Januari 2021 was onze eerste kennismaking met de vallei Lameira bij Pé da Serra. We sliepen in het dorp en maakten iedere dag de wandeling naar de vallei. We waren er vooral om te voelen wat maakte dat deze plek op ons pad was gekomen. We voelden ons direct welkom en thuis, ondanks de grote hoeveelheid werk en puin die er ook was. Ook voorvoelden we dat deze plek voor veel meer mensen bedoeld was dan alleen voor ons. Op een weg tussen twee dorpjes kwamen we de makelaar tegen en met de raampjes open, sloten we de koop. Eigenlijk hadden we geen idee waar we aan begonnen en soms is dat maar goed ook. Het avontuur was begonnen.
Datzelfde jaar, eind april, reden we met een bestelauto vol met kampeerspullen en andere benodigdheden voor het eerste levensonderhoud, naar Portugal. Al snel was duidelijk dat Han zich definitief wilde vestigen in Portugal, waar ik nog heen en weer pendel tussen Nederland en Portugal. Vanzelfsprekend had dat veel impact op onze manier van samenleven. We checken regelmatig in om te voelen of de liefde nog kan gedijen bij de vorm die we kiezen. Met de nodige bijsturing en lessen die we daarin geleerd hebben durf ik hardop te zeggen dat de liefde nog steeds boven de vorm staat en daarmee ook kan stromen.
De afgelopen jaren hebben we snoeihard gewerkt om een eerste basis infrastructuur te hebben. Er moest waterleiding gelegd worden, zonnepanelen voor stroom zodat het water ook opgepompt kan worden, een toilet, een warme douche en dus een geiser op gas, een moestuin, behalve de muren en het dak het volledige huis opbouwen met vloeren, keuken, slaapkamer, nieuwe ramen, isolatie, stucwerk en nog veel meer. Ook de rauwe natuur wilde ontsluierd worden. Bramen hadden veel olijfbomen totaal overwoekerd en de druiven waren zo wild geworden dat ze tot in de nokken van bomen groeiden. Ook het schuurtje op het druivenveld wilde zich transformeren tot slaaphuisje met een open keuken en een tweede toilet. Eigenlijk zou deze lijst oneindig veel langer kunnen worden maar wat ik vooral wil aangeven is dat alle tijd, geld en energie is gaan zitten in het neerzetten van een fundament.
Nu is het januari 2025 en voelen we dat de volgende stappen gezet mogen worden. We hebben gecheckt of ons oorspronkelijke idee voor de vallei nog steeds staat en dat is een ‘ja’. Ja, deze vallei is bedoeld om mensen te laten ervaren hoe het is om in de natuur opnieuw te verbinden met jouw eigen ware natuur. Hoe het voelt om zonder afleiding jezelf te confronteren met waar je staat en wat er gevraagd wordt in jouw leven. Om te ervaren hoe jouw fundament, jouw bekken, letterlijk bodem geeft aan jouw leven. En natuurlijk ook daar waar je dat allemaal even kwijt bent of niet meer voelt.
Verbinden is het toverwoord.
Nu is het onze grootste uitdaging om onze droom te blijven volgen en daarmee verbonden te zijn. Deze droom niet kleiner te maken, ook niet onwerkelijk groot, maar wel in de volledige en meest weidse visie. Het vraagt van ons om iedere keer een volgende stap te maken zonder ons te laten sturen door angsten. En die komen we natuurlijk regelmatig echt wel tegen. Want ja de financiële middelen en dus de angst voor tekort speelt soms op. Of onze eigen energie en gezondheid geven wat uitdagingen om niet leeg te lopen en destructief te worden. Balans van geven en ontvangen, van actie en rust dienen we te blijven bewaken. Ook versmallen we soms in de droom omdat we zo overweldigt worden door alles wat er nog ‘moet’. Talrijk zijn de lessen in dit grootse avontuur.
Gisteren op 1 januari 2025 wilden we samen graag herijken waar we staan en hoe nu verder. Om ons hierin te ondersteunen deden we een kaartlegging met Moeder Aarde kaarten. Een prachtig kaartendeck gebaseerd op sjamanistische wijsheden van de indianen. Op de vier windrichtingen trokken we een kaart. Het toelichten van de kaarten is voor hier niet zo relevant, wel wil ik graag delen in welke toepassing we dit gebruiken. Op een van onze landjes hebben we een piramide gebouwd en voelen we ook dat er een heilige cirkel mag komen. Deze cirkel is de workspace voor groepen. We kunnen er yoga, meditatie, opstellingen en ‘sharing’ doen. Lang dachten we dat we hier een platform wilde bouwen, maar nu voelen we dat we op de aarde willen werken. Niks verhoogd met hout boven de vloer, maar gewoon met de mensen pootjes op de grond. De cirkel was voor ons al heel lang zichtbaar, zonder dat er iets was gedefinieerd. Vanochtend hebben we een ritueel gedaan om op alle windrichtingen een grote steen te leggen en ook de cirkel zichtbaar te maken door met stenen de gekromde lijn te volgen. De kaarten hebben we op de stenen van de windrichtingen gelegd en we hebben ons afgestemd op de betekenis voor ons. Het voelt alsof we symbolisch Luz da Lameira openen voor de volgende fase.
Dit is de plek van de cirkel.
We zijn zelf diep verbonden met de droom, we hebben onze ego’s geleerd om minder luidruchtig commentaar te geven en we zijn bereid. Dit laatste betekent dat we het veld van ‘niet-weten’ betreden, zodat het Leven ons kan gidsen. Met een open blik en nieuwsgierige ogen laten we ons verrassen door de ontwikkelingen in 2025.