Op 10 januari vloog Han met me terug vanuit Lissabon naar Arnhem. Het vele klussen en de tijd alleen was even genoeg geweest. Hij was toe aan vakantie zoals hij zelf zei. In Arnhem wachtte mijn werk en ons fijne huis in het Spijkerkwartier.
Er was ook tijd voor familie en vrienden en we werden allebei ziek. De tijd vloog voorbij en voor we het zelf goed en wel in de gaten hadden stond onze reis terug al weer geboekt.
Donderdag 17 februari zouden we vliegen. Het liep anders. Die dag was er storm op komst. We zaten te wachten op CS Arnhem toen de omroeper eerst omriep dat alle spoorverkeer van Utrecht naar Amsterdam was gestremd door een kapotte bovenleiding. Mooi dat we via Eindhoven vliegen, zeiden we. Dit zinnetje herhaalde zich nog een keer toen we hoorde van een oponthoud tussen Arnhem en Oberhausen. Even later gleed de trein naar ‘s-Hertogenbosch het station binnen. Han sleepte zijn forse koffer naar binnen en ik mijn handbagage voor twee weken Portugal.
Daar gingen we tot vlak voor station ‘s-Hertogenbosch CS. Zoals wel vaker het geval is, riep de conducteur om dat we even moesten wachten voor we het station binnen konden rijden. Het wachten duurde best lang. De conducteur kwam weer over de speaker en vertelde ons van een kapotte bovenleiding bij Druten waardoor er geen stroom meer was op het station voor ons. Het was wachten op het volgende bericht. Drie kwartier stonden we stil. Ondertussen naar alternatieve manieren zoekend om ons vliegtuig te halen. Een paar berichtjes naar mensen of ze toevallig door Brabant reden, een hoop gezoek naar bussen, treinen en ander vervoer. Na enige tijd klonk de conducteur weer en hij vertelde ons dat we teruggingen naar Nijmegen. Op de terugweg zou de trein op ieder passerend stationnetje stoppen. We besloten er zo snel mogelijk uit te gaan. Het werd ‘s-Hertogenbosch Oost. Ondertussen belde mijn broer, spraken we een conducteur en liepen we richting de bussen. Mijn broer bood aan direct vanuit Velp bij Arnhem in de auto te springen en naar ons toe te komen om ons door te brengen naar Eindhoven. En zo deed deze schat dat dan ook. Wij sprongen in een bus naar het centraal station en toen door in een andere bus in de richting van de A2. Opgelucht stapten we om klokslag drie uur bij Eindhoven AirPort uit de auto. Een laatste dikke knuffel en zwaai zwaai.
Een paar minuten later zagen we dat de desk om in te checken net drie minuten daarvoor was gesloten. De eerste nee, maar voorlopig niet de laatste was gescoord. Er volgden er het komende uur nog een paar. We kregen met veel gepraat nog wel onze boardingpas, maar een dame met haar hart op slot weigerde de koffer van Han door te laten bij de bagagecheck. Na de nodige discussies en eindeloze regels en procedures herhalend, werd de NEE steeds luider. Terug naar de servicebalie. Ook daar weer nee. Het ging niet meer lukken om met de vlucht van 15.40 uur mee te gaan. Zelfs niet toen bleek dat hij later zou vertrekken. Ook van omboeken was geen sprake.
Alle pech en stress van onderweg kon ik alleen nog maar ontladen in een leegte en wat tranen.
We werden weggestuurd met de boodschap dat we het beste zelf konden zoeken naar een vlucht want alles was vol, schreeuwend duur of naar de verkeerde stad. We besloten tot een bak koffie en even bijtanken. Echter er kwam nog een nee, want ja geen qr-code was geen koffie aan een tafeltje bij Starbucks, pufff.
Ik tikte een berichtje naar mijn broer dat we niet in de lucht waren en deze lieverd draaide om bij Nijmegen, terug naar ons. Zijn elektrische kar moest nog wel even aan de stroom en ook de file hield hem nog wat langer op. Treinen terug gingen nog steeds niet. We eindigden de avond met een vette bek (patat) op de bank in Arnhem.
De nacht was onrustig en we lagen beiden te woelen. Wat had deze ervaring ons te zeggen? Een van de belangrijkste dingen die we ontdekten is dat het lijkt of de (mede)menselijkheid steeds meer verstopt raakt achter regels, procedures en de angst om die niet te volgen. Hoe komt het toch dat mensen hun autonomie zo gemakkelijk lijken op te geven vragen we ons af. Daarnaast vonden we het heel pijnlijk dat er niemand begrip toonde door iets te empathisch te zeggen. Het had de harde Nee! Wat zachter gemaakt. We vragen ons af wat voor ons de beste reactie is in een dergelijke situatie, want ja de ander kunnen wij niet veranderen. We komen er op uit dat we hoe dan ook zelf wel ons hart open willen blijven houden ook al doet de ander nog zo onaangenaam. Wel is het belangrijk om dit te doen vanuit een eigen heilige ruimte. De grenzen van die ruimte mogen stevig zijn, zodat de ander weet en voelt dat de onaardigheid afglijdt langs de randen van onze heilige bubbel.
De vrijdagochtend na deze nacht was er nog meer storm en we kozen een nieuwe vlucht in alle vroegte op de zondag. Weer een andere lieve engel bracht ons in het holst van de nacht naar Eindhoven! Zondagmorgen stonden we na de vlucht en een busrit weer in Castelo Branco.
Ik schrijf deze lange versie en aanloop op omdat het van wezenlijk belang was bij alles wat we leerden.
Ik leerde dat als mensen hun hart gesloten houden, ik mijn verwachting dat als ik echt contact maak ze wel weer openen, niet perse waar hoeft te zijn. Met andere woorden, mijn hart openen mag zonder verwachting van wat de ander doet. Ik leerde ook voor de zoveelste keer hoe belangrijk het is om op een vliegveld en op andere drukke en stressvolle plekken bij mezelf te blijven. Ik was het weer even vergeten en liep energetisch helemaal leeg. We leerden samen hoe goed we in verbinding kunnen blijven met elkaar en naast elkaar kunnen blijven staan in een hectische omgeving. We hebben ook gemerkt hoe fijn het is om in een relatie niet in de valkuil van de ‘ja maar als jij’-projecties te komen. We waren in staat om de ander te blijven zien en steunen. Wauw dat was fijn!
Dit avontuur en mijn inzichten rondom vol-ledig leven worden vervolgd, morgen weer een blog.