MeeLEEFweek mei 2023 is net ten einde. Wat een volle, volledige dagen! Ik kan deze week eigenlijk niet in woorden vangen. Wat is er veel gedaan, getransformeerd en gezaaid. Ik vertel het verhaal van deze week graag in een metafoor.
Ergens in de begindagen van de week vond Erik een schildpadje. Heel klein, verlegen en met een oeroude wijsheid in haar aura. De schildpad, waarvan in de mythologie gezegd wordt dat ze de wereld op haar rug draagt en in haar schild de afdruk van het universum. We worden gedragen door moeder aarde. De aardse kracht van de schildpad is hiermee zo diep verbonden. Het geeft ons direct richting voor de week. We hebben ons te verbinden met de aarde, er in te zakken, zodat we als aardbewoners voorbij de platte realiteit van tijd en ruimte kunnen reizen. De aarde als een fundament van waaruit we de kracht kunnen laten binnenstromen die ons verder laat kijken.
Hoe vaak willen we op Luz da Lameira niet veel sneller dan we kunnen?! Aangedreven door een wil die gestuurd wordt door grootse dromen en sprankelende ideeën. Echter de schildpad en Luz da Lameira hebben een eigen tempo en wij als hoeders van deze plek hebben dit te volgen. Niets geen doordraven en doorduwen. We hebben het geduld en de zelfbeheersing van schildpad nodig om te vertragen, zodat we de diepte kunnen bereiken in ons bestaan. In het geduldig en gestaag bewegen zit een grote kracht. Door vanuit de verbinding met de aarde voort te gaan, ontwikkelen we een blik die andere lagen leert voelen en die ons veel verder brengt. Het natuurlijke ritme volgen zorgt ervoor dat we bergen verzetten.
De schildpad die altijd zijn eigen huis bij zich heeft, confronteert mij opnieuw met de vraag waar mijn thuis eigenlijk is. En ja, vele spirituele teksten en guru’s kunnen orakelen over thuis zijn bij jezelf, alleen hoe ik dat leef en ervaar kent veel meer nuances en laagjes dan zo’n clichématig zinnetje. In deze week wordt ik warm en zonnig ontvangen in de natuur. Deze is rauw en zacht, prachtig en confronterend, kleurrijk en verdord, swingend en versteend, stromend en geblokkeerd, werkelijk allerlei polariteiten laten me zien dat ze samen het geheel vormen en dat alleen de combinatie zorgt dat ik alles kan ervaren. Ook andere mensen in de week komen op verschillende manieren hun ‘thuisvraag’ tegen. Ons eigen fundament is steeds weer het vertrekpunt voor het vinden van onderdak. Schildpad laat het zien. Het is niet zo moeilijk. We vergeten alleen zo vaak hoe het is om onszelf en ons ‘thuis’ te dragen. Gelukkig heeft iedereen op ons terrein een heerlijk eigen stulpje om in terug te kunnen kruipen in het persoonlijk schulpje. En als dat even niet de plek is, dan geeft het magisch riviertje aan het einde van ons land ieder van ons een gevoel van thuis zijn. Het water streelt de vermoeide spieren, spoelt de tranen, laat haar kracht voelen in de oneindige stroom en haar zingen brengt diepe trance en innerlijke klanken. Ook een oerkreet zo hier en daar neemt ze op en voert ze terug naar de grote wateren.
Er is een oud verhaal van de indianen, waarin wordt verteld dat een schildpad de grond uit het water omhoog bracht wat de planeet aarde heeft gevormd. Lameira betekent letterlijk aarde en water. We hebben met elkaar een nieuwe aarde verkend. Een wereld van iedereen zien en laten zijn. Er is hard gewerkt, er zijn bergen verzet, er is diepe wijsheid gedeeld en er is in iedereen iets wakker gekust wat al een tijdje lag te slapen.
Met een grote glimlach dobber ik in de rivier, ze streelt mijn lijf en koestert mijn ziel. Thuis is waar Ik Ben.
Na een lange aanloop ben ik in augustus op Luz da Lameira, in Portugal. Op de een of andere manier ben ik in mijzelf steeds bezig met dansen. Flarden van verhalen en metaforen springen door mij heen. Glimlachend denk ik terug aan mijn vorige bezoek waar Han mij verraste met een playlist vol met heerlijke dansmuziek. We hadden een zeer onverwachte dansavond die me liet schateren van het lachen. Je moet namelijk weten dat Han niet van dansen houdt. Hij zegt altijd dat Indo’s van binnen dansen. De mensen van de MeeLEEFweek hebben het geweten. Mijn geschater klonk dwars door de dikke Xisto muren heen. Want ja het moest wel gebeuren uit het zicht van het publiek volgens Han.
Toch heeft deze voorzichtige dansavond blijkbaar iets geopend, want nu in deze hete augustus zomermaand zijn we uitgenodigd door de Portugese Fabíola om in haar dorp de feestavond mee te maken. We starten de avond bij haar thuis en zakken dan langzaam af naar het dorpsplein voor een ‘social diner’. Aan lange houten tafels eten we typisch Portugese gerechten. De menukaart kent veel vlees maar er is ook rekening gehouden met mijn vegetarische voorkeur. Na een heerlijk nagerecht volgt er een optreden van twee goochelaars. De show duurt eindeloos lang. Op enig moment wordt ik zelfs uitgenodigd om naar voren te komen voor een truc. Ik weet de uitnodiging te pareren en gelukkig staat iemand anders op. Als de goochelaars hun eigen betovering hebben gebroken en het podium verlaten, springt iedereen op om de tafels en stoelen van het dorpsplein te slepen en wordt de dj aangekondigd.
Al snel klinken er allerlei Portugese klanken. Ik weet van de Fado, maar dit is allemaal feestmuziek waarbij Braziliaanse ritmes en Afrikaanse invloeden zijn verweven tot een geheel waarbij ik niet stil kan blijven zitten. Op enig moment trekt Fabíola me het plein op en mijn lichte gène smelt direct weg. We zwieren op een manier die me terug doet denken aan mijn eerste danslessen. Ik ben opgegroeid in het Arnhemse Spijkerkwartier waarvan de eerste zes jaar van mijn leven vlak naast de gerenommeerde dansschool Wensink in de Parkstraat. Daarom kon het volgens mijn ouders niet anders dan dat ik daar leerde stijldansen. De oude heer Wensink was iemand van de traditionele stijl. Vrouwen droegen een rok en werden gevraagd door de mannen. Je moest zelfs je rok vastpakken en een licht kniebuiging maken als teken dat je de dans aanvaardde. Ik was toen vol in de pubertijd, ging stappen in de Move in Arnhem waarbij de dresscode zwart was en de muziek alternatief, dus dit was nog al een opgave voor me. Tot overmaat van ramp herkende de oude heer Wensink me als het oude buurmeisje en sprak me consequent aan met ‘meisje van De Winkel’. Het samen te doen met mijn hartsvriendin die regelmatig letterlijk en figuurlijk uit de bocht vloog heeft me het enige tijd doen volhouden. Bovendien heb ik daar iets heel belangrijks geleerd. Er is een groot verschil tussen jongens of mannen die leiden door te stappen of diegene die dansen. De door mij zo genoemde ‘stappers’ deden vreselijk hun best om de passen te maken. De vrouw in hun armen was daarbij vooral een houvast en een subject om door de zaal te duwen. De dansers daarentegen voelden de muziek in hun lijf en volgden eerder hun heupen dan hun hoofd.
Terug naar Luz da Lameira en mijn tegenwoordige leven. Ik realiseer mij steeds meer dat het leven absoluut niet maakbaar is. Het hoofd gebruiken om over de aarde te stappen en vast te klampen en door te duwen, het heeft geen zin. Het leven vraagt om gedanst te worden. Vanuit verbinding met de aarde te voelen welke beweging en welk ritme gevraagd worden. Te volgen zonder te lijden. Te leiden zonder te forceren. Gewoon het lijf laten spreken.
Ik ben nu de komende tijd weer een paar weken in Nederland en voel opnieuw het ritme en de beweging die gemaakt wil worden. De muziek is hier anders dan in Portugal maar het luisteren via mijn lijf en van daaruit bewegen is hetzelfde. De klanken zijn anders en ik dans mijn leven!
Nu ik bijna twee weken geleden met mijn auto langs de weg in België stil kwam te staan en daarmee mijn reis naar Frankrijk is komen te vervallen en die naar Portugal is uitgesteld, is er veel ruimte en tijd voor andere zaken.
Een van de iets minder serieuze bezigheden is Wordfeud, waarmee mijn lief en ik de brug slaan tussen Portugal en Nederland. Naast de mooie dagelijkse videobelmomenten, waarin we prachtige gesprekken hebben over het leven, onze relatie, onze individuele paden in het leven en over de plannen in Portugal, is het online spelletje Wordfeud ook een geinige manier van contact. Voor wie het niet kent, het is een soort scrabble, waarbij je woorden legt en aanlegt.
En daar legt Han dan regelmatig woorden die ik zeer betwist. Ik heb er al een hele conspiracy theory op los gelaten waarom hij de meest onmogelijke woorden goedgekeurd krijgt en meestal ook nog beloond met veel punten. En hupsakee, daar legt hij vandaag weer zo’n variant: shunt!
Na enig gesteggel en een onderzoekje online naar de betekenis moet ik erkennen dat het toch echt bestaat. Han met zijn verleden in de medische wereld kent het kennelijk daarvan. Het betekent in dat jargon, een aandoening in de vorm van een verbinding tussen twee delen van het lichaam waar vocht doorheen kan stromen. En er is nog een medische variant vanuit de nierdialyse, waarbij het gaat over een buisje dat twee bloedvatenstelsels verbindt. Han licht het nog wat toe door te vertellen dat het gaat om een soort bypass, een omweg omdat iets niet goed meer functioneert. Goed, wederom neem ik mijn ‘verlies’.
Afgelopen weken was ik terechtgekomen in een soort lege ruimte. Mijn inwonende jongste zoon was op vakantie en op de twee katten na was mijn huis leeg. Ook in mijzelf kwam ik de leegte behoorlijk tegen. Na de eerste acceptatie van het feit dat ik nog niet op reis kon gaan en ook niet de retreat kon doen zoals ik zo graag had gewild, werd het stil. Tot aan mijn vertrek was ik behoorlijk druk geweest en had ik ook ingrijpende besluiten genomen voor de komende maanden. De eerste dagen was ik vooral bezig met loslaten en accepteren en ik was ook trots op hoe ik het had gedaan die dag langs de snelweg met pech. De stress en het idioot lange wachten, 3,5 uur voordat de eerste sleepauto bij me was, had ik goed kunnen hanteren. Ik leerde snel om helemaal in het moment te blijven daar langs die E25 bij Luik.
Vervolgens kwam ik na een paar dagen terecht in een grote onrust en verdriet. Ik stond er al direct mee op. Mijn lijf voelde zwaar en mijn energie zo mogelijk nog zwaarder. Koffie hielp niet en ik kwam tot niets. De hele dag heb ik mezelf op de kop gezeten omdat ik niks nuttigs deed. Stemmetjes schreeuwden door mijn hele systeem dat ik toch zeker genoeg hulpmiddelen had om dit te bestrijden. Ik kon toch gaan mediteren, yoga doen, dansen of mantra’s zingen en meer van die benoemde frequentie verhogende activiteiten?! Niets van dit alles werd het en ik werd steeds ongeduriger en vervelender tegen mezelf. Ik deed nog een poging met oefeningen met een gewicht, maar ook dat deed me alleen maar zuchten en maakte me chagrijnig. Kortom ik deed werkelijk niks.
