Blog

Al op jonge leeftijd was duidelijk dat mijn beweeglijke aard en mijn brede interesse me van de ene sportclub naar de andere club brachten. Het liefst deed ik het allemaal, én turnen én atletiek én volleybal én paardrijden en nog veel meer. Echter mijn ouders hadden daar andere ideeën over. En dat was misschien maar goed ook. Ik werd dus geacht te kiezen. Later op de middelbare school, toen we na moesten denken over vakkenpakketten en latere beroepen, brak het zweet me uit. Met scheve ogen keek ik naar andere jongeren die een helder doel voor ogen hadden en precies wisten wat ze wilden. Het leek mij heerlijk zoveel focus en duidelijkheid. Goed, blijkbaar was dat niet voor mij. Ik koos na de Havo dus voor een studie waarmee ik al snel stopte. Vervolgens besloot ik naar het VWO te gaan dat ik niet af kon maken omdat ik ziek werd. Daarna koos ik voor een algemene studie, want daar kon je lekker veel kanten mee op. Die studie maakte ik wel af, maar eigenlijk wist ik nog steeds niet wat ik wilde gaan doen. En zo ging dat ook verder in mijn werkzame leven. Veel interesses, nieuwe functies en rollen, nieuwe opleidingen en trainingen en nog steeds was er de nieuwsgierigheid naar meer. Dat ik meer generalist was dan specialist was me inmiddels wel duidelijk geworden. En toch was er in mij nog steeds het idee dat ik ‘het’ zou vinden. Dat ene waardoor alles op zijn plek zou vallen.

Toen ik in 2005 mijn eigen bedrijf opstartte kwam dat voort uit het feit dat ik geen baan kon vinden die aansloot op mijn behoefte aan diversiteit. Binnen mijn bedrijf heb ik daarom in de loop der jaren van alles gedaan: trainen, coachen, trainingsacteren, examineren, familieopstellingen, kundalini yogalessen, workshops, retreats, soundhealing en het opbouwen van Luz da Lameira. Alles altijd met passie voor de Mens, dat wel! Het heeft mij veel gebracht, maar de onrust over dat ‘ene’ bleef altijd ergens doorrommelen. Totdat ik van de week ineens voelde dat er iets is veranderd. Als ik het zo opschrijf klinkt het heel plots en als inzicht was het dat ook. Uiteraard is hier jaren van bewust en onbewuste afpellen aan voorafgegaan. Wat totaal omgeslagen voelt, is dat mijn eigen onzekerheid over mijn gebrek aan focus, zoals ik het classificeerde, is verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor een groot vertrouwen in een kwaliteit die ik heb: Ik kan heel goed zaken verbinden, de grote lijn én het verband zien in de diversiteit. Geen enkele vorm doet recht aan de grootsheid die we in wezen zijn. Jij en ik verdienen het de vormen te overstijgen. Dus in plaats van dat ik me gefragmenteerd voel in alle deelaspecten, voel ik me groots en HEEL. Wat is het toch een grote grap ons leven. Voor mijn NLP trainerscertificaat schreef ik ooit een eind werkstuk met de titel: Verscheidenheid uit Eenheid.

Het is trouwens wel een opluchting, zo in de tweede helft van mijn leven, om te ervaren dat ik me één geheel voel. Ik schrijf het met een grote glimlach op. Want het is natuurlijk ‘zo buiten, zo binnen’. In mijzelf zijn ook alle stukjes van de puzzel verbonden. Ik hoef niet te kiezen, ik hoef alleen te verbinden. Laat dat nou net de essentie van mijn werk zijn. De bedrijfsnaam is niet voor niets SOY, wat betekent: “Ik Ben”.

Wauw wat is het leven toch magisch en simpel tegelijkertijd!

Dinka

Het is mijn eerste dag in Nederland na een lange zomer Luz da Lameira, Portugal. Mijn bovenhuis ontvangt ons met open armen. Het is een heerlijk huis met veel ruimte en hoge plafonds. Die ruimte boven mijn hoofd voelt altijd zo fijn en open. In die ruimte boven mijn hoofd kunnen mijn gedachten spinsels vrijuit ronddansen en kan mijn kruin ademen en ontvangen. 

Na een lange nacht slapen, spring ik mijn bed uit voor een wandeling met Binky de hond.  Direct merk ik hoe overweldigend het stadscentrum van Arnhem op hem uitwerkt. Alle geluiden van het verkeer en de mensen, het is een kakofonie aan indrukken en voor ons beider energiesysteem behoorlijk overweldigend. Dat is wel even schakelen hoor, na maanden in de rauwe natuur van Portugal geweest te zijn. 

Ik word direct uitgedaagd om in contact te komen met mijn hond, want hij is overal met zijn aandacht behalve bij mij. Ik hoor en zie mezelf weer terugvallen in de bekende hondentrainingsskills en zinnetjes. ‘Hier, blijf, volg en snoepjes om te belonen. Ik graai naar de zakjes om de hondenpoep op te ruimen en merk hoe Bink iedere keer als ik verslap, zich weer direct richt op zijn omgeving in plaats van op mij. Op enig moment zie ik op de hoek een jongen bij zijn fiets staan, de stoep rondom hem geblokt door steigers. Ik besluit te wachten en geef Binky de nodige orders. Als de jongen zover is om weg te fietsen, steken we over. De jongen kijkt me lachend aan en zegt: “Hij heeft er geen zin in hè op de vroege morgen?!”. Ik lach en bevestig hem. Maar terwijl ik doorloop realiseer ik mij dat dit niet waar is. Bink heeft zeker wel zin in vroege ochtendwandelingen, alleen er is zoveel te zien en te ruiken dat hij letterlijk het spoor bijster raakt. Het perspectief van de jongen is waarschijnlijk dat hij vroege ochtenden wat minder vindt. Ik loop en mijmer nog wat door, onderwijl ook nog steeds trainend met Binky. Ik voel hoe het in mij is om weer de teugels te moeten aantrekken en te moeten reageren op de buitenwereld die zo indringend aanwezig is. Ik slaak een zucht. De hond is mijn spiegel en mijn grootste uitdaging in deze stadsomgeving is om mijzelf niet te verliezen in de buitenwereld. 

Eigenlijk is het een groot geschenk om er langere tijd uit te gaan en dan weer terug te komen omdat ik dan zo scherp kan waarnemen wat het effect is van de drukte in de stad. Eerder al, onderweg van Portugal naar Nederland, viel mij de verdichting op. Het verkeer is steeds drukker en de mensen steeds meer aangedraaid. En die beperking van ruimte om mensen heen wordt opvallend vaak beantwoord met overlevingsstrategieën. Mensen weggedoken in hun mobiele telefoon terwijl ze op straat lopen, weggedoken in hun hoodie en elke contact vermijdend. Middelvingers en andere daden van agressie in het verkeer en veel meer zichtbare en onzichtbare afleiding en manieren om uit contact te zijn. 

