Zo noemen ze dat toch? De donkere dagen voor kerst?
Nou dat klopt hoor! Vrijdagochtend de 23e loop ik met een slaperig hoofd richting aanrecht en vul de waterkoker, zet de knop om en … het duurt een kleine 15 seconden en alles gaat uit. Geen licht, geen koelkast, geen router voor internet, geen elektriciteit om te klussen, nada noppes niks niet.
Sinds augustus wentelden we ons in luxe en comfort. De zes zonnepanelen en een goede batch aan batterijen voorzagen ons van heel veel meer gemak. Niks geen herrie meer van het aggregaat en gesleep met een los zonnepaneel en mobiel accuutje. Het donker van de herfstmaanden konden we gedachteloos verlichten met een achteloze en al weer geautomatiseerde druk op de schakelaars. De eerste euforische keer dat we op het lichtknopje drukten en de lampen aan gingen, lag al weer wat dieper in ons geheugen, ondergebracht op onze lijst van mooie momenten. De eerste weken zeiden we het nog wel regelmatig hoe bijzonder het was en herinnerden we elkaar aan alle werk wat eraan vooraf gegaan was. Van nul leidingen naar werkende lichtknoppen was immers een hele klus geweest.
De afgelopen lange periode met heel veel regen heeft ons laten zien hoe sterk de kracht van water is. De weg die naar ons huis loopt is voor een deel geërodeerd en bestaat nu vooral uit stenen en de leistenen onderlaag. Voor, achter en naast ons huis, overal stromend water en watervalletjes. Een oneindige waterdruk lijkt achter alle regenbuien de drijvende kracht te zijn. Het is werkelijk niet te stuiten. Aan onze voeten dragen we alleen nog rubberen laarzen. De klei van Lameira zuigt ons met iedere stap diep de aarde in. Wie weleens is gaan wadlopen weet vast hoe sterk die zuiging is en wat het dan vraagt om te kunnen blijven bewegen.
Ik kwam naar Lameira begin oktober voor een wat langere periode. Ik was benieuwd wat het me zou brengen, en ja ik had toch weer meer verwachtingen dan ik in eerste instantie had gedacht.
Naast het geven van mijn drie wekelijkse online kundalini yogalessen, stonden er online Soundhealing- en Opstellingsessies gepland. Dit waren wat vaste gegevens die mijn weken structureerden. Verder had ik veel zin om samen met Han te klussen en plannen te maken voor de verdere uitrol van ‘Luz da Lameira’. Ook wilde ik schrijven aan mijn boek en aan een online traject. Alleen al als ik het opschrijf voel ik mijn enorme ambitie en zelfopgelegde druk.
De realiteit heeft zich anders laten zien. De rauwe omstandigheden van weer en natuur maakte dat geen van mijn plannen standhielden. Het letterlijk wassende water liet een andere stroom zien. Binnen de muren van ons huis en teruggeworpen op mijn eigen fundament heb ik opnieuw geleerd over de kracht van meebewegen.
De dagen tot aan kerst brengen we door met olielampen en een beetje stroom van ons losse paneel. Het brengt ons terug naar een bepaald soort essentie en nodigt ons uit om in ons zelf te voelen waar we staan. Klussen kan ook even niet want het aggregaat heeft na maanden van stilstaan ook even geen zin en levert geen power. Kortom de vragen liggen pal voor onze voeten:
Hoe is het met onze power?
Waar voelen we ons eigen fundament?
Hoe stromen we mee met de seizoenen en de natuur?
Hoe kunnen we in liefde blijven ook als het anders loopt dan we dachten of hoopten?
Waar is het licht en wat verdraagt het licht niet, of nog niet?
Het stellen van de vragen is vaak belangrijker dan het exact kunnen beantwoorden.
Wij staan in ieder geval even stil, verbinden ons in stilte bij de olielampen en de kaarsen en mijmeren nog even door met dat wat er is …
Vanaf Luz da Lameira wensen we jullie mooie vragen toe in deze dagen van bezinning en heel veel licht en liefde voor 2023.
En, oh ja, jullie weten waar de Lotus haar wortels heeft hè?! Diep in de modder! Vanuit ons oliebrandertje ruiken we de blauwe Lotusolie. We weten het zeker, deze bloem komt spoedig tot bloei!
Liefs,
Han & Dinka