Gaandeweg de dag realiseerde ik me ineens hoe vernuftig ons ego in elkaar zit. Blijkbaar moet ik altijd ‘nuttig’ bezig zijn. Helemaal niets is niet oké, want, dient gepareerd te worden met spiritueel werk. Poe, poe, dat kan toch eigenlijk niet het idee zijn als we spreken over gewoon ZIJN, just BE? Na deze constatering maak ik contact met dit deel in mijzelf. Er is een klein meisje dat staat te stampvoeten omdat ze het niet eerlijk vindt dat het allemaal anders gaat dan ze wilde. Er is ook een deel in mij, die stil zitten en dan voelen wil vermijden. Beide delen worden direct rustiger als ik ze wat aandacht geef. Even luisteren en vooral voelen wat er is. Meer is niet nodig blijkt, wan hierna voel ik me oprecht direct veel beter. Het leven is bedoeld om te ervaren en te voelen wat er is. Geen bypass, ook geen ‘shunt’, maar een oprechte en directe verbinding met mijn diepste voelen!
Het is deze week de week van onze retreat in Frankrijk met de titel Awaken your Light. Echter het licht en daarmee ook de schaduw heeft zich op verassende wijze aan ons gepresenteerd.
Marijke, Lotte (onze fantastische kokkin en nog veel meer dan dat) en ik zijn afgelopen zaterdag 16 juli met enorm goede zin vertrokken in de richting van Serqueux. Marijke en ik hebben meerdere keren met heel veel plezier de retreat voorbereid en er zat een lekkere flow in. Het eerste stuk van de reis verliep heel soepel. Marijke en Lotte hadden elkaar ontmoet in Nijmegen en reden samen in de richting van Maastricht waar we samen zouden komen. Meer dan “we zien elkaar rond half elf in Maastricht”, hadden we niet afgesproken. Ik vertrok met mijn bestelauto helemaal volgepakt vanuit Arnhem. In mijn auto niet alleen allerlei spulletjes voor de retreat, maar vooral een hoop spullen voor ons landje Luz da Lameira in Portugal, waar ik na afloop van de retreat naar toe door zou rijden. Althans dat was het plan, echter het leven had een ander plan.
Zo’n 30 km voor Maastricht moest ik tanken. Ik stopte en dacht, het is een mooi moment om even te bellen en af te stemmen waar we elkaar zo kunnen ontmoeten. Met dat ik mijn telefoon pakte, werd ik gebeld door Lotte. Ook zij bleken ongeveer 30 km voor Maastricht te zijn en ze vertelde dat ze net de afrit voor een benzinestation opreden. Je raadt het al, het was de plek waar ik stond te tanken. Met een brede lach zoenden we en gaven elkaar een hug. Even plassen en kletsen met een koffie en toen op weg naar Frankrijk! Marijke en Lotte samen in de blauwe auto voorop en ik met mijn rode bolide er achteraan. Door Maastricht, België in en door de drukte van Luik met alle wegwerkzaamheden lukte het heel goed om bij elkaar in de buurt te blijven. Toen we Luik uit kwamen, reden we direct een steile beklimming op. Iedereen die die route heeft gereden weet vast wat ik bedoel. Vier banen met voortrazend verkeer op weg naar veelal vakantie.
Terwijl ik omhoog rijd merk ik dat mijn auto minder trekkracht heeft en terugvalt in snelheid. In een flits zie ik de blauwe auto verder van me wegrijden. En dan rode lampen op het Dashboard, STOP en direct heel veel rook. Ik weet de auto op de vluchtstrook te krijgen. Wat er dan gebeurt heb ik nog niet eerder in mijn leven ervaren. Ik kijk in de spiegel en over mijn schouder en zie dat het te gevaarlijk is om zo maar de auto uit gaan. Mijn hele lijf begint enorm te shaken. Ik heb de motor uitgezet en zie dat de rook gelukkig minder wordt. Ik ben even echt heel erg bang. Ik probeer Marijke te bellen, maar dat lukt niet. Ik voel dat ik er even helemaal alleen voor sta. Ik ga terug naar mijn lijf en voel dat met het stoppen van het roken van de auto, ik ook minder ga trillen. Ik anker mezelf door diep te ademen. Ik zak weer meer in mijn lijf. Beetje bij beetje keert de rust wat terug. Ik besluit Han te bellen, want hij is voor mij ook een erg belangrijk anker en ik wil checken wat ik kan doen. Het is fijn hem kort te spreken. Voordat ik ophang, weer iets rustiger, zeg ik dat ik de ANWB ga bellen. Met nog wat resten trilling in mijn handen vind ik mijn leesbril en het pasje. Het is het begin van een heel lange oefening in overgave. Het is het begin van een les om steeds niet verder te gaan en te kijken dan de eerstvolgende stap.