Met terugwerkende kracht begrijp ik meer over mezelf en mijn gevoelige aard. Geen wonder dat ik met enige regelmaat totaal uitgeblust me terug moet trekken in de natuur. Als kind al was de vakantie vaak een moment dat ik ziek werd. In de ontspanning op een camping ergens in de natuur kwam het er dan uit. Toch heb ik de stad ook lang heerlijk gevonden. De dynamiek, de levendigheid, de diversiteit aan mensen, op de fiets van de bibliotheek naar een koffietentje en wandelen in het stadspark. De vraag bekruipt me of ik in het ouder worden andere wensen krijg of dat de stadse werkelijkheid ook enorm veranderd. Beide zijn waar volgens mij.

Afgelopen zomer heeft ons idee van en met Luz da Lameira kunnen rijpen. Al vanaf het begin weten we dat we deze plek graag willen delen met mensen door bepaalde periodes per jaar mensen te ontvangen die op een kruispunt in hun leven staan en in de rust en natuur kunnen resetten. Zo rondkijkend in de stad, maar ook in Nederland in het algemeen lijkt het mij hard nodig dat er zulke plekken zijn. Uitvalsbasissen die ondersteunen om weer in verbinding te komen met jezelf, met jouw essentie. Een plek die zorgt dat er antwoorden kunnen komen op vragen die je mogelijk te lang voor je uitgeschoven hebt.

De komende weken ben ik ook hier in Nederland om mijn lieve familie en vrienden weer te knuffelen, om te werken en om mezelf te confronteren met deze ratrace, zodat ik helder kan blijven zien en voelen wat er gevraagd wordt en wat wij daar in kunnen bieden met onze verstilde en pure vallei in het midden van Portugal.

Ik kan mij zo goed voorstellen dat het voor mensen, maar ook vanuit organisaties voor hun mensen die opgebrand zijn, heel goed past om stil te gaan staan. De vragen die er al zo lang liggen niet langer vooruit te schuiven, maar werkelijk te onderzoeken welke reset past en hoe dat er uit kan zien. Immers een medewerker die niet meer op de goede plek zit of burnout is en uitvalt, is er bij gebaat om helderheid te krijgen. Liever investeren in een traject in de natuur, dan eindeloos doormodderen en geld verspillen aan ziektekosten of andere noodgrepen.

Zoals gezegd, ik ben hier tot aan de kerst, dus mocht je met me in contact willen komen. Met heel veel enthousiasme kom ik graag vertellen en het lijkt me leuk je ontmoeten! En wie weet heb jij wel heel andere ideeën of wensen die hier ook heel goed in zouden passen?!

Dinka

Het was een lange, verstilde zomer. In tegenstelling tot de afgelopen jaren zijn mijn werkhandschoenen en oude kleding slechts sporadisch ingezet op Luz da Lameira. Mijn lijf heeft mij weer de weg gewezen en genavigeerd naar stilstaan. In deze ‘pas op de plaats’ heb ik gestribbeld, rondjes gedraaid, was ik bezet met pijn, heb ik gerouwd over het verlies van het oude en kwam er langzaam de overgave. 

Na de diagnose dit voorjaar van een versleten heup, voelde ik de confrontatie in het enorme gat tussen mijn zelfbeeld en de werkelijkheid. Luz da Lameira heeft mij in dit proces met open armen ontvangen, en ja Han natuurlijk ook! Vol ben ik gedoken in de reset. Ik noem het een reset naar mijn oude fabrieksinstellingen. Een terugkeer naar mijn blauwdruk zoals die voor dit leven bedoeld is. In de stilte van de natuur, dobberend in het frisse water van het riviertje met niets anders dan zingende vogels en andere natuurlijke geluiden, werd ik eerst teruggeworpen in het geschetter van mijn hoofd. Wat moest ik doen, wel of niet opereren? Hoe kan ik dit wellicht anders helen? Wat heeft het me te zeggen? Waar heb ik dit aan te danken? Heel veel vragen die me als een carousel lieten ronddraaien en die me langs allerlei lagen lieten afdalen. Ik kwam mijn eigenwaarde issues tegen, mijn niet goed genoeg zijn, mijn onzekerheden, mijn slachtofferschap en nog veel meer van dit soort ongein. Ook ontdekte ik opnieuw hoe hardnekkig ik vast kan zitten in mijn mannelijke doorduw energie en mijn eigen grenzen daarmee enorm overschrijdt. Kortom, een feest van herkenning! Maar slingers heb ik er niet voor opgehangen. Toch kan ik nu, begin oktober, zeggen dat het me veel heeft gebracht. 

Dat wat wij bij onze allereerste kennismaking met de vallei al voorvoelde, heb ik nu zelf ervaren. Deze plek is ontzettend geschikt om terug te keren naar jezelf, naar de essentie van wie je bent. Ooit in 2005 bij de oprichting van mijn eenvrouwszaak koos ik de naam: SOY. Dit betekent in het Spaans ‘Ik Ben’. Onbewust wist ik toen al dat het daar voor mij over gaat. En misschien wel voor ons allemaal in het tijdperk waarin wij leven?! Daar waar we in de patriarchale tijden zo geleerd hebben om te presteren, door te gaan op wilskracht, competitief te zijn, te streven naar nog meer en nog beter, lijkt dit toch echt de houdbaarheidsdatum te hebben bereikt. Voor mij in ieder geval wel. Hoe onwennig ik het ook nog vind. Want tja, er is best veel te doen in dit paradijs en ook de centjes hiervoor komen (nog niet) vanzelf aangewaaid. Dus, hoe doe ik dat dan?

Via mijn eigen stappen in mijn proces heb ik ten diepste geleerd over HEAL. Herkennen, erkennen, accepteren en ze zeggen dan loslaten, maar ik zeg Leven! Deze grote reset heeft me geleerd om terug te keren naar mijn Zijn. Terug naar de essentie waar alles helemaal goed is zoals het is en vooral ook, waar ik helemaal goed ben met alles erop en eraan. Ook heb ik veel meer kunnen doorgronden vanuit welke plek in mijzelf ik toegang heb tot de zachte kracht. 

