal en ik kan het allemaal omvatten. En toch vraagt het ook een enorme inspanning van me om het allemaal bij elkaar te houden.

En nu ben ik al weer ruim een week op Luz da Lameira. De vogels hebben er zin in en kwetteren er op los. De eerste dagen valt me op dat de ogen en oren van Han veel meer getraind lijken om waar te nemen. Hij wijst mij op vogels die ik nog niet zag tussen al het groen, herhaalt deuntjes die de vogels fluiten en herkent de Hop en de Koekoek.  Mijn ogen en oren lijken wel verstopt en bedekt. Pas na enkele dagen vallen de filters weg en zie en hoor ik beter. Ik realiseer mij dat de drukte van de stad mij noodzaakt tot het optrekken van de nodige bescherming. Als vanzelf trek ik  muurtjes op om de vele indrukken een beetje te temperen. Hier in de natuur is dat niet nodig. De dieren, de rivier, de stevige wind en het ruisen van de bomen halen ook de nodige decibels en toch hoef ik me er niet voor af te schermen. Wat het wel van me vraagt, is om me te verbinden en te openen. Beetje bij beetje kom ik intern tot rust. Met het wegvallen van de schermen komt er een directer lijntje met mijn gevoel. Mijn hoofd maakt letterlijk minder lawaai, het gekwaak van mijn gedachten wordt overstemd door de symfonie van de natuur. Er komt ruimte voor mij in mij. 

De innerlijke stilte is trouwens niet altijd comfortabel. Als ik mij in mij ontmoet komen er als vanzelf ook de grotere vragen. 

Nu is het al weer het einde van twee prachtige en intense weken. Tot nu toe heb ik dit stukje niet afgeschreven. Teruglezend voel ik mijn eigen aarzeling. Ik draai ergens omheen. Om te verbinden met de bron mag alles wegvallen wat ik nog in de lucht probeer te houden. Her-bronnen vraagt van mij volledige overgave. Geen controle, geen gemanage, geen gedraai, geen gerommel in de marge. Het enige dat gevraagd wordt, is te durven leven met de liefdesstroom door iedere ader van mijn lijf. Dat is hier en nu durven zijn met alles wat er is. Onvoorwaardelijk durven kiezen voor wat Waar is. 

Het enige wat uiteindelijk telt is die verbinding met de Bron. Hoe mooi is het dat Marije op ons land tussen de bramen, overwoekerd door druiven, een waterbron heeft ontsluierd. 

Het is een heerlijk plekje geworden om zittend op de grote stenen, toegezongen door de kikkers mezelf te laten zakken in de liefdevolle armen van mother Gaia. Adem in adem uit…..let go and let God. 

Geplaatst op

Twijffelkonterij

Twijfels over van alles en nog wat en vooral over mijzelf. Ik ken het al mijn hele leven. Vaak verschuil ik me dan een beetje achter het feit dat mijn astrologisch geboorteteken een weegschaal is en dat ik dus altijd op zoek ben naar balans. Overigens is dit ook waar. Balanceren vraagt om een continue beweging. Balans ontstaat door steeds als een acrobaat op een eenwieler te bewegen en bij te sturen. Maar door de jaren heen heb ik heel veel meer geleerd over twijfelkonterij en zelfliefde.

Inmiddels weet ik dat het durven twijfelen ook betekent dat ik vragen durf te stellen. Ik durf dat wat vastigheid geeft te bevragen om te weten te komen of het in de diepte nog wel klopt. Dit te doen, weet ik nu, vraagt moed. Het onderzoeken van mijn eigen gecreëerde waarheden bewust op losse schroeven durven zetten en de eventuele stappen en bijbehorende consequenties nemen, maakt dat ik me steeds meer bevrijd voel van allerlei knellende banden.

Deze banden bestaan op allerlei lagen en zijn ook op zichzelf weer gelaagd. In oude notitieboekjes kom ik soms inzichten tegen als grote aha-momenten die ik ook nu dan weer kan gebruiken. De eerste keren dat me dat overkwam, zat ik mezelf op de kop. Hoe kan het nou dat iets wat ik tien jaar geleden al doorhad bij mezelf nu nog steeds een issue is? Dat komt door die gelaagdheid en doordat leren een cyclisch en geen lineair proces is. Zelfontwikkeling brengt je niet van A naar B(eter), maar brengt je in een spiraalbeweging rondom jouw eigen kern, waarbij je soms ver weg lijkt te bewegen van je eigen kern en dan net als in het labyrint, ineens dichtbij blijkt te zijn. Het verruimen van mijn bewustzijn is niet zweverig maar zorgt er juist voor dat ik steeds meer en beter op de aarde aanwezig kan zijn. De verbinding tussen hemel en aarde als grote polariteit vraagt niet om of in de hemel te zweven of in de modder te ploeteren, nee, het vraagt om mijn bereik zo te vergroten dat ik steeds verder kan reiken in de hemel en tegelijk steeds grootser durf te leven op aarde. Heerlijk klei aan de voeten, hart vervuld, wind door de haren en ogen tussen de sterren.

Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik er soms weer even helemaal in zit, in die twijfel. Deze tijd is daar trouwens ook bij uitstek geschikt voor. Allerlei oude waarheden worden aan het kantelen gebracht. Niets buiten mijzelf lijkt nog zekerheid te garanderen. Inkomen, werk, waar ik woon, relaties met anderen, geloofssystemen, financiële systemen, guru’s en nog veel meer zogenaamde instituten blijken vaak uitgewerkt. Deze tijd werpt ons allen terug op het fundament in onszelf en in het besef dat ik dan wel vrije wil heb om te kiezen wat ik wil maar dat er ook een levenspad voor mij ligt dat helemaal niet zo vrij is. Dit levenspad noem ik mijn zielenpad. Deze onzichtbare weg is alleen voelbaar te volgen en wordt vooral ervaren als ik letterlijk even van het “padje” ben. Het leven laat mij iedere keer weer ervaren wat het betekent om een afslag te nemen die niet hoort bij de door mij te volgen weg. Niet dat het leven dan straft of zo, want dat is oud kerkelijk gedachtegoed. Nee, het leven helpt mij om mijn intuïtie, mijn innerlijk kompas zo afgestemd te krijgen dat ik een helder weten ontwikkel over dat wat ik hier te doen heb. Ja ik weet, dit is allemaal niet lekker tastbaar en concreet, maar wel waar.

En toch zoals gezegd duikt soms de twijfel weer op. In de Coronatijd is mijn inkomen als zzp’er regelmatig onder druk gezet. Mijn spaarpotje had ik leuk geïnvesteerd in een stukje grond in Portugal, want die banken doen er vaak alleen dingen mee die mijn ethisch kompas niet fijn vindt en bovendien twijfel ik ernstig of ons huidige geldsysteem wel blijft bestaan. Dus liever grond met groenten dan geld op de bank voor de wapenindustrie. En tegelijk leef ik nog wel in een wereld waar de huur, verzekeringen, gas en licht betaald moeten worden. Dus op de een of andere manier is het voorzien in deze middelen nog wel een dingetje.

Zo kwam ik in contact met een heel aardige man van een bureau dat zich bezighoudt met maatwerktrajecten rondom ontwikkeling binnen grote organisaties. We hadden een erg leuk gesprek en hij stelde me prachtige vragen. Het ging over hun en mijn kernkwaliteiten, focus op individu en/of collectief, over leeftijd, ervaring en nog veel meer. Hij noemde op enig moment de ‘topsport’ die ik aan het bedrijven ben door de manier waarop ik werk. Hij vertelde dat hij op mijn leeftijd een keuze had gemaakt om te gaan oogsten. Hij was vooral nog aan het netwerken en bezig op strategisch niveau om projecten te begeleiden. Dit alles vanuit de rol als medevennoot van die organisatie. Hier ergens gebeurde het wat ik goed ken. Ik voelde me langzaamaan kleiner worden. Vragen en oordelen over mijzelf schoten door mijn hoofd: “Wat ben ik toch eigenlijk een prutser!”, “Kijk nou, wat heb ik dan bereikt?”, “Hoezo oogsten en netwerk?”, etc. Niets van dit alles kwam overigens van de kant van mijn gesprekspartner. Hij erkende juist mijn enorme ervaring en vroeg zich hardop af hoe ik zou kunnen gaan oogsten. Hij zag ook wel in met wat ik hem vertelde, dat het niet mijn ambitie is om te werken op een grote klus voor 32 uur in de week. Een dergelijke klus bood hij me overigens zo aan. “Nee”, beaamde ik, “dat is niks meer voor mij”. We sloten het gesprek af met het idee om er beiden nog eens op te kauwen en dan later er op terug te komen.

Vervolgens was mijn ego er een paar uurtjes druk mee, maar toen sijpelde er steeds nadrukkelijker door waar deze ontmoeting over ging. De zin die hij uitsprak over het oogsten was blijven hangen. Wat ging ik oogsten vroeg ik me af. Bovendien je kunt alleen oogsten als je gezaaid, lees geïnvesteerd hebt. Waar had ik dit dan gedaan? Welke oogst was afkomstig uit mijn boomgaard en groentetuin? Het bracht me terug naar mijn werk en carrière van afgelopen jaren. Banen die me rechtstreeks het management team in hadden geleid, had ik afgeslagen. Lease auto’s en een hoger salaris waren ook al geen goede lokkertjes gebleken. Samenwerking met anderen in eigen VOF constructies waren levensvatbaar geweest tot aan de pubertijd van die samenwerking. Netwerken om contacten te hebben voor later, ik wist me er geen raad mee. Eigenlijk was het vrij simpel waar ik op uit kwam. Alles wat ik geïnvesteerd had, was in mijn eigen ontwikkeling. De weg was naar binnen in plaats van naar buiten gericht. Ik had mezelf menigmaal door de ‘wasstraat’ gehaald om nog meer zicht te krijgen op krassen en deukjes in de lak. Ook onder de motorkap van mijn eigen fysieke lijf had ik veel gedaan aan onderhoud. Dit alles om mijn ‘ziel’ een goed voertuig te geven.

Had deze, naar binnen gerichte focus, me dan als een navelstaarder laten rond zwabberen? Nee, dat geloof ik niet. In dat wat ik aan activiteiten ontplooi neem ik altijd de verbinding met mijn omgeving mee. Ik ben er van overtuigd geraakt dat als ik zorg dat ik mezelf vrij maak van knellende banden, beperkende overtuigingen en andere vernauwing, ik uiteindelijk ook beter mijn werk kan doen. In het begeleiden van anderen is het noodzakelijk dat ik durf te twijfelen aan iedere zogenaamde waarheid. Dat wat universeel WAAR is kan dan namelijk tevoorschijn komen. Kortom mijn oogsten kan zich niet anders dan richten op alles wat ik geleerd en ervaren heb op het gebied van het verruimen van bewustzijn. Nogmaals niet om op die wolk in de hemel te komen maar juist om vol het leven te kunnen leven!

