Blog

Met vallen en weer opstaan hebben we leren lopen. Onbevangen met een grote drive om te willen leren. Het is ons van nature gegeven. Helaas verliezen we verderop in het leven vaak dit vermogen om onbevangen te zijn. We worden bang om te falen, we raken gehecht aan ons comfort, we gaan leunen of overleven. Kortom we miskennen de kracht van onbevangenheid en vergeten onze levenskracht.Ik riep als klein meisje al vrij snel “zelluf doen!” Ik ontwikkelde in rap tempo een verlangen naar zelfstandigheid. Dat ik dit ook ging cultiveren en als een vast patroon was gaan inbouwen, ontdekte ik later. Om in isolatie, uit verbinding, mijn eigen zogenaamde zelfstandigheid te vieren, was eigenlijk ook vaak fake. Diep van binnen een verlangen naar intimiteit en oprechte verbinding, aan de buitenkant de stoere, zelfstandige vrouw. Het heeft me ver gebracht en het heeft me verder weg van mezelf gebracht. De laatste jaren lukt het me beter om mijn binnenkant en buitenkant afgestemd te leven. De weg, het onderzoek naar binnen heeft me geleerd om de afgescheidenheid, mijn afgescheiden delen, weer te integreren. Veel compassie, vergeving en zachtheid heb ik ingezet om mezelf weer te kunnen laten thuiskomen in mijzelf. En daar sta ik dan, voeten op de grond hoofd in de wolken, verbonden met mezelf en daardoor meer dan ooit met anderen.

En dan krijg ik nu toch best vaak de vraag: “maar hoe doen jullie dat dan, Han in Portugal, jij hier?”. De echte betekenis van die vraag blijkt vaak pas als ik doorvraag. De vraag komt vaak voort uit een eigen onderzoek wat mensen momenteel doen en beleven. Er is veel te doen rondom relaties. We weten hoe de vorige generaties het ongeveer deden, we weten hoe wij het tot nu toe hebben gedaan, we weten dat het zo niet meer werkt en we weten eigenlijk niet hoe dan wel. En het enige wat ik erover kan zeggen is ook maar wat ik daarover ontdek. Wat ik voel is dat ik op eigen benen kan staan omdat ik steeds minder gemis ervaar waarvoor ik een ander in moet huren of verantwoordelijk maak. Ja ik misHan zeker wel. Het zou heerlijk zijn tegen elkaar aan te kruipen en wat te snuffelen. Mijn huid te voelen gloeien onder zijn fijne aanraking. Echter onze verbinding voelt diep en intens. Met 2000 kilometer ertussen voelt hij vaak zo dichtbij. Daar waar ik mijn onzekerheden, blokkades, en schaduwen tegenkom, heb ik inmiddels heel veel tools tot mijn beschikking om te onderzoeken waar ik een beetje te weinig licht laat schijnen of liefde niet laat stromen. Ik voel me dankbaar met een levenspartner die deze reis ook zo invult. Allebei op eigen benen, diep verbonden.Ik zou het zo veel meer mensen toewensen. De mogelijkheid om jezelf te dragen en te verdragen. De onbevangenheid van een kind om intiem te durven zijn met een ander mens. De volwassenheid van een opgegroeid mens om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen weg en je eigen geluk. Op eigen benen, niet omdat het moet maar omdat je het kan!

Wellicht heb je gelezen hoe we op de derde nacht in ons huisje in Lameira deels door de vloer zakten? Vol plannen voor de verbouwing gingen we eind april naar Portugal. We zouden beginnen met opruimen en alle houten hokjes binnen afbreken. Beide projecten zijn gedaan, vink! Daarna zouden waarschijnlijk het dak, een waterput, zonnepanelen en een douche volgen en een heleboel zaken meer. Wat we echter leren via Lameira, als prachtige metafoor voor het leven, is om stap voor stap te werken. Dat wat nu voor onze voeten ligt is het enige wat telt. Zo kwamen we er stap voor stap, plank voor plank, balk voor balk achter dat eigenlijk de hele vloer op het menu stond van de familie houtworm. Er zat niets anders op dan de hele vloer er dan ook in dezelfde volgorde, plank voor plank en balk voor balk uit te slopen. Een hele klus voor Han in zijn eentje. De eerste keer dat we deels door de vloer zakten ging mijn hoofd met me aan de haal. Alle doemscenario’s over een instortend en onbewoonbaar huisje en alle financiële risico’s en obstakels passeerde de revue. Het hielp niet, maar ja die mind was razendsnel en was me steeds te vlug af. Al mijn meditatieve en spirituele oefening leek ineens mijlenver weg. Het was even slikken en resetten. Nu enige weken later is mijn hart vervuld van dankbaarheid over de wijze lessen die ik leer. Hoe vaak in mijn leven heb ik mezelf laten afleiden van mijn pad, door verwachtingen, ideeën, aannames en allerlei overtuigingen? Bezig met gister, vorige week, volgende maand of nog verder vooruit. Boeken vol zijn er geschreven en gelezen door mij over de praktijk van in het nu zijn.