Vanochtend zat ik samen met Han bovenaan de trap van ‘ons tempeltje’. Dit is een oude ruïne die de toegang vormt tot Luz da Lameira. Afgelopen periode hebben we haar totaal schoongemaakt van vooral bramen. Dit schoonmaken en opruimen heeft haar geopend en laat haar stralen. Het is een heel fijne plek daarboven op die trap. We hebben een mooi gesprek over de afgelopen tijd en we onderzoeken elkaar bevragend wat de zomer gebracht heeft. Ik kom al pratend op het punt waar ik voel dat deze droom in Portugal door mij ontdaan is van de wilskracht. Dat alle zaken die ik wilde doen vanuit het idee dat het zou moeten omdat …, vul maar in. Honderdduizenden redenen waarom ik het deed en wilde. Wat overblijft is dat ik hernieuwd ´Ja´! zeg tegen deze droom. Geen ‘ja ik wil’, want …, vul maar weer in met allerlei toevoegingen. Mijn antwoord is nu simpelweg: ‘ja’.

Alles in mij wil zich inzetten om in service te kunnen zijn voor dit hoger plan. Een plek creëren waarin anderen mensen welkom zijn om hun eigen ´ja´weer te ontdekken. Een reset te doen en te ontdekken wat simpel Leven vraagt en betekent. Samen zijn we deze zomer tot een zin gekomen, die onze kapstok is voor het verder ontsluieren van Luz da Lameira. 

Vanuit een complexe wereld terug naar simpel Leven. 

Ik zeg ´Ja´ tegen mezelf en ´Ja´ tegen het Leven. 

Wil jij ook een reset doen of je eigen ´Ja´ontdekken? Je bent van harte welkom!

Mijn bron is de zon. Mijn hart direct verbonden aan de stralen en de warmte van die prachtige zon. Zodra ik er verbinding mee maak op welke manier dan ook ben ik terug bij mezelf. Of ik nu een zonsopkomst zie, een foto maak van de ondergaande zon, de warmte van de zon op mijn huid voel,  me het stralende middelpunt voel in mijn eigen lijf, zonnetjes teken of schilder, altijd is er dat diepe gevoel van blijdschap. En oh wat kan ik het missen als het buiten zo lan grauw, grijs en regenachtig is. Mijn innerlijke strenge stemmetjes vinden dan dat ik mijn eigen zon moet zijn, maar jeetje dat is echt hard werken voor me hoor. 

Al jaren roep ik dat een ‘teen-teenslippertjes-leven’ me zo heerlijk lijkt en dat komt van diep binnen in mij. Ons project in Portugal is hier natuurlijk ook nauw aan verbonden en is een krachtige stap op weg, mijn weg naar dat leven met blote voeten. Afgelopen drie jaar hebben we super hard gewerkt. Han in Portugal en ik in Nederland én ook in Portugal. In Portugal vooral bouwen en creëeren en in Nederland middelen verwerven, vooral ook geld om het project Luz da Lameira verder te helpen. Op weg naar een simpel leven, zo noem ik het zo vaak. 

Afgelopen maanden is mijn lijf gaan sputteren. Het begon met een pijnlijke lies tijdens de yogalessen of tijdens het wandelen. En zoals ik het goed ontwikkeld heb ik mijn leven, ging ik door. Ik suste mijzelf met allerlei verhaaltjes en parkeerde de pijn. Natuurlijk werd het er niet minder van, maar ja het is een oud en hardnekkig patroon in mij om stoer en sterk door te gaan. En eerlijk is eerlijk het heeft me ook altijd veel gebracht. 

In januari besloot ik met het wekelijks geven van kundalini yogalessen te stoppen. Ik dacht toen dat ik goed luisterde naar mijn lijf en stapte vrolijk door. Ik droomde al lang van een hond en lange wandelingen in de natuur, en daar was hij: Binky! Een parmantig reutje uit Spanje. Overenthousiast, onbesuisd en een beetje veel van van alles. Heerlijke puppy, maar ook een grote teacher in het tarten van mijn grenzen. Nou iets met grenzen dus, dacht ik nog en ik wist dat dat niet de eerste keer in mijn leven was dat ik daarmee mocht oefenen. 

Half maart pakte ik mijn oude autootje in en ging met Binky onderweg naar Portugal. Het ging super en in twee dagen en een nachtje in een hotel waren we in de vallei bij Pé da Serra. In mijn achterhoofd had ik weer een verhaaltje gemaakt dat de rust en de natuur van deze prachtplek me wel van mijn pijnlijke lijf zouden verlossen. Inmiddels was mijn hele linkerheup en bovenbeen regelmatig zeer pijnlijk. De werkelijkheid verliep anders. De pijn verergerde en Han confronteerde me met het feit dat hij schrok hoe slecht ik liep. En ja inderdaad het weggetje omhoog op ons landje lukte eigenlijk al bijna niet meer. Na enkele nachten wakker wist ik dat ik iets moest ondernemen. Terug in Nederland had ik een afspraak bij de huisarts en al snel daaropvolgend bij de orthopeed. De diagnose was met de foto in beeld, genadeloos. Versleten heup! Licht verdoofd hoorde ik de opties van de orthopeed. Levensstijl aanpassing met pijnstillers, of een nieuwe heup. Nou niet perse de ingrediënten die passen bij mijn beelden. Maar ja, met een knipoog naar mijn eigen ego, dit is wel wat het is. Geluiden dieper en wijzer dan mijn ego en etherischer dan mijn lijf hadden al wel eerdere fluisteringen laten horen. Boodschappen diep uit mijn bron. Ik weet het altijd zo mooi te zeggen tegen anderen, hoe belangrijk het is om te luisteren naar de fluisteringen van je hart. Nou ja, iedereen die het weleens van me gehoord heeft weet in ieder geval dat ik ervaringsdeskundige ben én het voorleef vanuit alle lagen die daarin te ontdekken zijn!

Een dag na deze confronterende boodschap in het ziekenhuis had ik een sessie voor een Reading staan. Deze was al lang gepland en voelde nu perfect getimed. De boodschap was helder, net als de diagnose de dag ervoor. ‘Stem jezelf af op je innerlijke zon. Wees het stralende middelpunt. Neem je plek in en shine. Laat je verwarmen en inspireren door de zon en je magnetisme zal doorstralen. Volg je hart en gebruik je wijsheid’! In de Reading waren de teksten persoonlijker en meer gedetailleerd, maar deze oneliners van hierboven liepen er als een goudgele draad doorheen. 

En nu een week later na de eerste shock en mijn rollercoaster aan ideeën rondom heling en aanpak, lig ik languit op de bank. Han is terug naar Portugal, Binky pubert en ligt naast me en ik zak langzaam in een nieuw te ontdekken landschap van overgave. Geen idee waar de wegen in dit landschap naar toe leiden. Het is onbekend terrein en ik zit voorlopig even onder een boom. Ik voel mijn adem, ruik het mos, zie de strepen van de zon door de takken van de bomen, hoor de wind en proef als het ware de smaak van deze plek. Ik heb hier tijd door te brengen om mijn vermoeide lijf en leden te laten herstellen en om de kracht te vinden om te navigeren op de ongeziene paden. Ik sluit mijn ogen, visualiseer de zon en stem me af op mijn hart. Dit is het ware simpele leven voel ik. Geen verhalen makend om zaken kloppend te lullen, geen gesputter van het ego, geen duwen en trekken op weg naar wat weet niemand en ook geen eindeloos zoeken en fixen. Hier is rust, hier is stilte, hier ben ik zon en hart tegelijk. 