Met veel inspiratie ben ik dan ook aan de slag gegaan met een plan wat al lang op de schap ligt. Een opleiding waarin alles kan samenvallen: Systemisch Werken, NLP, Karakterstructuren, Kundalini Yoga, Lichaamswerk, Soundhealing en Meditatie. De contouren zijn al goed zichtbaar voor mij en de inspiratie is heel groot als ik er mee bezig ben. Passend bij deze tijd, online in verbinding met de focus op het ontsluieren van ons oneindig potentieel. Ik zet me in om een hulpmiddel te creëren bij het lopen van jouw labyrint op weg naar thuis komen bij jezelf. En ik? De oogsttijd is gekomen en het brengt me een voldaan gevoel.

Geplaatst op

Vol-ledig leven – deel 2

En dan terug op Lameira, deze vallei bij Pé da Serra. Het landje heeft ons gemist. De moestuin is enorm gegroeid met groenten en heel veel onkruid. De grond is nu al erg droog. Er viel lang geen regen waar het normaal gesproken dat wel doet in deze maanden. Het huisje wacht geduldig op de volgende stap in het bouwprocces. Stucen van de muren is het meest in het oog springende grote project dat nodig is. 

De eerste dagen komen we moeizaam op gang. We zijn vooral moe. De dagelijkse zaken die hier off-grid nu eenmaal meer energie vragen, kunnen we nog net doen. Boodschappen voor een week, water halen in jerrycans boven op de berg bij de bron en onderhoud aan auto en aggregaat. De dagen zijn snel gevuld en vliegen voorbij. 

In mij worden steeds meer stemmetjes actief. Oude stemmen die zeggen dat ik meer moet doen in de tijd die ik er ben, stemmen die zeggen dat het niet goed genoeg is, stemmen die vragen waarom ik dit nou zo’n paradijsje blijf noemen, vragen over hoe nu verder, Han in Portugal ik heen en weer, is dat echt wat ik wil? Ik kom er niet direct uit en draai rondjes in deze niet zo vrolijke carrousel. Ik ontmoet mezelf weer in een leegte die ik lang niet heb gevoeld en ook daar weten deze stemmen wel raad mee. “Dit had je toch al lang doorgewerkt deze soap, je weet toch hoe het zit, waarom doe je het dan, je hebt toch genoeg tools in handen om eruit te komen?! Doe dan yoga, mediteer, verbind je met je hogere Zelf” enzovoort. Ik bezwijk bijna onder de druk. Het lukt me om niet in mijn valkuil van veel gaan doen te trappen. Ik luister naar mijn lijf en slaap best veel. Ik ben in mijn eigen wereldje en af en toe houd ik het niet meer en gaat er een golfje van projectie en ander gedoe in de richting van Han. Hij zoekt ook zijn weg weer en bereidt zich voor op de periode dat hij hier weer alleen zal zijn. Zo dobberen we allebei rond in ons eigen soepje. 

We brengen veel tijd buiten door in de moestuin en op de rest van het landje. We wandelen wat en ontdekken nieuwe mooie plekjes op loopafstand. We koken lekkere gezonde maaltijden met veel groenten en hier en daar ook al uit eigen tuin, we zoeken vrienden op, we lummelen rond en maken plannen. Helemaal niets mis mee natuurlijk, maar toch. In mij knaagt het door. 

Eind april vorig jaar zijn we begonnen en er is waanzinnig veel gedaan én er moet ook nog heel veel gebeuren. De creator in mij heeft heel veel plannen, meer dan ik tijd en ruimte heb om het uit te voeren. Ik realiseer me dat de eerste adrenaline stoten veel hebben opgeleverd maar dat er nu ook iets anders is vereist. Ik merk dat mijn innerlijke druk oploopt. Mijn leven in Arnhem is gevuld en met name mijn werk hoopt zich op omdat ik regelmatig ook bezig ben op Lameira. Na de Coronatijd waarin ook zoveel stil viel, loop ik over van zin in het organiseren van allerlei workshops en andere activiteiten. Ook de trainingen in het bedrijfsleven trekken weer aan en vragen veel van mijn planning skills (die ik overigens niet perse in mijn geboortepakketje meegeleverd heb gekregen). Ik weet dat ik een prachtig en uniek leven heb en ik merk dat ik mezelf soms te slecht begrens. 

Ook hier stuit ik op het oude stuk van me niet goed genoeg voelen. Ja hoe vaak kan je in een mensenleven afpellen tot je echt in de pit van zo’n thema bent. Ik realiseer me dat ik liever compleet ben, dan perfect. Ik glimlach want ik roep zo vaak tegen anderen dat perfect zijn zo saai is. Je kunt het in de ogen van de ander zo gemakkelijk herkennen en er dan toch zelf ook weer met open ogen intuinen. 

Ik weet dat het nodig is om het niet alleen te zien en te weten, maar ook te voelen in mijn hele lijf. Goh wat heb ik het nodig om mijn lijf te voelen. Ik ga naar mijn favoriete plekje bij de rivier onderaan ons landje. De eerste kennismaking met haar water beneemt me de adem. Ongelofelijk wat is dit koud. Mijn voeten doen pijn van de kou. Han moedigt me aan vanaf de kant en zegt te blijven ademen. Iets met stuurlui en de wal, knipoog ik. Het is dat ik mezelf ook al heb ingezeept anders was ik waarschijnlijk niet doorgelopen naar het diepere deel. Het lukt me om heel even onder te gaan. Terug op de kant wordt ik liefdevol opgevangen met een open handdoek. Mijn lijf tintelt heerlijk. Oh wat is dit nodig om weer aan te komen bij mij zelf. 

