Als sinds 1582 volgen we de Gregoriaanse kalender, een kalender die is bedacht door paus Gregorius XIII en die ons weghoudt van een natuurlijk ritme en de natuurlijke tijd. Want sept is toch zeven, oct is acht, nove is negen en deci tien? Dus waarom is de tiende maand ineens de de twaalfde? Ik zou hier een heel epistel over kunnen schrijven. De kortste variant is dat het ons uit onze kracht haalt, omdat het niet aansluit op de ritmes zoals die aangegeven worden in de natuur. Voor mij geldt al jaren dat ik december als enorm stressvol en idioot ervaar, door alles te willen afronden voor het nieuwe jaar. Het trekt me iedere keer weer opnieuw in een mechanisme van overleven. Hard werken, nog even doorgaan, dit en dat nog even afronden voor 31 december, we doen er in groten getale aan mee. Echter, de winter is van nature een tijd om terug te trekken, te reflecteren, opnieuw op te laden en te verteren wat er is.
Voordat je je afvraagt waar dit schrijven in hemelsnaam heen gaat, hold on! In ieder geval niet naar de hemel maar juist naar de aarde! Afgelopen weekend, 13 en 14 januari, kwam ik ineens tot het besef dat ik dingen aan het doorduwen was. Ik ken dat wel van mezelf. Ik maak dan mooie, kloppende verhalen vanuit mijn altijd ijverige mind. Er waren al behoorlijk wat signalen geweest, maar mijn mind wist ze weer goed te pareren. Echter mijn lijf en ziel gaven iets heel anders aan. In de stilte waarin ik na de kerst terecht was gekomen, na een ronde keihard werken in het najaar, ging mijn lijf spreken. Eerst werd ik tussen kerst en nieuwjaar ziek. Ik was in Portugal voor een korte periode, dus ik baalde hier behoorlijk van. Mijn heup en been deden ook raar. Soms leek het of er een spier of zenuw knel zat, die me het lopen lastig maakte. Han en ik hadden al afgesproken deze keer niet te gaan klussen en even rustig aan te doen. Maar zo rustig?! Stilstaan was wel een groot contrast met mijn overleving modus. Mijn ziel was wel oké, daar klonken geluiden van opluchting en ontspanning.
Terug in Nederland werd mijn lijf luidruchtiger. Mijn been steeds pijnlijker, het bewegen lastiger. Ik verschoof de start van de nieuwe periode Kundalini yogalessen met een week en het leek iets beter te gaan. Dinsdag 16 januari zou ik weer beginnen. In het eerdergenoemde weekend waarin deze start dichterbij kwam, nam de pijn ineens weer enorm toe. Op zaterdagavond was ik bij een geweldige boekbespreking in het Hof theater in Arnhem, van Geert Kimpen en Michelle Shanti. Het ging over een prachtig boek: ‘Ik Maria Magdalena’, dat ik al geluisterd had, maar nu ik het fysiek zag, ook graag wilde kopen. Het was een avond waarin de Liefde getoond werd tussen man en vrouw zoals het in mijn ogen bedoeld is. In het boek staat het ook beschreven: ‘Verbondenheid is autonomie en geen symbiose. En de liefde vraagt uitgebrand te worden tot het een uitgepuurde, zuivere hartsverbinding is.’ Na de pauze deden we een krachtige DNA-meditatie onder begeleiding van Michelle. Met het gesigneerde boek onder mijn arm, strompelde ik terug naar huis.
De volgende ochtend vertelde ik vanuit een geraakt hart aan Han over deze avond en over mijn lijf. Twee confronterende vragen verder kwam ik tot een inzicht. Ik kon niet verder met de wekelijkse Kundalini yogalessen. Niet omdat ik het niet met heel mijn hart deed, en ook niet omdat deze yoga niet superfijn is, en ook niet omdat er niet heel veel leuke lieve mensen in mijn lessen komen, maar omdat mijn pad iets anders van me vraagt. Ik heb ruimte te maken voor een volgende stap. Dit vraagt om weer een identiteit los te laten, me vrij te maken van een vorm om het volgende veld te kunnen betreden. In mijn mail aan de yogi’s schreef ik later: ‘Mijn pad loopt anders. Ik heb ruimte te maken voor een grootser plan. Dit laatste zeg ik met nederigheid, omdat het Leven nu eenmaal aan zet is.’ Voor de zoveelste keer in mijn leven laat ik iets los wat me dierbaar en vertrouwd is. Nog voor ik de mail verstuur laat ik wat tranen in een fijn gesprek met mijn hartsvriendin. Ik zie en voel glimpjes van het nieuwe, van sprankelende bewegingen op ons land in Portugal, schrijfsels waarin alles samenkomt van wat ik tot nu toe leerde, lessen om door te geven in een nieuwe vorm. Ik open mijn handen en gebruik de tijd tot aan mijn nieuwe jaar om het oude te verteren en los te laten, zodat het nieuwe vrij kan bewegen.
En wanneer is dan dat nieuwe jaar zal je je afvragen? Dat begint rond de lente equinox op 20 maart 2024. Daar openen zich de knoppen van de bloemen, laten de bomen hun blad weer frisgroen zien en worden de zonnestralen warmer om ons naar buiten te lokken. Ik kijk er naar uit en tot die tijd, neem ik tijd.
Aho!
Dinka
Mocht jij ook deze lente equinox voelen als een nieuwe start, een nieuw jaar? Kom dan naar Portugal voor een Groene Detox Retreat. In de natuur afstemmen op het ritme van jouw natuur! De laatste sporen van de winter uit je systeem losmaken, zodat je vervult met nieuwe energie volgende stappen kunt maken op jouw pad. Kijk voor meer informatie op mijn website: https://dinka.soy/groene-detox-week/.