Twijfels over van alles en nog wat en vooral over mijzelf. Ik ken het al mijn hele leven. Vaak verschuil ik me dan een beetje achter het feit dat mijn astrologisch geboorteteken een weegschaal is en dat ik dus altijd op zoek ben naar balans. Overigens is dit ook waar. Balanceren vraagt om een continue beweging. Balans ontstaat door steeds als een acrobaat op een eenwieler te bewegen en bij te sturen. Maar door de jaren heen heb ik heel veel meer geleerd over twijfelkonterij en zelfliefde.
Inmiddels weet ik dat het durven twijfelen ook betekent dat ik vragen durf te stellen. Ik durf dat wat vastigheid geeft te bevragen om te weten te komen of het in de diepte nog wel klopt. Dit te doen, weet ik nu, vraagt moed. Het onderzoeken van mijn eigen gecreëerde waarheden bewust op losse schroeven durven zetten en de eventuele stappen en bijbehorende consequenties nemen, maakt dat ik me steeds meer bevrijd voel van allerlei knellende banden.
Deze banden bestaan op allerlei lagen en zijn ook op zichzelf weer gelaagd. In oude notitieboekjes kom ik soms inzichten tegen als grote aha-momenten die ik ook nu dan weer kan gebruiken. De eerste keren dat me dat overkwam, zat ik mezelf op de kop. Hoe kan het nou dat iets wat ik tien jaar geleden al doorhad bij mezelf nu nog steeds een issue is? Dat komt door die gelaagdheid en doordat leren een cyclisch en geen lineair proces is. Zelfontwikkeling brengt je niet van A naar B(eter), maar brengt je in een spiraalbeweging rondom jouw eigen kern, waarbij je soms ver weg lijkt te bewegen van je eigen kern en dan net als in het labyrint, ineens dichtbij blijkt te zijn. Het verruimen van mijn bewustzijn is niet zweverig maar zorgt er juist voor dat ik steeds meer en beter op de aarde aanwezig kan zijn. De verbinding tussen hemel en aarde als grote polariteit vraagt niet om of in de hemel te zweven of in de modder te ploeteren, nee, het vraagt om mijn bereik zo te vergroten dat ik steeds verder kan reiken in de hemel en tegelijk steeds grootser durf te leven op aarde. Heerlijk klei aan de voeten, hart vervuld, wind door de haren en ogen tussen de sterren.
Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik er soms weer even helemaal in zit, in die twijfel. Deze tijd is daar trouwens ook bij uitstek geschikt voor. Allerlei oude waarheden worden aan het kantelen gebracht. Niets buiten mijzelf lijkt nog zekerheid te garanderen. Inkomen, werk, waar ik woon, relaties met anderen, geloofssystemen, financiële systemen, guru’s en nog veel meer zogenaamde instituten blijken vaak uitgewerkt. Deze tijd werpt ons allen terug op het fundament in onszelf en in het besef dat ik dan wel vrije wil heb om te kiezen wat ik wil maar dat er ook een levenspad voor mij ligt dat helemaal niet zo vrij is. Dit levenspad noem ik mijn zielenpad. Deze onzichtbare weg is alleen voelbaar te volgen en wordt vooral ervaren als ik letterlijk even van het “padje” ben. Het leven laat mij iedere keer weer ervaren wat het betekent om een afslag te nemen die niet hoort bij de door mij te volgen weg. Niet dat het leven dan straft of zo, want dat is oud kerkelijk gedachtegoed. Nee, het leven helpt mij om mijn intuïtie, mijn innerlijk kompas zo afgestemd te krijgen dat ik een helder weten ontwikkel over dat wat ik hier te doen heb. Ja ik weet, dit is allemaal niet lekker tastbaar en concreet, maar wel waar.
En toch zoals gezegd duikt soms de twijfel weer op. In de Coronatijd is mijn inkomen als zzp’er regelmatig onder druk gezet. Mijn spaarpotje had ik leuk geïnvesteerd in een stukje grond in Portugal, want die banken doen er vaak alleen dingen mee die mijn ethisch kompas niet fijn vindt en bovendien twijfel ik ernstig of ons huidige geldsysteem wel blijft bestaan. Dus liever grond met groenten dan geld op de bank voor de wapenindustrie. En tegelijk leef ik nog wel in een wereld waar de huur, verzekeringen, gas en licht betaald moeten worden. Dus op de een of andere manier is het voorzien in deze middelen nog wel een dingetje.