En nu sta ik op een punt waarin het ten volle geleefd mag worden. Het valt prachtig samen met het programma van de spirituele school waar ik mee bezig ben, ‘The Path of the One Heart’. Na het opschonen van veel schaduwen in de wereld van de dualiteit staan we op het punt om de volgende stap te zetten. De weg van Divine Service met als prettige tussenstop ‘joyful freedom’. Ik begin meer te doorgronden wat het echt betekent om van Ik naar Wij te bewegen. De Ik als ego, persoonlijkheid, die zich in afgescheidenheid waant. De we in eerste instantie niet de wij van ikzelf met alle andere wezens op deze aarde. Nee eerst maar eens ik samen met mijn hoger zelf, mijn lichaam, mijn innerlijk kind, mijn ziel, mijn gidsen enz. Deze Wij, van al mijn zelven, al mijn lichamen en al mijn onstoffelijke verbindingen tezamen. De integratie van dit alles leidt tot eenheid en een lichter ik. Met een knipoog, dat noemen we dan verlichting. Dus vragen over, Wanneer? Hoe lang nog? Hoeveel? Hoe ver? Worden allemaal geschreeuwd door de stem van mijn ego. Wat meer in de stilte, in de fluisteringen van mijn hart, daar is de stem van het ware. Ik leer het in de cursus en ik leer het in de school die Lameira heet. Ik zie het Han doen daar in de vallei, waar het zo veel makkelijker is om met dit soort universele waarheden te leven.We maken een stap, we beginnen in het fundament en maken een degelijke betonnen vloer. En wat de volgende stap is, werkelijk geen idee. Het vraagt goed kijken en vooral luisteren naar wat waar nodig is en durven stilstaan bij de zachte stemmen diep van binnen. Iedere stap leidt tot een volgende stap, meer hoeven we niet te weten.

In januari toen we een super goed gevoel hadden bij ons bod op Lameira, zijn we zo vrij geweest om op het landje een boompje te planten. De grond was hard en koud en enkele nachten daarvoor had het nog flink gevroren. Aan haar voeten legden we wat hooi. We hadden echter geen grote verwachtingen bij het kunnen wortelen van dit amandelboompje. Toch spraken we haar bemoedigend toe. We zeiden dat we hoopten dat ze zou voelen hoe mooi het zou worden. Ook fluisterden we tegen haar kale stammetje dat we ons verheugden op haar prachtige rose en witte bloesem. Dit landje verdient aandacht en schoonheid en we hoopten met heel ons hart dat het ons gegeven was om terug te keren naar deze plek als eigenaar-hoeders van dit stukje grond in de vallei. En het wonder is geschied. Lameira heette ons in April weer welkom om haar schoonheid te ontginnen en de levenskracht van deze plek weer te verlevendigen met TLC (een goede Engelse uitdrukking voor tender, love and care). Wie een eerder blog heeft gelezen weet dat de eerste uren van ons verblijf vooral bestonden uit door de modder ploeteren met heel veel spullen. Halverwege deze route van auto naar huisje, verzamelden we onze spullen op een muurtje. Dit kon niet anders, omdat de enige toegankelijke mogelijkheid om het huis te bereiken via een verval van 1,5 meter van dit muurtje naar ons landje was. Twee dagen in de auto hadden ons vermoeid, maar de adrenaline gierde door onze aderen bij het zien en voelen van de vallei. Onze ogen en oren werden volledig opgeslokt door schoonheid, puurheid en vogelgezang. Het duurde dan ook even voordat we haar weer zagen. Daar stond ze! Ons dappere amandelboompje had haar wortels weten te beschermen tegen de koude. Haar kale takjes waren nu bezaaid met blaadjes. Fier rechtop had ze op ons gewacht. In de dagen daarna hebben we haar voorzien van een extra steuntje om de eerste tijd zo af en toe even te kunnen leunen. We beschouwen het als een goed teken dat onze opportunistische boomplant actie is aangeslagen.