De dagen daarna ga ik steeds ietsje langer in het koude water. In mijzelf vraag ik de rivier om mijn lijf te omringen en mijn gepieker weg te spoelen. Zelf heb ik genoeg te doen met het doorademen. Steeds meer zak ik in mijn lijf. Ik voel een leegte die ik lang heb weten te vermijden. Hier in deze leegte is tegelijk ook mijn thuis. Hier in die leegte voel ik ook mijn pijn. 

Opeens realiseer ik me dat het soms ook best even niet leuk mag zijn op Lameira. Dit grote avontuur laat me jubelen maar brengt ook andere zaken met zich mee. Omdat ik mezelf zo’n bofkont vind met dit leven lijk ik mezelf soms niet toe te staan om ook de andere kant van deze medaille te nemen. Ja het leven is hier soms ook hard. Het is hard werken, ik spreek de taal nog amper, ik wil veel en dat kost ook centen die niet in goudpotten verstopt zitten in deze vallei. Ik slaak een zucht. Oh ja, de ervaringen op deze prachtige aarde zijn duaal. Er is dag en nacht, er is licht en donker, er is man en vrouw, er is jubelen en er is somberen. Het volledig aannemen van deze beide kanten maakt het compleet. Het gaat er dan vooral over dat ik blijf verbinden. Niet of het een of het ander maar en het een en het ander. Het Lemniscaat, de liggende acht,  het symbool van oneindigheid laat zien hoe beweging verbindt. Niet door aan de ene kant van de acht te zijn óf aan de andere kant maar door in beweging te zijn en zo te verbinden. Ik word compleet als ik alles wat ik tegenkom in mijzelf weer kan connecten.  Vol en leeg, jubelen en somberen, rust en drukte, hoofd en hart, Portugal en Nederland. 

Als ik einde van de dag weer in de koude rivier ben voel ik hoe mijn handen ronddraaiende bewegingen maken in het water. Als vanzelf voel ik dat ik achtjes draai met mijn handen in het water. Ik voel mijn volle zijn, ik voel mijn leegte. Ik voel me vol-ledig. 

Geplaatst op

Vol-ledig leven – deel 1

Op 10 januari vloog Han met me terug vanuit Lissabon naar Arnhem. Het vele klussen en de tijd alleen was even genoeg geweest. Hij was toe aan vakantie zoals hij zelf zei. In Arnhem wachtte mijn werk en ons fijne huis in het Spijkerkwartier.

Er was ook tijd voor familie en vrienden en we werden allebei ziek. De tijd vloog voorbij en voor we het zelf goed en wel in de gaten hadden stond onze reis terug al weer geboekt. 

Donderdag 17 februari zouden we vliegen. Het liep anders. Die dag was er storm op komst. We zaten te wachten op CS Arnhem toen de omroeper eerst omriep dat alle spoorverkeer van Utrecht naar Amsterdam was gestremd door een kapotte bovenleiding. Mooi dat we via Eindhoven vliegen, zeiden we. Dit zinnetje herhaalde zich nog een keer toen we hoorde van een oponthoud tussen Arnhem en Oberhausen. Even later gleed de trein naar ‘s-Hertogenbosch het station binnen. Han sleepte zijn forse koffer naar binnen en ik mijn handbagage voor twee weken Portugal. 

Daar gingen we tot vlak voor station ‘s-Hertogenbosch CS. Zoals wel vaker het geval is, riep de conducteur om dat we even moesten wachten voor we het station binnen konden rijden. Het wachten duurde best lang. De conducteur kwam weer over de speaker en vertelde ons van een kapotte bovenleiding bij Druten waardoor er geen stroom meer was op het station voor ons. Het was wachten op het volgende bericht. Drie kwartier stonden we stil. Ondertussen naar alternatieve manieren zoekend om ons vliegtuig te halen. Een paar berichtjes naar mensen of ze toevallig door Brabant reden, een hoop gezoek naar bussen, treinen en ander vervoer. Na enige tijd klonk de conducteur weer en hij vertelde ons dat we teruggingen naar Nijmegen. Op de terugweg zou de trein op ieder passerend stationnetje stoppen. We besloten er zo snel mogelijk uit te gaan. Het werd ‘s-Hertogenbosch Oost. Ondertussen belde mijn broer, spraken we een conducteur en liepen we richting de bussen. Mijn broer bood aan direct vanuit Velp bij Arnhem in de auto te springen en naar ons toe te komen om ons door te brengen naar Eindhoven. En zo deed deze schat dat dan ook. Wij sprongen in een bus naar het centraal station en toen door in een andere bus in de richting van de A2. Opgelucht stapten we om klokslag drie uur bij Eindhoven AirPort uit de auto. Een laatste dikke knuffel en zwaai zwaai. 