Zo kwam ik in contact met een heel aardige man van een bureau dat zich bezighoudt met maatwerktrajecten rondom ontwikkeling binnen grote organisaties. We hadden een erg leuk gesprek en hij stelde me prachtige vragen. Het ging over hun en mijn kernkwaliteiten, focus op individu en/of collectief, over leeftijd, ervaring en nog veel meer. Hij noemde op enig moment de ‘topsport’ die ik aan het bedrijven ben door de manier waarop ik werk. Hij vertelde dat hij op mijn leeftijd een keuze had gemaakt om te gaan oogsten. Hij was vooral nog aan het netwerken en bezig op strategisch niveau om projecten te begeleiden. Dit alles vanuit de rol als medevennoot van die organisatie. Hier ergens gebeurde het wat ik goed ken. Ik voelde me langzaamaan kleiner worden. Vragen en oordelen over mijzelf schoten door mijn hoofd: “Wat ben ik toch eigenlijk een prutser!”, “Kijk nou, wat heb ik dan bereikt?”, “Hoezo oogsten en netwerk?”, etc. Niets van dit alles kwam overigens van de kant van mijn gesprekspartner. Hij erkende juist mijn enorme ervaring en vroeg zich hardop af hoe ik zou kunnen gaan oogsten. Hij zag ook wel in met wat ik hem vertelde, dat het niet mijn ambitie is om te werken op een grote klus voor 32 uur in de week. Een dergelijke klus bood hij me overigens zo aan. “Nee”, beaamde ik, “dat is niks meer voor mij”. We sloten het gesprek af met het idee om er beiden nog eens op te kauwen en dan later er op terug te komen.
Vervolgens was mijn ego er een paar uurtjes druk mee, maar toen sijpelde er steeds nadrukkelijker door waar deze ontmoeting over ging. De zin die hij uitsprak over het oogsten was blijven hangen. Wat ging ik oogsten vroeg ik me af. Bovendien je kunt alleen oogsten als je gezaaid, lees geïnvesteerd hebt. Waar had ik dit dan gedaan? Welke oogst was afkomstig uit mijn boomgaard en groentetuin? Het bracht me terug naar mijn werk en carrière van afgelopen jaren. Banen die me rechtstreeks het management team in hadden geleid, had ik afgeslagen. Lease auto’s en een hoger salaris waren ook al geen goede lokkertjes gebleken. Samenwerking met anderen in eigen VOF constructies waren levensvatbaar geweest tot aan de pubertijd van die samenwerking. Netwerken om contacten te hebben voor later, ik wist me er geen raad mee. Eigenlijk was het vrij simpel waar ik op uit kwam. Alles wat ik geïnvesteerd had, was in mijn eigen ontwikkeling. De weg was naar binnen in plaats van naar buiten gericht. Ik had mezelf menigmaal door de ‘wasstraat’ gehaald om nog meer zicht te krijgen op krassen en deukjes in de lak. Ook onder de motorkap van mijn eigen fysieke lijf had ik veel gedaan aan onderhoud. Dit alles om mijn ‘ziel’ een goed voertuig te geven.
Had deze, naar binnen gerichte focus, me dan als een navelstaarder laten rond zwabberen? Nee, dat geloof ik niet. In dat wat ik aan activiteiten ontplooi neem ik altijd de verbinding met mijn omgeving mee. Ik ben er van overtuigd geraakt dat als ik zorg dat ik mezelf vrij maak van knellende banden, beperkende overtuigingen en andere vernauwing, ik uiteindelijk ook beter mijn werk kan doen. In het begeleiden van anderen is het noodzakelijk dat ik durf te twijfelen aan iedere zogenaamde waarheid. Dat wat universeel WAAR is kan dan namelijk tevoorschijn komen. Kortom mijn oogsten kan zich niet anders dan richten op alles wat ik geleerd en ervaren heb op het gebied van het verruimen van bewustzijn. Nogmaals niet om op die wolk in de hemel te komen maar juist om vol het leven te kunnen leven!
Met veel inspiratie ben ik dan ook aan de slag gegaan met een plan wat al lang op de schap ligt. Een opleiding waarin alles kan samenvallen: Systemisch Werken, NLP, Karakterstructuren, Kundalini Yoga, Lichaamswerk, Soundhealing en Meditatie. De contouren zijn al goed zichtbaar voor mij en de inspiratie is heel groot als ik er mee bezig ben. Passend bij deze tijd, online in verbinding met de focus op het ontsluieren van ons oneindig potentieel. Ik zet me in om een hulpmiddel te creëren bij het lopen van jouw labyrint op weg naar thuis komen bij jezelf. En ik? De oogsttijd is gekomen en het brengt me een voldaan gevoel.