Langzaam zak ik weer in het leven in Portugal. De eerste dagen heb ik nodig om bij te komen van de reis. De ruim 2000 kilometer samen met Binky de hond per auto, is toch best een onderneming. Naast het uitrusten vraagt mijn lijf ook om af te stemmen op een ander tempo en een andere manier van aanwezig zijn. De vallei geeft me altijd een harte welkom en deze keer schijnt de zon ook nog eens uitbundig wat mijn hart ook direct verwarmt en mijn huid laat gloeien. De benodigde vitamine D wordt in hoog tempo weer aangemaakt.
Wanneer ik weer een beetje ben bijgekomen, ga ik aan de gang in de vallei. Ik moet vaak schakelen in de hoeveelheid werk die ik voor mijn ogen zie opdoemen en die overweldigend voelt. Zoveel wensen en zoveel potentie, mijn creativiteit weet er wel raad mee maar mijn mind ziet ook de beren op de weg. Toch lukt het steeds beter om het gewoon te laten en te genieten van alles wat er al is. Het blijft een wonder wat we al gerealiseerd hebben en waartoe we in staat blijken te zijn.
Op een van de zonnige middagen roepen fruit- en olijfbomen om mijn aandacht. Er is hoognodig snoeiwerk dat gedaan dient te worden. Han is lekker bezig met een bosmaaier met een bramen mes en maakt grote slagen ergens op het land in een bramenmuur. Ja je leest het goed, er zijn hier plekken waar de bramen zo dik zijn geworden dat ze een niet te nemen vesting vormen. Nu hebben we een leuk huisje maar geen kasteel die een bramenmuur nodig heeft, dus hij gaat er voortvarend doorheen. Ik heb handwerktuig waar ik mee aan de gang ga. Met een takkenzaag en stevige snoeischaar begin ik bij een eerste olijfboom. Ik weet dat het in totaal zo’n veertig olijfbomen zijn. Het snoeien, kijken en lezen van de bomen brengt me helemaal in het hier en nu. Stap voor stap werk ik me door de boom heen. Ik heb inmiddels geleerd dat de vorm mag lijken op een champagneglas en dat er in de kruin vogels doorheen moeten kunnen vliegen.
Dan ineens krijg ik een belangrijk inzicht. De enorme hoeveelheid werk en klussen werden door mij tot nu toe aangevlogen met een geïnternaliseerd patriarchaal, maar vooral lineaire aanpak. In mijn hoofd afvinklijstjes en in mijn systeem de drang dat er dingen afgemaakt moeten worden. Ineens realiseer ik me dat dit in de natuur totaal anders werkt. Het is onmogelijk om bezig te zijn op een manier van A naar B. Nee de werkelijkheid van het leven in de natuur maakt dat ik me ten volle realiseer dat alles in cycli verloopt. Dit betekent dat het circulair bewegen en denken van mij vraagt. Met het voorbeeld van snoeien in mijn achterhoofd besef ik dat alles weer terugkomt. Bomen snoeien is niet een eenmalige klus en dan vink, klaar. Nee dat komt ieder jaar terug. Het vraagt hier leven met de cyclus van seizoenen en de cycli van groei. De bomen laten in hun jaarringen al zien dat groei gesymboliseerd wordt in een cirkel.
Het geeft me veel rust dit inzicht, want tja ik ken het zo goed van mijzelf dat ik rondjes blijf draaien in mijn hoofd, in gedachten en steeds weer ‘bedenk’ wat er nog allemaal af moet. Dus door te leren aansluiten op de ronde beweging van cycli en cirkels, stem ik af op een vrouwelijke manier van werken die mij zoveel beter past. Niks pushen, bereiken en doorduwen. Het is ons zo met de paplepel ingegoten dat we een doel stellen en dan de kortste lijn willen volgen om daar te komen. De vallei nodigt mij uit om me te verbinden met het seizoen, met het leven én met de vrouwelijke kracht van ‘rondingen’.