Auteur: Dinka de Winkel

Zorgvuldig bouwen we onze persoonlijkheidsstructuur op. Jaren investeren we in het aanleren en volgen van familiepatronen. Door als kind heel goed te kijken en te luisteren, leren we wat er verwacht wordt en welke gaten we kunnen opvullen. We leren waar we voor geprezen worden of waar de afkeuring volgt. Ook buiten de muren van het opvoedkundig huis worden we in een systeem geplaatst waarin we leren te voldoen aan de verwachtingen. Op school kregen we een sticker, stempeltje of mooi cijfer bij gewenst gedrag en een rode streep, strafwerk of een onvoldoende bij niet strokend gedrag. En ook al was jij wellicht de rebel die ogenschijnlijk maling had aan de afstraffing, ook dan ben je erdoor gevormd. Vele jaren en vele generaties is er een structurele richting gegeven aan wie jij behoort te zijn.

Laat dit eens diep tot je doordringen. We denken meestal dat we ons autonoom en vrij bewegen. Niets is minder waar dan dat.

En nu is het 2025 en de chaos in de wereld is compleet. Oude systemen kraken en staan op barsten. Oude zekerheden blijken ineens gestoeld te zijn op illusies. Alleen de dapperen hebben de moed om dit werkelijk toe te laten. Want als je dit doet, dan komt er een vraagteken bij heel veel zaken in jouw leven. De media blijken onbetrouwbaar en mee te werken aan het polariseren. De politiek wordt steeds ongeloofwaardiger en is een groot toneelstuk. Van Kooten en de Bie of Monty Python zijn er niks bij. Kinderen op school leren niet meer hoe ze kunnen leren, maar worden getraind hoe ze informatie kunnen zoeken die gedigitaliseerd is en opgebouwd in algoritmes en AI. De geschiedenis blijkt geschreven door de overwinnaars en veel van wat ons daarover verteld en geleerd is blijkt toch echt anders in elkaar te zitten. Het geld- en banksysteem is gebaseerd op zeepbellen in plaats van op een werkelijke goud- en waardedekking. En het aloude mechanisme van brood en spelen werkt nog steeds. De wereld van entertainment lijkt gemaakt om ons weg te trekken van onze binnenwereld en slaat ons letterlijk uit het lood en uit onze kracht. Beeldschermen blijken een grotere verslaving dan cocaïne. En daarover gesproken, het gebruik van drugs en psychofarmaca is enorm en is voor veel mensen een dagelijks antwoord geworden op depressieve gevoelens. Weer andere mensen entertainen zichzelf met een spirituele bypass. Ze hoppen van workshop naar retreat, van klankschalen naar tantra, van ayuascaceremonie naar biodanza. Weer andere mensen vinden hernieuwd een houvast buiten zichzelf in religie en duwen alles weg wat niet in dat verhaal past. Kortom, we zijn met elkaar in een samenleving belandt waarin we alles buiten onszelf lijken te halen omdat we hopen dat daar de antwoorden te vinden zijn. Dit kan niet anders dan teleurstellen. In mijn ogen is de enige manier om antwoorden te vinden, gelegen in de ontmoeting in en met ons zelf. Is dat dan zo moeilijk kan je je afvragen. Ja, blijkbaar wel. Kijk maar om je heen. Maar vooral, kijk naar jezelf!

Hoe vaak kijk jij op een scherm om je dopamine aan te vullen? Hoe vaak entertain jij jezelf omdat je niet wilt voelen waar jouw pijn zit? Hoe vaak schop jij aan tegen systemen zonder werkelijk verantwoording te nemen in je eigen leven?

Terwijl ik dit bovenstaande met vuur opschrijf moet ik even pauzeren. In deze adempauze komen er wat vragen op:

Waar zijn we nu eigenlijk met elkaar in beland?

Wat zijn we in vredesnaam aan het doen?

En beschouw ik dit alleen, of doe ik hier ook aan mee?

De vraag stellen is ook het antwoord geven in deze. Ja, wij vormen met elkaar deze wereld en hebben dus allemaal ons aandeel. Waar dan te beginnen? Nou dat is dan wel weer wat eenvoudiger, namelijk bij onszelf. Stel jezelf onderstaande vragen:

Waar maak ik nog ‘oorlog’ in mijn leven?

Waar verdoof ik mijzelf omdat ik iets niet wil voelen?

Waar ben ik mijn vertrouwen in het leven verloren?

Waar ben ik aan het overleven in plaats van te leven?

Waar kijk ik weg?

Waaraan ben ik verslaafd?

Eindeloos vragen durven stellen aan jezelf is het begin van verandering. Want om deze vragen te stellen heb je lef nodig. Het vraagt totaal eerlijk zijn naar jezelf. Je hoeft niet verlicht te zijn en je hoeft zeker niet alles te weten. Sterker nog, waarschijnlijk kom je erachter hoe weinig je echt weet. Wat het wel vraagt is dat je laagje voor laagje afpelt wat ooit zo zorgvuldig is opgebouwd. Oude overtuigingen, patronen, aangenomen waarheden over de wereld waarin we leven, oude verhalen, eigenlijk mag overal een vraagteken achter. De meest geniale vraag die je kunt stellen is: huh? Een dikke HUH? bij alles wat je voor waar hebt aangenomen. Als je dat durft te doen, dan ben je volgens mij op weg naar jezelf, naar jouw ware aard en echtheid. Hoe meer mensen dit gaan doen, hoe sneller we met elkaar een andere werkelijkheid creëren. Dit is de nieuwe wereld waar we om zitten te springen!

Ben jij er klaar voor om jezelf te ontmoeten?

Langzaam zak ik weer in het leven in Portugal. De eerste dagen heb ik nodig om bij te komen van de reis. De ruim 2000 kilometer samen met Binky de hond per auto, is toch best een onderneming. Naast het uitrusten vraagt mijn lijf ook om af te stemmen op een ander tempo en een andere manier van aanwezig zijn. De vallei geeft me altijd een harte welkom en deze keer schijnt de zon ook nog eens uitbundig wat mijn hart ook direct verwarmt en mijn huid laat gloeien. De benodigde vitamine D wordt in hoog tempo weer aangemaakt.

Wanneer ik weer een beetje ben bijgekomen, ga ik aan de gang in de vallei. Ik moet vaak schakelen in de hoeveelheid werk die ik voor mijn ogen zie opdoemen en die overweldigend voelt. Zoveel wensen en zoveel potentie, mijn creativiteit weet er wel raad mee maar mijn mind ziet ook de beren op de weg. Toch lukt het steeds beter om het gewoon te laten en te genieten van alles wat er al is. Het blijft een wonder wat we al gerealiseerd hebben en waartoe we in staat blijken te zijn.

