Dinky & Binky weer in de teugels

Het is mijn eerste dag in Nederland na een lange zomer Luz da Lameira, Portugal. Mijn bovenhuis ontvangt ons met open armen. Het is een heerlijk huis met veel ruimte en hoge plafonds. Die ruimte boven mijn hoofd voelt altijd zo fijn en open. In die ruimte boven mijn hoofd kunnen mijn gedachten spinsels vrijuit ronddansen en kan mijn kruin ademen en ontvangen. 

Na een lange nacht slapen, spring ik mijn bed uit voor een wandeling met Binky de hond.  Direct merk ik hoe overweldigend het stadscentrum van Arnhem op hem uitwerkt. Alle geluiden van het verkeer en de mensen, het is een kakofonie aan indrukken en voor ons beider energiesysteem behoorlijk overweldigend. Dat is wel even schakelen hoor, na maanden in de rauwe natuur van Portugal geweest te zijn. 

Ik word direct uitgedaagd om in contact te komen met mijn hond, want hij is overal met zijn aandacht behalve bij mij. Ik hoor en zie mezelf weer terugvallen in de bekende hondentrainingsskills en zinnetjes. ‘Hier, blijf, volg en snoepjes om te belonen. Ik graai naar de zakjes om de hondenpoep op te ruimen en merk hoe Bink iedere keer als ik verslap, zich weer direct richt op zijn omgeving in plaats van op mij. Op enig moment zie ik op de hoek een jongen bij zijn fiets staan, de stoep rondom hem geblokt door steigers. Ik besluit te wachten en geef Binky de nodige orders. Als de jongen zover is om weg te fietsen, steken we over. De jongen kijkt me lachend aan en zegt: “Hij heeft er geen zin in hè op de vroege morgen?!”. Ik lach en bevestig hem. Maar terwijl ik doorloop realiseer ik mij dat dit niet waar is. Bink heeft zeker wel zin in vroege ochtendwandelingen, alleen er is zoveel te zien en te ruiken dat hij letterlijk het spoor bijster raakt. Het perspectief van de jongen is waarschijnlijk dat hij vroege ochtenden wat minder vindt. Ik loop en mijmer nog wat door, onderwijl ook nog steeds trainend met Binky. Ik voel hoe het in mij is om weer de teugels te moeten aantrekken en te moeten reageren op de buitenwereld die zo indringend aanwezig is. Ik slaak een zucht. De hond is mijn spiegel en mijn grootste uitdaging in deze stadsomgeving is om mijzelf niet te verliezen in de buitenwereld. 

Eigenlijk is het een groot geschenk om er langere tijd uit te gaan en dan weer terug te komen omdat ik dan zo scherp kan waarnemen wat het effect is van de drukte in de stad. Eerder al, onderweg van Portugal naar Nederland, viel mij de verdichting op. Het verkeer is steeds drukker en de mensen steeds meer aangedraaid. En die beperking van ruimte om mensen heen wordt opvallend vaak beantwoord met overlevingsstrategieën. Mensen weggedoken in hun mobiele telefoon terwijl ze op straat lopen, weggedoken in hun hoodie en elke contact vermijdend. Middelvingers en andere daden van agressie in het verkeer en veel meer zichtbare en onzichtbare afleiding en manieren om uit contact te zijn. 

Met terugwerkende kracht begrijp ik meer over mezelf en mijn gevoelige aard. Geen wonder dat ik met enige regelmaat totaal uitgeblust me terug moet trekken in de natuur. Als kind al was de vakantie vaak een moment dat ik ziek werd. In de ontspanning op een camping ergens in de natuur kwam het er dan uit. Toch heb ik de stad ook lang heerlijk gevonden. De dynamiek, de levendigheid, de diversiteit aan mensen, op de fiets van de bibliotheek naar een koffietentje en wandelen in het stadspark. De vraag bekruipt me of ik in het ouder worden andere wensen krijg of dat de stadse werkelijkheid ook enorm veranderd. Beide zijn waar volgens mij.

Afgelopen zomer heeft ons idee van en met Luz da Lameira kunnen rijpen. Al vanaf het begin weten we dat we deze plek graag willen delen met mensen door bepaalde periodes per jaar mensen te ontvangen die op een kruispunt in hun leven staan en in de rust en natuur kunnen resetten. Zo rondkijkend in de stad, maar ook in Nederland in het algemeen lijkt het mij hard nodig dat er zulke plekken zijn. Uitvalsbasissen die ondersteunen om weer in verbinding te komen met jezelf, met jouw essentie. Een plek die zorgt dat er antwoorden kunnen komen op vragen die je mogelijk te lang voor je uitgeschoven hebt.

De komende weken ben ik ook hier in Nederland om mijn lieve familie en vrienden weer te knuffelen, om te werken en om mezelf te confronteren met deze ratrace, zodat ik helder kan blijven zien en voelen wat er gevraagd wordt en wat wij daar in kunnen bieden met onze verstilde en pure vallei in het midden van Portugal.

Ik kan mij zo goed voorstellen dat het voor mensen, maar ook vanuit organisaties voor hun mensen die opgebrand zijn, heel goed past om stil te gaan staan. De vragen die er al zo lang liggen niet langer vooruit te schuiven, maar werkelijk te onderzoeken welke reset past en hoe dat er uit kan zien. Immers een medewerker die niet meer op de goede plek zit of burnout is en uitvalt, is er bij gebaat om helderheid te krijgen. Liever investeren in een traject in de natuur, dan eindeloos doormodderen en geld verspillen aan ziektekosten of andere noodgrepen.

Zoals gezegd, ik ben hier tot aan de kerst, dus mocht je met me in contact willen komen. Met heel veel enthousiasme kom ik graag vertellen en het lijkt me leuk je ontmoeten! En wie weet heb jij wel heel andere ideeën of wensen die hier ook heel goed in zouden passen?!

Dinka

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *