Al nachtenlang wordt ik wakker van de roep van een uil. De roep is helder en krachtig. Ik probeer te horen wat de uil me te vertellen heeft.
De eerste nacht kan ik af en aan in contact zijn. Het voelt alsof ik dichterbij kom en dan weer teruggeworpen wordt op mezelf liggend in de tent. Steeds opnieuw voel ik een verlangen om gevoelsmatig de nabijheid van de uil te voelen.
De nacht daarna wordt ik weer wakker door de de uil, het is rond drieën in de nacht. Het wakker worden brengt me in een staat van openheid. Ik zie ineens een aantal zaken in mijn leven super helder. Ik zie mijn patronen die me nog weghouden van mijn innerlijke vrede en ik zie de lijn met mijn voorouders. Het is kristalhelder waar nog koorden zitten die me weghouden van een vrij(er) leven. Niet veel later gaat mijn hoofd zich ermee bemoeien en worden de inzichten gekaapt door mijn mind. Nou die weet er wel raad mee. Er ontstaat een hoop gedoe in mijn hoofd. Als ik door heb wat er gebeurt voel ik een innerlijke glimlach opkomen. Wat een geweldig intern circus is mijn binnenwereld toch. De COVID maatregelen maken een bezoek aan het theater dan wel lastig en/of onmogelijk, mijn eigen voorstelling heeft alle vermaak in zich. Langzaam geef ik me over en laat de ‘verhalen’ weer los. Haast grinnikend val ik weer in slaap. De uil lacht vast een beetje mee over deze interventie van mijn ego.
De derde nacht meldt de uil zich opnieuw. Al dagen ben ik bezig met de terugreis naar Nederland. Dit zal pas over tweeënhalve week zijn, dus ik baal en verdring dat ik hier mee bezig ben en toch plopt het steeds weer op. Ik word wakker van de uil en direct is er weer mijn gepuzzel over de terugreis. Een van de opties is dat ik alleen rijd met de auto en dat op zich is al een uitdaging voor me. Het is ver en intens om die afstand te overbruggen op een prettige manier. Ik weet dat deze derde nacht dat de uil me wakker roept, hij echt iets te melden heeft. Die uil is er, maar dat ik wakker wordt van zijn roep heeft betekenis. Ik grijp mijn telefoon en kijk of er bereik is. En ja, ook 4G support mijn onderzoekje. Ik zoek de betekenis van het totem dier uil op. Ik vind dat de uil gaat over het vermogen om te zien wat anderen niet zien, intuïtie. Het is het wezen van wijsheid. Uil is gelieerd aan de maan en aan vrijheid. Ook hangt uil samen met de symbolische dood, een tijd van verandering. Ik sluit mijn ogen weer en stem af op de roepende uil. Ik word stil van binnen en luister. Het woord queeste komt op. De reis terug naar Nederland moet ik zien als een beproeving?!
Dit woord resoneert nog dagen na. Allerlei dromen en flarden laten zich zien. Een deel van de beproeving heeft te maken met allerlei doorgegeven angsten. Mijn moeder is standaard bang als haar kinderen op reis zijn. Zelfs vroeger als we uit school zouden komen en mijn moeder hoorde een ziekenwagen dan dacht ze de vreselijkste scenario’s. Ze vertelde ook vaak een verhaal over haar moeder die in de oorlog uit Amsterdam met de fiets richting de Veluwe was gegaan om voedsel te vergaren. Ze wist niet precies wat er onderweg met haar moeder allemaal was gebeurd, maar het was niet best. Deze oude stromen zijn niet van mij, maar ze jagen wel hun schaduw door mij heen. In contact met de oude stromen vraagt om bewustzijn en doorademen. Adem in adem uit en let go.
Ook de maatregelen in verschillende landen rondom COVID geven me wat stress. Het collectieve karma dat wereldwijd wordt uitgeleefd en hopelijk uitgewerkt heeft, ook zo zijn weerslag op mij. Regels, controles en consequenties roepen allereerst weerstand en rebellie in mij op. Ik wil het niet dit gedoe en voel veel innerlijk verzet. Het vraagt van mij om helemaal terug te gaan in mijzelf om te onderzoeken hoe ik los kan komen van de gerichtheid op de buitenwereld. Wat kan ik doen om de verantwoordelijkheid voor mijzelf te nemen en deze niet buiten mijzelf te leggen? Hoe kan ik gecentreerd blijven en trouw zijn aan mijn waardes en mijn innerlijk weten? Hoe kan ik me in mijzelf veilig voelen in een wereld waarin zo ingezet wordt op het creëren van angst? Alleen al het stellen van de vragen, geeft me ruimte en helderheid.
En dan heeft mijn ego nog een aloude vertrouwde troefkaart. Mijn persoonlijkheid heeft het vermogen om stoer te doen. Geen angsten toe te staan, maar gewoon erover heen stappen en weer door. Als het zich aandient moet ik lachen. Ik weet dat het niet meer kan op deze manier. Ik ben er best vaak ver mee gekomen hoor, dat wel. Maar nu is er iets anders nodig. Angsten wegduwen, negeren, mezelf groter en stoerder voordoen heeft geen zin. Aankijken en doorvoelen wat er is helpt wel. Tenslotte is ware moed dat ik mijn angsten voel, helemaal toelaat en dan toch doe wat gevraagd wordt. Lef je leven is niet voor niets mijn motto.
En dan nu, maandagochtend, nog anderhalve week hier op Lameira. De zon is nog net achter de heuvels en schijnt al prachtige stralen omhoog. Ik voel innerlijke rust en vertrouwen. De natuur brengt me hier steeds opnieuw thuis bij mezelf. Wat ik ook doe, er is niets te vrezen. Het enige wat telt is dat ik de weg weet naar mijn hart. Daar is het portaal naar mijn weten en daar liggen al mijn antwoorden op mijn vragen. Adem in adem uit.