Op een van de zonnige middagen roepen fruit- en olijfbomen om mijn aandacht. Er is hoognodig snoeiwerk dat gedaan dient te worden. Han is lekker bezig met een bosmaaier met een bramen mes en maakt grote slagen ergens op het land in een bramenmuur. Ja je leest het goed, er zijn hier plekken waar de bramen zo dik zijn geworden dat ze een niet te nemen vesting vormen. Nu hebben we een leuk huisje maar geen kasteel die een bramenmuur nodig heeft, dus hij gaat er voortvarend doorheen. Ik heb handwerktuig waar ik mee aan de gang ga. Met een takkenzaag en stevige snoeischaar begin ik bij een eerste olijfboom. Ik weet dat het in totaal zo’n veertig olijfbomen zijn. Het snoeien, kijken en lezen van de bomen brengt me helemaal in het hier en nu. Stap voor stap werk ik me door de boom heen. Ik heb inmiddels geleerd dat de vorm mag lijken op een champagneglas en dat er in de kruin vogels doorheen moeten kunnen vliegen.

Dan ineens krijg ik een belangrijk inzicht. De enorme hoeveelheid werk en klussen werden door mij tot nu toe aangevlogen met een geïnternaliseerd patriarchaal, maar vooral lineaire aanpak. In mijn hoofd afvinklijstjes en in mijn systeem de drang dat er dingen afgemaakt moeten worden. Ineens realiseer ik me dat dit in de natuur totaal anders werkt. Het is onmogelijk om bezig te zijn op een manier van A naar B. Nee de werkelijkheid van het leven in de natuur maakt dat ik me ten volle realiseer dat alles in cycli verloopt. Dit betekent dat het circulair bewegen en denken van mij vraagt. Met het voorbeeld van snoeien in mijn achterhoofd besef ik dat alles weer terugkomt. Bomen snoeien is niet een eenmalige klus en dan vink, klaar. Nee dat komt ieder jaar terug. Het vraagt hier leven met de cyclus van seizoenen en de cycli van groei. De bomen laten in hun jaarringen al zien dat groei gesymboliseerd wordt in een cirkel.

Het geeft me veel rust dit inzicht, want tja ik ken het zo goed van mijzelf dat ik rondjes blijf draaien in mijn hoofd, in gedachten en steeds weer ‘bedenk’ wat er nog allemaal af moet. Dus door te leren aansluiten op de ronde beweging van cycli en cirkels, stem ik af op een vrouwelijke manier van werken die mij zoveel beter past. Niks pushen, bereiken en doorduwen. Het is ons zo met de paplepel ingegoten dat we een doel stellen en dan de kortste lijn willen volgen om daar te komen. De vallei nodigt mij uit om me te verbinden met het seizoen, met het leven én met de vrouwelijke kracht van ‘rondingen’.

Januari 2021 was onze eerste kennismaking met de vallei Lameira bij Pé da Serra. We sliepen in het dorp en maakten iedere dag de wandeling naar de vallei. We waren er vooral om te voelen wat maakte dat deze plek op ons pad was gekomen. We voelden ons direct welkom en thuis, ondanks de grote hoeveelheid werk en puin die er ook was. Ook voorvoelden we dat deze plek voor veel meer mensen bedoeld was dan alleen voor ons. Op een weg tussen twee dorpjes kwamen we de makelaar tegen en met de raampjes open, sloten we de koop. Eigenlijk hadden we geen idee waar we aan begonnen en soms is dat maar goed ook. Het avontuur was begonnen.

Datzelfde jaar, eind april, reden we met een bestelauto vol met kampeerspullen en andere benodigdheden voor het eerste levensonderhoud, naar Portugal. Al snel was duidelijk dat Han zich definitief wilde vestigen in Portugal, waar ik nog heen en weer pendel tussen Nederland en Portugal. Vanzelfsprekend had dat veel impact op onze manier van samenleven. We checken regelmatig in om te voelen of de liefde nog kan gedijen bij de vorm die we kiezen. Met de nodige bijsturing en lessen die we daarin geleerd hebben durf ik hardop te zeggen dat de liefde nog steeds boven de vorm staat en daarmee ook kan stromen. 

De afgelopen jaren hebben we snoeihard gewerkt om een eerste basis infrastructuur te hebben. Er moest waterleiding gelegd worden, zonnepanelen voor stroom zodat het water ook opgepompt kan worden, een toilet, een warme douche en dus een geiser op gas, een moestuin, behalve de muren en het dak het volledige huis opbouwen met vloeren, keuken, slaapkamer, nieuwe ramen, isolatie, stucwerk en nog veel meer. Ook de rauwe natuur wilde ontsluierd worden. Bramen hadden veel olijfbomen totaal overwoekerd en de druiven waren zo wild geworden dat ze tot in de nokken van bomen groeiden. Ook het schuurtje op het druivenveld wilde zich transformeren tot slaaphuisje met een open keuken en een tweede toilet. Eigenlijk zou deze lijst oneindig veel langer kunnen worden maar wat ik vooral wil aangeven is dat alle tijd, geld en energie is gaan zitten in het neerzetten van een fundament.

Nu is het januari 2025 en voelen we dat de volgende stappen gezet mogen worden. We hebben gecheckt of ons oorspronkelijke idee voor de vallei nog steeds staat en dat is een ‘ja’. Ja, deze vallei is bedoeld om mensen te laten ervaren hoe het is om in de natuur opnieuw te verbinden met jouw eigen ware natuur. Hoe het voelt om zonder afleiding jezelf te confronteren met waar je staat en wat er gevraagd wordt in jouw leven. Om te ervaren hoe jouw fundament, jouw bekken, letterlijk bodem geeft aan jouw leven. En natuurlijk ook daar waar je dat allemaal even kwijt bent of niet meer voelt. 

Verbinden is het toverwoord. 

Nu is het onze grootste uitdaging om onze droom te blijven volgen en daarmee verbonden te zijn. Deze droom niet kleiner te maken, ook niet onwerkelijk groot, maar wel in de volledige en meest weidse visie. Het vraagt van ons om iedere keer een volgende stap te maken zonder ons te laten sturen door angsten. En die komen we natuurlijk regelmatig echt wel tegen. Want ja de financiële middelen en dus de angst voor tekort speelt soms op. Of onze eigen energie en gezondheid geven wat uitdagingen om niet leeg te lopen en destructief te worden. Balans van geven en ontvangen, van actie en rust dienen we te blijven bewaken. Ook versmallen we soms in de droom omdat we zo overweldigt worden door alles wat er nog ‘moet’. Talrijk zijn de lessen in dit grootse avontuur. 

