Mijn bron is de zon. Mijn hart direct verbonden aan de stralen en de warmte van die prachtige zon. Zodra ik er verbinding mee maak op welke manier dan ook ben ik terug bij mezelf. Of ik nu een zonsopkomst zie, een foto maak van de ondergaande zon, de warmte van de zon op mijn huid voel, me het stralende middelpunt voel in mijn eigen lijf, zonnetjes teken of schilder, altijd is er dat diepe gevoel van blijdschap. En oh wat kan ik het missen als het buiten zo lan grauw, grijs en regenachtig is. Mijn innerlijke strenge stemmetjes vinden dan dat ik mijn eigen zon moet zijn, maar jeetje dat is echt hard werken voor me hoor.
Al jaren roep ik dat een ‘teen-teenslippertjes-leven’ me zo heerlijk lijkt en dat komt van diep binnen in mij. Ons project in Portugal is hier natuurlijk ook nauw aan verbonden en is een krachtige stap op weg, mijn weg naar dat leven met blote voeten. Afgelopen drie jaar hebben we super hard gewerkt. Han in Portugal en ik in Nederland én ook in Portugal. In Portugal vooral bouwen en creëeren en in Nederland middelen verwerven, vooral ook geld om het project Luz da Lameira verder te helpen. Op weg naar een simpel leven, zo noem ik het zo vaak.
Afgelopen maanden is mijn lijf gaan sputteren. Het begon met een pijnlijke lies tijdens de yogalessen of tijdens het wandelen. En zoals ik het goed ontwikkeld heb ik mijn leven, ging ik door. Ik suste mijzelf met allerlei verhaaltjes en parkeerde de pijn. Natuurlijk werd het er niet minder van, maar ja het is een oud en hardnekkig patroon in mij om stoer en sterk door te gaan. En eerlijk is eerlijk het heeft me ook altijd veel gebracht.
In januari besloot ik met het wekelijks geven van kundalini yogalessen te stoppen. Ik dacht toen dat ik goed luisterde naar mijn lijf en stapte vrolijk door. Ik droomde al lang van een hond en lange wandelingen in de natuur, en daar was hij: Binky! Een parmantig reutje uit Spanje. Overenthousiast, onbesuisd en een beetje veel van van alles. Heerlijke puppy, maar ook een grote teacher in het tarten van mijn grenzen. Nou iets met grenzen dus, dacht ik nog en ik wist dat dat niet de eerste keer in mijn leven was dat ik daarmee mocht oefenen.
Half maart pakte ik mijn oude autootje in en ging met Binky onderweg naar Portugal. Het ging super en in twee dagen en een nachtje in een hotel waren we in de vallei bij Pé da Serra. In mijn achterhoofd had ik weer een verhaaltje gemaakt dat de rust en de natuur van deze prachtplek me wel van mijn pijnlijke lijf zouden verlossen. Inmiddels was mijn hele linkerheup en bovenbeen regelmatig zeer pijnlijk. De werkelijkheid verliep anders. De pijn verergerde en Han confronteerde me met het feit dat hij schrok hoe slecht ik liep. En ja inderdaad het weggetje omhoog op ons landje lukte eigenlijk al bijna niet meer. Na enkele nachten wakker wist ik dat ik iets moest ondernemen. Terug in Nederland had ik een afspraak bij de huisarts en al snel daaropvolgend bij de orthopeed. De diagnose was met de foto in beeld, genadeloos. Versleten heup! Licht verdoofd hoorde ik de opties van de orthopeed. Levensstijl aanpassing met pijnstillers, of een nieuwe heup. Nou niet perse de ingrediënten die passen bij mijn beelden. Maar ja, met een knipoog naar mijn eigen ego, dit is wel wat het is. Geluiden dieper en wijzer dan mijn ego en etherischer dan mijn lijf hadden al wel eerdere fluisteringen laten horen. Boodschappen diep uit mijn bron. Ik weet het altijd zo mooi te zeggen tegen anderen, hoe belangrijk het is om te luisteren naar de fluisteringen van je hart. Nou ja, iedereen die het weleens van me gehoord heeft weet in ieder geval dat ik ervaringsdeskundige ben én het voorleef vanuit alle lagen die daarin te ontdekken zijn!
Een dag na deze confronterende boodschap in het ziekenhuis had ik een sessie voor een Reading staan. Deze was al lang gepland en voelde nu perfect getimed. De boodschap was helder, net als de diagnose de dag ervoor. ‘Stem jezelf af op je innerlijke zon. Wees het stralende middelpunt. Neem je plek in en shine. Laat je verwarmen en inspireren door de zon en je magnetisme zal doorstralen. Volg je hart en gebruik je wijsheid’! In de Reading waren de teksten persoonlijker en meer gedetailleerd, maar deze oneliners van hierboven liepen er als een goudgele draad doorheen.
En nu een week later na de eerste shock en mijn rollercoaster aan ideeën rondom heling en aanpak, lig ik languit op de bank. Han is terug naar Portugal, Binky pubert en ligt naast me en ik zak langzaam in een nieuw te ontdekken landschap van overgave. Geen idee waar de wegen in dit landschap naar toe leiden. Het is onbekend terrein en ik zit voorlopig even onder een boom. Ik voel mijn adem, ruik het mos, zie de strepen van de zon door de takken van de bomen, hoor de wind en proef als het ware de smaak van deze plek. Ik heb hier tijd door te brengen om mijn vermoeide lijf en leden te laten herstellen en om de kracht te vinden om te navigeren op de ongeziene paden. Ik sluit mijn ogen, visualiseer de zon en stem me af op mijn hart. Dit is het ware simpele leven voel ik. Geen verhalen makend om zaken kloppend te lullen, geen gesputter van het ego, geen duwen en trekken op weg naar wat weet niemand en ook geen eindeloos zoeken en fixen. Hier is rust, hier is stilte, hier ben ik zon en hart tegelijk.
Hier Ben Ik