Hier Ben Ik

Als sinds 1582 volgen we de Gregoriaanse kalender, een kalender die is bedacht door paus Gregorius XIII en die ons weghoudt van een natuurlijk ritme en de natuurlijke tijd. Want sept is toch zeven, oct is acht, nove is negen en deci tien? Dus waarom is de tiende maand ineens de de twaalfde? Ik zou hier een heel epistel over kunnen schrijven. De kortste variant is dat het ons uit onze kracht haalt, omdat het niet aansluit op de ritmes zoals die aangegeven worden in de natuur. Voor mij geldt al jaren dat ik december als enorm stressvol en idioot ervaar, door alles te willen afronden voor het nieuwe jaar. Het trekt me iedere keer weer opnieuw in een mechanisme van overleven. Hard werken, nog even doorgaan, dit en dat nog even afronden voor 31 december, we doen er in groten getale aan mee. Echter, de winter is van nature een tijd om terug te trekken, te reflecteren, opnieuw op te laden en te verteren wat er is.

Voordat je je afvraagt waar dit schrijven in hemelsnaam heen gaat, hold on! In ieder geval niet naar de hemel maar juist naar de aarde! Afgelopen weekend, 13 en 14 januari, kwam ik ineens tot het besef dat ik dingen aan het doorduwen was. Ik ken dat wel van mezelf. Ik maak dan mooie, kloppende verhalen vanuit mijn altijd ijverige mind. Er waren al behoorlijk wat signalen geweest, maar mijn mind wist ze weer goed te pareren. Echter mijn lijf en ziel gaven iets heel anders aan. In de stilte waarin ik na de kerst terecht was gekomen, na een ronde keihard werken in het najaar, ging mijn lijf spreken. Eerst werd ik tussen kerst en nieuwjaar ziek. Ik was in Portugal voor een korte periode, dus ik baalde hier behoorlijk van. Mijn heup en been deden ook raar. Soms leek het of er een spier of zenuw knel zat, die me het lopen lastig maakte. Han en ik hadden al afgesproken deze keer niet te gaan klussen en even rustig aan te doen. Maar zo rustig?! Stilstaan was wel een groot contrast met mijn overleving modus. Mijn ziel was wel oké, daar klonken geluiden van opluchting en ontspanning.

Terug in Nederland werd mijn lijf luidruchtiger. Mijn been steeds pijnlijker, het bewegen lastiger. Ik verschoof de start van de nieuwe periode Kundalini yogalessen met een week en het leek iets beter te gaan. Dinsdag 16 januari zou ik weer beginnen. In het eerdergenoemde weekend waarin deze start dichterbij kwam, nam de pijn ineens weer enorm toe. Op zaterdagavond was ik bij een geweldige boekbespreking in het Hof theater in Arnhem, van Geert Kimpen en Michelle Shanti. Het ging over een prachtig boek: ‘Ik Maria Magdalena’, dat ik al geluisterd had, maar nu ik het fysiek zag, ook graag wilde kopen. Het was een avond waarin de Liefde getoond werd tussen man en vrouw zoals het in mijn ogen bedoeld is. In het boek staat het ook beschreven: ‘Verbondenheid is autonomie en geen symbiose. En de liefde vraagt uitgebrand te worden tot het een uitgepuurde, zuivere hartsverbinding is.’ Na de pauze deden we een krachtige DNA-meditatie onder begeleiding van Michelle. Met het gesigneerde boek onder mijn arm, strompelde ik terug naar huis.

De volgende ochtend vertelde ik vanuit een geraakt hart aan Han over deze avond en over mijn lijf. Twee confronterende vragen verder kwam ik tot een inzicht. Ik kon niet verder met de wekelijkse Kundalini yogalessen. Niet omdat ik het niet met heel mijn hart deed, en ook niet omdat deze yoga niet superfijn is, en ook niet omdat er niet heel veel leuke lieve mensen in mijn lessen komen, maar omdat mijn pad iets anders van me vraagt. Ik heb ruimte te maken voor een volgende stap. Dit vraagt om weer een identiteit los te laten, me vrij te maken van een vorm om het volgende veld te kunnen betreden. In mijn mail aan de yogi’s schreef ik later: ‘Mijn pad loopt anders. Ik heb ruimte te maken voor een grootser plan. Dit laatste zeg ik met nederigheid, omdat het Leven nu eenmaal aan zet is.’ Voor de zoveelste keer in mijn leven laat ik iets los wat me dierbaar en vertrouwd is. Nog voor ik de mail verstuur laat ik wat tranen in een fijn gesprek met mijn hartsvriendin. Ik zie en voel glimpjes van het nieuwe, van sprankelende bewegingen op ons land in Portugal, schrijfsels waarin alles samenkomt van wat ik tot nu toe leerde, lessen om door te geven in een nieuwe vorm. Ik open mijn handen en gebruik de tijd tot aan mijn nieuwe jaar om het oude te verteren en los te laten, zodat het nieuwe vrij kan bewegen.

En wanneer is dan dat nieuwe jaar zal je je afvragen? Dat begint rond de lente equinox op 20 maart 2024. Daar openen zich de knoppen van de bloemen, laten de bomen hun blad weer frisgroen zien en worden de zonnestralen warmer om ons naar buiten te lokken. Ik kijk er naar uit en tot die tijd, neem ik tijd.

Aho!
Dinka

Mocht jij ook deze lente equinox voelen als een nieuwe start, een nieuw jaar? Kom dan naar Portugal voor een Groene Detox Retreat. In de natuur afstemmen op het ritme van jouw natuur! De laatste sporen van de winter uit je systeem losmaken, zodat je vervult met nieuwe energie volgende stappen kunt maken op jouw pad. Kijk voor meer informatie op mijn website: https://dinka.soy/groene-detox-week/.

Sinds begin oktober ben ik weer aan het werk in Nederland en speelt een te groot deel van die tijd zich af tussen regendruppels, koplampen en wegen. Ik ben op weg. Waar naar toe wordt bepaald door mijn agenda en de werkklussen die zich daar hebben verzameld. De A12, A50, A2 en de A1 lijken het land en de mensen te verbinden en brengen mij in het donker naar trainingslocaties, naar bedrijven op onooglijke industrieterreinen en in omgekeerde richting in het donker weer terug naar Arnhem, naar huis. Het is hard werken op allerlei lagen, vooral om mezelf niet te verliezen in deze drukte en gedoe. 