Gisteren op 1 januari 2025 wilden we samen graag herijken waar we staan en hoe nu verder. Om ons hierin te ondersteunen deden we een kaartlegging met Moeder Aarde kaarten. Een prachtig kaartendeck gebaseerd op sjamanistische wijsheden van de indianen. Op de vier windrichtingen trokken we een kaart. Het toelichten van de kaarten is voor hier niet zo relevant, wel wil ik graag delen in welke toepassing we dit gebruiken. Op een van onze landjes hebben we een piramide gebouwd en voelen we ook dat er een heilige cirkel mag komen. Deze cirkel is de workspace voor groepen. We kunnen er yoga, meditatie, opstellingen en ‘sharing’ doen. Lang dachten we dat we hier een platform wilde bouwen, maar nu voelen we dat we op de aarde willen werken. Niks verhoogd met hout boven de vloer, maar gewoon met de mensen pootjes op de grond. De cirkel was voor ons al heel lang zichtbaar, zonder dat er iets was gedefinieerd. Vanochtend hebben we een ritueel gedaan om op alle windrichtingen een grote steen te leggen en ook de cirkel zichtbaar te maken door met stenen de gekromde lijn te volgen. De kaarten hebben we op de stenen van de windrichtingen gelegd en we hebben ons afgestemd op de betekenis voor ons. Het voelt alsof we symbolisch Luz da Lameira openen voor de volgende fase. 

Dit is de plek van de cirkel.

We zijn zelf diep verbonden met de droom, we hebben onze ego’s geleerd om minder luidruchtig commentaar te geven en we zijn bereid. Dit laatste betekent dat we het veld van ‘niet-weten’ betreden, zodat het Leven ons kan gidsen. Met een open blik en nieuwsgierige ogen laten we ons verrassen door de ontwikkelingen in 2025.

Al op jonge leeftijd was duidelijk dat mijn beweeglijke aard en mijn brede interesse me van de ene sportclub naar de andere club brachten. Het liefst deed ik het allemaal, én turnen én atletiek én volleybal én paardrijden en nog veel meer. Echter mijn ouders hadden daar andere ideeën over. En dat was misschien maar goed ook. Ik werd dus geacht te kiezen. Later op de middelbare school, toen we na moesten denken over vakkenpakketten en latere beroepen, brak het zweet me uit. Met scheve ogen keek ik naar andere jongeren die een helder doel voor ogen hadden en precies wisten wat ze wilden. Het leek mij heerlijk zoveel focus en duidelijkheid. Goed, blijkbaar was dat niet voor mij. Ik koos na de Havo dus voor een studie waarmee ik al snel stopte. Vervolgens besloot ik naar het VWO te gaan dat ik niet af kon maken omdat ik ziek werd. Daarna koos ik voor een algemene studie, want daar kon je lekker veel kanten mee op. Die studie maakte ik wel af, maar eigenlijk wist ik nog steeds niet wat ik wilde gaan doen. En zo ging dat ook verder in mijn werkzame leven. Veel interesses, nieuwe functies en rollen, nieuwe opleidingen en trainingen en nog steeds was er de nieuwsgierigheid naar meer. Dat ik meer generalist was dan specialist was me inmiddels wel duidelijk geworden. En toch was er in mij nog steeds het idee dat ik ‘het’ zou vinden. Dat ene waardoor alles op zijn plek zou vallen.

Toen ik in 2005 mijn eigen bedrijf opstartte kwam dat voort uit het feit dat ik geen baan kon vinden die aansloot op mijn behoefte aan diversiteit. Binnen mijn bedrijf heb ik daarom in de loop der jaren van alles gedaan: trainen, coachen, trainingsacteren, examineren, familieopstellingen, kundalini yogalessen, workshops, retreats, soundhealing en het opbouwen van Luz da Lameira. Alles altijd met passie voor de Mens, dat wel! Het heeft mij veel gebracht, maar de onrust over dat ‘ene’ bleef altijd ergens doorrommelen. Totdat ik van de week ineens voelde dat er iets is veranderd. Als ik het zo opschrijf klinkt het heel plots en als inzicht was het dat ook. Uiteraard is hier jaren van bewust en onbewuste afpellen aan voorafgegaan. Wat totaal omgeslagen voelt, is dat mijn eigen onzekerheid over mijn gebrek aan focus, zoals ik het classificeerde, is verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor een groot vertrouwen in een kwaliteit die ik heb: Ik kan heel goed zaken verbinden, de grote lijn én het verband zien in de diversiteit. Geen enkele vorm doet recht aan de grootsheid die we in wezen zijn. Jij en ik verdienen het de vormen te overstijgen. Dus in plaats van dat ik me gefragmenteerd voel in alle deelaspecten, voel ik me groots en HEEL. Wat is het toch een grote grap ons leven. Voor mijn NLP trainerscertificaat schreef ik ooit een eind werkstuk met de titel: Verscheidenheid uit Eenheid.

Het is trouwens wel een opluchting, zo in de tweede helft van mijn leven, om te ervaren dat ik me één geheel voel. Ik schrijf het met een grote glimlach op. Want het is natuurlijk ‘zo buiten, zo binnen’. In mijzelf zijn ook alle stukjes van de puzzel verbonden. Ik hoef niet te kiezen, ik hoef alleen te verbinden. Laat dat nou net de essentie van mijn werk zijn. De bedrijfsnaam is niet voor niets SOY, wat betekent: “Ik Ben”.

Wauw wat is het leven toch magisch en simpel tegelijkertijd!

Dinka

Het is mijn eerste dag in Nederland na een lange zomer Luz da Lameira, Portugal. Mijn bovenhuis ontvangt ons met open armen. Het is een heerlijk huis met veel ruimte en hoge plafonds. Die ruimte boven mijn hoofd voelt altijd zo fijn en open. In die ruimte boven mijn hoofd kunnen mijn gedachten spinsels vrijuit ronddansen en kan mijn kruin ademen en ontvangen. 

