Nu ik bijna twee weken geleden met mijn auto langs de weg in België stil kwam te staan en daarmee mijn reis naar Frankrijk is komen te vervallen en die naar Portugal is uitgesteld, is er veel ruimte en tijd voor andere zaken.
Een van de iets minder serieuze bezigheden is Wordfeud, waarmee mijn lief en ik de brug slaan tussen Portugal en Nederland. Naast de mooie dagelijkse videobelmomenten, waarin we prachtige gesprekken hebben over het leven, onze relatie, onze individuele paden in het leven en over de plannen in Portugal, is het online spelletje Wordfeud ook een geinige manier van contact. Voor wie het niet kent, het is een soort scrabble, waarbij je woorden legt en aanlegt.
En daar legt Han dan regelmatig woorden die ik zeer betwist. Ik heb er al een hele conspiracy theory op los gelaten waarom hij de meest onmogelijke woorden goedgekeurd krijgt en meestal ook nog beloond met veel punten. En hupsakee, daar legt hij vandaag weer zo’n variant: shunt!
Na enig gesteggel en een onderzoekje online naar de betekenis moet ik erkennen dat het toch echt bestaat. Han met zijn verleden in de medische wereld kent het kennelijk daarvan. Het betekent in dat jargon, een aandoening in de vorm van een verbinding tussen twee delen van het lichaam waar vocht doorheen kan stromen. En er is nog een medische variant vanuit de nierdialyse, waarbij het gaat over een buisje dat twee bloedvatenstelsels verbindt. Han licht het nog wat toe door te vertellen dat het gaat om een soort bypass, een omweg omdat iets niet goed meer functioneert. Goed, wederom neem ik mijn ‘verlies’.
Afgelopen weken was ik terechtgekomen in een soort lege ruimte. Mijn inwonende jongste zoon was op vakantie en op de twee katten na was mijn huis leeg. Ook in mijzelf kwam ik de leegte behoorlijk tegen. Na de eerste acceptatie van het feit dat ik nog niet op reis kon gaan en ook niet de retreat kon doen zoals ik zo graag had gewild, werd het stil. Tot aan mijn vertrek was ik behoorlijk druk geweest en had ik ook ingrijpende besluiten genomen voor de komende maanden. De eerste dagen was ik vooral bezig met loslaten en accepteren en ik was ook trots op hoe ik het had gedaan die dag langs de snelweg met pech. De stress en het idioot lange wachten, 3,5 uur voordat de eerste sleepauto bij me was, had ik goed kunnen hanteren. Ik leerde snel om helemaal in het moment te blijven daar langs die E25 bij Luik.
Vervolgens kwam ik na een paar dagen terecht in een grote onrust en verdriet. Ik stond er al direct mee op. Mijn lijf voelde zwaar en mijn energie zo mogelijk nog zwaarder. Koffie hielp niet en ik kwam tot niets. De hele dag heb ik mezelf op de kop gezeten omdat ik niks nuttigs deed. Stemmetjes schreeuwden door mijn hele systeem dat ik toch zeker genoeg hulpmiddelen had om dit te bestrijden. Ik kon toch gaan mediteren, yoga doen, dansen of mantra’s zingen en meer van die benoemde frequentie verhogende activiteiten?! Niets van dit alles werd het en ik werd steeds ongeduriger en vervelender tegen mezelf. Ik deed nog een poging met oefeningen met een gewicht, maar ook dat deed me alleen maar zuchten en maakte me chagrijnig. Kortom ik deed werkelijk niks.
Gaandeweg de dag realiseerde ik me ineens hoe vernuftig ons ego in elkaar zit. Blijkbaar moet ik altijd ‘nuttig’ bezig zijn. Helemaal niets is niet oké, want, dient gepareerd te worden met spiritueel werk. Poe, poe, dat kan toch eigenlijk niet het idee zijn als we spreken over gewoon ZIJN, just BE? Na deze constatering maak ik contact met dit deel in mijzelf. Er is een klein meisje dat staat te stampvoeten omdat ze het niet eerlijk vindt dat het allemaal anders gaat dan ze wilde. Er is ook een deel in mij, die stil zitten en dan voelen wil vermijden. Beide delen worden direct rustiger als ik ze wat aandacht geef. Even luisteren en vooral voelen wat er is. Meer is niet nodig blijkt, wan hierna voel ik me oprecht direct veel beter. Het leven is bedoeld om te ervaren en te voelen wat er is. Geen bypass, ook geen ‘shunt’, maar een oprechte en directe verbinding met mijn diepste voelen!