Daarom gebruik ik mijn autootje en de tijd die ik erin doorbreng voor ‘studie’. Na jaren ben ik weer opnieuw begonnen met het boek de Cursus in Wonderen. Ik luister zowel het tekstboek als ook de lessen uit het werkboek. Zoveel jaren terug lukte het mij onvoldoende om door het taalgebruik heen te horen en voelen. Thuis studeer ik ook. Ik mediteer en lees en oefen. Afgelopen week werd ik op een ochtend wakker, ik had veel gedroomd en ineens wist ik iets. Niet iets wat ik niet al eerder ontdekt had hoor. En toch kwam het binnen als een heldere flits na de nacht. Mijn hoofd zit nog steeds teveel in de weg. Na al die jaren van ontdekken, ontrafelen, opruimen van oude patronen in mezelf, intuïtieve ontwikkeling en Hartwerk, is mijn hoofd nog steeds bezig om te willen bewijzen. Hoe dan?! Je kunt toch niet bewijzen dat alles Liefde is?!

Laagje voor laagje heb ik afgepeld en blijkbaar is mijn hoofd nog steeds enorm actief. De droom werkt die dag nog lang door, alhoewel ik er niet actief mee bezig ben. Mijn hoofd is rustig, ik voel me sereen en er borrelt iets. De nacht daarna schrik ik rond 3 uur wakker, klaarwakker. Alweer een heldere droom. In mijn droom sta ik voor twee grote, ik zou zeggen, mannelijke gestalten. Ze zijn sober gekleed en praten niet. Ze zijn enorm groot. Ik kijk omhoog en non-verbaal maken ze mij duidelijk dat ik naar de grond moet kijken. Ik zie daar een groene plaat. Jadegroen, het geeft haast licht. Het wordt me duidelijk dat het de bedoeling is dat ik het opraap. Ik aarzel, weet niet goed waar het over gaat. Ik voel me van binnen zoekend en onzeker. De grote gestaltes blijven liefdevol aanwezig en doen niet anders dan zonder woorden uitdrukken dat het toch echt de bedoeling is dat ik de ‘groene plaat’ oppak. Voorzichtig buig ik voorover en til het op. Hier gelden andere ‘wetten’. Wat ik voel valt buiten de realiteit van zwaar of licht. Ik kijk weer omhoog en ik weet dat het nog niet klaar is. Langzaam breng ik de plaat naar mijn hart. Het groene licht komt in mij, de groene plaat verdwijnt in mij. Mijn hart verandert totaal. Ik kan niet goed omschrijven welke sensaties ik ervaar. Mijn hart voelt veel groter. Er komen klanken uit mijn mond die rechtstreeks uit een andere dimensie lijken in en uit te stromen. De vibratie is totaal anders dan wat ooit eerder uit mijn mond kwam. Niets is er uit te leggen of te begrijpen. Ik weet. Diep geraakt voel ik nog steeds de aanwezigheid van de ‘mannen’. Ze openen hun armen en ik verdwijn in een eindeloze omarming. Nog nooit eerder voelde ik me zo opgenomen en ontspannen. Uren, dagen, weken, jaren en eeuwig zou ik hier willen blijven. En toen, ploep, wakker!

Vanuit de non-dualiteit begrepen wordt ik vanuit de ene droom, wakker in de andere droom. Ik lig in bed in de illusie van onze 3D wereld. Wat ik weet is dat ik een diepe innerlijke vrede ervaar. Alles is goed. Over een paar uur zal ik weer met mijn rode autootje over de snelwegen toeven, op weg naar? Ja naar wat ben ik eigenlijk onderweg? Als alles Liefde, God of Bron is, dan heeft fysiek verplaatsen weinig zin vraag ik me af. Even dreig ik me weer te verliezen in gedachtenspinsels. Ik laat het snel weer los en voel mijn hart. Ja ik weet het zeker, dat is de plek waar ik heb te Zijn, dat is de plek waar ik wil ontmoeten, dat is de plek waar ik weet in plaats van snap. Dus met de vlam in de pijp, mijn wetende hart open en mijn stekker in de goddelijke contactdoos, leef ik mijn Leven. Soms tuffend over de snelweg, andere keren in dromenland maar steeds vaker aanwezig in Zijn.  

Ja ja, een ode aan de liefde. Dit is niet een pad, een lied of een verhaal versierd met smileys, hartjes ogen en roze wolken die voorbij drijven. De liefde is alles, ook vaak rauw, naakt en eenzaam. 

Na mijn lange relatie en huwelijk, waarin ik veel heb geleerd over samen zijn maar toch alleen, wist ik een ding zeker. Mocht er ooit weer een man verschijnen, dan zou het in die relatie gaan over intimiteit. Overigens was ik ergens in 2014/2015 helemaal niet mee bezig met een nieuwe man en een relatie. Ik vond het wel even goed zo op mezelf. Ik genoot van mijn eigen cocon, mijn energiebubbeltje en had ruimte nodig om te verwerken en mijn hart te helen. Dat proces was nog niet klaar, maar ja, het leven had geen geduld meer met me en presenteerde vrij snel de intimiteit-challenge. 

Daar was hij, hij heet Han. En daar zijn we dan nu, samen in Portugal, in de rauwe natuur waar alle poeha wordt ontrafelt. Een plek in een vallei waar geen ruimte is voor gepolijste zinnen en opsmuk van uiterlijk. Het is met de billen bloot, bloter, blootst. In deze naaktheid ontmoet ik mijzelf met alles erop en eraan. Zijn dat roze brillen en hartjessnoepjes? Nee! 

Jarenlange, eeuwenlange, oneindige levens lang zijn mannen en vrouwen met elkaar in strijd geweest. Het mannelijke en vrouwelijke is vervormd geraakt, is overheerst geweest of weggedrukt geraakt. Ook in mij is er die strijd tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ik leerde voor mezelf opkomen, schreeuwde harde woorden om gelijk te halen, ging door ook als ik eigenlijk niet meer kon. Maar mijn innerlijke man is moe. Ook mijn innerlijke vrouw is uitgeblust van het willen pleasen, begrip tonen en de harmonie bewaken. Een lekker stel daar in mij, die man en vrouw. Volgens mij ziet het er van binnen soms net zo uit als wat ik verafschuw bij anderen: een uitgeblust stel op een bank die niets anders weten te doen dan tv te kijken of op de iPhone op zoek te gaan naar afleiding, moe van de strijd en apathisch door de verveling. 