Na een lange nacht slapen, spring ik mijn bed uit voor een wandeling met Binky de hond.  Direct merk ik hoe overweldigend het stadscentrum van Arnhem op hem uitwerkt. Alle geluiden van het verkeer en de mensen, het is een kakofonie aan indrukken en voor ons beider energiesysteem behoorlijk overweldigend. Dat is wel even schakelen hoor, na maanden in de rauwe natuur van Portugal geweest te zijn. 

Ik word direct uitgedaagd om in contact te komen met mijn hond, want hij is overal met zijn aandacht behalve bij mij. Ik hoor en zie mezelf weer terugvallen in de bekende hondentrainingsskills en zinnetjes. ‘Hier, blijf, volg en snoepjes om te belonen. Ik graai naar de zakjes om de hondenpoep op te ruimen en merk hoe Bink iedere keer als ik verslap, zich weer direct richt op zijn omgeving in plaats van op mij. Op enig moment zie ik op de hoek een jongen bij zijn fiets staan, de stoep rondom hem geblokt door steigers. Ik besluit te wachten en geef Binky de nodige orders. Als de jongen zover is om weg te fietsen, steken we over. De jongen kijkt me lachend aan en zegt: “Hij heeft er geen zin in hè op de vroege morgen?!”. Ik lach en bevestig hem. Maar terwijl ik doorloop realiseer ik mij dat dit niet waar is. Bink heeft zeker wel zin in vroege ochtendwandelingen, alleen er is zoveel te zien en te ruiken dat hij letterlijk het spoor bijster raakt. Het perspectief van de jongen is waarschijnlijk dat hij vroege ochtenden wat minder vindt. Ik loop en mijmer nog wat door, onderwijl ook nog steeds trainend met Binky. Ik voel hoe het in mij is om weer de teugels te moeten aantrekken en te moeten reageren op de buitenwereld die zo indringend aanwezig is. Ik slaak een zucht. De hond is mijn spiegel en mijn grootste uitdaging in deze stadsomgeving is om mijzelf niet te verliezen in de buitenwereld. 

Eigenlijk is het een groot geschenk om er langere tijd uit te gaan en dan weer terug te komen omdat ik dan zo scherp kan waarnemen wat het effect is van de drukte in de stad. Eerder al, onderweg van Portugal naar Nederland, viel mij de verdichting op. Het verkeer is steeds drukker en de mensen steeds meer aangedraaid. En die beperking van ruimte om mensen heen wordt opvallend vaak beantwoord met overlevingsstrategieën. Mensen weggedoken in hun mobiele telefoon terwijl ze op straat lopen, weggedoken in hun hoodie en elke contact vermijdend. Middelvingers en andere daden van agressie in het verkeer en veel meer zichtbare en onzichtbare afleiding en manieren om uit contact te zijn. 

Met terugwerkende kracht begrijp ik meer over mezelf en mijn gevoelige aard. Geen wonder dat ik met enige regelmaat totaal uitgeblust me terug moet trekken in de natuur. Als kind al was de vakantie vaak een moment dat ik ziek werd. In de ontspanning op een camping ergens in de natuur kwam het er dan uit. Toch heb ik de stad ook lang heerlijk gevonden. De dynamiek, de levendigheid, de diversiteit aan mensen, op de fiets van de bibliotheek naar een koffietentje en wandelen in het stadspark. De vraag bekruipt me of ik in het ouder worden andere wensen krijg of dat de stadse werkelijkheid ook enorm veranderd. Beide zijn waar volgens mij.

Afgelopen zomer heeft ons idee van en met Luz da Lameira kunnen rijpen. Al vanaf het begin weten we dat we deze plek graag willen delen met mensen door bepaalde periodes per jaar mensen te ontvangen die op een kruispunt in hun leven staan en in de rust en natuur kunnen resetten. Zo rondkijkend in de stad, maar ook in Nederland in het algemeen lijkt het mij hard nodig dat er zulke plekken zijn. Uitvalsbasissen die ondersteunen om weer in verbinding te komen met jezelf, met jouw essentie. Een plek die zorgt dat er antwoorden kunnen komen op vragen die je mogelijk te lang voor je uitgeschoven hebt.

De komende weken ben ik ook hier in Nederland om mijn lieve familie en vrienden weer te knuffelen, om te werken en om mezelf te confronteren met deze ratrace, zodat ik helder kan blijven zien en voelen wat er gevraagd wordt en wat wij daar in kunnen bieden met onze verstilde en pure vallei in het midden van Portugal.

Ik kan mij zo goed voorstellen dat het voor mensen, maar ook vanuit organisaties voor hun mensen die opgebrand zijn, heel goed past om stil te gaan staan. De vragen die er al zo lang liggen niet langer vooruit te schuiven, maar werkelijk te onderzoeken welke reset past en hoe dat er uit kan zien. Immers een medewerker die niet meer op de goede plek zit of burnout is en uitvalt, is er bij gebaat om helderheid te krijgen. Liever investeren in een traject in de natuur, dan eindeloos doormodderen en geld verspillen aan ziektekosten of andere noodgrepen.

Zoals gezegd, ik ben hier tot aan de kerst, dus mocht je met me in contact willen komen. Met heel veel enthousiasme kom ik graag vertellen en het lijkt me leuk je ontmoeten! En wie weet heb jij wel heel andere ideeën of wensen die hier ook heel goed in zouden passen?!

Dinka

Het was een lange, verstilde zomer. In tegenstelling tot de afgelopen jaren zijn mijn werkhandschoenen en oude kleding slechts sporadisch ingezet op Luz da Lameira. Mijn lijf heeft mij weer de weg gewezen en genavigeerd naar stilstaan. In deze ‘pas op de plaats’ heb ik gestribbeld, rondjes gedraaid, was ik bezet met pijn, heb ik gerouwd over het verlies van het oude en kwam er langzaam de overgave. 

Na de diagnose dit voorjaar van een versleten heup, voelde ik de confrontatie in het enorme gat tussen mijn zelfbeeld en de werkelijkheid. Luz da Lameira heeft mij in dit proces met open armen ontvangen, en ja Han natuurlijk ook! Vol ben ik gedoken in de reset. Ik noem het een reset naar mijn oude fabrieksinstellingen. Een terugkeer naar mijn blauwdruk zoals die voor dit leven bedoeld is. In de stilte van de natuur, dobberend in het frisse water van het riviertje met niets anders dan zingende vogels en andere natuurlijke geluiden, werd ik eerst teruggeworpen in het geschetter van mijn hoofd. Wat moest ik doen, wel of niet opereren? Hoe kan ik dit wellicht anders helen? Wat heeft het me te zeggen? Waar heb ik dit aan te danken? Heel veel vragen die me als een carousel lieten ronddraaien en die me langs allerlei lagen lieten afdalen. Ik kwam mijn eigenwaarde issues tegen, mijn niet goed genoeg zijn, mijn onzekerheden, mijn slachtofferschap en nog veel meer van dit soort ongein. Ook ontdekte ik opnieuw hoe hardnekkig ik vast kan zitten in mijn mannelijke doorduw energie en mijn eigen grenzen daarmee enorm overschrijdt. Kortom, een feest van herkenning! Maar slingers heb ik er niet voor opgehangen. Toch kan ik nu, begin oktober, zeggen dat het me veel heeft gebracht. 

Dat wat wij bij onze allereerste kennismaking met de vallei al voorvoelde, heb ik nu zelf ervaren. Deze plek is ontzettend geschikt om terug te keren naar jezelf, naar de essentie van wie je bent. Ooit in 2005 bij de oprichting van mijn eenvrouwszaak koos ik de naam: SOY. Dit betekent in het Spaans ‘Ik Ben’. Onbewust wist ik toen al dat het daar voor mij over gaat. En misschien wel voor ons allemaal in het tijdperk waarin wij leven?! Daar waar we in de patriarchale tijden zo geleerd hebben om te presteren, door te gaan op wilskracht, competitief te zijn, te streven naar nog meer en nog beter, lijkt dit toch echt de houdbaarheidsdatum te hebben bereikt. Voor mij in ieder geval wel. Hoe onwennig ik het ook nog vind. Want tja, er is best veel te doen in dit paradijs en ook de centjes hiervoor komen (nog niet) vanzelf aangewaaid. Dus, hoe doe ik dat dan?

Via mijn eigen stappen in mijn proces heb ik ten diepste geleerd over HEAL. Herkennen, erkennen, accepteren en ze zeggen dan loslaten, maar ik zeg Leven! Deze grote reset heeft me geleerd om terug te keren naar mijn Zijn. Terug naar de essentie waar alles helemaal goed is zoals het is en vooral ook, waar ik helemaal goed ben met alles erop en eraan. Ook heb ik veel meer kunnen doorgronden vanuit welke plek in mijzelf ik toegang heb tot de zachte kracht. 

Vanochtend zat ik samen met Han bovenaan de trap van ‘ons tempeltje’. Dit is een oude ruïne die de toegang vormt tot Luz da Lameira. Afgelopen periode hebben we haar totaal schoongemaakt van vooral bramen. Dit schoonmaken en opruimen heeft haar geopend en laat haar stralen. Het is een heel fijne plek daarboven op die trap. We hebben een mooi gesprek over de afgelopen tijd en we onderzoeken elkaar bevragend wat de zomer gebracht heeft. Ik kom al pratend op het punt waar ik voel dat deze droom in Portugal door mij ontdaan is van de wilskracht. Dat alle zaken die ik wilde doen vanuit het idee dat het zou moeten omdat …, vul maar in. Honderdduizenden redenen waarom ik het deed en wilde. Wat overblijft is dat ik hernieuwd ´Ja´! zeg tegen deze droom. Geen ‘ja ik wil’, want …, vul maar weer in met allerlei toevoegingen. Mijn antwoord is nu simpelweg: ‘ja’.

Alles in mij wil zich inzetten om in service te kunnen zijn voor dit hoger plan. Een plek creëren waarin anderen mensen welkom zijn om hun eigen ´ja´weer te ontdekken. Een reset te doen en te ontdekken wat simpel Leven vraagt en betekent. Samen zijn we deze zomer tot een zin gekomen, die onze kapstok is voor het verder ontsluieren van Luz da Lameira. 

Vanuit een complexe wereld terug naar simpel Leven. 

Ik zeg ´Ja´ tegen mezelf en ´Ja´ tegen het Leven. 

Wil jij ook een reset doen of je eigen ´Ja´ontdekken? Je bent van harte welkom!

Mijn bron is de zon. Mijn hart direct verbonden aan de stralen en de warmte van die prachtige zon. Zodra ik er verbinding mee maak op welke manier dan ook ben ik terug bij mezelf. Of ik nu een zonsopkomst zie, een foto maak van de ondergaande zon, de warmte van de zon op mijn huid voel,  me het stralende middelpunt voel in mijn eigen lijf, zonnetjes teken of schilder, altijd is er dat diepe gevoel van blijdschap. En oh wat kan ik het missen als het buiten zo lan grauw, grijs en regenachtig is. Mijn innerlijke strenge stemmetjes vinden dan dat ik mijn eigen zon moet zijn, maar jeetje dat is echt hard werken voor me hoor. 

Al jaren roep ik dat een ‘teen-teenslippertjes-leven’ me zo heerlijk lijkt en dat komt van diep binnen in mij. Ons project in Portugal is hier natuurlijk ook nauw aan verbonden en is een krachtige stap op weg, mijn weg naar dat leven met blote voeten. Afgelopen drie jaar hebben we super hard gewerkt. Han in Portugal en ik in Nederland én ook in Portugal. In Portugal vooral bouwen en creëeren en in Nederland middelen verwerven, vooral ook geld om het project Luz da Lameira verder te helpen. Op weg naar een simpel leven, zo noem ik het zo vaak. 

Afgelopen maanden is mijn lijf gaan sputteren. Het begon met een pijnlijke lies tijdens de yogalessen of tijdens het wandelen. En zoals ik het goed ontwikkeld heb ik mijn leven, ging ik door. Ik suste mijzelf met allerlei verhaaltjes en parkeerde de pijn. Natuurlijk werd het er niet minder van, maar ja het is een oud en hardnekkig patroon in mij om stoer en sterk door te gaan. En eerlijk is eerlijk het heeft me ook altijd veel gebracht. 

In januari besloot ik met het wekelijks geven van kundalini yogalessen te stoppen. Ik dacht toen dat ik goed luisterde naar mijn lijf en stapte vrolijk door. Ik droomde al lang van een hond en lange wandelingen in de natuur, en daar was hij: Binky! Een parmantig reutje uit Spanje. Overenthousiast, onbesuisd en een beetje veel van van alles. Heerlijke puppy, maar ook een grote teacher in het tarten van mijn grenzen. Nou iets met grenzen dus, dacht ik nog en ik wist dat dat niet de eerste keer in mijn leven was dat ik daarmee mocht oefenen. 

Half maart pakte ik mijn oude autootje in en ging met Binky onderweg naar Portugal. Het ging super en in twee dagen en een nachtje in een hotel waren we in de vallei bij Pé da Serra. In mijn achterhoofd had ik weer een verhaaltje gemaakt dat de rust en de natuur van deze prachtplek me wel van mijn pijnlijke lijf zouden verlossen. Inmiddels was mijn hele linkerheup en bovenbeen regelmatig zeer pijnlijk. De werkelijkheid verliep anders. De pijn verergerde en Han confronteerde me met het feit dat hij schrok hoe slecht ik liep. En ja inderdaad het weggetje omhoog op ons landje lukte eigenlijk al bijna niet meer. Na enkele nachten wakker wist ik dat ik iets moest ondernemen. Terug in Nederland had ik een afspraak bij de huisarts en al snel daaropvolgend bij de orthopeed. De diagnose was met de foto in beeld, genadeloos. Versleten heup! Licht verdoofd hoorde ik de opties van de orthopeed. Levensstijl aanpassing met pijnstillers, of een nieuwe heup. Nou niet perse de ingrediënten die passen bij mijn beelden. Maar ja, met een knipoog naar mijn eigen ego, dit is wel wat het is. Geluiden dieper en wijzer dan mijn ego en etherischer dan mijn lijf hadden al wel eerdere fluisteringen laten horen. Boodschappen diep uit mijn bron. Ik weet het altijd zo mooi te zeggen tegen anderen, hoe belangrijk het is om te luisteren naar de fluisteringen van je hart. Nou ja, iedereen die het weleens van me gehoord heeft weet in ieder geval dat ik ervaringsdeskundige ben én het voorleef vanuit alle lagen die daarin te ontdekken zijn!

Een dag na deze confronterende boodschap in het ziekenhuis had ik een sessie voor een Reading staan. Deze was al lang gepland en voelde nu perfect getimed. De boodschap was helder, net als de diagnose de dag ervoor. ‘Stem jezelf af op je innerlijke zon. Wees het stralende middelpunt. Neem je plek in en shine. Laat je verwarmen en inspireren door de zon en je magnetisme zal doorstralen. Volg je hart en gebruik je wijsheid’! In de Reading waren de teksten persoonlijker en meer gedetailleerd, maar deze oneliners van hierboven liepen er als een goudgele draad doorheen. 

En nu een week later na de eerste shock en mijn rollercoaster aan ideeën rondom heling en aanpak, lig ik languit op de bank. Han is terug naar Portugal, Binky pubert en ligt naast me en ik zak langzaam in een nieuw te ontdekken landschap van overgave. Geen idee waar de wegen in dit landschap naar toe leiden. Het is onbekend terrein en ik zit voorlopig even onder een boom. Ik voel mijn adem, ruik het mos, zie de strepen van de zon door de takken van de bomen, hoor de wind en proef als het ware de smaak van deze plek. Ik heb hier tijd door te brengen om mijn vermoeide lijf en leden te laten herstellen en om de kracht te vinden om te navigeren op de ongeziene paden. Ik sluit mijn ogen, visualiseer de zon en stem me af op mijn hart. Dit is het ware simpele leven voel ik. Geen verhalen makend om zaken kloppend te lullen, geen gesputter van het ego, geen duwen en trekken op weg naar wat weet niemand en ook geen eindeloos zoeken en fixen. Hier is rust, hier is stilte, hier ben ik zon en hart tegelijk. 

Hier Ben Ik

Als sinds 1582 volgen we de Gregoriaanse kalender, een kalender die is bedacht door paus Gregorius XIII en die ons weghoudt van een natuurlijk ritme en de natuurlijke tijd. Want sept is toch zeven, oct is acht, nove is negen en deci tien? Dus waarom is de tiende maand ineens de de twaalfde? Ik zou hier een heel epistel over kunnen schrijven. De kortste variant is dat het ons uit onze kracht haalt, omdat het niet aansluit op de ritmes zoals die aangegeven worden in de natuur. Voor mij geldt al jaren dat ik december als enorm stressvol en idioot ervaar, door alles te willen afronden voor het nieuwe jaar. Het trekt me iedere keer weer opnieuw in een mechanisme van overleven. Hard werken, nog even doorgaan, dit en dat nog even afronden voor 31 december, we doen er in groten getale aan mee. Echter, de winter is van nature een tijd om terug te trekken, te reflecteren, opnieuw op te laden en te verteren wat er is.

Voordat je je afvraagt waar dit schrijven in hemelsnaam heen gaat, hold on! In ieder geval niet naar de hemel maar juist naar de aarde! Afgelopen weekend, 13 en 14 januari, kwam ik ineens tot het besef dat ik dingen aan het doorduwen was. Ik ken dat wel van mezelf. Ik maak dan mooie, kloppende verhalen vanuit mijn altijd ijverige mind. Er waren al behoorlijk wat signalen geweest, maar mijn mind wist ze weer goed te pareren. Echter mijn lijf en ziel gaven iets heel anders aan. In de stilte waarin ik na de kerst terecht was gekomen, na een ronde keihard werken in het najaar, ging mijn lijf spreken. Eerst werd ik tussen kerst en nieuwjaar ziek. Ik was in Portugal voor een korte periode, dus ik baalde hier behoorlijk van. Mijn heup en been deden ook raar. Soms leek het of er een spier of zenuw knel zat, die me het lopen lastig maakte. Han en ik hadden al afgesproken deze keer niet te gaan klussen en even rustig aan te doen. Maar zo rustig?! Stilstaan was wel een groot contrast met mijn overleving modus. Mijn ziel was wel oké, daar klonken geluiden van opluchting en ontspanning.

Terug in Nederland werd mijn lijf luidruchtiger. Mijn been steeds pijnlijker, het bewegen lastiger. Ik verschoof de start van de nieuwe periode Kundalini yogalessen met een week en het leek iets beter te gaan. Dinsdag 16 januari zou ik weer beginnen. In het eerdergenoemde weekend waarin deze start dichterbij kwam, nam de pijn ineens weer enorm toe. Op zaterdagavond was ik bij een geweldige boekbespreking in het Hof theater in Arnhem, van Geert Kimpen en Michelle Shanti. Het ging over een prachtig boek: ‘Ik Maria Magdalena’, dat ik al geluisterd had, maar nu ik het fysiek zag, ook graag wilde kopen. Het was een avond waarin de Liefde getoond werd tussen man en vrouw zoals het in mijn ogen bedoeld is. In het boek staat het ook beschreven: ‘Verbondenheid is autonomie en geen symbiose. En de liefde vraagt uitgebrand te worden tot het een uitgepuurde, zuivere hartsverbinding is.’ Na de pauze deden we een krachtige DNA-meditatie onder begeleiding van Michelle. Met het gesigneerde boek onder mijn arm, strompelde ik terug naar huis.

