We hebben de eerste mensen op Lameira mee laten genieten van deze bijzondere plek. Er is hard gewerkt, lekker gegeten, gelachen en er is veel geleerd.
Al toen we voor de eerste keer de energie op deze plek voelden , kregen we contact met de verborgen kracht en het potentieel. We hadden het idee dat de rauwe en ongepolijste natuur een ieder onomwonden in contact zou brengen met de essentie. In alle puurheid, de naakte waarheid zou tonen.
Het mooie is nu te merken dat het ook gebeurt. Natuurlijk ervaren we dit allereerst zelf. Geen escape op Lameira. Wat waar is wordt gepresenteerd, zonder strik en inpakpapier. En omdat er zo weinig afleiders zijn, kan het niet anders dan dat we de confrontatie aangaan met dat wat zich laat zien. Als vanzelf blijkt de natuur van Lameira een metafoor voor persoonlijke processen. De mensen die er zijn laten het ons zien.
De alom woekerende bramen worden een uitnodiging om met liefde en doorzettingsvermogen te ontwarren. Iedere streng te herleiden tot de wortels om ze dan af te knippen zodat ze stoppen met woekeren. De kunst wordt geleerd om de grijpgrage stekels te blijven liefhebben en als vrienden te bejegenen.
De broodoven nodigt uit als een baarmoeder. Iemand kruipt er helemaal in en herschikt alle stenen. Het resultaat is een gelikt, gelijkmatig vloertje waar brood en pizza gemakkelijk een plekje weten te vinden.
De stenen van het land en uit de rivier vinden een nieuwe bestemming als versiering voor een lelijke betonnen paal. Uren en dagenlang wordt met liefde en geduld er een waar kunstwerk gepuzzeld. Daar waar stenen weer loslaten, worden ze opgeraapt en wordt opnieuw gekeken waar de bewuste stenen wel een plek kunnen vinden. De samenwerking tussen de twee vrouwen is aanvullend en harmonieus.
Het riviertje geeft bedding aan de eerste tranen. Lameira raakt aan en maakt los wat zo lang bevroren was. Liefdevol neemt de stroom de tranen op om ze te laten vervloeien richting het dorp en verderop naar zee.
Onze rol in dit geheel wordt ook steeds duidelijker. We hoeven niet erg hard te werken om allerlei processen van mensen te stimuleren. Het gebeurt van zelf. Het enig wat gevraagd wordt is onze aanwezigheid, onze holding van de ‘sacred space’, onze liefdevolle blik, een luisterend oor en soms een korte aanwijzing.
Bijzonder is het om te merken dat de natuur juist in deze ruige versie zo mooi terugleidt naar het antwoord op de niet gestelde vragen. De mensen die er zijn hebben een natuurlijke roep gehoord die ze naar de vallei heeft gebracht.
Ook wij leren in de aanwezigheid met anderen belangrijke dingen. Het afbakenen van onze eigen ruimte. Het geven van duidelijkheid over wanneer samen aan tafel en wanneer niet. Hoe de klussen die er zijn precies gevonden worden door de juiste persoon. Hoe we kunnen hoeden over het land, zonder te controleren en reguleren. En als laatste maar super belangrijk, hoe er een goede balans blijft tussen geven en nemen op allerlei gebied.
Het lukt ons tot nu toe heel goed. Het voelt als een heel natuurlijke stroom die weinig bijsturing nodig heeft. We vertrouwen vooral dat Lameira door die mensen gevonden wordt die met sensitieve afstemming contact maken met dat wat gevraagd wordt. Als wij samen uit blijven stralen hoeveel liefde we voelen voor deze plek dan laat Lameira dát weten wat herkend wordt door iedereen die haar ontmoet. Schoonheid, serene stilte, kracht, pure natuur, het zijn de pijlers van deze unieke stek. We zijn ontzettend gezegend hier te mogen Zijn.