Hier, in de Portugese vallei, weet ik: de weg is zelden vlak. Soms struikel je, soms sta je stil. Net als in mijn lijf, waar slijtage in mijn heupen me dwong om een andere route te zoeken. Geen makkelijke, wel een eerlijke.
De afgelopen jaren heb ik waanzinnig veel mogen leren in en met de natuur. Hier, in de rauwe en altijd uitdagende vallei, is er in het directe contact een continue stroom van interactie en wijsheid. Tenminste, als ik me ervoor openstel en bereid ben om te luisteren. Ik heb het echt moeten leren, én ik ben nog onderweg. Een van de richtingaanwijzers heeft zich laten zien via de pijn in mijn lijf. En ja, wat als we pijn niet langer proberen te vermijden, maar haar volledig omarmen, als een signaal van iets dat gehoord wil worden?
De grove stenen in het wandelpad van de vallei zijn soms een struikelblok, maar ook een fantastische plek om even te zitten en uit te rusten.
De aarde maakt het niet uit of ik er met een stuiter op val of me zachtjes neervlij.
De wind is soms volledig afwezig, en ineens is er een valwind die alles omver blaast. Net als de stormen in mijn lijf. Het is onmogelijk te controleren, maar ik kan wel anticiperen. Meebewegen is dan wat er gevraagd wordt. Er is niets op te lossen of te fixen. Er wordt gevraagd om de woeste taal van de stormen te leren verstaan en de pit in de storm te vinden. Daar is het immers altijd rustig en vredig.
Ook het water geeft mij veel informatie over mijn helingsproces. Overal in de vallei is er water, het hele jaar rond. Mijn innig geliefde riviertje, dat mij altijd uitnodigt om me te laten drijven en te spelen met de stroming. De plek ook waar mijn zoute tranen in het zoete water worden opgenomen. Ieder stroompje heeft een bron, en al het water op onze planeet is verbonden.
Vragen die hieraan raken zijn: Wat is mijn bron? En waar ben ik mijn verbinding verloren?
Het vuur, dat in de Portugese zomer zo vaak als een sluimerende bedreiging wordt gezien, heeft ook de kracht van transformatie in zich. Na de grote brand van 2017, hier in de vallei van Luz da Lameira, werd het zo zichtbaar hoe de verbrande bomen en struiken weer grond boden voor het opnieuw uitlopen van een enorme diversiteit aan groen.
Mijn vuur heb ik kunnen inzetten in de eerste maanden na de diagnose over mijn versleten heupen. Ik was boos en enorm in de weerstand. Ik vond het belachelijk en onrechtvaardig, en ik voelde me zwaar in de steek gelaten door mijn lijf. Au! En wat had ik het vuur en de verbranding nodig om mijn transformatie naar zachtheid en acceptatie te kunnen volgen.
Steeds opnieuw laaide het innerlijk vuur weer op. Vaak heel voelbaar in de ontstekingen in mijn heupgebied. Wat een hitte en wat een uitzuiveringen!
En dan de seizoenen, die als een natuurlijk ritme laten weten wat gevraagd wordt. De natuur kent cycli waarin groei, bloei, verval en rust elkaar opvolgen. Wij willen vaak alleen de lente. Mijn heupen riepen me de winter in. Niet om op te geven, maar om af te pellen. Net zoals de bomen hun bladeren laten gaan, vroeg mijn lijf mij om het oude los te laten , inclusief de oude verhalen over controle en prestaties.
Onze grootste inzichten zijn vaak eenvoudig, als je ze eenmaal helemaal hebt doorleefd. Het gaat erom echt aan te kijken wat er is, en daarmee te kunnen Zijn. We zijn immers zelf natuur, al lijken we dat vaak vergeten te zijn.
Hoe is dat voor jou?
Waar vermijd jij emotionele, spirituele of fysieke pijn, waarmee je jezelf de kans tot natuurlijke groei ontzegt?
Hoe vaak kies jij voor het comfort in plaats van de weg van dat wat Waar is?
Hoe vaak laat jij je leiden door angst in plaats van Liefde?
Laten we samen op weg gaan en ons de weg laten wijzen.
Dinka