Weer terug in Nederland kijk ik door mijn vele foto’s en zie haar stralen. Het brengt me op het idee om even op te zoeken wat de symbolische betekenis is van een amandelboom. Een overvloed aan sagen en mythologische betekenissen zijn er te vinden en uit die verzameling hier een kleine greep waar mijn ogen bleven plakken. Vooral uit het oude Griekenland komen vele sagen waarin de amandelboom een rol speelt. Volgens een van deze sagen zou de amandel zijn ontstaan uit een druppel bloed van de Griekse godin Cybele, de ‘moeder van de Goden’, die in Klein-Azië oorspronkelijk de berg- en vruchtbaarheidsgodin was. De amandelboom is de eerste boom in het Midden-Oosten, die na de winter gaat uitbotten en bloesemen. Reeds in januari, als de andere planten nog in hun winterslaap zijn, gaan haar knoppen al groeien en zelfs bloesemen. Zij reageert dus sneller dan andere planten op de lentezon en lenteregen. De Hebreeuwse betekenis van het woord amandel ‫שָׁקֵד‬ ‪shaqed‬ is dan ook waakzaam, oplettend. Deze boom bloeit al uitbundig in het vroege voorjaar, terwijl de meeste bomen nog slapen. ‘Amandel’ is nieuw, ‘Amandel’ is blij en fris. Het is een positief symbool voor een plek waar creatieve ideeën gonzen en kunnen ontluiken. Waar fijne activiteiten een thuis vinden.In het oude Rome stond de amandel symbool voor vruchtbaarheid. In Zweden betekenen amandelen geluk en succes. De Chinezen zien in de amandel een symbool van vrouwelijke schoonheid. In de christelijke symboliek verwijst de amandeltak naar de reinheid van de maagd Maria en de maagdelijke geboorte van Jezus.Vincent Van Gogh maakte in 1890 zijn beroemde schilderij “Takken met amandelbloesem” voor zijn broer Theo en zijn vrouw Jo. Hij had net de geboorte van hun eerste kindje Vincent Willem vernomen. Opgetogen schilderde hij dit symbolisch werk want bloeiende amandeltakken kondigen de lente aan. De amandel wordt ook gezien als een symbool voor geduld. Waar in het heel vroege voorjaar de boom al in de bloesem staat komen er pas aan het eind van de zomer de amandelen tevoorschijn. Bovendien kan het wel acht jaar duren voor de boom vrucht gaat dragen.Het stemt me blij dat we dit boompje intuïtief hebben gekozen. Met een ingeving hebben we een toon gekozen die past bij deze plek. De vallei heeft in de rug de bergen en strekt zich uit als een vrouwelijk bekken waarin de ontvankelijkheid van de vrouwenkrachtruimte geeft om schoonheid geboren te laten worden. Dit krachtige boompje heeft nu al laten zien over veerkracht en doorzettingsvermogen te beschikken. Ook laat het ons weten dat we geduldig mogen zijn om de plek te laten opbloeien zodat het vrucht kan gaan dragen.Het past mooi bij de tijd waarin we leven. De vrouwelijke kracht mag weer geëerd worden en de mannelijke kracht mag uit de verkramping komen en zich overgeven in de schoot van moeder aarde. Samen dansend als een prachtig paar, waarin leiden en volgen samensmelten tot een organisch geheel.