Het is een hele tour om samen met de jongen van de ANWB, waarmee ik telefooncontact heb, te komen tot alles wat nodig is voor de melding. Hij moet mijn exacte locatie weten, maar door de stress kan ik mijn locatievoorzieningen niet goed instellen. Verder geeft hij veel info onder andere over hoe lang het kan duren op deze drukke dag en de instructie om uit de auto te gaan. Goed maximaal twee uur wachten weet ik aan het eind van het gesprek. Nadat ik opgehangen heb gris ik mijn gele hesje uit de passagiersdeur. Ik moet glimlachen om mijzelf, want zeer tegen mijn gebruikelijk handelen in ben ik goed voorbereid. Dat gele hesje lag oorspronkelijk achterin mijn auto in een kratje en heb ik toch maar voorin gelegd. Nu zou het onmogelijk geweest zijn die spullen nog te bereiken. Achter mij torenen een koelkast, tafel, stoelen, tenten, een geiser en honderdduizend andere spulletjes bovenop elkaar en vormen een ondoordringbare barrière. Ik dacht nog toen ik het hesje voorin opborg dat het onzinnig was, want mijn auto was meer dan goed voorbereid uit de garage gekomen. Nieuwe accu, kleppen gesteld, nieuwe distributieriem en meer geldverslindende maatregelen. Maar goed, hesje aan, water en rugzak paraat en de juiste timing pakken om de auto te verlaten. Dat was stap een. Ik zal jullie het relaas besparen van alle stapjes uit de volgende 3,5 uur die ik doorbracht naast de E25 in de berm. Om 12 uur was ik gestrand en om 15.30 zat ik in de sleepwagen die de mevrouw van de Belgische ‘pannedienst’ mij al een paar uur daarvoor spoedig had toegezegd. Ik werd teruggebracht naar Nederland.
Bij Eijsden werden mijn auto en ik op de parkeerplaats van een benzinestation gezet. Hierna is de wegenwacht geweest met slecht nieuws. Er kwam een tweede takelwagen die ons versleepten naar Valkenburg. Met een vervangende auto was ik ’s avonds rond half negen weer in Arnhem. In de middag was er een constant lijntje met Marijke en Lotte. Ik had ze gezegd maar door te rijden want ze konden mij toch niet bereiken en ze konden verder ook niets doen. Om 13.13 stuurde ze me een hartje en vele andere lieve berichtjes volgden nog. Ietwat leeg en verdwaasd kwam ik terug in mijn huis. Fijn om te merken dat mijn twee katten wel erg blij waren. Ik had die middag al wel flarden van inzicht ontvangen. Want in de uren naast de snelweg vroeg ik me af wat nu precies de betekenis zou zijn van deze ervaring. De avond ervoor had ik een mooi gesprek met twee vriendinnen waarin we het hadden over het geven van betekenis aan ingrijpende gebeurtenissen. We kwamen met elkaar tot een soort conclusie dat niet iedere heftige ervaring op zich iets betekent, als wel de manier waarop je reageert op die gebeurtenis. Als er bijvoorbeeld iemand dood gaat, is het soms onbegrijpelijk en ondoenlijk om te doorgronden waarom dat is. Wat wel mogelijk is, is om te ontdekken wat jij in jezelf kunt aanspreken om om te kunnen gaan met deze situatie en het gemis. Ik denk terug aan het gesprek. Ik zit in de volle zon, de batterij van mijn telefoon loopt gestaag leger, er is in de verste verte geen hulp te ontdekken en gek genoeg voel ik me heel rustig. Ik realiseer mij dat ik niets kan doen om deze situatie te versnellen. Het enige wat ik kan doen is onderzoeken hoe ik de scenario’s die zich uitrollen in mijn hoofd, terug kan brengen tot stap één. Want natuurlijk ben ik bezig hoe ik in Frankrijk kan komen, welke opties en wanneer. Ideeën genoeg én het heeft geen enkele zin. Stap één is weg uit de berm en dan de volgende stap en dan weer een stap. Het klinkt simpel en mijn hoofd heeft er zeker hier en daar ook een andere kijk op. Toch ontstaat er in mij steeds meer rust naarmate ik me overgeef aan het moment. Ik kijk om me heen, ontdek bloemetjes in de berm, focus op het razen van het verkeer, zie allerlei interessante caravans, campers en auto’s voorbijkomen. Ik zie in de meeste ogen in de voertuigen dat ik verworden ben tot een onderdeel van het landschap die hoogstens aandacht trekt doordat het afwijkt. Er is niemand die stopt.