Hier in Portugal is er minder afleiding van de essentie, en dus meer uitnodiging om intiem te durven zijn met mijzelf. Dat ik stil durf te worden en me durf te laten dragen door de puurheid van de natuur. Want ondanks dat er hier geen ‘entertainment’ is, is het toch ook heel goed mogelijk om mezelf af te leiden. Klussen, druk zijn met van alles en nog wat en ook steeds vaker uitstapjes in het Portugese leven. 

En dan loopt het ergens toch even hoog op. Het is de laatste week van mijn lange zomer in Portugal. En ineens jaagt mijn innerlijke man mij weer op. Van alles heb ik nog niet gedaan wat ik wel had willen doen en ik probeer ten koste van mijzelf even lekker door te duwen. Mijn innerlijke vrouw begint te klagen en te mopperen. Ja, die twee hebben echt een leuk huwelijk. Als ik het zat ben, zoek ik in de overdruk de weg naar buiten. Ik probeer via Han te ontladen. We maken een fikse ruzie en kunnen elkaar even helemaal niet verstaan, begrijpen en vinden. Machteloze tranen, verhitte woorden en een leeg vermoeid gevoel. Poe wat een klus om dan de liefde weer te vinden. Voorbij de strijd te komen, voorbij gelijk en ongelijk, voorbij de mind met alle oordelen. Er is maar één weg weten we beiden. Even terug op onszelf. De weg naar binnen. Even geen woorden. Han heeft al weken een waterpomp en waterleiding project waarin hij kan verdwijnen en kan oefenen met geduld versus frustratie en ik ga wandelen. Terug naar de natuur, terug naar mijn natuur. Met mijn voeten in het water en met mijn kont op de ontiegelijk oude wijze stenen kom ik al snel terug bij mijzelf. Mijn hart verzacht onder het geluid van het stromende water. Ik kan weer verbinden met mezelf, in mezelf. Waar innerlijk ouders, man en vrouw in strijd zijn, worden ook de kinderen gemoeid. Ik voel mijn innerlijk kind. Eerst vooral in de pijn maar al snel ook weer in het vrije, huppelende meisje. Speelsheid komt terug. Uren kan ik blijven zitten zo. Beetje mijmeren, schrijven, luisteren naar het water en de vogels, fladderen met de vlinders en oefenen om de irritatie door de opdringerige vliegen los te laten. De eenvoudige kracht van de natuur draagt me en brengt me terug. 

Later als ik me na lange tijd weer toon in de buurt van Han is een blik, een zoen en een omhelzing het eerste en meest simpele wat ook ons weer samen kan brengen. De woorden komen later. Tijd genoeg. Het leven van de Liefde hebben we helaas niet geleerd. Onze ouders hebben het veelal niet kunnen laten zien en voelen en de hele wereld lijkt gespleten in dualiteit. Vechten en strijd is wel al vroeg geleerd. Competitie en allerlei andere patriarchale speeltjes waren zo lang ons vermaak. 

Nu leven we in mijn perceptie aan de vooravond van andere tijden. Het is de weg van het hoofd naar het hart. De kunst van verbinden in plaats van splijten. Het vraagt moed en compassie om hierin voorop te gaan. Maar laten we het doen! Laten we voorleven en uitdragen dat het mooi is geweest met de oorlog. Laten we de Liefde Leven! En ja, ja ook de echtheid dat het heus niet altijd zo gemakkelijk is. 

Ken jij dat? je fladdert wat rond, kijkt door gekleurde glazen de wereld in, van binnen zing je en verder huppel je lekker rond en dan ineens: boem! 

Back to basic, poten op de grond, kont op de aarde, een nieuwe realiteitscheck dient zich aan.

Dit is de kracht en tegelijk ook de frustratie die ik ervaar en voorgeschoteld krijg in het verder ontwikkelen van Luz da Lameira. Het is helemaal niet moeilijk voor mij om hier te dromen. Als ik rondloop worden in mijn beeld ruïnes, prachtige huisjes, schuurtjes worden gekleurde mediterrane slaaphuisjes, braakliggend terrein een toekomstige zwemvijver, oude muren het nieuwe construct voor een kamer. Door de bramenbosjes heen zie ik al de vlonders met tenten staan, oud ijzeren hekken bij de buren zijn voor mij prachtige nieuwe balustrades voor bij de ruïne, dat voor mij al een tempeltje is met deze ,dan goud geverfde hekken ervoor. Het is een niet te stuiten stroom waarvan Han inmiddels weet het meestal maar te laten, zonder direct de druk te voelen dat alles ook te moeten realiseren. Het bruist en borrelt dan in mij en dat is een heerlijk gevoel. Grote dromen blijken hier trouwens ook stap voor stap dichterbij te komen, dus tot zover geen klagen.

Echter, de werkelijkheid laat vaak ook de andere kant zien. Net als ik ronddartel als een blije kip, wordt ik weer teruggebracht. Afgelopen weken waren van deze categorie. Han en ik  noemen dan, dat we hebben te bewegen door de weerstandsvelden heen. Naarmate de dromen meer realiteit worden en we lekker in flow zijn, worden ook deze velden van weerstand geactiveerd. Meestal gebeurt dat dus met een dikke BOEM.

Ineens knalt de waterpomp eraf, doet de noodzakelijk 4W auto het niet meer, blijkt met een hevige regenbui het water en de modder rechtstreeks onze slaapkamer in te lopen. We weten weer hoe het is om nog geen dakgoot te hebben, want ieder stap door de voordeur levert een natte nek op. En natuurlijk vragen veel van deze events een direct actie. Juist op die zondagmiddagen of momenten dat we geen zin hebben in gedoe. Dan dwingt de actualiteit ons ineens weer geulen te graven achter het huis, of moeten we op jacht naar een andere auto en bijbehorende euro’s. 

Op die momenten voelen we allebei dat het erop aankomt of we blijven staan. De uitdaging is groot om elkaar eens even lekker uit te schelden of een rondje rond te mopperen. En natuurlijk doen we dat ook weleens. Toch is die ontlading niet wat gevraagd wordt. Het lijkt meer een reminder te zijn om volledig aanwezig te zijn in het nu. Back to basic. Het fundament moet volledig staan voordat we een volgende stap kunnen maken. Het vraagt om onze vibratie te verhogen in plaats van te verlagen door met elkaar in de strijd te gaan. Het vraagt voelen wat het oplevert aan emoties en daar doorheen te ademen. De oude manier van reageren hebben we beide voldoende uitgeleefd en deze tijden vragen om terug te keren naar ons hart. Het ego wil strijd, het hoofd wil controle en het hart wil verbinden en de liefde laten stromen. Het is een kwestie van kiezen met een wakker hoofd. 