Het is dinsdag einde middag. Zondag ben ik teruggekomen uit Portugal van ons plekje: Lameira. Vandaag heb ik me in een heel andere omgeving bewogen. Het uitzicht naar boven was een systeem plafond en mijn lijf was gegoten in een zakelijk jasje. Het NH hotel Nunspeet heeft een andere vibe dan de pure natuurkracht in de vallei bij Pé da Serra. Ik bel het nummer van Han en gelukkig is er een goede verbinding. We overbruggen de 2000 km tussen daar en hier met onze ervaringen van de dag. Han is bezig geweest om het huisje verder te strippen van alle hout met houtworm en ik vertel over mijn training voor een groep leidinggevenden. Het brengt ons in het gesprek op de verschillen tussen aan het werk zijn in Lameira en aan het werk zijn in Nederland. In beide gevallen geldt dat als je iets doet wat je leuk vindt je energiepeil stijgt en we ontdekken ook verschillen. Aan het werk met een uitroepteken. Ik hoor het de juffen en meester van de lagere school nog zeggen. Het heeft in mij een overtuiging gecreëerd rondom arbeidsethos. Aan het werk betekent dat je iets moet doen van een ander. Hard werken om iets te bereiken in het leven en meer van dat soort hardliners. In mijn volwassen werkzame leven heb ik dit eerst goed uitgeleefd totdat ik erachter kwam dat een leaseauto, een hypotheek en een visitekaartje met een gelikte titel verre van vervullend waren voor me. Er was een dubbele longontsteking en een burn-out voor nodig om me stil te zetten om dit te kunnen zien. Vanaf dat moment in 2004 begon het ontrafelen van mijn eigen manier van werken en vooral leven. Mooie stappen heb ik gezet en vele hobbels genomen. Het uit loondienst gaan en voor mezelf werken was namelijk nog zeker niet het volledige antwoord op een vrijer leven. Diep in mij woekerde nog allerlei stigma’s rondom geld verdienen en vooral rondom ‘tekort’. Toen ik meer zicht kreeg op het gevoel van tekort en daarbijbehorende noodzaak tot altijd meer moeten verdienen, vergaren, verzamelen etc. kwam er de mogelijkheid tot verandering. Wat nu als het idee van ‘tekort’ een illusie is? Een illusie die wereldwijd wordt geleefd en leidt tot allerlei disbalans en onvrede. Beetje bij beetje open ik de poorten van deze zelf gecreëerde gevangenis. De keuzes die ik maak steeds meer te baseren op een gevoel van overvloed.

En wat heeft dit dan nu allemaal te maken met ‘aan het werk!’? Alles. Het werken op Lameira vertrekt vanuit een ander startpunt ontdekte ik in die twee weken. De openheid en puurheid van de omgeving doet een direct appèl op iets diep van binnenuit willen. Er is geen enkel mechanisme in mij nodig om mezelf aan te zetten of te pushen. Het open ritsen van de tent, het drinken van een kop koffie met uitzicht over de klussen en over de schitterende natuur roept gewoon om te beginnen. Ik hoef nergens doorheen te duwen, ik hoef mezelf niet eerst allerlei instructies te geven of ik hoef niet door mijn innerlijke dialogen heen te debatteren. Niets van dit alles. Het leven en het werk wil gevierd en gedaan worden. Han onderschrijft deze ervaring volledig en het lijkt ook niet gestuurd door een eerst enthousiaste adrenaline kick. Hij is daar nu alleen, we missen elkaar én de zin om aan het werk te gaan blijft. En helemaal eerlijk, mijn kop koffie in het NH hotel aan het begin van de training was zeker nodig om mezelf aan te zetten met een caffeine schotje. Lameira roept me en ik ontdek nog even verder hoe en wat er nodig is om helemaal vrij aan het werk te gaan!

Om 5.30 uur zondagmorgen is het vliegveld van Porto niet de meest inspirerende plek op aarde. Zeker niet als je net door de stromende regen vanuit het hotelletje in het centrum van Porto bent weggereden. We hoopten op een kop koffie samen, maar dat zit er niet in. De afscheidskus komt veel te snel. Ik moet me echt losscheuren. Nog een kus en dan nog een, nog wat lieve woorden en dan toch echt door richting de security. Met natte ogen druk ik mijn boardingpass op de scanner. Was dit nu wat we wilden?

10 maanden hebben we samengewoond. Lang koesterden we ons zorgvuldig opgebouwde eigen domeinen en muurtjes rond de kwetsbare plekjes van ons hart. We ontdekten in ons zelf diepe angsten rondom echt verbinden, intimiteit en (on)afhankelijkheid. Na de overgave en de heling bleek het samenwonen veel leuker te zijn dan we ooit hadden bedacht. Langzaam konden in de ontspanning oude roestige krassen weer gepolijst worden. En toen kwam er een volgende stap. 

