U spreekt met de Pannedienst!

Het is deze week de week van onze retreat in Frankrijk met de titel Awaken your Light. Echter het licht en daarmee ook de schaduw heeft zich op verassende wijze aan ons gepresenteerd.

Marijke, Lotte (onze fantastische kokkin en nog veel meer dan dat) en ik zijn afgelopen zaterdag 16 juli met enorm goede zin vertrokken in de richting van Serqueux. Marijke en ik hebben meerdere keren met heel veel plezier de retreat voorbereid en er zat een lekkere flow in. Het eerste stuk van de reis verliep heel soepel. Marijke en Lotte hadden elkaar ontmoet in Nijmegen en reden samen in de richting van Maastricht waar we samen zouden komen. Meer dan “we zien elkaar rond half elf in Maastricht”, hadden we niet afgesproken. Ik vertrok met mijn bestelauto helemaal volgepakt vanuit Arnhem. In mijn auto niet alleen allerlei spulletjes voor de retreat, maar vooral een hoop spullen voor ons landje Luz da Lameira in Portugal, waar ik na afloop van de retreat naar toe door zou rijden. Althans dat was het plan, echter het leven had een ander plan.

Zo’n 30 km voor Maastricht moest ik tanken. Ik stopte en dacht, het is een mooi moment om even te bellen en af te stemmen waar we elkaar zo kunnen ontmoeten. Met dat ik mijn telefoon pakte, werd ik gebeld door Lotte. Ook zij bleken ongeveer 30 km voor Maastricht te zijn en ze vertelde dat ze net de afrit voor een benzinestation opreden. Je raadt het al, het was de plek waar ik stond te tanken. Met een brede lach zoenden we en gaven elkaar een hug. Even plassen en kletsen met een koffie en toen op weg naar Frankrijk! Marijke en Lotte samen in de blauwe auto voorop en ik met mijn rode bolide er achteraan. Door Maastricht, België in en door de drukte van Luik met alle wegwerkzaamheden lukte het heel goed om bij elkaar in de buurt te blijven. Toen we Luik uit kwamen, reden we direct een steile beklimming op. Iedereen die die route heeft gereden weet vast wat ik bedoel. Vier banen met voortrazend verkeer op weg naar veelal vakantie.

Terwijl ik omhoog rijd merk ik dat mijn auto minder trekkracht heeft en terugvalt in snelheid. In een flits zie ik de blauwe auto verder van me wegrijden. En dan rode lampen op het Dashboard, STOP en direct heel veel rook. Ik weet de auto op de vluchtstrook te krijgen. Wat er dan gebeurt heb ik nog niet eerder in mijn leven ervaren. Ik kijk in de spiegel en over mijn schouder en zie dat het te gevaarlijk is om zo maar de auto uit gaan. Mijn hele lijf begint enorm te shaken. Ik heb de motor uitgezet en zie dat de rook gelukkig minder wordt. Ik ben even echt heel erg bang. Ik probeer Marijke te bellen, maar dat lukt niet. Ik voel dat ik er even helemaal alleen voor sta. Ik ga terug naar mijn lijf en voel dat met het stoppen van het roken van de auto, ik ook minder ga trillen. Ik anker mezelf door diep te ademen. Ik zak weer meer in mijn lijf. Beetje bij beetje keert de rust wat terug. Ik besluit Han te bellen, want hij is voor mij ook een erg belangrijk anker en ik wil checken wat ik kan doen. Het is fijn hem kort te spreken. Voordat ik ophang, weer iets rustiger, zeg ik dat ik de ANWB ga bellen. Met nog wat resten trilling in mijn handen vind ik mijn leesbril en het pasje. Het is het begin van een heel lange oefening in overgave. Het is het begin van een les om steeds niet verder te gaan en te kijken dan de eerstvolgende stap.

Het is een hele tour om samen met de jongen van de ANWB, waarmee ik telefooncontact heb, te komen tot alles wat nodig is voor de melding. Hij moet mijn exacte locatie weten, maar door de stress kan ik mijn locatievoorzieningen niet goed instellen. Verder geeft hij veel info onder andere over hoe lang het kan duren op deze drukke dag en de instructie om uit de auto te gaan. Goed maximaal twee uur wachten weet ik aan het eind van het gesprek. Nadat ik opgehangen heb gris ik mijn gele hesje uit de passagiersdeur. Ik moet glimlachen om mijzelf, want zeer tegen mijn gebruikelijk handelen in ben ik goed voorbereid. Dat gele hesje lag oorspronkelijk achterin mijn auto in een kratje en heb ik toch maar voorin gelegd. Nu zou het onmogelijk geweest zijn die spullen nog te bereiken. Achter mij torenen een koelkast, tafel, stoelen, tenten, een geiser en honderdduizend andere spulletjes bovenop elkaar en vormen een ondoordringbare barrière. Ik dacht nog toen ik het hesje voorin opborg dat het onzinnig was, want mijn auto was meer dan goed voorbereid uit de garage gekomen. Nieuwe accu, kleppen gesteld, nieuwe distributieriem en meer geldverslindende maatregelen. Maar goed, hesje aan, water en rugzak paraat en de juiste timing pakken om de auto te verlaten. Dat was stap een. Ik zal jullie het relaas besparen van alle stapjes uit de volgende 3,5 uur die ik doorbracht naast de E25 in de berm. Om 12 uur was ik gestrand en om 15.30 zat ik in de sleepwagen die de mevrouw van de Belgische ‘pannedienst’ mij al een paar uur daarvoor spoedig had toegezegd. Ik werd teruggebracht naar Nederland.

