De afgelopen dagen voel ik mijn oma Huissen zeer nabij. Oma Huissen, zo noemden we haar vaak, omdat ze zo verweven leek met haar geboorteplaats. Vandaag noem ik haar bij haar koosnaam: Betje. En de verkleining van haar naam past perfect bij de verzachting die zo nodig is.
Elisabeth Mechtilda Hofs was haar volledige naam. Ze trouwde met mijn opa Gijs, die ik nooit heb gekend, want hij overleed in 1946 van verdriet. Een verdriet dat te groot was voor hem om te dragen. Mijn oma droeg het wel. Het grote verdriet was het verlies van hun vier dochters bij het bombardement in 1944 op het Looveer in Huissen. Het zusje van mijn oma, mijn oudtante, overleed hierbij ook. Mijn oma heeft zes kinderen grootgebracht in haar eentje. Een van deze zes is mijn vader. Oma trouwde voor een tweede keer toen haar kinderen al lang waren uitgevlogen en ze zelf vijfenzestig jaar was. Ook deze man overleefde zij. Ze stierf zelf op de leeftijd van 94. Ik doe deze opsomming van feiten om aan te geven hoe sterk deze vrouw was.
Lieve oma Betje,
Ik heb u leren kennen als iemand die kaarsrecht opliep. Altijd bezig. Niet alleen voor uzelf en uw gezin, maar ook voor de gemeenschap in Huissen. Toen ik nog een kind was, mocht ik u een tijd lang op woensdagmiddag helpen bij de tennisclub in Huissen. Ik kwam dan vanuit Arnhem met de bus, en vanaf de bushalte liepen we samen naar de tennisbaan. In de kantine hielp ik u met koffiekopjes neerzetten en koffie inschenken. Ik weet verder niet zoveel meer te herinneren, maar ik heb wel allerlei flarden van gevoel. Ik voelde me trots en belangrijk met deze klus, en in ons samenwerken voelde ik dat we geen woorden nodig hadden. Ik weet nog dat u trots aan iedereen vertelde die het vroeg, dat ik uw kleindochter uit Arnhem was. We hadden het goed daar, in die kantine naast het gravel.
U weet dat er veel gebeurd is, hè, de afgelopen jaren? Ik heb het nodige (opstellingen)werk gedaan en papa heeft een boekje geschreven over zijn ervaringen als kind tijdens de bombardementen. Mijn zoon Vasco heeft dat boekje voorgelezen in de kerk van Huissen tijdens de Dodenherdenking. Er is veel heling gekomen, lieve oma.
De afgelopen dagen heb ik veel gehuild en ook nu stromen er warme druppels langs mijn wangen. Wat had ik u gegund dat u ook had kunnen verzachten. De sterke vrouwenenergie heeft u mij doorgegeven. Het heeft me veel gebracht én ook veel gekost. Tegen beter weten in kon ik doorgaan tot ik er vaak letterlijk bij neerviel. En tegelijk kon ik ook zo vaak blijven staan als het moeilijk was in mijn leven.
Nu ben ik op het punt gekomen van ware overgave. Het is klaar en gedaan, lieve oma Betje. Vorige week, op de massagetafel hier in Portugal, werkte de masseuse diep op allerlei triggerpoints. Verwonderd gaf ze na afloop terug dat mijn lichaam daar niet op leek te reageren: geen zucht, geen siddering, geen kreuntjes of schokjes, helemaal geen reactie. Zelf had ik het idee dat ik op een andere planeet was en toch bewust was van het werk dat er gedaan werd met mijn lichaam.
Vandaag is het tijd dat ik mijn lichaam om vergeving vraag. Te lang heb ik doorgeduwd, waar verzachting nodig was. Het was een intens proces, de afgelopen tijd. Mijn heupen zijn versleten tot bot op bot. De totale overgave vraagt me nu om vanuit liefde mezelf te laten opereren. Op 20 juni aanstaande zie ik de orthopeed in Nederland weer. Met mijn hoofd had ik niet kunnen bedenken dat een grote mechanische ingreep met harde materialen uiteindelijk zo’n zachte uitwerking kan hebben op mijn Zijn.
In liefde open ik mezelf om deze mogelijkheid te omarmen, of beter: te om-bekken.
Ik laat me dragen, lieve oma Betje, ter ere van uw power.
Ik dank u voor alle kracht en voor alle wijsheid.
Ik voel me een gezegend mens.
Een hele dikke zoen van uw kleindochter,
Dinka