Een paar minuten later zagen we dat de desk om in te checken net drie minuten daarvoor was gesloten. De eerste nee, maar voorlopig niet de laatste was gescoord. Er volgden er het komende uur nog een paar. We kregen met veel gepraat nog wel onze boardingpas, maar een dame met haar hart op slot weigerde de koffer van Han door te laten bij de bagagecheck. Na de nodige discussies en eindeloze regels en procedures herhalend, werd de NEE steeds luider. Terug naar de servicebalie. Ook daar weer nee. Het ging niet meer lukken om met de vlucht van 15.40 uur mee te gaan. Zelfs niet toen bleek dat hij later zou vertrekken. Ook van omboeken was geen sprake. 

Alle pech en stress van onderweg kon ik alleen nog maar ontladen in een leegte en wat tranen. 

We werden weggestuurd met de boodschap dat we het beste zelf konden zoeken naar een vlucht want alles was vol, schreeuwend duur of naar de verkeerde stad. We besloten tot een bak koffie en even bijtanken. Echter er kwam nog een nee, want ja geen qr-code was geen koffie aan een tafeltje bij Starbucks, pufff. 

Ik tikte een berichtje naar mijn broer dat we niet in de lucht waren en deze lieverd draaide om bij Nijmegen, terug naar ons. Zijn elektrische kar moest nog wel even aan de stroom en ook de file hield hem nog wat langer op. Treinen terug gingen nog steeds niet. We eindigden de avond met een vette bek (patat) op de bank in Arnhem. 

De nacht was onrustig en we lagen beiden te woelen. Wat had deze ervaring ons te zeggen? Een van de belangrijkste dingen die we ontdekten is dat het lijkt of de (mede)menselijkheid steeds meer verstopt raakt achter regels, procedures en de angst om die niet te volgen. Hoe komt het toch dat mensen hun autonomie zo gemakkelijk lijken op te geven vragen we ons af. Daarnaast vonden we het heel pijnlijk dat  er niemand begrip toonde door iets te empathisch te zeggen. Het had de harde Nee! Wat zachter gemaakt. We vragen ons af wat voor ons de beste reactie is in een dergelijke situatie, want ja de ander kunnen wij niet veranderen. We komen er op uit dat we hoe dan ook zelf wel ons hart open willen blijven houden ook al doet de ander nog zo onaangenaam. Wel is het belangrijk om dit te doen vanuit een eigen heilige ruimte. De grenzen van die ruimte mogen stevig zijn, zodat de ander weet en voelt dat de onaardigheid afglijdt langs de randen van onze heilige bubbel. 

De vrijdagochtend na deze nacht was er nog meer storm en we kozen een nieuwe vlucht in alle vroegte op de zondag. Weer een andere lieve engel bracht ons in het holst van de nacht naar Eindhoven! Zondagmorgen stonden we na de vlucht en een busrit weer in Castelo Branco. 

Ik schrijf deze lange versie en aanloop op omdat het van wezenlijk belang was bij alles wat we leerden. 

Ik leerde dat als mensen hun hart gesloten houden, ik mijn verwachting dat als ik echt contact maak ze wel weer openen, niet perse waar hoeft te zijn. Met andere woorden, mijn hart openen mag zonder verwachting van wat de ander doet. Ik leerde ook voor de zoveelste keer hoe belangrijk het is om op een vliegveld en op andere drukke en stressvolle plekken bij mezelf te blijven. Ik was het weer even vergeten en liep energetisch helemaal leeg. We leerden samen hoe goed we in verbinding kunnen blijven met elkaar en naast elkaar kunnen blijven staan in een hectische omgeving. We hebben ook gemerkt hoe fijn het is om in een relatie niet in de valkuil van de ‘ja maar als jij’-projecties te komen. We waren in staat om de ander te blijven zien en steunen. Wauw dat was fijn!

Dit avontuur en mijn inzichten rondom vol-ledig leven worden vervolgd, morgen weer een blog. 

Geplaatst op

Voeten in de aarde

Het is kerstavond en na een reis met een grote diversiteit aan transport, auto, vliegtuig, metro, bus, auto, zet ik mijn voeten neer op de aarde van Lameira. Ik zet twee stappen in de donkere avond en hoor en voel een sterk zuigende kracht. Ik word met beide voeten de klei ingezogen. Er is geen ontsnappen mogelijk, er wordt me gelijk duidelijk gemaakt waar het hier onderaan de berg over gaat, aarden! De afgelopen weken waren gevuld en hectisch. Er waren behoorlijk wat werkklussen, mijn hoofd was regelmatig gevuld met zorgen over een zieke zoon en zieke kat, de nieuwe website die aandacht vraagt, allerlei online meetings zo voor het einde van het jaar, familiefeestjes rond Sint en Kerst en 1001 andere zaken waar mijn mind overuren meemaakte. Ik herken dit wel van mezelf en zie ook hoe ik worstel om hierin in mijn stille midden te komen en te blijven. De yogalessen die ik geef in deze laatste weken van het jaar stel ik in het teken van verstilling vanuit het hart. Er zijn veel meer mensen merk ik die in deze tijd van het jaar zich wat overvraagd voelen in de veelheid van activiteiten en de gekunstelde druk om af te willen ronden voor het einde van het jaar. Wat is dat toch dat we tegen de natuurlijke stroom van de natuur in zwemmen. Alles in de natuur verstild in de wintertijd. Op Lameira is het voelbaar en zichtbaar. De laatste kweeperen hangen aan de boom weg te rotten, de kleuren zijn donkerder en meer versluierd en alles staat even on hold. Soppend en met dikke kleiklonten onder mijn laarzen maak ik mijn entree. Ons huisje is inmiddels meer geïsoleerd door het onverminderd harde klussen van Han en ook de houtkachel helpt ons om tijdens de koudere avond warm te blijven. Het laatste uur van Kerstavond wordt gevierd met nootjes en een drankje. De volgende ochtend is regenachtig en de naam Lameira 😊 aarde en water = modder) is overduidelijk.

Hier stopte mijn schrijven en vandaag pak ik het weer op. Het is 10 januari 2022 en de weken zijn voorbij gevlogen. Voor het eerst sinds negen maanden reis ik samen met Han terug naar Nederland. Na al die maanden verbouwen is het tijd om even met afstand te kijken en voelen voor de volgende stap. Voor mij ligt het anders. Ik ben wat gewend geraakt om me los te scheuren en heen en weer te reizen tussen mijn leven in Nederland en Portugal. Wat scheelt is dat ik voor nu even geen afscheid hoef te nemen van Han. Steeds beter leer ik om de uitersten in mijn leven te verbinden. Het comfortabele, stadse leven in de matrix in Arnhem met het sobere leven in de rauwe natuur van Lameira, het leven op mezelf met Han op afstand en het samen leven, het werken met mensen en het bouwen aan onze droom, de stilte en de drukte, het fluiten van de vogels in de vallei en het verkeer over de Boulevard Heuvelink. Het verbinden van de uitersten vraagt een continue beweging van me. Steeds opnieuw afstemmen, voelen hoe ik me kan verhouden tot dat wat er is. Het voelt als het volgen van het Lemniscaat. Deze liggende acht die het oneindigheidsteken symboliseert en uitersten met elkaar kan verbinden. Ik mijmer nog wat over de flow van het leven. Al schommelend in de bus onderweg naar het vliegveld van Lissabon kan ik niet anders dan concluderen dat ik me heel dankbaar voel voor deze mogelijkheid in mijn leven. Ik leer om de stroom te volgen zonder dat ik hoef te weten waar dat op uitkomt. Zowel in Portugal door vrienden als ook in Nederland wordt me regelmatig gevraagd wanneer ik me dan definitief vestig in het land van aarde en water (Lameira). En steeds beter kan ik voelen dat ik die vraag niet hoef te beantwoorden vanuit mijn hoofd en ratio. Het enige wat ik hoef te doen is blijven verbinden en voelen wat de volgende stap is. Ik sluit even mijn ogen laat de zonnestralen nog diep binnenkomen, leg mijn hand op de knie van mijn lief en “all is good”.

Geplaatst op

Sunset & sunrise

Met een beetje weemoedig hart ben ik opgestaan. Ik scroll wat door de ‘socials’ en bekijk mijn eigen foto’s. 

Ineens zie ik het. 

Afgelopen zomer toen ik ruim zes weken in de vallei van Lameira, Pé da Serra was, maakte ik regelmatig een foto van de opgaande zon. Gezeten op het platje naast het huis, onder het genot van de eerste koffie, kroop dan de zon achter de berg vandaan. Iedere dag weer begroet door de warme stralen. 

Terug in Nederland maak ik regelmatig een foto van de ondergaande zon. Zittend op mijn hooggelegen stadsbalkon, met uitzicht op de Eusebius kerk genietend van de nazomer en de warme kleuren in de lucht. 

De opgaande en ondergaande zon herinneren me aan de cycli in de natuur. Alles kent een beweging, een ritme en een toon. De seizoenen, de maancycli, de getijden, de sterren, de bomen en planten, alles laat ons zien dat de stroom van leven gepaard gaat met dood en ook weer wedergeboorte. 

Ik zelf ben hier ook onderdeel van, alleen  lijkt het soms zo op de achtergrond te verdwijnen in het rumoer van de stad en een druk leven. Iedere vrouw kent in zichzelf een diepe verbinding met de cyclus van het leven. Het ‘in de maan zijn’, de menstruatie, de eisprong, oneindige hormoonschommelingen die deinen en stormen door het lijf. Het hoort bij ‘vrouw zijn’ en geeft ook een innerlijke structuur. Nu mijn maandelijkse periodes lijken af te nemen en vervangen worden door verrassingsaanvallen, realiseer ik me dat er ook weer een innerlijke structuur is verdwenen. Er valt niet meer te schuilen, geen excuses meer voor mijn buien. Als ik eerder moe en/of chagrijnig was dan kwam het vast door mijn naderende menstruatie, riep ik dan. Mijn broer noemde dat vroeger dan plagend een vaginale depressie. En als de ‘dijken’ gebroken waren dan vloeide er niet alleen bloed maar ook een hoop opgehoopte spanning en stress uit mijn lijf. Nu kan ik niet meer vast rekenen op een maandelijkse reminder en toch blijf ik diep verbonden aan de natuur. Het vraagt van me, om mezelf te herinneren aan de verbinding met de ritmes van het leven. 

Het loslaten van structuren is trouwens een thema dat sowieso prominent speelt. We verschuiven vanuit het Vissentijdperk naar de tijden van Waterman. Een grote verandering van een langdurige periode waarin patriarchale patronen getransformeerd mogen worden naar een herbalancering van mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten in een ieder van ons. De oude hiërarchische machtsstructuren staan onder hevige spanning en stribbelen tegen. Echter er is geen ontkomen aan, we leven in veranderende tijden. Er is veel te zeggen en schrijven over de huidige tijd en dat wat allemaal zichtbaar wordt. Hoe dan ook Corona heeft ons allemaal uitgedaagd en uitgenodigd om onze vaste patronen te herzien. Waar sta ik voor? Wat vind ik belangrijk? Waar ontleen ik zekerheid aan? Welke structuren en systemen dienen nog wel en welke niet?