Bij Eijsden werden mijn auto en ik op de parkeerplaats van een benzinestation gezet. Hierna is de wegenwacht geweest met slecht nieuws. Er kwam een tweede takelwagen die ons versleepten naar Valkenburg. Met een vervangende auto was ik ’s avonds rond half negen weer in Arnhem. In de middag was er een constant lijntje met Marijke en Lotte. Ik had ze gezegd maar door te rijden want ze konden mij toch niet bereiken en ze konden verder ook niets doen. Om 13.13 stuurde ze me een hartje en vele andere lieve berichtjes volgden nog. Ietwat leeg en verdwaasd kwam ik terug in mijn huis. Fijn om te merken dat mijn twee katten wel erg blij waren. Ik had die middag al wel flarden van inzicht ontvangen. Want in de uren naast de snelweg vroeg ik me af wat nu precies de betekenis zou zijn van deze ervaring. De avond ervoor had ik een mooi gesprek met twee vriendinnen waarin we het hadden over het geven van betekenis aan ingrijpende gebeurtenissen. We kwamen met elkaar tot een soort conclusie dat niet iedere heftige ervaring op zich iets betekent, als wel de manier waarop je reageert op die gebeurtenis. Als er bijvoorbeeld iemand dood gaat, is het soms onbegrijpelijk en ondoenlijk om te doorgronden waarom dat is. Wat wel mogelijk is, is om te ontdekken wat jij in jezelf kunt aanspreken om om te kunnen gaan met deze situatie en het gemis. Ik denk terug aan het gesprek. Ik zit in de volle zon, de batterij van mijn telefoon loopt gestaag leger, er is in de verste verte geen hulp te ontdekken en gek genoeg voel ik me heel rustig. Ik realiseer mij dat ik niets kan doen om deze situatie te versnellen. Het enige wat ik kan doen is onderzoeken hoe ik de scenario’s die zich uitrollen in mijn hoofd, terug kan brengen tot stap één. Want natuurlijk ben ik bezig hoe ik in Frankrijk kan komen, welke opties en wanneer. Ideeën genoeg én het heeft geen enkele zin. Stap één is weg uit de berm en dan de volgende stap en dan weer een stap. Het klinkt simpel en mijn hoofd heeft er zeker hier en daar ook een andere kijk op. Toch ontstaat er in mij steeds meer rust naarmate ik me overgeef aan het moment. Ik kijk om me heen, ontdek bloemetjes in de berm, focus op het razen van het verkeer, zie allerlei interessante caravans, campers en auto’s voorbijkomen. Ik zie in de meeste ogen in de voertuigen dat ik verworden ben tot een onderdeel van het landschap die hoogstens aandacht trekt doordat het afwijkt. Er is niemand die stopt.

De mannen die ik later die middag zal spreken zijn stuk voor stuk gericht op het oplossen van een probleem en het inzetten van hun deskundigheid. Zelf zet ik in op wat meer menselijk contact en dat leidt tot interessante gesprekjes. Thuiskomen is erg vervreemdend. Zaterdagavond, zondagochtend en de rest van het weekend is er sowieso geen volgende info te verwachten. Waarschijnlijk komt mijn auto maandag in de loop van de dag naar de garage in Arnhem. De leenauto moet dan ook terug. Ik kan dus sowieso niet eerder dan maandagavond of dinsdag weer op pad denk ik dan nog. Ik ontmoet een grote leegte in mijzelf. Het is eerst een soort vacuüm en later voelt het meer als een nieuw te ontginnen terrein. Afgelopen weken, maanden waren erg intens. Na een lang intern proces heb ik besloten om de maanden oktober tot en met December in Portugal door te brengen. Alleen september zou ik nog in Nederland zijn. Het besluit voelt erg kloppend en het roept ook veel op en heeft consequenties op allerlei vlak. Als zelfstandig ondernemer moet ik zien dat ik over voldoende financiële middelen beschik om dit te kunnen doen. Al mijn live werk valt dan even stil. Geen fijne Kundalini yogalessen in het Yogahouse, geen trainingen, geen live healing en coachsessies. Voor mijzelf een enorm besluit en ook mijn omgeving reageert hier en daar intens. Tegelijkertijd wordt ik verrast door vele warme reacties en mensen die meedenken en meebewegen. Het roept niet alleen in mij veel op, ik merk ook dat het in andere mensen veel raakt. Het raakt aan een verlangen wat veel mensen ook kennen. Het contact met dit verlangen zorgt dan tegelijk ook dat alle beren op de weg wakker worden. De daarbij behorende projecties worden voluit op me afgevuurd. Ik realiseer mij dat mijn omgeving een prachtige spiegel is van mijn binnenwereld. Ja ik kom mijn angsten tegen en ja andere helpen me even herinneren met hun projecties. Een voorbeeld hier van is de angst rondom geld. Deze angst die zijn grondvesten heeft in een angst voor tekort die ook onze huidige maatschappij zo kleurt. Ik heb ergens in juni een aantal vaste opdrachtgevers vertelt van mijn plan dit najaar. De eerste reacties zijn heel leuk en warm. Enige tijd later schotelt het universum me wel direct een uitdaging voor. Het lijkt alsof de test gaat over of ik blijf staan in mijn plan en te nemen besluit. Een opdrachtgever komt met een mooie klus en vraagt of ik toch niet…De klus zou moeten starten in september en doorlopen tot in november. Het is een leuke omzet. Mijn hele systeem gaat aan en mijn hele interne koor aan stemmetjes gaat los. ‘Ja dit kan je niet laten lopen, die centen kan je goed gebruiken, ook voor Lameira, dat kan je echt niet afzeggen dan ben je niet goed bij je hoofd’ en meer van dit soort intern gekakel. Ik blijf staan en zeg tegen de opdrachtgever dat het helaas niet zal lukken in die maanden en dat ik met plezier vanaf januari 2023 open sta voor een vraag.