De volgende ochtend vertelde ik vanuit een geraakt hart aan Han over deze avond en over mijn lijf. Twee confronterende vragen verder kwam ik tot een inzicht. Ik kon niet verder met de wekelijkse Kundalini yogalessen. Niet omdat ik het niet met heel mijn hart deed, en ook niet omdat deze yoga niet superfijn is, en ook niet omdat er niet heel veel leuke lieve mensen in mijn lessen komen, maar omdat mijn pad iets anders van me vraagt. Ik heb ruimte te maken voor een volgende stap. Dit vraagt om weer een identiteit los te laten, me vrij te maken van een vorm om het volgende veld te kunnen betreden. In mijn mail aan de yogi’s schreef ik later: ‘Mijn pad loopt anders. Ik heb ruimte te maken voor een grootser plan. Dit laatste zeg ik met nederigheid, omdat het Leven nu eenmaal aan zet is.’ Voor de zoveelste keer in mijn leven laat ik iets los wat me dierbaar en vertrouwd is. Nog voor ik de mail verstuur laat ik wat tranen in een fijn gesprek met mijn hartsvriendin. Ik zie en voel glimpjes van het nieuwe, van sprankelende bewegingen op ons land in Portugal, schrijfsels waarin alles samenkomt van wat ik tot nu toe leerde, lessen om door te geven in een nieuwe vorm. Ik open mijn handen en gebruik de tijd tot aan mijn nieuwe jaar om het oude te verteren en los te laten, zodat het nieuwe vrij kan bewegen.

En wanneer is dan dat nieuwe jaar zal je je afvragen? Dat begint rond de lente equinox op 20 maart 2024. Daar openen zich de knoppen van de bloemen, laten de bomen hun blad weer frisgroen zien en worden de zonnestralen warmer om ons naar buiten te lokken. Ik kijk er naar uit en tot die tijd, neem ik tijd.

Aho!
Dinka

Mocht jij ook deze lente equinox voelen als een nieuwe start, een nieuw jaar? Kom dan naar Portugal voor een Groene Detox Retreat. In de natuur afstemmen op het ritme van jouw natuur! De laatste sporen van de winter uit je systeem losmaken, zodat je vervult met nieuwe energie volgende stappen kunt maken op jouw pad. Kijk voor meer informatie op mijn website: https://dinka.soy/groene-detox-week/.

Sinds begin oktober ben ik weer aan het werk in Nederland en speelt een te groot deel van die tijd zich af tussen regendruppels, koplampen en wegen. Ik ben op weg. Waar naar toe wordt bepaald door mijn agenda en de werkklussen die zich daar hebben verzameld. De A12, A50, A2 en de A1 lijken het land en de mensen te verbinden en brengen mij in het donker naar trainingslocaties, naar bedrijven op onooglijke industrieterreinen en in omgekeerde richting in het donker weer terug naar Arnhem, naar huis. Het is hard werken op allerlei lagen, vooral om mezelf niet te verliezen in deze drukte en gedoe. 

Daarom gebruik ik mijn autootje en de tijd die ik erin doorbreng voor ‘studie’. Na jaren ben ik weer opnieuw begonnen met het boek de Cursus in Wonderen. Ik luister zowel het tekstboek als ook de lessen uit het werkboek. Zoveel jaren terug lukte het mij onvoldoende om door het taalgebruik heen te horen en voelen. Thuis studeer ik ook. Ik mediteer en lees en oefen. Afgelopen week werd ik op een ochtend wakker, ik had veel gedroomd en ineens wist ik iets. Niet iets wat ik niet al eerder ontdekt had hoor. En toch kwam het binnen als een heldere flits na de nacht. Mijn hoofd zit nog steeds teveel in de weg. Na al die jaren van ontdekken, ontrafelen, opruimen van oude patronen in mezelf, intuïtieve ontwikkeling en Hartwerk, is mijn hoofd nog steeds bezig om te willen bewijzen. Hoe dan?! Je kunt toch niet bewijzen dat alles Liefde is?!

Laagje voor laagje heb ik afgepeld en blijkbaar is mijn hoofd nog steeds enorm actief. De droom werkt die dag nog lang door, alhoewel ik er niet actief mee bezig ben. Mijn hoofd is rustig, ik voel me sereen en er borrelt iets. De nacht daarna schrik ik rond 3 uur wakker, klaarwakker. Alweer een heldere droom. In mijn droom sta ik voor twee grote, ik zou zeggen, mannelijke gestalten. Ze zijn sober gekleed en praten niet. Ze zijn enorm groot. Ik kijk omhoog en non-verbaal maken ze mij duidelijk dat ik naar de grond moet kijken. Ik zie daar een groene plaat. Jadegroen, het geeft haast licht. Het wordt me duidelijk dat het de bedoeling is dat ik het opraap. Ik aarzel, weet niet goed waar het over gaat. Ik voel me van binnen zoekend en onzeker. De grote gestaltes blijven liefdevol aanwezig en doen niet anders dan zonder woorden uitdrukken dat het toch echt de bedoeling is dat ik de ‘groene plaat’ oppak. Voorzichtig buig ik voorover en til het op. Hier gelden andere ‘wetten’. Wat ik voel valt buiten de realiteit van zwaar of licht. Ik kijk weer omhoog en ik weet dat het nog niet klaar is. Langzaam breng ik de plaat naar mijn hart. Het groene licht komt in mij, de groene plaat verdwijnt in mij. Mijn hart verandert totaal. Ik kan niet goed omschrijven welke sensaties ik ervaar. Mijn hart voelt veel groter. Er komen klanken uit mijn mond die rechtstreeks uit een andere dimensie lijken in en uit te stromen. De vibratie is totaal anders dan wat ooit eerder uit mijn mond kwam. Niets is er uit te leggen of te begrijpen. Ik weet. Diep geraakt voel ik nog steeds de aanwezigheid van de ‘mannen’. Ze openen hun armen en ik verdwijn in een eindeloze omarming. Nog nooit eerder voelde ik me zo opgenomen en ontspannen. Uren, dagen, weken, jaren en eeuwig zou ik hier willen blijven. En toen, ploep, wakker!

