Om 5.30 uur zondagmorgen is het vliegveld van Porto niet de meest inspirerende plek op aarde. Zeker niet als je net door de stromende regen vanuit het hotelletje in het centrum van Porto bent weggereden. We hoopten op een kop koffie samen, maar dat zit er niet in. De afscheidskus komt veel te snel. Ik moet me echt losscheuren. Nog een kus en dan nog een, nog wat lieve woorden en dan toch echt door richting de security. Met natte ogen druk ik mijn boardingpass op de scanner. Was dit nu wat we wilden?
10 maanden hebben we samengewoond. Lang koesterden we ons zorgvuldig opgebouwde eigen domeinen en muurtjes rond de kwetsbare plekjes van ons hart. We ontdekten in ons zelf diepe angsten rondom echt verbinden, intimiteit en (on)afhankelijkheid. Na de overgave en de heling bleek het samenwonen veel leuker te zijn dan we ooit hadden bedacht. Langzaam konden in de ontspanning oude roestige krassen weer gepolijst worden. En toen kwam er een volgende stap.
Allebei realiseren we ons dat een echt fijne verbinding begint met twee mensen die naast elkaar staan, op eigen benen, hun eigen weg volgend. De liefde kan pas gevoeld en gevierd worden als ieder een vervuld leven leeft. De jaren hebben me geleerd om mijn eigen gemis niet bij de ander te willen halen, maar te onderzoeken in mijn eigen donkere holen waar ik vergeten was wie ik in mijn heelheid ben. Dit wil niet zeggen dat een ander niets kan of mag aan vullen. Het betekent dat ik de verantwoording neem voor mijn eigen verlangens en mijn eigen geluk. Daarbij hoort juist ook dat ik me durf over te geven aan de liefdevolle handreikingen van de ander. Een soms verwarrende tegenstelling want het vraagt steeds weer checken bij mezelf van waaruit ik iets doe of wil. Niets opeisen en wel volledig aannemen wat er is.
Dus net wat uitgebalanceerd in het samen zijn in één huis kwam Lameira op onze weg. En ja dan opnieuw de vragen. Hoe lopen we beiden onze eigen weg? Hoe krijgt de Liefde de meeste ruimte? Hoe Zijn we samen? Hoe samen te leven?
Het antwoord waar we nu op uitgekomen zijn is dat we deels weer apart van elkaar leven. Han grotendeels in Portugal, ik vaak in Nederland maar zeker ook op Lameira en samen vooral samen met of zonder 2000 kilometer ertussen. Zoals ik pas nog aan iemand schreef: “de liefde gaat altijd boven de vorm”
Voor ons betekent het vooral dat onze liefde en verbinding steeds de ‘vorm’ krijgt die het verdient. En ja helaas hoort daar dan ook het losscheuren bij, ergens op een vliegveld bijvoorbeeld in Portugal.