Allebei realiseren we ons dat een echt fijne verbinding begint met twee mensen die naast elkaar staan, op eigen benen, hun eigen weg volgend. De liefde kan pas gevoeld en gevierd worden als ieder een vervuld leven leeft. De jaren hebben me geleerd om mijn eigen gemis niet bij de ander te willen halen, maar te onderzoeken in mijn eigen donkere holen waar ik vergeten was wie ik in mijn heelheid ben. Dit wil niet zeggen dat een ander niets kan of mag aan vullen. Het betekent dat ik de verantwoording neem voor mijn eigen verlangens en mijn eigen geluk. Daarbij hoort juist ook dat ik me durf over te geven aan de liefdevolle handreikingen van de ander. Een soms verwarrende tegenstelling want het vraagt steeds weer checken bij mezelf van waaruit ik iets doe of wil. Niets opeisen en wel volledig aannemen wat er is. 

Dus net wat uitgebalanceerd in het samen zijn in één huis kwam Lameira op onze weg. En ja dan opnieuw de vragen. Hoe lopen we beiden onze eigen weg? Hoe krijgt de Liefde de meeste ruimte? Hoe Zijn we samen? Hoe samen te leven?

Het antwoord waar we nu op uitgekomen zijn is dat we deels weer apart van elkaar leven. Han grotendeels in Portugal, ik vaak in Nederland maar zeker ook op Lameira en samen vooral samen met of zonder 2000 kilometer ertussen. Zoals ik pas nog aan iemand schreef: “de liefde gaat altijd boven de vorm”

Voor ons betekent het vooral dat onze liefde en verbinding steeds de ‘vorm’ krijgt die het verdient. En ja helaas hoort daar dan ook het losscheuren bij, ergens op een vliegveld bijvoorbeeld in Portugal. 

Afgelopen jaren was ik met dodenherdenking eigenlijk altijd in Huissen. Dit plaatsje dichtbij Arnhem waar de wortels van mijn vader liggen. Ook de plaats waar hij in de oorlog aan het Looveer bij de Rijn moest schuilen met zijn familie en waar vier van zijn zusjes omkwamen bij de bombardementen op hun schuilkelder. Acht jaar was mijn vader nog maar toen dit gebeurde. Pas zo’n tien jaren gelden kon deze wond in mijn vader zich openen en schreef hij zijn verhaal op in een boekje. Helend was de dag, een paar jaar geleden, dat mijn jongste zoon Vasco op 4 mei voorlas uit dit verhaal in de kerk van Huissen. De twee minuten stilte brachten we aansluitend door bij het massagraf op de begraafplaats dichtbij de kerk. Warme helende tranen over de wangen van mijn vader. Hij was niet de enige. Dit jaar ben ik op 4 en 5 mei op Lameira in Portugal. Een blik op Facebook moest me helpen herinneren aan de data. Vreemde gewaarwording dat ik na afgelopen jaar een ander gevoel heb bij het vieren van vrijheid. Het afgelopen jaar heeft me nog meer doen inzien dat de ware vrijheid nergens anders te ontdekken en te herwinnen is dan in ons zelf. Natuurlijk hebben heldinnen die de 2e Wereldoorlog meemaakten hier al over geschreven. Indrukwekkende woorden van Etty Hillesum, Edith Eva Eger en Anne Frank hebben ons al lang laten weten dat de ware vrijheid besloten ligt in ons zelf. En toch lijken we dat zo vaak weer te vergeten.