Vanuit de non-dualiteit begrepen wordt ik vanuit de ene droom, wakker in de andere droom. Ik lig in bed in de illusie van onze 3D wereld. Wat ik weet is dat ik een diepe innerlijke vrede ervaar. Alles is goed. Over een paar uur zal ik weer met mijn rode autootje over de snelwegen toeven, op weg naar? Ja naar wat ben ik eigenlijk onderweg? Als alles Liefde, God of Bron is, dan heeft fysiek verplaatsen weinig zin vraag ik me af. Even dreig ik me weer te verliezen in gedachtenspinsels. Ik laat het snel weer los en voel mijn hart. Ja ik weet het zeker, dat is de plek waar ik heb te Zijn, dat is de plek waar ik wil ontmoeten, dat is de plek waar ik weet in plaats van snap. Dus met de vlam in de pijp, mijn wetende hart open en mijn stekker in de goddelijke contactdoos, leef ik mijn Leven. Soms tuffend over de snelweg, andere keren in dromenland maar steeds vaker aanwezig in Zijn.  

Ja ja, een ode aan de liefde. Dit is niet een pad, een lied of een verhaal versierd met smileys, hartjes ogen en roze wolken die voorbij drijven. De liefde is alles, ook vaak rauw, naakt en eenzaam. 

Na mijn lange relatie en huwelijk, waarin ik veel heb geleerd over samen zijn maar toch alleen, wist ik een ding zeker. Mocht er ooit weer een man verschijnen, dan zou het in die relatie gaan over intimiteit. Overigens was ik ergens in 2014/2015 helemaal niet mee bezig met een nieuwe man en een relatie. Ik vond het wel even goed zo op mezelf. Ik genoot van mijn eigen cocon, mijn energiebubbeltje en had ruimte nodig om te verwerken en mijn hart te helen. Dat proces was nog niet klaar, maar ja, het leven had geen geduld meer met me en presenteerde vrij snel de intimiteit-challenge. 

Daar was hij, hij heet Han. En daar zijn we dan nu, samen in Portugal, in de rauwe natuur waar alle poeha wordt ontrafelt. Een plek in een vallei waar geen ruimte is voor gepolijste zinnen en opsmuk van uiterlijk. Het is met de billen bloot, bloter, blootst. In deze naaktheid ontmoet ik mijzelf met alles erop en eraan. Zijn dat roze brillen en hartjessnoepjes? Nee! 

Jarenlange, eeuwenlange, oneindige levens lang zijn mannen en vrouwen met elkaar in strijd geweest. Het mannelijke en vrouwelijke is vervormd geraakt, is overheerst geweest of weggedrukt geraakt. Ook in mij is er die strijd tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ik leerde voor mezelf opkomen, schreeuwde harde woorden om gelijk te halen, ging door ook als ik eigenlijk niet meer kon. Maar mijn innerlijke man is moe. Ook mijn innerlijke vrouw is uitgeblust van het willen pleasen, begrip tonen en de harmonie bewaken. Een lekker stel daar in mij, die man en vrouw. Volgens mij ziet het er van binnen soms net zo uit als wat ik verafschuw bij anderen: een uitgeblust stel op een bank die niets anders weten te doen dan tv te kijken of op de iPhone op zoek te gaan naar afleiding, moe van de strijd en apathisch door de verveling. 

Hier in Portugal is er minder afleiding van de essentie, en dus meer uitnodiging om intiem te durven zijn met mijzelf. Dat ik stil durf te worden en me durf te laten dragen door de puurheid van de natuur. Want ondanks dat er hier geen ‘entertainment’ is, is het toch ook heel goed mogelijk om mezelf af te leiden. Klussen, druk zijn met van alles en nog wat en ook steeds vaker uitstapjes in het Portugese leven. 

En dan loopt het ergens toch even hoog op. Het is de laatste week van mijn lange zomer in Portugal. En ineens jaagt mijn innerlijke man mij weer op. Van alles heb ik nog niet gedaan wat ik wel had willen doen en ik probeer ten koste van mijzelf even lekker door te duwen. Mijn innerlijke vrouw begint te klagen en te mopperen. Ja, die twee hebben echt een leuk huwelijk. Als ik het zat ben, zoek ik in de overdruk de weg naar buiten. Ik probeer via Han te ontladen. We maken een fikse ruzie en kunnen elkaar even helemaal niet verstaan, begrijpen en vinden. Machteloze tranen, verhitte woorden en een leeg vermoeid gevoel. Poe wat een klus om dan de liefde weer te vinden. Voorbij de strijd te komen, voorbij gelijk en ongelijk, voorbij de mind met alle oordelen. Er is maar één weg weten we beiden. Even terug op onszelf. De weg naar binnen. Even geen woorden. Han heeft al weken een waterpomp en waterleiding project waarin hij kan verdwijnen en kan oefenen met geduld versus frustratie en ik ga wandelen. Terug naar de natuur, terug naar mijn natuur. Met mijn voeten in het water en met mijn kont op de ontiegelijk oude wijze stenen kom ik al snel terug bij mijzelf. Mijn hart verzacht onder het geluid van het stromende water. Ik kan weer verbinden met mezelf, in mezelf. Waar innerlijk ouders, man en vrouw in strijd zijn, worden ook de kinderen gemoeid. Ik voel mijn innerlijk kind. Eerst vooral in de pijn maar al snel ook weer in het vrije, huppelende meisje. Speelsheid komt terug. Uren kan ik blijven zitten zo. Beetje mijmeren, schrijven, luisteren naar het water en de vogels, fladderen met de vlinders en oefenen om de irritatie door de opdringerige vliegen los te laten. De eenvoudige kracht van de natuur draagt me en brengt me terug. 

Later als ik me na lange tijd weer toon in de buurt van Han is een blik, een zoen en een omhelzing het eerste en meest simpele wat ook ons weer samen kan brengen. De woorden komen later. Tijd genoeg. Het leven van de Liefde hebben we helaas niet geleerd. Onze ouders hebben het veelal niet kunnen laten zien en voelen en de hele wereld lijkt gespleten in dualiteit. Vechten en strijd is wel al vroeg geleerd. Competitie en allerlei andere patriarchale speeltjes waren zo lang ons vermaak. 

Nu leven we in mijn perceptie aan de vooravond van andere tijden. Het is de weg van het hoofd naar het hart. De kunst van verbinden in plaats van splijten. Het vraagt moed en compassie om hierin voorop te gaan. Maar laten we het doen! Laten we voorleven en uitdragen dat het mooi is geweest met de oorlog. Laten we de Liefde Leven! En ja, ja ook de echtheid dat het heus niet altijd zo gemakkelijk is.