Boeken, zelf-hulp-programma’s en stappenplannen vol zijn er geschreven over het managen van je leven en dat is volgens mij nu juist niet de bedoeling.
Afgelopen weken is de rat race na Corona weer volledig op gang gekomen. De A12, A50, de A2 en allerlei andere wegen heb ik op allerlei tijdstippen bereden en het is weer giga druk. De energie voelt weer opstuwend en het lijkt alsof we niets geleerd hebben in de contemplatie tijd van Covid. Ook ik beweeg me weer van afspraak naar training en andere werkklussen en vraag me ondertussen af wat ik aan het doen ben. Ja natuurlijk is het op een bepaalde manier prettig om weer te kunnen werken en mensen live te ontmoeten en toch klopt er in mijn beleving iets niet.
Ik spreek mensen die hardop uitspreken het jammer te vinden het excuus van ‘de maatregelen’ niet meer te kunnen gebruiken om allerlei sociale verplichtingen te kunnen afzeggen. Wat is het toch dat we ons laten leven in de drukte van alledag?
Een dag voor ik naar Portugal vlieg, fromnel ik nog een wandelafspraak met mijn hartsvriendin in mijn overvolle agenda. Het doet me goed om even te vertragen en onze hart- en hersenspinsels te delen. Op enig moment spreek ik uit dat ik mijn leven meer aan het managen ben dan aan het leven. Haar antwoord is even kort als confronterend: ”Ja, dat is wat je doet, Dink”.
Poe, deze komt binnen. Ik voel me zo rijk met mijn gevulde leven: mijn werk, Arnhem, vrienden, zonen, familie, stad en aan de andere kant Han, mijn lief, Lameira in Portugal, het opbouwen van deze prachtkracht plek. Het is er allemaal en ik kan het allemaal omvatten. En toch vraagt het ook een enorme inspanning van me om het allemaal bij elkaar te houden.
En nu ben ik al weer ruim een week op Luz da Lameira. De vogels hebben er zin in en kwetteren er op los. De eerste dagen valt me op dat de ogen en oren van Han veel meer getraind lijken om waar te nemen. Hij wijst mij op vogels die ik nog niet zag tussen al het groen, herhaalt deuntjes die de vogels fluiten en herkent de Hop en de Koekoek. Mijn ogen en oren lijken wel verstopt en bedekt. Pas na enkele dagen vallen de filters weg en zie en hoor ik beter. Ik realiseer mij dat de drukte van de stad mij noodzaakt tot het optrekken van de nodige bescherming. Als vanzelf trek ik muurtjes op om de vele indrukken een beetje te temperen. Hier in de natuur is dat niet nodig. De dieren, de rivier, de stevige wind en het ruisen van de bomen halen ook de nodige decibels en toch hoef ik me er niet voor af te schermen. Wat het wel van me vraagt, is om me te verbinden en te openen. Beetje bij beetje kom ik intern tot rust. Met het wegvallen van de schermen komt er een directer lijntje met mijn gevoel. Mijn hoofd maakt letterlijk minder lawaai, het gekwaak van mijn gedachten wordt overstemd door de symfonie van de natuur. Er komt ruimte voor mij in mij.
De innerlijke stilte is trouwens niet altijd comfortabel. Als ik mij in mij ontmoet komen er als vanzelf ook de grotere vragen.
Nu is het al weer het einde van twee prachtige en intense weken. Tot nu toe heb ik dit stukje niet afgeschreven. Teruglezend voel ik mijn eigen aarzeling. Ik draai ergens omheen. Om te verbinden met de bron mag alles wegvallen wat ik nog in de lucht probeer te houden. Her-bronnen vraagt van mij volledige overgave. Geen controle, geen gemanage, geen gedraai, geen gerommel in de marge. Het enige dat gevraagd wordt, is te durven leven met de liefdesstroom door iedere ader van mijn lijf. Dat is hier en nu durven zijn met alles wat er is. Onvoorwaardelijk durven kiezen voor wat Waar is.
Het enige wat uiteindelijk telt is die verbinding met de Bron. Hoe mooi is het dat Marije op ons land tussen de bramen, overwoekerd door druiven, een waterbron heeft ontsluierd.
Het is een heerlijk plekje geworden om zittend op de grote stenen, toegezongen door de kikkers mezelf te laten zakken in de liefdevolle armen van mother Gaia. Adem in adem uit…..let go and let God.