De mannen die ik later die middag zal spreken zijn stuk voor stuk gericht op het oplossen van een probleem en het inzetten van hun deskundigheid. Zelf zet ik in op wat meer menselijk contact en dat leidt tot interessante gesprekjes. Thuiskomen is erg vervreemdend. Zaterdagavond, zondagochtend en de rest van het weekend is er sowieso geen volgende info te verwachten. Waarschijnlijk komt mijn auto maandag in de loop van de dag naar de garage in Arnhem. De leenauto moet dan ook terug. Ik kan dus sowieso niet eerder dan maandagavond of dinsdag weer op pad denk ik dan nog. Ik ontmoet een grote leegte in mijzelf. Het is eerst een soort vacuüm en later voelt het meer als een nieuw te ontginnen terrein. Afgelopen weken, maanden waren erg intens. Na een lang intern proces heb ik besloten om de maanden oktober tot en met December in Portugal door te brengen. Alleen september zou ik nog in Nederland zijn. Het besluit voelt erg kloppend en het roept ook veel op en heeft consequenties op allerlei vlak. Als zelfstandig ondernemer moet ik zien dat ik over voldoende financiële middelen beschik om dit te kunnen doen. Al mijn live werk valt dan even stil. Geen fijne Kundalini yogalessen in het Yogahouse, geen trainingen, geen live healing en coachsessies. Voor mijzelf een enorm besluit en ook mijn omgeving reageert hier en daar intens. Tegelijkertijd wordt ik verrast door vele warme reacties en mensen die meedenken en meebewegen. Het roept niet alleen in mij veel op, ik merk ook dat het in andere mensen veel raakt. Het raakt aan een verlangen wat veel mensen ook kennen. Het contact met dit verlangen zorgt dan tegelijk ook dat alle beren op de weg wakker worden. De daarbij behorende projecties worden voluit op me afgevuurd. Ik realiseer mij dat mijn omgeving een prachtige spiegel is van mijn binnenwereld. Ja ik kom mijn angsten tegen en ja andere helpen me even herinneren met hun projecties. Een voorbeeld hier van is de angst rondom geld. Deze angst die zijn grondvesten heeft in een angst voor tekort die ook onze huidige maatschappij zo kleurt. Ik heb ergens in juni een aantal vaste opdrachtgevers vertelt van mijn plan dit najaar. De eerste reacties zijn heel leuk en warm. Enige tijd later schotelt het universum me wel direct een uitdaging voor. Het lijkt alsof de test gaat over of ik blijf staan in mijn plan en te nemen besluit. Een opdrachtgever komt met een mooie klus en vraagt of ik toch niet…De klus zou moeten starten in september en doorlopen tot in november. Het is een leuke omzet. Mijn hele systeem gaat aan en mijn hele interne koor aan stemmetjes gaat los. ‘Ja dit kan je niet laten lopen, die centen kan je goed gebruiken, ook voor Lameira, dat kan je echt niet afzeggen dan ben je niet goed bij je hoofd’ en meer van dit soort intern gekakel. Ik blijf staan en zeg tegen de opdrachtgever dat het helaas niet zal lukken in die maanden en dat ik met plezier vanaf januari 2023 open sta voor een vraag.