Vanuit dit interne proces holderbolderde ik in de richting van de retreat. En ineens paf boem stond ik naast de weg en vervolgens teruggebracht naar Arnhem. Han vroeg met wat het volgen van deze beweging met te zeggen had. Ik zei eerst het niet te weten, want was het dan de bedoeling dat ik in Arnhem bleef? Nee toch?! Wel voelde ik wat oude stromen uit mijn familiesysteem. Mijn moeder was erg angstig over mijn autorit en toen ik terug was in Arnhem was haar focus direct dat ik toch hopelijk niet meer zou gaan rijden met de auto naar Portugal. Ik merkte op dat er iets veranderd was in mijn reactie op haar. Waar ik haar eerder beschermd zou hebben met geruststellende woorden, vertelde ik haar nu dat ik echt even bang geweest was én ik zei haar dat ze het ook anders kon zien. Want in plaats van te kijken naar wat er allemaal had kunnen gebeuren zou ze ook kunnen kijken naar hoe ik het had gedaan en dat ik dit blijkbaar aan kon. Dus eigenlijk geen reden tot zorg. Ze moest even schakelen voordat ze me vastpakte en zei dat ze erg trots op me is. De volgende dag bood ze mij haar sessie aan bij de chiropractor om verder te kunnen ontspannen. Ik heb het met beide handen aangenomen. Deze sessie heeft me veel gebracht. De stress in mijn lijf viel wel mee en liet makkelijk los onder de handen van Jim. We kwamen in gesprek over mijn gevoel van leegte en dat ik het liefst onder een dekentje zou willen kruipen om niets meer te hoeven, zeker niet met mensen die iets van me willen. Hij vertelde me over het fenomeen ‘compassion fatigue’. Een beweging die veel gevoelige mensen kennen die met mensen werken waarbij soms het plezier en de passie lijken te verdwijnen in relatie tot werk en de ander. Het antwoord hierop is altijd te vinden in onszelf. Het opnieuw openen van de compassie voor jezelf, brengt het plezier en de (com)passie terug in de werkzaamheden met de ander. Nou wat een cadeau. Ik voelde het tot in iedere cel van mijn lijf. Hij sloot ons gesprek af met de zinnen die de Stones zingen: “you can’t always get what you want, but you will always get what you need”. Na deze afspraak kreeg ik mijn garage aan de lijn. De boodschap was dat mijn auto misschien pas met twee weken gerepareerd zou zijn. In de uren hierna voelde ik dat de retreat in Frankrijk niet meer haalbaar zal zijn. In mijn contact met Marijke die avond ontstond een fantastisch mooi gesprek. Al eerder konden we het hebben over onze persoonlijke uitdagingen in deze situatie. Marijke om het ter plekke alleen neer te zetten met mij op afstand en ik met mijn proces met haar op afstand, en toch zo enorm Samen. We voelen allebei dat we een prachtige bedding en opening voorleven en creëren die gaat over Awaken your light. Deze titel van de retreat is door ons beide met twee handen vastgepakt en op onze eigen wijze vorm gegeven. Wat we leven en laten zien is precies dat wat nodig is om ook de deelnemers aan de retreat uit te nodigen om je licht te laten schijnen. Als we als mens in staat zijn om in zachte kracht te handelen, dan kunnen we iedere blokkade aan. Om nog maar eens een veelgebruikte quote van Leonard Cohen te citeren: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in.”