Al op jonge leeftijd was duidelijk dat mijn beweeglijke aard en mijn brede interesse me van de ene sportclub naar de andere club brachten. Het liefst deed ik het allemaal, én turnen én atletiek én volleybal én paardrijden en nog veel meer. Echter mijn ouders hadden daar andere ideeën over. En dat was misschien maar goed ook. Ik werd dus geacht te kiezen. Later op de middelbare school, toen we na moesten denken over vakkenpakketten en latere beroepen, brak het zweet me uit. Met scheve ogen keek ik naar andere jongeren die een helder doel voor ogen hadden en precies wisten wat ze wilden. Het leek mij heerlijk zoveel focus en duidelijkheid. Goed, blijkbaar was dat niet voor mij. Ik koos na de Havo dus voor een studie waarmee ik al snel stopte. Vervolgens besloot ik naar het VWO te gaan dat ik niet af kon maken omdat ik ziek werd. Daarna koos ik voor een algemene studie, want daar kon je lekker veel kanten mee op. Die studie maakte ik wel af, maar eigenlijk wist ik nog steeds niet wat ik wilde gaan doen. En zo ging dat ook verder in mijn werkzame leven. Veel interesses, nieuwe functies en rollen, nieuwe opleidingen en trainingen en nog steeds was er de nieuwsgierigheid naar meer. Dat ik meer generalist was dan specialist was me inmiddels wel duidelijk geworden. En toch was er in mij nog steeds het idee dat ik ‘het’ zou vinden. Dat ene waardoor alles op zijn plek zou vallen.
Toen ik in 2005 mijn eigen bedrijf opstartte kwam dat voort uit het feit dat ik geen baan kon vinden die aansloot op mijn behoefte aan diversiteit. Binnen mijn bedrijf heb ik daarom in de loop der jaren van alles gedaan: trainen, coachen, trainingsacteren, examineren, familieopstellingen, kundalini yogalessen, workshops, retreats, soundhealing en het opbouwen van Luz da Lameira. Alles altijd met passie voor de Mens, dat wel! Het heeft mij veel gebracht, maar de onrust over dat ‘ene’ bleef altijd ergens doorrommelen. Totdat ik van de week ineens voelde dat er iets is veranderd. Als ik het zo opschrijf klinkt het heel plots en als inzicht was het dat ook. Uiteraard is hier jaren van bewust en onbewuste afpellen aan voorafgegaan. Wat totaal omgeslagen voelt, is dat mijn eigen onzekerheid over mijn gebrek aan focus, zoals ik het classificeerde, is verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor een groot vertrouwen in een kwaliteit die ik heb: Ik kan heel goed zaken verbinden, de grote lijn én het verband zien in de diversiteit. Geen enkele vorm doet recht aan de grootsheid die we in wezen zijn. Jij en ik verdienen het de vormen te overstijgen. Dus in plaats van dat ik me gefragmenteerd voel in alle deelaspecten, voel ik me groots en HEEL. Wat is het toch een grote grap ons leven. Voor mijn NLP trainerscertificaat schreef ik ooit een eind werkstuk met de titel: Verscheidenheid uit Eenheid.
Het is trouwens wel een opluchting, zo in de tweede helft van mijn leven, om te ervaren dat ik me één geheel voel. Ik schrijf het met een grote glimlach op. Want het is natuurlijk ‘zo buiten, zo binnen’. In mijzelf zijn ook alle stukjes van de puzzel verbonden. Ik hoef niet te kiezen, ik hoef alleen te verbinden. Laat dat nou net de essentie van mijn werk zijn. De bedrijfsnaam is niet voor niets SOY, wat betekent: “Ik Ben”.
Wauw wat is het leven toch magisch en simpel tegelijkertijd!
Dinka