Vanuit dit interne proces holderbolderde ik in de richting van de retreat. En ineens paf boem stond ik naast de weg en vervolgens teruggebracht naar Arnhem. Han vroeg met wat het volgen van deze beweging met te zeggen had. Ik zei eerst het niet te weten, want was het dan de bedoeling dat ik in Arnhem bleef? Nee toch?! Wel voelde ik wat oude stromen uit mijn familiesysteem. Mijn moeder was erg angstig over mijn autorit en toen ik terug was in Arnhem was haar focus direct dat ik toch hopelijk niet meer zou gaan rijden met de auto naar Portugal. Ik merkte op dat er iets veranderd was in mijn reactie op haar. Waar ik haar eerder beschermd zou hebben met geruststellende woorden, vertelde ik haar nu dat ik echt even bang geweest was én ik zei haar dat ze het ook anders kon zien. Want in plaats van te kijken naar wat er allemaal had kunnen gebeuren zou ze ook kunnen kijken naar hoe ik het had gedaan en dat ik dit blijkbaar aan kon. Dus eigenlijk geen reden tot zorg. Ze moest even schakelen voordat ze me vastpakte en zei dat ze erg trots op me is. De volgende dag bood ze mij haar sessie aan bij de chiropractor om verder te kunnen ontspannen. Ik heb het met beide handen aangenomen. Deze sessie heeft me veel gebracht. De stress in mijn lijf viel wel mee en liet makkelijk los onder de handen van Jim. We kwamen in gesprek over mijn gevoel van leegte en dat ik het liefst onder een dekentje zou willen kruipen om niets meer te hoeven, zeker niet met mensen die iets van me willen. Hij vertelde me over het fenomeen ‘compassion fatigue’. Een beweging die veel gevoelige mensen kennen die met mensen werken waarbij soms het plezier en de passie lijken te verdwijnen in relatie tot werk en de ander. Het antwoord hierop is altijd te vinden in onszelf. Het opnieuw openen van de compassie voor jezelf, brengt het plezier en de (com)passie terug in de werkzaamheden met de ander. Nou wat een cadeau. Ik voelde het tot in iedere cel van mijn lijf. Hij sloot ons gesprek af met de zinnen die de Stones zingen: “you can’t always get what you want, but you will always get what you need”. Na deze afspraak kreeg ik mijn garage aan de lijn. De boodschap was dat mijn auto misschien pas met twee weken gerepareerd zou zijn. In de uren hierna voelde ik dat de retreat in Frankrijk niet meer haalbaar zal zijn. In mijn contact met Marijke die avond ontstond een fantastisch mooi gesprek. Al eerder konden we het hebben over onze persoonlijke uitdagingen in deze situatie. Marijke om het ter plekke alleen neer te zetten met mij op afstand en ik met mijn proces met haar op afstand, en toch zo enorm Samen. We voelen allebei dat we een prachtige bedding en opening voorleven en creëren die gaat over Awaken your light. Deze titel van de retreat is door ons beide met twee handen vastgepakt en op onze eigen wijze vorm gegeven. Wat we leven en laten zien is precies dat wat nodig is om ook de deelnemers aan de retreat uit te nodigen om je licht te laten schijnen. Als we als mens in staat zijn om in zachte kracht te handelen, dan kunnen we iedere blokkade aan. Om nog maar eens een veelgebruikte quote van Leonard Cohen te citeren: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in.”
Boeken, zelf-hulp-programma’s en stappenplannen vol zijn er geschreven over het managen van je leven en dat is volgens mij nu juist niet de bedoeling.
