Het verlangen en het comfort

Afgelopen zondagavond ben ik als verrassing aangekomen bij Han op Lameira. Het is zijn verjaardag en met heel veel moeite is het me gelukt mijn mond niet voorbij te praten. Het is heerlijk om elkaar weer live te voelen en het is overweldigend om weer in de vallei te zijn. 

Afgelopen weken, maanden, speelde mijn leven zich grotendeels af in de stad. De stad die me altijd zoveel te geven had, voelt nu regelmatig als een opdringerige, drammende kleuter die aandacht wil. Steeds is er iets wat uitnodigt om me af te leiden. Altijd is er op de achtergrond geluid van verkeer en mensen. Lang heb ik de bruisende levendigheid geadoreerd en ben er vol ingegaan. Nu, weer in de armen van Lameira word ik me bewust van de enorme tegenstelling en moet ik gek genoeg ook enorm wennen. 

Hier klinkt er het ruisen van de wind, het stromen van de rivier en het ritselen van planten en bomen. De vogels fluiten onafgebroken en de hagedissen schieten dansend over de aarde en stenen. Het is heerlijk én ik raak ontregeld. 

Een autorit naar Eindhoven, de vlucht met vertraging, de stressvolle rit om de bus te kunnen halen, weer een autorit vanuit Castelo Branco en het laatste stuk lopen over de zandweg met rolkoffertje en rugzak laten me mezelf stoffig en plakkerig voelen. Ik realiseer me direct dat we geen stromend water hebben. Even een snelle douche is er niet bij. Comfort en vanzelfsprekendheid van basics is geen vast gegeven hier. 

Juist dat is nu ook wat het leven hier zo woest aantrekkelijk maakt. Voor ieder beetje comfort wordt een inspanning gevraagd. Het is iedere keer dan enorm verrijkend als er weer iets is gerealiseerd wat een beetje meer gemak of plezier geeft. Vanzelfsprekendheid wordt hier niet getolereerd. 

Dit gegeven vraagt van ons een bewuste inzet van materiaal en middelen. Net als een groot bewustzijn over wat nu werkelijk nodig is en wat dienend is aan de plek. 

Lameira leert me om over de grenzen te kijken van een comfortabel leven en laat me kennismaken met het pure, directe leven. 

Kijkend vanuit hier naar Nederland laat me nog meer zien hoe we met elkaar verstrikt zijn geraakt in de verleidingen van gemak. Zonder echt na te denken laten we ons lokken met zaken omdat het zo gemakkelijk lijkt. Een QR code, een mobieltje voor alles, spuitjes die beloftes van onsterfelijkheid suggereren, net genoeg vertier om niet echt te gaan protesteren. Kortom het aloude ‘geef ze brood en spelen’ is nog steeds een machtig middel om de massa te manipuleren in een door de machthebbers gewenste richting. 

Ook in Arnhem ben ik me hier bewust van en trek mijn eigen plan vanuit mijn eigen bubbel. Echter, er zit meer versluiering tussen het voelen van de essentie van de prachtige natuur om me heen en mijn eigen krachtige, stralende essentie. De verleiding van polariseren en ageren ligt bij wijze van spreken op iedere straathoek.  Het zijn interessante tijden waarin ik leer om het duale denken te omarmen in een veel grotere bedding van verbinding. 

Nu na enkele dagen op Lameira is het mij weer gelukt om de beide kanten bij elkaar te brengen. Er is niets mis met comfort én de pure natuur is ook een heerlijke leerschool. Beide in verbinding laten me de VOLledigheid van het leven ten volle ervaren. Dankbaar dat het leven me deze kans geeft en hoopvol voor een toekomst van eenheid en verbinding met ruimte en vrijheid voor onze True Nature. 

We zullen als hoeders van Lameira er voor waken om het comfort de toon te laten bepalen. Deze plek vraagt van ons om het open te houden voor de directe ervaring van de (eigen) natuur. We wensen deze ervaring te delen met vele anderen.