Al een heel lange tijd droom ik van een buitenlands avontuur in de zon. Vaak op vakanties mijmerend een blik werpend op het plaatselijk aanbod van landjes en mooie plekken in de natuur. Even zo vaak verstopte ik mijn verlangen weer onder de dikke billen van de beren op de weg. Enige jaren geleden toen na mijn scheiding de bankrekening op 0 stond had ik de hoop ogenschijnlijk definitief opgegeven. En toch, het bleef me roepen. En nu, het wonder is geschied! Met verbazing kijk ik uit over de vallei en kan nog amper bevatten dat het toch echt waar is. Hoe dan? Niet Omdat ik een rijke vent aan de haak geslagen heb, niet omdat er geen beren op de weg waren, niet omdat mijn bankrekening uitpuilt, niet omdat mijn mind niet van alles roept, niet omdat ik de Staatsloterij heb gewonnen, niet omdat ik in COVID tijd zoveel werk en inkomen had, niet omdat het onmogelijk is…..het heeft kunnen gebeuren simpelweg omdat het leven vraagt om te luisteren naar de stem van je hart en te denken in mogelijkheden in plaats van alle onmogelijkheden. En dan op het juiste moment als het zich aandient, springen in de diepte van het niet weten en het onbekende. Vertrouwend dat het universum mij niet voor niets op dit punt heeft gebracht. Mocht je willen weten hoe dan verder wel? Het kleine spaarpotje wat ik als zzp’er had gespaard voor mijn pensioen heeft een veel leukere bestemming gekregen dan het (on)veilig wegzetten bij de bank of bij een belegger. Mijn niet zo rijke, maar wel heel inventieve en avontuurlijke man heeft alles bijgezet om ook zijn droom hier te verwezenlijken. Hij blijft voorlopig in Portugal en zet ziel en zaligheid in om het oude huisje mooi te maken. Ik zal heen en weer gaan tussen deze goddelijke plek en Nederland om bij te dragen aan mijn motto: Lef je Leven en dus door het werk te doen wat daar bij hoort. Door trainingen, coaching, workshops, kundalini Yoga lessen en retreats wil ik mensen inspireren om hun ware aard en vrijheid te onderzoeken en te Leven. En hopelijk kunnen we dit paradijsje in de nabije toekomst delen met heel veel andere mensen. Want ja de vrijheid hebben we in ons zelf te ontsluieren maar de kracht van de natuur en de puurheid van een omgeving waarin het echte leven gevoeld kan worden schept wel een prachtige bedding om dit werk te doen. Vrijheid hoeft niet bevochten te worden, vrijheid kan gevonden worden in de overgave aan de schoot van moeder aarde. We werken hard om deze plek, Lameira, weer te kunnen laten schitteren en haar gulle liefde te delen met anderen. Ik eer de dode zusjes van mijn vader, mijn niet gekende tantes, door de vrijheid te leven!