Door te voelen kan ik het herkennen, door het te omarmen voor wat het is, geef ik maximale erkenning. Dan kan ik accepteren dat ik nu iets anders te doen heb, dan ik mogelijk wenste.  Herkennen, erkennen en accepteren dus. Ach ja het is vaak beschreven en verteld, het toepassen en leven is het enige wat ik hoef te doen. Het lijkt simpel en steeds vaker ervaar ik dat ook. Luz da Lameira is de meest fijne leerplek die ik me op dit moment wensen kan. Ik leef met mijn hoofd in de wolken en mijn voeten in de klei. Ik Ben, hier! 

Wat hebben kweekgras en eczeem in vredesnaam met elkaar te maken?

Deze vraag houdt me sinds vanochtend bezig. En voordat je stopt met lezen omdat je denkt dat de gekte bezit van me heeft genomen, ik geloof dat je je op dat vlak niet meer zorgen hoeft te maken dan normaal gesproken. 

Vanochtend ging ik net als momenteel vele ochtenden, al vroeg de moestuin in. Helaas is deze overlopen door het zeer opportunistisch groeiende kweekgras. Al eerder had ik ooit een moestuin in Nederland en ook daar startte mijn moestuin carrière met voornamelijk het afgraven van grond om het vrij te krijgen van het zogenoemde kweek. In die tijd was ik net gescheiden en was het een goede manier om de frustraties van het huwelijk en de scheiding en natuurlijk ook het verdriet van de mislukking weg te laten vloeien in de aarde. Ook het fysiek zware werk was toen een goede workout om mezelf te confronteren en uit te dagen om zaken in de rauwe werkelijkheid onder ogen te zien. Overigens is het me toen in die tuin niet gelukt om het kweekgras eronder te krijgen. Dit moestuin-avontuur eindigde met picnic en borrels in de tuin, zonder dat er verder nog erg hard gewerkt werd aan de voedselvoorziening via eigen teelt. Ook een goede manier trouwens om te rouwen, kletsend met vriendinnen op een mooie plek. 

Nu in Portugal krijg ik deze kweekgras-uitdaging opnieuw gepresenteerd. Mijn allereerste ingeving is dat het er helemaal uit moet. Bestrijden wil ik het en ik noem het een persoonlijke vendetta. Ik weet vanuit mijn eerdere ervaring hoe moeilijk dit is en ook het internet stemt me niet positief in het succesvol kunnen uitroeien van deze grasplaag. Het is inderdaad net als met de mafia. Wat je bovengronds ziet is maar een spatje van het probleem. Dagenlang verdiep ik me verder en probeer ik stukjes schoon te krijgen in de tuin. Portugese buren uit het dorp geven wat advies en dat bestaat inderdaad uit enorm buffelen of de gifspuit. In het eerste heb ik geen zin en het tweede is ondenkbaar. Han wil de totale tuin afdekken met plastic voor een jaar, een rigoureuze methode die misschien kan werken maar ja daarna is het dan maar zeer de vraag of we het uit onze tuin kunnen houden. Immers in de vallei wiert het telig en dan is het maar zo weer verspreid over ons stukje grond. Kortom, ik weet het nog even niet. 

Tegelijk opgaand met het getob in de ik moestuin ben ik met mezelf aan het tobben. Vorige week ineens had ik een soort uitslag over mijn hele lijf. Het jeukte enorm en ik vroeg me af wat ik gegeten en gedronken had, wat ik op mijn huid had gesmeerd, wat ik anders dan anders had gedaan enzovoorts. Een nacht en een halve dag verder ging het ook op mijn ogen zitten en stond ik van binnenuit inde brand. En toen wist ik het. Ik kwam weer terecht in de herinneringen aan 2017. Een periode waarin ik vrij plotseling van top tot teen onder het eczeem kwam te zitten. Na maanden van extreme jeuk en andere ellende was er een apotheose met één ziekenhuisopname in het Radboud. 1,5 week lang was ik een soort mummie met verbandwikkels en teerzalf, intern doordrenkt met prednison. Bovendien was ik het favoriete studieobject geworden,omdat niemand wist waar het vandaan kwam en wat ze er aan konden doen. In dit proces van artsen en daarnaast de door mij gekozen alternatieve wegen, was het ook vooral een innerlijk proces. Ik ontdekte veel over langdurige stress en de gevolgen daarvan voor mijn systeem. Toen vlak voor mijn 50e verjaardag in oktober leek men het gevonden te hebben. Ik had een Afrikaanse tekenziekte onder de leden of doorgemaakt al eerder die mijn in aanleg aanwezige atopisch eczeem had getriggerd. Hupsakee een antibiotica kuur eroverheen moest de oplossing zijn. Zelf koos ik ervoor om mijn 50e verjaardag samen met mijn lief te vieren op Cyprus. Daar op dat mooie eiland ging mijn innerlijk proces verder en nam ik ruimte om echt te herstellen. Maanden was ik uit de running geweest en mijn wereldje was heel klein geworden. De jeuk en ik hadden genoeg aan elkaar daar paste niet veel naast. 

Dit hele circus aan herinneringen kwam in volle sterkte afgelopen week terug in mijn gedachten. Alles in mij ging in verzet. “Niet nog een keer!” was een zich herhalende, niet ondersteunende zin in mij. “Ik had toch alles aangekeken en doorgemaakt?! Ik had toch mijn lesje wel gehad en geleerd?! Ik hoefde deze les toch nog niet nog een keer?!” Een dag lang was ik van binnen aan het stampvoeten zoals een peuter in de supermarkt liggend op de vloer. Enorm chagrijnig blafte ik in het rond. Gelukkig zijn er niet zoveel mensen in de vallei, maar arme Han. 

De nacht bracht ik krabbend en zuchtend door. In de ochtend nam ik een besluit. Dit werkte niet en vroeg een ander antwoord. Ik nam mezelf onder de arm in de richting van het riviertje. Het koele water was als liefdevolle balsem voor mijn huid. Van binnen ontspande ik en ik dobberde wat rond op mijn rug in het water. Beetje bij beetje kon ik mij ontspannen en openen voor een grotere blik op het geheel. Ik voelde hoe ik het verzet opgaf. Ik zwaaide denkbeeldig met een witte vlag en gaf mij over. De verhalen om het kloppend te maken liet ik in het water wegsijpelen. Helemaal leeg en schoon droogde ik mij af. De rest van de dag nam ik tijd om mezelf gewoon te voelen. Af en aan kwamen de innerlijke vuur golven. Ik probeerde de waves te volgen, zonder het vuur aan te wakkeren met mijn verzet. Aloe Vera smeerde ik om te koelen en om mijzelf liefdevol te strelen. De dagen daarna droomde ik veel. De meest bizarre combinaties van mensen en gebeurtenissen. Ook deze verhalen kon ik laten zonder ze in de ochtend te willen construeren tot een logisch geheel. Ik voelde hoe ik langzaam terugkeerde tot mijzelf. De jeuk trok me eruit, maar gelukkig, ik was ‘back home’. 

