Vanuit Luz da Lameira loopt een steil weggetje omhoog. Daarnaast een prachtig stroompje dat we meestal zachtjes horen maar niet meer kunnen zien. Totaal overwoekerd weet het water daaronder de weg. Maar afgelopen tijd overspoelden de randen van deze meestal kalme stroom en nam daarmee de weg mee om te transformeren in een kolkende waterflow. We overwogen bijna om wat rafting te organiseren met de kerst. In mij werd echter iets anders wakker. Ik moest en zou de overwoekering vrij maken, zodat ook in andere jaargetijden de schoonheid van het stroompje zichtbaar zou worden. Althans, ik dacht dat dat was wat mij dreef.
Laarzen aan, dubbele lagen kleding en twee paar leren handschoenen over elkaar, want tja, de bramen tieren welig. Met de takkenschaar begin ik de eerste stukjes vrij te maken. Trekkend en sleurend word ik steeds obsessiever in het ontwarren van de klit van braam en wilde druif. Daaronder en -achter tref ik veel dood hout aan van de brand die hier woedde in 2017. Ik voel hoe ik meer en meer aan de struiken begin te trekken en zie hoe verstrikt alles is. Ik ben niet te stuiten! Ik val een paar keer om, doordat ik met volle kracht trek en de takken plots breken of losschieten, waardoor ik niet altijd mijn evenwicht kan bewaren. Ik voel dat het meer is dan irritatie over de bramen en de strengen druif. Ja, ik word er zelfs pisnijdig van en dat is precies wat ik de laatste tijd ook vaak voelde. Een opkomende blaasontsteking onderschrijft ook nog deze PISnijdigheid. Ik kan het goed kwijt in dit takkenwerk!
Ik maak in mezelf contact met wat er is. Er komen uit het niets oude verhalen uit mijn familie naar boven. Er is een onopgeloste vraag in mijn familie die van groot belang is in het hier en nu merk ik. In mijn snoeiwerk reizen nu andere vragen mee. Bijvoorbeeld: “Wat maakt dat deze geschiedenis zich nu aandient? En wat heeft dat hier en nu met mij te maken?”. De antwoorden komen ook. Het gaat over zelfliefde. Het gaat over schuldig voelen en het gaat over afgeknepen levensvreugde. Het verhaal opent zich meer en meer. Samen met Han besluit ik een interne reis te maken om in dieper contact te komen met de ‘hoofdpersoon’ uit dit verhaal. Het wordt een ontmoeting, die na enige terughoudendheid, mij enorm veel geeft. De liefde opent zich weer helemaal en in mij ervaar ik uiteindelijk een grote rust. Er is een groot geheim ontdaan van pek en smurrie en daaronder is het schoon en passievol.
Deze afgestemde reis heeft me veel inzicht gegeven en nog veel belangrijker, ik voel me open, zacht en ervaar veel innerlijke vrede. Er zijn nog veel vragen, maar gelukkig weet ik ook aan wie ik die in real live nog kan stellen. Dat volgt als ik weer in Nederland ben. Voor nu ben ik gekomen tot een belangrijk punt in mij. In mijn leven was het tot nu toe een hele reis als het gaat over zelfliefde, kan ik je vertellen. Sinds ik zo’n vijftien jaar geleden in aanraking kwam met systemisch werk is er al veel ontrafeld op dit gebied. De aanwijzingen in mijn gedrag waren ook al jarenlang zichtbaar. Hoe vaak stel ik het belang van de ander boven mijn belang, mijn verlangen en mijn behoefte? Hoe vaak kan ik mezelf alleen voelen via de ander? Allemaal varianten als bypassantwoord op een diepe liefdeswond. Natuurlijk is er niks mis met het wegen van de belangen van de ander. Maar als die belangen ten koste gaan van die van mijzelf, dan klopt er iets ten diepste niet. De afgelopen maanden kwam dit weer in alle rauwheid tevoorschijn. “Oeps weer een laag. Zo geen zin in”, verzuchtte ik. En toch wist ik dat het onvermijdelijk was om het aan te kijken. Ook al zijn er al vele lagen weggepoetst en opgeruimd, in de kern zaten nog diepe krassen die mijn hart en ziel kerven.
Nieuwsgierig ben ik naar de komende tijd. Ik weet dat ik het verhaal voor nu mag laten en in mijzelf en in mijn leven mag ervaren wat zich aandient. Opgeruimd stap ik 2023 in en met compassie en verwondering zal ik de open einden uitvragen, wanneer ik na 3 januari weer in Nederland ben.
Dinka