“Krrrrghh, krrakrrrr, krakkkkk, boem” bij het eerste geluid midden in de nacht schrik ik wakker en zeg tegen Han, wat is dat? Ik vermoed een heel eng beest of monster. Nog voor hij kan antwoorden slaak ik een enorme gil. Het bed hangt helemaal scheef. Toen we na twee dagen in de auto maandag einde van de middag aankwamen bij Lameira bleek door de regenval het laatste stuk van de weg totaal onbegaanbaar. Op flinke afstand van het huisje moesten we de auto laten staan. Hierdoor konden we niet anders dan lopend over het naastgelegen land de auto uitladen. Een flinke trip met halverwege een extra hindernis, een hoogteverschil van 1,5 meter. Op het muurtje bij de hindernis verzamelden we alle spullen en van daaruit door naar het huisje. Ons aanvankelijk plan was om de tent op te zetten en direct te gaan kamperen. Echter de naam Lameira, land van aarde en water, deed de naam eer aan. Een groot deel van het land was veranderd in zompige klei. De vermoeidheid en de omstandigheden brachten ons dus op een ander idee. In het huisje stond nog een oud spiraal op houten pootjes en in ons enorme kampeer assortiment zat een luchtbed van precies dezelfde, wel kleine, maat. Moe en koud pompten we het luchtbed op en maakten het bed op. Op één meter twintig lekker warm, dicht tegen elkaar aan vielen we in een diepe slaap. Daar het de dagen hierna ook nog wat wisselvallig weer bleef, besloten we na de eerste nacht nog een paar nachten lepeltje lepeltje eraan vast te plakken. De eerste ochtend werden we wakker in een met flarden mist versierde prachtige natuur. De vogels kwetterde er lustig op los. Het koor is heel divers in de vallei. Onder genot van een overheerlijke kop koffie met onze blik op de overweldigende schoonheid van de pure natuur maakten we plannen waar te beginnen. Want zodra we onze blik wat dichterbij lieten glijden, binnen de straal van ons domein, zagen we de enorme puinhoop. Bergen oud hout, kapotte dakpannen, stukken plastic, lege olievaten en nog veel meer troep riepen om opgeruimd te worden. Dus daar gingen we. Oude kleren en werkhandschoenen aan en ruimen maar. Na enkele uren was er een deel aan kant en wisten we dat de vorige bewoners een soort schoenen fetisj gehad moeten hebben. Overal schoenen op het land en in de tuin. Na het eerste wildplassen en poepen met schepje in de natuur, besloten we de auto te pakken om een kilometer verderop zuiver bergwater te tappen. In ons overbeladen bestelautootje hadden we een Berkey meegenomen. Een fantastisch mooi filter apparaat die allerlei eventuele vervuiling er nog uit haalt via de koolstoffilters. Voor ons geen plastic flessen uit de super mercado. Het off grid leven is echt begonnen. Ik zou hier veel voorbeelden kunnen noemen van wat we zo tegenkomen in de dagen. Een goede aflevering van “Ik vertrek” is er niets bij. Echter wat het meest fantastisch is om te ontdekken is de enorme inventiviteit, creativiteit en inspiratie die deze plek ons geeft. Moeder natuur neemt ons op in een grote omhelzing. Ze draagt ons werkelijk overal doorheen. Wijze lessen leren we natuurlijk ook, over onze fysieke grenzen bewaken, over samenwerken, over flexibel meebewegen en zoveel meer. Het is echt een groot wonder wat Lameira ons te bieden heeft. De directheid van de ervaring is groot, we doen iets en merken direct de consequentie of het resultaat. Een ander directe verbinding is hier ook zo toegankelijk. Dit gaat niet over het internet, want dat is zo onstabiel als wat. Waar ik op doel is de verbinding tussen hemel en aarde. Vele uren meditatie en andere spirituele practice zijn hier niet nodig om te voelen hoe de ware verhoudingen liggen. De kracht van de natuur, de heldere sterrenhemel, de stilte en de rivier brengen me ogenblikkelijk in verbinding met de grootsheid van het universum. Hier voel ik me opgenomen en onderdeel van iets groters. Eerst mediteren om de dagelijkse druk(te) van het stadse leven te kunnen bejegenen is hier overbodig. Ik hoef niet door stroperige lagen heen te werken om in contact te komen met hogere wijsheid en waarheid. Stilte en meditatie zijn hier dan ook de dragers van verbinding in plaats van de voorwaardelijke hulpmiddelen. Overigens wil dit niet zeggen dat mijn mind al in een constante vredige staat is. Terug naar het scheve bed. Het is de derde nacht in ons geïmproviseerde bed. De nachten zijn koud dus het heel dicht tegen elkaar aan liggen zorgt voor warme lijven. Natuurlijk zorgt het ook voor de nodige onderbrekingen in de nachtelijke rust, want als een van ons tweeën zich wil omdraaien dan moet de ander eigenlijk mee. Het is een nachtelijke dansje wat we maken. Maar dan, na mijn ijselijke gil en het scheve bed. We schieten de zaklamp aan, want tje een olielamp heeft iets meer tijd nodig en springen uit bed. Na een eerste verkenning zien we al snel dat het bed met een poot volledige door de vloer is gezakt. Han begint wat op de omliggende planken te tikken en zegt: ‘deze is niet goed, de rest volgens mij wel’. We leggen van oud hout wat er immers in overschot is overheen en plaatsen het bed terug. De kou drijft ons direct weer onder het dekbed. Met grote, wakkere ogen lig ik in bed. Alle scenario’s in mijn hoofd worden uitgerold. “Zie je wel natuurlijk is dit huisje helemaal verrot, wat dacht je dan voor die prijs te kopen?!” oh zo direct zakken we helemaal door de vloer, twee meter naar beneden”, “oh dit kunnen we echt niet betalen als dat allemaal verrot is” en dan die zompige klei, natuurlijk wonen er hier daarom geen mensen meer” “nou nu zie je het, eigen schuld, altijd maar zo gniffelen over andere mensen in “Ik Vertrek” dit en nog veel meer verhaallijnen zet mijn hoofd en ego in om mezelf op de kop te zitten. Blijkbaar is deze herrie in mijn hoofd een tijdje nodig om op het punt te komen waarbij ik in de donkere nacht besluit om toch echt nogmaals zelf te checken hoe het er eigenlijk voor staat met de vloer. Ik schud Han wakker en zeg dat hij moet opstaan, er wacht een klus. Slaapdronken werkt hij mee aan het groot onderzoek wat ik inzet. Met een breekijzer tik ik plank voor plank, ik wrik en ik klop me een ongeluk om te kijken hoe het zit. Om dan met een gerust hart tegen mijn mind te kunnen zeggen dat ht goed is. Uitgeput vallen we weer in slaap.

