Dit is de tijd in Portugal dat laagjes kleding super fijn is. Vestje aan, truitje uit, een beetje fris dus toch maar weer even een jasje aan, oh daar is de zon en kunnen er weer laagjes uit. En zo gaat het maar door. Interessant voor een blog? Niet echt hè!
Over deze laagjes gaat mijn epistel dan ook niet. De laagjes waar ik het over wil hebben is de gelaagdheid in mijzelf, en mogelijk ook in jou, die beetje bij beetje wordt afgepeld. Zoals je wellicht weet is mijn lijf een belangrijke richtingaanwijzer. Al vele malen in mijn leven heeft het mij het pad gewezen. Vaak door ziekte en ongemak. Sinds een jaar vragen mijn heupen en bekken veel aandacht. De doktoren hebben versleten heupen geconstateerd, waarvan mijn linker heup het slechts is. Ik heb er bewust voor gekozen om mij nu niet te laten opereren. Ik weet ten diepste dat ik een proces heb te gaan waarin mij weer de weg wordt gewezen. Alle tekenen wijzen erop dat het gaat om zachtheid, ruimte en trouw zijn aan wie ik in essentie ben.
Vanochtend, als alle andere ochtenden, maakte Binky de hond mij wakker bij het eerste licht. Dit is een hond met een ingebouwde Apple Watch. Dus zodra de vogels fluiten en de donkerte van de nacht is vertrokken, gaan we wandelen in de vallei. Deze ochtend kwam ik kreunend en steunend in beweging. De eerste uitdaging was het weggetje naar boven. Een kleine klim maar ai ai wat piepte en schuurde mijn onderdanen. Hardnekkig zijn mijn innerlijke stemmetjes die dan direct ageren. Veel van deze geluiden herken ik inmiddels en kan ik al veel makkelijker laten kwetteren. Vandaag was ik me ineens bewust hoe onaardig ze eigenlijk klinken. Ken jij ook van die moeders die hun kinderen de hele tijd op de huid zitten met corrigerende woorden en zinnen. Dat klinkt dan bijvoorbeeld als: “Stop daar eens mee”, “Schiet eens op”, “Jij zit ook altijd zo te…”, “Hou op”, enzovoort. Vreselijk vind ik dat als ik dat hoor bij zo’n moeder. Het voelt dan vaak erg afgeknepen en bozig. Nou ik kan je vertellen, zo klink ik in mijzelf over mijn lieve lijf. “Loop gewoon eens door”, “Stel je niet zo aan”, “Je moet gewoon meer doen om het op te lossen”, “Je doet ook helemaal geen oefeningen” en nog veel meer in deze serie.
Ik besluit midden op het weggetje stil te gaan staan. Ik vraag mijn lijf hoe het is om zo toegesproken te worden? Natuurlijk is het antwoord dat dat niet fijn is. Dat het verkrampt en op slot gaat ervan. Ik maak contact met mijn hart, leg mijn handen op mijn heupen en maak van binnenuit ruimte. Direct voel ik de zachtheid en de liefde voor mijn prachtige lijf. Wauw! Wat draagt dit lijf mij al lang en wat heeft het mij vaak staande gehouden als ik van binnen dreigde om te vallen. Het heeft niet veel tijd nodig om mezelf te resetten. Ik realiseer me direct dat het letterlijk gaan stilstaan en mezelf terugroepen naar mijn hart het enige is wat ik hoef te doen om gecentreerd te blijven. In de ruimte in mijn hart daar woon ik. Dit is de zetel van mijn ziel. De stemmen van mijn persoonlijkheid, mijn ego, wonen elders. Het is eigenlijk net als met een huis. Je moet in de goede kamer zijn om te kunnen doen wat je hebt te doen. De badkamer is voor wassen en tandenpoetsen en is niet geschikt om te luieren met een goed boek. Zo is het gekakel van mijn innerlijke stemmen niet van invloed als ik mijn positie inneem in mijn hart.
Ik lees momenteel een boek en daar stond deze prachtige zin van Michael A. Singer: “Niets is het waard om je hart ervoor af te sluiten’. Dat is mijn oefening in het afpellen van de laagjes. Kan ik blijven staan in mijn centrum, in de zetel van Atman (mijn ware Zelf) in een wereld waarin er zoveel reactiviteit is. Kan ik mijzelf dragen en verdragen ook als ik pijn heb? Het antwoord is “Ja”, dat lukt steeds beter. Ik ben onderweg en dank mijn lichaam voor alles wat ze me geeft. Het is een fantastisch voertuig en ik leer steeds meer om van haar te houden. Amen.
Ik wandel heel rustig en langzaam door. Ruik het ontluikende voorjaar. Ik hoor de vogels zingen. Ik gooi stokken en dennenappels voor het kwispelende zwarte geval op vier poten en er is niets wat ik zou moeten. Ik kan gewoon Zijn, zijn met wat er is. Heeft het effect? Jazeker in no time voelt mijn lijf ontspannen en lopen mijn benen hun eigen ritme.