En dan terug naar de vraag wat hebben kweekgras en eczeem nu met elkaar te maken?

Het komt er op neer dat ik vanochtend voor het eerst mezelf afvroeg wat het kweekgras eigenlijk te melden heeft. Uitroeien lukt niet, negeren kan niet. Dus wat zegt het nu dat er zoveel kweekgras is. Ik vond een schrijven online met dezelfde insteek. Het kweekgras laat zien dat de grond onvoldoende verrijkt is. Het heeft het vermogen om diep de grond in te gaan en te verstrikken en verstikken, maar ook om de weg vrij te maken en voedingsstoffen op te halen. Het probleem laat ook de oplossing zien. Wauw! Dat is een mooi gegeven. Het probleem nemen zoals het is, heeft dan het antwoord in zich.

We zijn hier bezig in de vallei om te verrijken. We zijn bezig om de balans te herstellen en ons zelf daarin mee te nemen. Wij zijn in de cirkel van het leven in plaats van erbuiten. Mijn persoonlijke proces gaat ten diepste ook hierover. Hoe kan ik voluit JA zeggen tegen het leven zonder in verzet te zijn. Hoe kan ik laag voor laag mezelf afpellen zodat de verhalen stoppen en de balans is hersteld?!

Oh en trouwens al trekkend aan het spaghetti gras, vond ik een hartje van steen. Dat verhaal over gevonden hartjes blijft blijkbaar nog even bestaan!

De rust is wedergekeerd op Luz da Lameira. De afgelopen weken is er veel bezoek geweest en hebben we ook de MeeLEEFweek gedaan. Er is veel uitgewisseld, in beweging gebracht en fysiek uitgevoerd. En nu in de rust van de vallei oefen ik mezelf om ook in de rust te kunnen zijn. De ‘voorwaarts mars’ energie die ik zo goed beheers tot in iedere cel van mijn fysieke Zijn, pruttelt na en wil door. Echter er is iets anders nodig. 

Een bezoekje met Marlindy en Aileen vorige week aan een bijzondere grot die ik pas ontdekte, heeft iets aangeraakt op een andere laag. Diep verscholen achter een bossage bezochten we een heilige plek. Simpel en enorm krachtig. Onder de overhangende steen een continue druppelend bronwater, met daaronder een stenen basket om het op te vangen en te laten stromen. Verder weinig poespas. Wel wat plastic bloemen van Portugese oudere dametjes zo stel ik me voor en wat natuurlijke begroeiing met liefde geplant. Een hekje geeft aan dat je een speciale plek betreed en verder is er alleen de verstilling, met het geluid van zingende vogels en het druppelende water. Op deze plek valt zelfs ons gekwetter stil. We voelen en volgen onze intuïtie. Aileen bracht lege flesjes mee en de moeder essence die ze eerder ook bij ons op het land in een ritueel had opgeladen. Ze haalt ze vast tevoorschijn en sluit haar ogen om de boodschappen en guidance te kunnen ontvangen. Ik nodig Marlin uit om plaats te nemen in de schoot van de grot vlakbij de bron. Ze gaat zitten en springt ook gelijk met een gilletje weer op. Het krioelt op de rots van de spinnen. Spinnen, haast onzichtbaar met dunne poten rennend door de moederschoot, zo lijkt het. We weten dat ze naar iets verwijzen, maar weten nog niet naar wat. Boven ons zien we, naast het straaltje water, de zon een web oplichten. Het is een magisch mooi gezicht!

Aileen vult haar eerste flesje in het poeltje, maar gooit het ook weer leeg. Het moet direct gevuld worden vanuit het druppelende straaltje. Praktische Lin geeft aan hoe dat makkelijker kan dan dat Aileen had bedacht en ik spring in omdat voor deze variant langere armen nodig zijn. Een simpel voorbeeld van hoe onze drie-eenheid perfect samenwerkt. We maken wat foto’s zijn verder vooral stil en voelen een heilige eerbied voor de plek en het moment. Er doemt de vraag op welk woord bij deze plek en bij het moment hoort: guidance, bedding and love.

Dan zijn we nog even met elkaar en ik maak een foto. Op deze foto zie ik direct drie orbs in alignment met elkaar. Ze horen bij de woorden en bij ons als onderdeel van deze drie-eenheid. De aarde (bedding), het hart (love) en de hemel (guidance) zijn gevangen in het beeld. We zijn verrast en wederom stil. De wandeling terug naar de auto door de droge natuur is in vrede. Pas in de auto komen er weer wat meer woorden. Wat een magische ochtend!

De overige dagen zijn relaxed en simpel. We kletsen, lachen, eten, doen een road trip en bezoeken Susanne en zijn vooral met elkaar. Pas op de laatste dagen opent het veld zich weer voor wat ‘heksenwerk’. Al sinds onze vorige ontmoeting met elkaar in Portugal, noemt Han ons ‘the witches’, een naam die we met trots dragen in onze whatsapp groep. Deze keer doet Aileen haar Points sessie eerst met Marlindy en de dag daarna met mij. Jaren geleden kreeg ze deze manier van werken al door, echter tot nu toe kwam het nog niet echt tot flow. In dit moment, nu, lijkt de tijd meer dan rijp voor het uitrollen van de sessies. Het is voor ons alle drie een veelbetekenend experiment. De ervaring is diep en krachtig. De volledige en persoonlijke impact en betekenis zal ik hier niet beschrijven. Wat ik wel kan en wil delen is mijn persoonlijke inzichten in relatie tot Luz da Lameira. Op alle lagen van mijn Zijn heb ik zorg te dragen voor mijn welzijn en mijn energie, hiermee spiegel en dien ik ook het veel grotere plan in deze vallei. 

Voor de komende dagen heb ik vooral te rusten om ruimte te maken voor integratie. Dus in plaats van door te buffelen en nog al die klussen op te pakken die ik zie, leuk vind en wil afronden, heb ik te vertragen en te rusten. De vallei en ik vragen om een reset, zodat het een en ander kan ontluiken. Geen geduw en geforceerde acties. 
Nu is er ook nog een hilarisch aspect in dit verhaal met een ET vinger, medulla oblongata en Jupiter maar dat bewaar ik voor wie dat echt wil horen. 

Voor nu strek ik mijn benen op het buitenbed en verplaats me straks naar een hangmat. Ik ben even aan ‘het werk’ op andere laagjes! En oh ja zo lees ik “net zoals de spin haar prachtige web weeft, moedigt dit spirituele dier aan om alle delen van je leven te integreren tot een geheel.”

Ik zeg, (s)amen.