Het is dinsdag einde middag. Zondag ben ik teruggekomen uit Portugal van ons plekje: Lameira. Vandaag heb ik me in een heel andere omgeving bewogen. Het uitzicht naar boven was een systeem plafond en mijn lijf was gegoten in een zakelijk jasje. Het NH hotel Nunspeet heeft een andere vibe dan de pure natuurkracht in de vallei bij Pé da Serra. Ik bel het nummer van Han en gelukkig is er een goede verbinding. We overbruggen de 2000 km tussen daar en hier met onze ervaringen van de dag. Han is bezig geweest om het huisje verder te strippen van alle hout met houtworm en ik vertel over mijn training voor een groep leidinggevenden. Het brengt ons in het gesprek op de verschillen tussen aan het werk zijn in Lameira en aan het werk zijn in Nederland. In beide gevallen geldt dat als je iets doet wat je leuk vindt je energiepeil stijgt en we ontdekken ook verschillen. Aan het werk
met een uitroepteken. Ik hoor het de juffen en meester van de lagere school nog zeggen. Het heeft in mij een overtuiging gecreëerd rondom arbeidsethos. Aan het werk betekent dat je iets moet doen van een ander. Hard werken om iets te bereiken in het leven en meer van dat soort hardliners. In mijn volwassen werkzame leven heb ik dit eerst goed uitgeleefd totdat ik erachter kwam dat een leaseauto, een hypotheek en een visitekaartje met een gelikte titel verre van vervullend waren voor me. Er was een dubbele longontsteking en een burn-out voor nodig om me stil te zetten om dit te kunnen zien. Vanaf dat moment in 2004 begon het ontrafelen van mijn eigen manier van werken en vooral leven. Mooie stappen heb ik gezet en vele hobbels genomen. Het uit loondienst gaan en voor mezelf werken was namelijk nog zeker niet het volledige antwoord op een vrijer leven. Diep in mij woekerde nog allerlei stigma’s rondom geld verdienen en vooral rondom ‘tekort’. Toen ik meer zicht kreeg op het gevoel van tekort en daarbijbehorende noodzaak tot altijd meer moeten verdienen, vergaren, verzamelen etc. kwam er de mogelijkheid tot verandering. Wat nu als het idee van ‘tekort’ een illusie is? Een illusie die wereldwijd wordt geleefd en leidt tot allerlei disbalans en onvrede. Beetje bij beetje open ik de poorten van deze zelf gecreëerde gevangenis. De keuzes die ik maak steeds meer te baseren op een gevoel van overvloed.
En wat heeft dit dan nu allemaal te maken met ‘aan het werk!’? Alles. Het werken op Lameira vertrekt vanuit een ander startpunt ontdekte ik in die twee weken. De openheid en puurheid van de omgeving doet een direct appèl op iets diep van binnenuit willen. Er is geen enkel mechanisme in mij nodig om mezelf aan te zetten of te pushen. Het open ritsen van de tent, het drinken van een kop koffie met uitzicht over de klussen en over de schitterende natuur roept gewoon om te beginnen. Ik hoef nergens doorheen te duwen, ik hoef mezelf niet eerst allerlei instructies te geven of ik hoef niet door mijn innerlijke dialogen heen te debatteren. Niets van dit alles. Het leven en het werk wil gevierd en gedaan worden. Han onderschrijft deze ervaring volledig en het lijkt ook niet gestuurd door een eerst enthousiaste adrenaline kick. Hij is daar nu alleen, we missen elkaar én de zin om aan het werk te gaan blijft. En helemaal eerlijk, mijn kop koffie in het NH hotel aan het begin van de training was zeker nodig om mezelf aan te zetten met een caffeine schotje. Lameira roept me en ik ontdek nog even verder hoe en wat er nodig is om helemaal vrij aan het werk te gaan!