Voor mij staat vast dat het merendeel van de opgebouwde maatschappelijke structuren niet meer dienend zijn aan het ritme van de mens. Met allerlei kunst en vliegwerk hebben we geprobeerd onszelf en onze kinderen in te passen in systemen die knellen en kraken. De vraag is durven we los te laten en te vertrouwen op de verbinding met onze essentie? Hebben we het lef om structuren niet langer te gebruiken om ons te verschuilen en durven we in onze naaktheid op zoek te gaan naar wat ons dient? Het zijn grote vragen die beantwoord zullen moeten worden. 

Mijn eigen lijf laat zien hoe dat werkt. Een structuur die niet meer nodig is verdwijnt simpelweg. Ik kan vasthouden wat ik wil, maar een nieuwe cyclus vraagt wat anders. Durf jij de dood te omarmen, zodat er een wedergeboorte kan plaatsvinden? 

Geplaatst op

De uil roept

Al nachtenlang wordt ik wakker van de roep van een uil. De roep is helder en krachtig. Ik probeer te horen wat de uil me te vertellen heeft. 

De eerste nacht kan ik af en aan in contact zijn. Het voelt alsof ik dichterbij kom en dan weer teruggeworpen wordt op mezelf liggend in de tent. Steeds opnieuw voel ik een verlangen om gevoelsmatig de nabijheid van de uil te voelen. 

De nacht daarna wordt ik weer wakker door de de uil, het is rond drieën in de nacht. Het wakker worden brengt me in een staat van openheid. Ik zie ineens een aantal zaken in mijn leven super helder. Ik zie mijn patronen die me nog weghouden van mijn innerlijke vrede en ik zie de lijn met mijn voorouders. Het is kristalhelder waar nog koorden zitten die me weghouden van een vrij(er) leven. Niet veel later gaat mijn hoofd zich ermee bemoeien en worden de inzichten gekaapt door mijn mind. Nou die weet er wel raad mee. Er ontstaat een hoop gedoe in mijn hoofd. Als ik door heb wat er gebeurt voel ik een innerlijke glimlach opkomen. Wat een geweldig intern circus is mijn binnenwereld toch. De COVID maatregelen maken een bezoek aan het theater dan wel lastig en/of onmogelijk, mijn eigen voorstelling heeft alle vermaak in zich. Langzaam geef ik me over en laat de ‘verhalen’ weer los. Haast grinnikend val ik weer in slaap. De uil lacht vast een beetje mee over deze interventie van mijn ego. 

De derde nacht meldt de uil zich opnieuw. Al dagen ben ik bezig met de terugreis naar Nederland. Dit zal pas over tweeënhalve week zijn, dus ik baal en verdring dat ik hier mee bezig ben en toch plopt het steeds weer op. Ik word wakker van de uil en direct is er weer mijn gepuzzel over de terugreis. Een van de opties is dat ik alleen rijd met de auto en dat op zich is al een uitdaging voor me. Het is ver en intens om die afstand te overbruggen op een prettige manier. Ik weet dat deze derde nacht dat de uil me wakker roept, hij echt iets te melden heeft. Die uil is er, maar dat ik wakker wordt van zijn roep heeft betekenis. Ik grijp mijn telefoon en kijk of er bereik is. En ja, ook 4G support mijn onderzoekje. Ik zoek de betekenis van het totem dier uil op. Ik vind dat de uil gaat over het vermogen om te zien wat anderen niet zien, intuïtie. Het is het wezen van wijsheid. Uil is gelieerd aan de maan en aan vrijheid.  Ook hangt uil samen met de symbolische dood, een tijd van verandering. Ik sluit mijn ogen weer en stem af op de roepende uil. Ik word stil van binnen en luister. Het woord queeste komt op. De reis terug naar Nederland moet ik zien als een beproeving?! 

Dit woord resoneert nog dagen na. Allerlei dromen en flarden laten zich zien. Een deel van de beproeving heeft te maken met allerlei doorgegeven angsten. Mijn moeder is standaard bang als haar kinderen op reis zijn. Zelfs vroeger als we uit school zouden komen en mijn moeder hoorde een ziekenwagen dan dacht ze de vreselijkste scenario’s. Ze vertelde ook vaak een verhaal over haar moeder die in de oorlog uit Amsterdam met de fiets richting de Veluwe was gegaan om voedsel te vergaren. Ze wist niet precies wat er onderweg met haar moeder allemaal was gebeurd, maar het was niet best. Deze oude stromen zijn niet van mij, maar ze jagen wel hun schaduw door mij heen. In contact met de oude stromen vraagt om bewustzijn en doorademen. Adem in adem uit en let go. 

Ook de maatregelen in verschillende landen rondom COVID geven me wat stress. Het collectieve karma dat wereldwijd wordt uitgeleefd en hopelijk uitgewerkt heeft, ook zo zijn weerslag op mij. Regels, controles en consequenties roepen allereerst weerstand en rebellie in mij op. Ik wil het niet dit gedoe en voel veel innerlijk verzet. Het vraagt van mij om helemaal terug te gaan in mijzelf om te onderzoeken hoe ik los kan komen van de gerichtheid op de buitenwereld. Wat kan ik doen om de verantwoordelijkheid voor mijzelf te nemen en deze niet buiten mijzelf te leggen? Hoe kan ik gecentreerd blijven en trouw zijn aan mijn waardes en mijn innerlijk weten? Hoe kan ik me in mijzelf veilig voelen in een wereld waarin zo ingezet wordt op het creëren van angst?  Alleen al het stellen van de vragen, geeft me ruimte en helderheid. 