Afgelopen weken is de rat race na Corona weer volledig op gang gekomen. De A12, A50, de A2 en allerlei andere wegen heb ik op allerlei tijdstippen bereden en het is weer giga druk. De energie voelt weer opstuwend en het lijkt alsof we niets geleerd hebben in de contemplatie tijd van Covid. Ook ik beweeg me weer van afspraak naar training en andere werkklussen en vraag me ondertussen af wat ik aan het doen ben. Ja natuurlijk is het op een bepaalde manier prettig om weer te kunnen werken en mensen live te ontmoeten en toch klopt er in mijn beleving iets niet.
Ik spreek mensen die hardop uitspreken het jammer te vinden het excuus van ‘de maatregelen’ niet meer te kunnen gebruiken om allerlei sociale verplichtingen te kunnen afzeggen. Wat is het toch dat we ons laten leven in de drukte van alledag?
Een dag voor ik naar Portugal vlieg, fromnel ik nog een wandelafspraak met mijn hartsvriendin in mijn overvolle agenda. Het doet me goed om even te vertragen en onze hart- en hersenspinsels te delen. Op enig moment spreek ik uit dat ik mijn leven meer aan het managen ben dan aan het leven. Haar antwoord is even kort als confronterend: ”Ja, dat is wat je doet, Dink”.
Poe, deze komt binnen. Ik voel me zo rijk met mijn gevulde leven: mijn werk, Arnhem, vrienden, zonen, familie, stad en aan de andere kant Han, mijn lief, Lameira in Portugal, het opbouwen van deze prachtkracht plek. Het is er allemaal en ik kan het allemaal omvatten. En toch vraagt het ook een enorme inspanning van me om het allemaal bij elkaar te houden.
En nu ben ik al weer ruim een week op Luz da Lameira. De vogels hebben er zin in en kwetteren er op los. De eerste dagen valt me op dat de ogen en oren van Han veel meer getraind lijken om waar te nemen. Hij wijst mij op vogels die ik nog niet zag tussen al het groen, herhaalt deuntjes die de vogels fluiten en herkent de Hop en de Koekoek. Mijn ogen en oren lijken wel verstopt en bedekt. Pas na enkele dagen vallen de filters weg en zie en hoor ik beter. Ik realiseer mij dat de drukte van de stad mij noodzaakt tot het optrekken van de nodige bescherming. Als vanzelf trek ik muurtjes op om de vele indrukken een beetje te temperen. Hier in de natuur is dat niet nodig. De dieren, de rivier, de stevige wind en het ruisen van de bomen halen ook de nodige decibels en toch hoef ik me er niet voor af te schermen. Wat het wel van me vraagt, is om me te verbinden en te openen. Beetje bij beetje kom ik intern tot rust. Met het wegvallen van de schermen komt er een directer lijntje met mijn gevoel. Mijn hoofd maakt letterlijk minder lawaai, het gekwaak van mijn gedachten wordt overstemd door de symfonie van de natuur. Er komt ruimte voor mij in mij.
De innerlijke stilte is trouwens niet altijd comfortabel. Als ik mij in mij ontmoet komen er als vanzelf ook de grotere vragen.
Nu is het al weer het einde van twee prachtige en intense weken. Tot nu toe heb ik dit stukje niet afgeschreven. Teruglezend voel ik mijn eigen aarzeling. Ik draai ergens omheen. Om te verbinden met de bron mag alles wegvallen wat ik nog in de lucht probeer te houden. Her-bronnen vraagt van mij volledige overgave. Geen controle, geen gemanage, geen gedraai, geen gerommel in de marge. Het enige dat gevraagd wordt, is te durven leven met de liefdesstroom door iedere ader van mijn lijf. Dat is hier en nu durven zijn met alles wat er is. Onvoorwaardelijk durven kiezen voor wat Waar is.
Het enige wat uiteindelijk telt is die verbinding met de Bron. Hoe mooi is het dat Marije op ons land tussen de bramen, overwoekerd door druiven, een waterbron heeft ontsluierd.
Het is een heerlijk plekje geworden om zittend op de grote stenen, toegezongen door de kikkers mezelf te laten zakken in de liefdevolle armen van mother Gaia. Adem in adem uit…..let go and let God.