De volgende dag worden we wakker met een stralende zon. De stralen zijn al krachtig en in no time is de klei droog. We besluiten dat dit het moment is om de tent op te zetten. de buitenkeuken en het composttoilet te installeren. Ik heb nog 1,5 week voor ik terugvlieg naar Nederland en wil Han graag in een goed kampement achterlaten. Bovendien willen we graag het huisje zoveel mogelijk strippen. Het is volgebouwd met houten wanden, een laag houten plafond en andere hokjes die geen recht doen aan onze Nederlandse lengtematen. Gesteund door een heerlijke zon glimlach ik om de capriolen van mijn mind en geef me nog wat meer over aan het eenvoudige leven in de vallei. Alleen nu telt als het gaat om een antwoord te vinden op een situatie en al die verhalen uit het verleden en alle bedachte scenario’s voor de toekomst bieden geen enkele rust voor nu!

September 2020 een koffiebreak met Olga bij Sugar Hill in Arnhem. Benieuwd ben ik naar haar avonturen in Portugal. Ze kochten daar een oud schooltje in een dorpje in the middle of nowhere. Al snel hoor ik in haar enthousiaste verhalen een interne roep. Wat haar woorden uitstralen is echtheid,inspiratie en oprechte levensvreugde. Het ontsteekt een innerlijke vonk van een oud verlangen. Een plek in de zon met ruimte voor het simpele leven. Het liefst een plek van schoonheid die gedeeld kan worden met anderen. Stuiterend rol ik de afspraak uit. Zeker als Olga me aan het eind nog toefluistert dat ze weet welk huis voor ons is. Nonchalant meldt ze dat ze de coördinaten van de mooie vallei met dit huis zo wel even appt. Januari 2021 met een bonkend hart stappen we in de vroege ochtend in de auto op weg naar Portugal. Twee weken hebben we genomen om te gaan luisteren wat Pé da Serra ons te vertellen heeft.

Enige dagen later eten we kaki ijsjes in de vallei Lameira. De lichte nachtvorst heeft de overrijpe kaki vruchten beroerd. We nemen een hap van het zachte, zoete, knisperende ijzige vruchtvlees en zien onder een strak blauwe lucht voor het eerst de schoonheid van dit dal. We gingen express in de winter kijken om ons niet door de romantiek van de lente te laten vangen. Dit is accuut mislukt. We vallen stil en zijn verliefd. Iedere dag zijn we te vinden in de vallei. We slapen in een comfortabel huis in het dorp en wandelen in een kwartier naar Lameira. Als Han me ergens uitnodigt om even te komen zitten op het platje bij het huis, stelt hij me een vraag: “wat vraagt deze plek aan ons?” Ik maak contact en de plek zegt drie eenvoudige woorden: heb me lief. Nu lijkt dit misschien een eenvoudig verzoek, dat is het echter niet. Ja er is deze schitterende natuur, ja er is een huisje met een goed dak, ja er is stilte, eenvoud en een overdaad aan olijven, druiven en sinaasappels maar er is ook veel verwaarlozing, de restanten van bosbranden, veel troep, een moeilijk begaanbare weg, geen water, elektrisch of sanitair. Kortom ons hart en hoofd schreeuwen beide om aandacht. En ons hart wint. Want beide weten we dat ons leven niet gaat om comfort zones te consolideren. We leven om ons hart te openen voor wat zich aandient en waar we kunnen groeien in liefde. We doen een bod en de laatste onderhandelingen vinden plaats als we de makelaar toevallig tegenkomen op de weg tussen Pé da Serra en Grade. We passeren elkaar, stoppen, rijden achteruit, doen de autoraampjes open en sluiten de deal. Het avontuur is begonnen. Nu is het eind april en zijn we voor het eerst als eigenaar/hoeders aangekomen op het land van aarde en water:: Lameira. De komende tijd neem ik jullie graag mee in onze avonturen.