En dan heeft mijn ego nog een aloude vertrouwde troefkaart. Mijn persoonlijkheid heeft het vermogen om stoer te doen. Geen angsten toe te staan, maar gewoon erover heen stappen en weer door. Als het zich aandient moet ik lachen. Ik weet dat het niet meer kan op deze manier. Ik ben er best vaak ver mee gekomen hoor, dat wel. Maar nu is er iets anders nodig. Angsten wegduwen, negeren, mezelf groter en stoerder voordoen heeft geen zin. Aankijken en doorvoelen wat er is helpt wel. Tenslotte is ware moed dat ik mijn angsten voel, helemaal toelaat en  dan toch doe wat gevraagd wordt. Lef je leven is niet voor niets mijn motto. 

En dan nu, maandagochtend,  nog anderhalve week hier op Lameira. De zon is nog net achter de heuvels en schijnt al prachtige stralen omhoog. Ik voel innerlijke rust en vertrouwen. De natuur brengt me hier steeds opnieuw thuis bij mezelf. Wat ik ook doe, er is niets te vrezen. Het enige wat telt is dat ik de weg weet naar mijn hart. Daar is het portaal naar mijn weten en daar liggen al mijn antwoorden op mijn vragen. Adem in adem uit. 

Geplaatst op

Wat Lameira laat weten

We hebben de eerste mensen op Lameira mee laten genieten van deze bijzondere plek. Er is hard gewerkt, lekker gegeten, gelachen en er is veel geleerd. 

Al toen we voor de eerste keer de energie op deze plek voelden , kregen we contact met de verborgen kracht en het potentieel. We hadden het idee dat de rauwe en ongepolijste natuur een ieder onomwonden in contact zou brengen met de essentie. In alle puurheid, de naakte waarheid zou tonen. 

Het mooie is nu te merken dat het ook gebeurt. Natuurlijk ervaren we dit allereerst zelf. Geen escape op Lameira. Wat waar is wordt gepresenteerd, zonder strik en inpakpapier. En omdat er zo weinig afleiders zijn, kan het niet anders dan dat we de confrontatie aangaan met dat wat zich laat zien. Als vanzelf blijkt de natuur van Lameira een metafoor voor persoonlijke processen. De mensen die er zijn laten het ons zien. 
De alom woekerende bramen worden een uitnodiging om met liefde en doorzettingsvermogen te ontwarren. Iedere streng te herleiden tot de wortels om ze dan af te knippen zodat ze stoppen met woekeren. De kunst wordt geleerd om de grijpgrage stekels te blijven liefhebben en als vrienden te bejegenen. 
De broodoven nodigt uit als een baarmoeder. Iemand kruipt er helemaal in en herschikt alle stenen. Het resultaat is een gelikt, gelijkmatig vloertje waar brood en pizza gemakkelijk een plekje weten te vinden. 
De stenen van het land en uit de rivier vinden een nieuwe bestemming als versiering voor een lelijke betonnen paal. Uren en dagenlang wordt met liefde en geduld er een waar kunstwerk gepuzzeld. Daar waar stenen weer loslaten, worden ze opgeraapt en wordt opnieuw gekeken waar de bewuste stenen wel een plek kunnen vinden. De samenwerking tussen de twee vrouwen is aanvullend en harmonieus. 
Het riviertje geeft bedding aan de eerste tranen. Lameira raakt aan en maakt los wat zo lang bevroren was. Liefdevol neemt de stroom de tranen op om ze te laten vervloeien richting het dorp en verderop naar zee. 
Onze rol in dit geheel wordt ook steeds duidelijker. We hoeven niet erg hard te werken om allerlei processen van mensen te stimuleren. Het gebeurt van zelf. Het enig wat gevraagd wordt is onze aanwezigheid, onze holding van de ‘sacred space’, onze liefdevolle blik, een luisterend oor en soms een korte aanwijzing. 

Bijzonder is het om te merken dat de natuur juist in deze ruige versie zo mooi terugleidt naar het antwoord op de niet gestelde vragen. De mensen die er zijn hebben een natuurlijke roep gehoord die ze naar de vallei heeft gebracht. 
Ook wij leren in de aanwezigheid met anderen belangrijke dingen. Het afbakenen van onze eigen ruimte. Het geven van duidelijkheid over wanneer samen aan tafel en wanneer niet. Hoe de klussen die er zijn precies gevonden worden door de juiste persoon. Hoe we kunnen hoeden over het land, zonder te controleren en reguleren. En als laatste maar super belangrijk, hoe er een goede balans blijft tussen geven en nemen op allerlei gebied. 
Het lukt ons tot nu toe heel goed. Het voelt als een heel natuurlijke stroom die weinig bijsturing nodig heeft. We vertrouwen vooral dat Lameira door die mensen gevonden wordt die met sensitieve afstemming contact maken met dat wat gevraagd wordt. Als wij samen uit blijven stralen hoeveel liefde we voelen voor deze plek dan laat Lameira dát weten wat herkend wordt door iedereen die haar ontmoet. Schoonheid, serene stilte, kracht, pure natuur, het zijn de pijlers van deze unieke stek. We zijn ontzettend gezegend hier te mogen Zijn.