MeeLEEFweek mei 2023 is net ten einde. Wat een volle, volledige dagen! Ik kan deze week eigenlijk niet in woorden vangen. Wat is er veel gedaan, getransformeerd en gezaaid. Ik vertel het verhaal van deze week graag in een metafoor.
Ergens in de begindagen van de week vond Erik een schildpadje. Heel klein, verlegen en met een oeroude wijsheid in haar aura. De schildpad, waarvan in de mythologie gezegd wordt dat ze de wereld op haar rug draagt en in haar schild de afdruk van het universum. We worden gedragen door moeder aarde. De aardse kracht van de schildpad is hiermee zo diep verbonden. Het geeft ons direct richting voor de week. We hebben ons te verbinden met de aarde, er in te zakken, zodat we als aardbewoners voorbij de platte realiteit van tijd en ruimte kunnen reizen. De aarde als een fundament van waaruit we de kracht kunnen laten binnenstromen die ons verder laat kijken.
Hoe vaak willen we op Luz da Lameira niet veel sneller dan we kunnen?! Aangedreven door een wil die gestuurd wordt door grootse dromen en sprankelende ideeën. Echter de schildpad en Luz da Lameira hebben een eigen tempo en wij als hoeders van deze plek hebben dit te volgen. Niets geen doordraven en doorduwen. We hebben het geduld en de zelfbeheersing van schildpad nodig om te vertragen, zodat we de diepte kunnen bereiken in ons bestaan. In het geduldig en gestaag bewegen zit een grote kracht. Door vanuit de verbinding met de aarde voort te gaan, ontwikkelen we een blik die andere lagen leert voelen en die ons veel verder brengt. Het natuurlijke ritme volgen zorgt ervoor dat we bergen verzetten.
De schildpad die altijd zijn eigen huis bij zich heeft, confronteert mij opnieuw met de vraag waar mijn thuis eigenlijk is. En ja, vele spirituele teksten en guru’s kunnen orakelen over thuis zijn bij jezelf, alleen hoe ik dat leef en ervaar kent veel meer nuances en laagjes dan zo’n clichématig zinnetje. In deze week wordt ik warm en zonnig ontvangen in de natuur. Deze is rauw en zacht, prachtig en confronterend, kleurrijk en verdord, swingend en versteend, stromend en geblokkeerd, werkelijk allerlei polariteiten laten me zien dat ze samen het geheel vormen en dat alleen de combinatie zorgt dat ik alles kan ervaren. Ook andere mensen in de week komen op verschillende manieren hun ‘thuisvraag’ tegen. Ons eigen fundament is steeds weer het vertrekpunt voor het vinden van onderdak. Schildpad laat het zien. Het is niet zo moeilijk. We vergeten alleen zo vaak hoe het is om onszelf en ons ‘thuis’ te dragen. Gelukkig heeft iedereen op ons terrein een heerlijk eigen stulpje om in terug te kunnen kruipen in het persoonlijk schulpje. En als dat even niet de plek is, dan geeft het magisch riviertje aan het einde van ons land ieder van ons een gevoel van thuis zijn. Het water streelt de vermoeide spieren, spoelt de tranen, laat haar kracht voelen in de oneindige stroom en haar zingen brengt diepe trance en innerlijke klanken. Ook een oerkreet zo hier en daar neemt ze op en voert ze terug naar de grote wateren.
Er is een oud verhaal van de indianen, waarin wordt verteld dat een schildpad de grond uit het water omhoog bracht wat de planeet aarde heeft gevormd. Lameira betekent letterlijk aarde en water. We hebben met elkaar een nieuwe aarde verkend. Een wereld van iedereen zien en laten zijn. Er is hard gewerkt, er zijn bergen verzet, er is diepe wijsheid gedeeld en er is in iedereen iets wakker gekust wat al een tijdje lag te slapen.
Met een grote glimlach dobber ik in de rivier, ze streelt mijn lijf en koestert mijn ziel. Thuis is waar Ik Ben.
